โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 84

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

——————————————————————————————–

ภูเขาทั้งสองลูกนั้นช่างละมุนและใหญ่มาก, มือของเย่เทียนคลึงมันไว้ได้อย่างดีราวกับพวงมาลัย.

“เจ้าบ้า….ซาตาน….”

ออเรเลียตั้งสติกลับมาได้เล็กน้อยแล้วรีบพยายามผลักเย่เทียนออกไป. แต่กำลังของเย่เทียนนั้นเยอะเกินไป! เธอผลักเขาไปไม่ได้เลย.

ยิ่งไปกว่านั้นเธอเองก็รู้สึกว่าตัวเธอนั้นก็รู้สึกดีไปกับความรู้สึกนี้ด้วยนิดหน่อย. ถ้าไม่ใช่เพราะเคช่านางคงตกหลุมของเย่เทียนไปแล้ว.

“ให้เวลาข้าหน่อยเถอะ, ได้โปรด ข้ายังไม่พร้อม…”

ออเรเลียพูดเกือบจะตรงๆ.

“ขอข้าเถอะ, ข้าต้องการท่าน, ได้โปรด….”

เย่เทียนตอบนางอย่างอ่อนโยน.

“แต่…”

“ไม่เป็นไรหรอก, ใช้ปากของท่านก็ได้…”  ( ͡° ͜ʖ ͡°)

“ปากเหรอ? ไม่นะ มันน่าขยะแขยงเกินไป! เจ้ามีความคิดชั่วร้ายเยี่ยงนี้ได้อย่างไร, ข้ายังไม่เคยลองเลย….”

“เชื่อใจข้าเถอะ….ไม่งั้น….”

“บ้าเอ๊ย….ได้แน่นะ? ก็ได้…..”

หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ ออเรเลียก็ยอมรับคำขอของเขาแล้วนั่งลง.

“อึ่ก….”

ออเรเลียทำเสียงราวกับหายใจได้อย่าง, มันมิดปากของเธอเลย.

“บ้าเอ๊ย….ซีซาร์อยู่ด้านนอก, นี่ข้าทำจริง….”

หัวใจของออเรเลียแทบจะสลายแต่ก็มีความรู้สึกตื่นเต้นหน่อยๆในเวลาเดียวกัน.

อย่างน้อยเราก็ไม่ได้ทำนั่น….”

ออเรเลียพูดกับตัวเองด้วยความรู้สึกผิดแต่อีกมุมหนึ่งเธอก็ยอมรับคำขอของเย่เทียน.

สวยจังเลย…..”

พอมองที่ออเรเลียด้านล่าง, เย่เทียนก็คอยๆสางผมเธอเบาๆ, หัวใจของเขามีความสุขมากๆ.

แต่ถ้าไม่ใช่เพราะค่าเสน่ห์ที่สูงล้นของเขา ออเรเลียคงไม่ยอมเขาขนาดนี้แน่. เย่เทียนรู้ดีแก่ใจ.

เป็นอาจารย์นี่ดีจังน๊าาา!”

พอมองไปที่ซีซาร์ที่กำลังหาเส้นของไม้และพยายามผ่ามันอยู่ด้านนอกห้อง. ในหัวของเย่เทียนก็รู้สึกถึงความสำเร็จที่บอกไม่ถูกเลย.

….

“อึ่กกก, อึ่กกก…”

เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่เย่เทียนก็ไปถึงจุดสุดยอดและคอของออเรเลียก็มีเสียงเหมือนมีอะไรไหลลงไป ออกมา.

“ติ๊ด, ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ ค่าความภักดีของออเรเลียพุ่งขึ้นไปถึง95, เนื่องจากนางไม่ใช่ทาสของท่าน ท่านจึงไม่สามารถได้รับค่าแสตทฟรีได้!”

เสียงของระบบดังขึ้น.

ค่าความภักดี95?

เย่เทียนเดาว่านางน่าจะภักดีต่อเขามากกว่าสามีของตัวเองจากนี้ไป.

