โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 184

ตอนที่ 184 – ของกํานันชิ้นที่สอง!

“คืนให้ปีละ1ใน5นไม่เยอะไปหน่อยหรือ?”

หลังจากใจเย็นลงเล็กน้อยโรสก็ถามด้วยหน้าที่คิ้วขมวด.

“มันก็ต้องเยอะๆสิท่าน! ไม่เช่นนั้นเราจะทําให้สุละจุกได้อย่างไร?”

เย่เทียนกล่าวไปแต่ในหัวเขานั้นมีแผนไว้อยู่แล้ว นั่นก็คือการใช้ทรัพย์ของสุละสร้างโคลอสเซียมขนาดใหญ่ไงล่ะ!

เย่เทียนได้สร้างชื่อเสียงและความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลใหญ่5ตระกูล ขณะที่กองทัพสปาต้นของเขาก็กําลังเติบโตเรื่อยๆ เขาจึงคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะสร้างโคลอสเซียมขึ้นมา

สิ่งเดียวที่ขาดอยู่นั่นก็คือเงินลงทุนยังไงล่ะ!

โคลอสเซียมแห่งแรกในโรมนั้นใช้แรงงานทาสชาวยิวมากกว่า8หมื่นคนและเวลาอีก8ปีถึงจะสร้างเสร็จ. ดังนั้นเย่เทียนจึงคิดว่าต้องใช้เงินจํานวนมหาศาลเพื่อหาทาสและวัสดุมาทําโคลอสเซียม.

เขาจึงมีแผนจะใช้ทรัพย์ของตระกูลสุละเพื่อเป็นบันไดก้าวแรกในการสร้างโคลอสเซียม

เพราะด้วยสถานะทางการเงินและอํานาจของเย่เทียนตอนนี้ เขาจึงไม่สามารถเลี้ยงทาสจํานวน8หมื่นคนได้ เพราะทางสภาคงไม่ยินยอมให้เขามีทาสมากขนาดนั้นแน่

ดังนั้นเขาจึงวางแผนใช้ทาสจํานวนมากผ่านนายทาสคนอื่นๆแทน.

ถึงเขาจะสัญญาโรสไปว่าจะคืนให้20% ทุกปีแต่ถ้าเขาพิชิตใจนางได้ เขาก็ไม่ต้องเสียมันไป.

ตอนนี้เขาต้องแสร้งทําตัวช่วยนางไปก่อน

“ซาตานข้าเชื่อใจท่านได้จริงๆใช่มั้ย? บางทีข้าอาจจะคิดมากไปแต่ข้าว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยนะ ท่านจะไปหาเงินจํานวนมากขนาดนั้นมาจ่ายคืนให้ข้าได้ยังไง?”

โรสถามไปขณะที่เริ่มใจเย็นลงเรื่อยๆ

“สัญญาจะถือเป็นพันธะครับ! ข้าคืนให้ได้แน่! ส่วนเงินที่ข้าจะหามาจ่ายให้ท่านนั้น อีกไม่นานท่านก็จะรู้เอง!”

เย่เทียนกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ

การลงทุนทําโคลอสเซียมจะเป็นจุดเงินไหลไปชั่วขณะนึงและเขาก็จะไม่ได้กําไรอะไรคืนเลย แต่โครงการทั้งหมดที่เขากําลังทําอยู่นั้นจะสามารถมาช่วยแก้ไขข้อนี้ได้

“ข้าเชื่อท่านนะ!”

หลังจากคิดอยู่นานมากโรสก็ยิ้มแล้วกระซิบออกมาเบาๆ เสียงของนางเหมือนเพลงไพเราะเลย.

“ข้าแนะนําให้ท่านเอาทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลสุละไปจํานองกับตระกูลใหญ่ที่หนุนหลังข้าซะ เพราะถึงยังไงพวกเขาก็เป็นศัตรูทางการเมืองของสุละ ทําแบบนั้นแล้วเราจะมั่นใจได้ว่าโฉนดที่ดินนั้นจะไม่กลับไปอยู่ในมือของสุละแน่! หากท่านต้องการข้าสามารถติดต่อให้ท่านได้เลยพรุ่งนี้!”

เยู่เทียนกล่าว.

มันจะต้องเป็นกําไรที่ดีแน่ๆ เขาเชื่อว่าตระกูลใหญ่พวกนั้นจะไม่กล้าปฏิเสธแน่นอน.

“ขอบใจมากๆนะ! ข้าเชื่อใจเจ้านะ!”

โรสกล่าวซ้ําๆ แผนของเยเทียนดูจะไร้จุดบอดมากๆสิ่งเดียวที่นางกังวลก็คือเย่เทียนจะเปลี่ยนใจหรือเปล่า!

แต่ถ้าจะทําแผนนี้ให้สําเร็จเธอก็ต้องเชื่อใจเย่เทียนเพราะเขาเป็นจุดสําคัญของแผนนี้

ถ้าไม่มีเย่เทียน แผนนี้ก็คงไม่สมบูรณ์เพราะไม่มีใครกล้าให้เงินคืนได้มากเท่าเขาอีกแล้ว.

“ตราบใดที่แผนสําเร็จ เราก็จะสามารถทํางานร่วมกันได้และไม่นานทุกๆอย่างของตระกูลสละก็จะอยู่ในมือท่าน!”