เย่เทียนรู้สึกดีใจกับตัวเองมากๆ.

ตอนนี้ออเรเลียรู้สึกหัวโล่งๆและเกือบจะหมดแรง. ใต้เท้าเธอนั้นมีคราบน้ำนองอยู่.

“พอ…แล้ว, ข้าไม่ไหวแล้ว…”

พอเห็นเย่เทียนยื่นแขนออกมาอีกครั้ง, ออเรีลยก็รีบพูดกับเขาแล้วปัดมันออกไป. ร่างกายของเธอสั่นและสติของเธอก็เริ่มกลับมาหน่อยๆ.

“ใจแข็งจังนะ!”

เย่เทียนคิดในใจ.

“ขอบพระคุณครับ….”

เย่เทียนยิ้มบางๆแล้วอ้าแขนไปรับเธอ.

“เจ้าคือปีศาจแห่งความรักและความชังจริงๆ, เจ้าจะทำให้คนมากมายตกหลุมของเจ้า!”

ขณะพิงแขนเย่เทียนอยู่ออเรเลียก็พูดอย่างเนือยๆ. รอบนี้เธอไม่ผลักเย่เทียนออกไป.

ณ จุดนี้เธอรู้แล้วว่า เธอไม่สามารถมีความสัมพันธุ์ทั่วๆไปกับเย่เทียนได้อีก. อีกไม่นานเธอเองก็คงจะต้องตกลงไปในหลุมของเขาแน่ๆ.

“สาธารณะรัฐโรมันทั้งหมดก็ถูกความเลวร้ายครอบงำอยู่แล้วไม่ใช่รึครับ? ไม่งั้นมันจะตกต่ำเรื่อยๆเช่นนี้หรือ? ความจริงแล้วความเลวร้ายมันเริ่มมาตั้งแต่พวกชนชั้นสูงให้ลูกสาวเอ๊าะๆของตัวเองไปแต่งกับพวกคนแก่ๆแค่เพื่อผลประโยชน์ไม่ก็รักษาความสัมพันธุ์อันดีระหว่างกันไว้แค่นั้น! ทั่วทั้งโรมมีคู่ไหนบ้างที่ได้รักกันอย่างอิสระและจริงใจล่ะ? มีแค่เพื่อผลประโยชน์กับสืบทอดลูกหลานแค่นั้นแหละ…”

เย่เทียนค่อยๆพูดด้วยสีหน้ารังเกียจ.

แน่นอน, ของแบบนั้นเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกชนชั้นสูงจริงๆ.

“ข้ารู้….”

ออเรเลียตอบด้วยรอยยิ้มขมขื่น.

“เจ้าบอกว่าจะคุยบางอย่างกับข้าไม่ใช่เหรอ, ข้าขออาบน้ำก่อนแล้วกัน….”

หลังจากค่อยๆผลักเย่เทียนออกไป, ออเรเลียก็ทำความสะอาดชุดของเธอแล้วเดินออกไปจากห้อง. ระหว่างทางเธอพยายามสุดตัวเพื่อให้ดูเหมือนว่าเธอกลับมาเป็นปกติแล้ว.

เธอเป็นคนสวยที่หายากจริงๆ!

มีรอยยิ้มบางๆอยู่บนหน้าของเย่เทียนจากนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้อง ไปทางซีซาร์.

“ฮ่า!!”

ซีซาร์ยังคงพยายามหาทางผ่าไม้อยู่. แม้ว่าเขาจะยังไม่สามารถผ่ามันออกได้ครึ่งนึง แต่ตอนนี้เขาก็สามารถตัดได้ลึกกว่าเดิมแล้ว.

“เยี่ยมแต่เจ้าไม่มีเวลามาเล็งและหาจุดอ่อนของศัตรูในสนามรบนักหรอกนะ. ฉะนั้นต่อไปเจ้าต้องฝึกสายตาด้วย!”

เสียงของเย่เทียนดังมาจากข้างหลังของซีซาร์ ซึ่งมันทำให้เขาดีใจมากๆ.

“โอเค เราหยุดกันแค่นี้ก่อน! เจ้าควรไปอาบน้ำก่อนนะ จากนั้นข้าจะไปหารือบางอย่างกับแม่ของเจ้า, เจ้าจะมานั่งฟังด้วยก็ได้นะ!”

เย่เทียนพูดเสริม.

ค่าความภักดีของซีซาร์เองก็สูงมาก, ตอนนี้มันเท่ากับ 91.

ถ้าซีซาร์ไม่ใช่ทายาทของตระกูลจูเลียสล่ะก็ เขาคงมอบตัวให้เย่เทียนไปแล้ว.

คนแบบนี้คุ้มค่าที่เย่เทียนจะเสียเวลาด้วย. บางทีค่าความภักดีของซีซาร์น่าจะถึง100ในอนาคตอันใกล้นี้, เขาคงจะได้เป็นมือขวาตัวจริงของเย่เทียนตอนนั้น.

“รับทราบครับท่าน!”

ซีซาร์ตื่นเต้นมาก! พอโยนดาบไปให้ทาสเขาก็รีบวิ่งไป.

นอกจากเรียนรู้วิชาดาบจากเย่เทียนแล้ว เขาก็ชอบฟังคำสอนของเย่เทียนด้วย.

เพราะเขารู้สึกว่าทัศนคติของเย่เทียนนั้นวิเศษมาก. หลายๆครั้งที่เขาได้ฟังเย่เทียนพูด ความรู้ของเขาก็เพิ่มพูนมากขึ้นยิ่งกว่าเรียนรู้จากหนังสือซะอีก.

ถึงขนาดที่เขารู้สึกว่าเย่เทียนนั้นฉลาดมากกว่าพวกอาจารย์และนักปราชญ์พวกนั้นอีก.

ซีซาร์นั้นอาบน้ำเร็วกว่าออเรเลียมาก. จากนั้นซีซาร์กับเย่เทียนก็นั่งรอเบื่อๆที่ห้องรับแขกนานมาก, จากนั้นออเรเลียก็เข้ามาอย่างเนิบนาบ. เธอเปลี่ยนชุดเป็นชุดกระโปรงเขียวอ่อน ซึ่งดูสง่าและสวยมากๆ.

“ท่านแม่ครับ, ปากของท่านเป็นอะไร? ทำไมมันบวมขึ้น?”

พอเห็นปากของออเรเลียบวมขึ้นเล็กน้อย ซีซาร์จึงถามด้วยความเป็นห่วง. คำพูดพวกนั้นทำให้เธอสั่นเล็กน้อยและหัวใจของเธอก็เต้นรัวๆ.

“ข้าคิดว่าน่าจะเป็นเหตุผลที่ท่านแม่ของเจ้ารู้สึกไม่สบาย. ขออภัยด้วยที่ข้ามาเยี่ยม!”

เย่เทียนรีบกุเรื่องขึ้นมาช่วยออเรเลียทำให้มันดูน่าเชื่อถือ.

“ขอบใจที่ห่วงแม่นะซีซาร์. แม่ทายาแล้วเดี๋ยวมันก็หายเองแหละ!”

ตาของออเรเลียจ้องไปทางเย่เทียนอย่างดุดัน, ดูมีเสน่ห์ในความดุและความอาย.

ตะกี้นี้เธอแช่อยู่ในบ่อนานกว่าครึ่งชั่วโมงอารมณ์ของเธอจึงสงบลงได้.

แต่ตอนนี้พอเห็นเย่เทียนอีกครั้ง เธอก็ไม่สามารถทำใจให้สงบลงได้เพราะเสน่ห์ของเย่เทียนนั้นมากมายเหลือเกิน.

“ซาตาน ข้าสงสัยนักว่าท่านอยากจะปรึกษาข้าเรื่องอะไร?”

หลังจากรินไวน์ใส่แก้วให้เย่เทียน ออเรเลียก็ถามด้วยความสงสัย.