เย่เทียนยิ้มแล้วกล่าวด้วยน้ําเสียงที่มั่นใจมากๆ

แผนนี้ถ้าสําเร็จล่ะก็สุละจะตกกระป๋องจากตําแหน่งหัวหน้าตระกูลแน่. เหนือกว่านั้นก็คือถ้าเย่เทียนพิชิตใจโรสได้ทั้งตระกูลสุละก็จะเป็นของเขา

“ขอบใจนะซาตาน ข้าอยากให้แผนนี้เริ่มเร็วๆจริง ไม่นานสุละก็จะกลับมาโรมแล้ว…”

โรสกล่าวด้วยน้ําเสียงกังวล.

“ข้าจะติดต่อพวกเขาให้พรุ่งนี้เลยครับ!”

เย่เทียนพยักหน้า.

“ในที่สุดข้าก็ได้หายใจโล่งอกเสียทีมานี่สิ ข้าจะพาท่านไปเอาของกํานันชิ้นที่สองที่ข้าเตรียมไว้ให้…”

โรสลุกขึ้นแล้วสะบัดผมทรงเสน่ห์ยาวๆของเธอ

“ข้าอยากเห็นแล้วสิครับ!”

เย่เทียนลุกขึ้นตามแล้วปล่อยซาย่าไป. เขาเดิมตามหลังโรสพร้อมกับมองดูเอวที่บิดไปมาของเธอ

“นี่ห้องท่านหรือ?”

เย่เทียนตามโรสไปถึงห้องนอนที่หรูหราห้องหนึ่งมันถูกประดับอย่างหรูหรามากๆและมีกลิ่นหอมอ่อนๆด้วยเย่เทียนยิ้มออกมาพร้อมกับความหวังในดวงตา

“ใช่ นี่คือห้องของข้า…”

โรสยิ้มอย่างงดงามและมากเสน่ห์

“ของกํานันคงไม่ใช่ท่านใช่มั้ยครับ..?”

สายตาของเยเทียนดูหมองลง.

“ไม่ใช่หรอก ข้าเตรียมอย่างอื่นไว้ให้น่ะ…”

โรสหันหลังกลับ, นางหน้าแดงเล็กน้อยแล้วส่งสายตาให้เยเทียน. จากนั้นก็เดินไปที่ข้างเตียงแล้วเปิดม่านออกมา “ของกํานันของท่านอยู่นี่ต่างหาก”

ที่เตียงมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเหมือนกําลังหลับอยู่นิ่งๆ นางใส่ชุดบางๆพร้อมกับสัดส่วนที่งดงามมาก. ส่วนโค้งเว้าของนางนั้นงดงามที่สุดและใบหน้าก็งามมากๆด้วย. นางดูจะอายุราวๆ30.

ทั้งสง่า, งดงาม, ผิวขาว แค่มองดูก็รู้ว่านางเป็นหญิงชั้นสูงแน่ๆ

“นางคือใครหรือ?”

เย่เทียนถามด้วยความสงสัย

“นางมีศักดิ์เช่นเดียวกับข้า!”

โรสยิ้มให้, ดูงดงามาก.

“หญิงของตระกูลสุละหรือ?”

เย่เทียนหรี่ตาลง.

“ใช่แล้ว พูดให้ถูกก็คือลูกสะใภ้ของสุละ ท่านชอบนางหรือไม่? ท่านกลารับของกํานันที่ยอดเยี่ยมนี้หรือเปล่า?”

โรสกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะมองเย่เทียนด้วยความท้าทาย.

“หากข้าเดาไม่ผิด นางน่าจะเป็นมารดาของหลานชายสุละที่ท่านเพิ่งตัดหัวไปสินะ! ของกํานันนี่ดูจะพิเศษ แต่ถ้าข้าไม่ระวังล่ะก็นางก็คือยาพิษดีๆนี่เอง!”

เย่เทียนกล่าว

ถ้าซาย่าเป็นสายลับล่ะก็ของชิ้นนี้ก็คงจะทําให้เขาดิ้นไม่หลุดสินะ

“ยาพิษ? โอ….แน่นอนแต่นั่นก็แค่ที่ข้าคิดไว้ตอนแรกตอนนี้นางเป็นของกํานันธรรมดาๆจริงๆ! ข้าไม่นึกเลยว่าท่านจะละเอียดอ่อนขนาดนี้…”

โรสกล่าวด้วยความประหลาดใจแต่ในใจนั้นนางรู้สึกชอบเย่เทียนขึ้นไปอีก เขามองทะลุแผนของนางออกหมดเลย.

โรสรินไวน์ใส่แก้ว, มันไม่ได้มีไว้ให้เย่เทียน, นางใส่ผงบางอย่างลงไปจากนั้นก็ให้หญิงคนนั้นดื่ม.

“นั่นอะไรน่ะ?”

เย่เทียนถาม.

“ยาวิเศษน่ะ พอนางตื่นขึ้นมานางจะมองว่าท่านเป็นดั่งพระเจ้าและนางจะยอมท่านทุกอย่างไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ดังนั้นท่านสนุกให้เต็มที่เถอะคืนนี้…”

โรสหัวเราะออกมา