โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 181

ตอนที่ 181 – โรสอยากรับลูกบุญธรรม?

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

“ค่ะท่านลอร์ด…เจ้านาย…”

พอซาย่าเห็นโรสพยักหน้าเห็นด้วยนางจึงพูดออกมาอย่างอายๆ.

ยัยบ้านั่น…ทําไม…ชิ….

พอมาโคเนียได้ยินว่าแม่เขามอบทาสส่วนตัวให้เย่เทียนและได้ยินเสียงหวานๆของซาย่าเรียกเย่เทียนว่าเจ้านายเขาก็โมโหขึ้นมา

ซาย่านั้นเป็นหญิงงามมากๆ มาโคเนียหมายตานางไว้นานแล้วแต่โรสก็ปฏิเสธและเตือนเขาไว้ ตอนนี้โรสกลับมอบยางให้เย่เทียนง่ายๆซะอย่างงั้น.

“ก็จริงอยู่ที่ข้ามิใช่หัวหน้าของตระกูลสุละแต่ไม่นานสละก็จะกลับมาแล้วข้ามั่นใจว่าข้าจะต้องเห็นด้วยแน่!!”

โรสโก่งคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับทําสีหน้าเศร้าหน่อยๆ

“สุละกําลังกลับมาที่โรมรี?”

เย่เทียนหรี่ตาลง.

“ใช่ ชื่อเสียงของตระกูลสุละโดนเล่นงานหนักมากและตําแหน่งของเขาก็โดนแอนดรูว์มาแทนที่ด้วยเขาจึงจะกลับมาจัดการตระกูล บางทีอาจจะมาด้วยความเกรี้ยวกราดมากๆก็ได้นะ!!”

โรสกล่าวอย่างสุขุม.

“ท่านไม่กังวลรี่?

พอโรสเห็นเย่เทียนใจเย็นมากๆนางจึงถามไป.

“ข้ามิได้ล่วงเกินเขานี่จะกังวลไปทําไมล่ะครับ?”

เขากล่าวอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ง

“แต่ข้ากังวลหน่อยๆนะ”

โรสกล่าว

“ท่านก็ควรต้องกังวลจริงๆนั่นแหละ เพราะท่านเล่นฆ่าหลานชายเขาไปหนิ!”

เยู่เทียนกล่าวอย่างไม่แยแส.

“ข้าพยายามช่วยรักษาชื่อเสียงเขาไม่ใช่รึไง?”

นางกล่าว.

“ใช่! เขาควรจะขอบคุณท่านเรื่องนั้นแต่ท่านเผยความทะเยอทะยานของตัวเองมากไปรึเปล่า? ข้าไม่คิดว่าสุละจะปล่อยให้ตระกูลเขาอยู่ในเงื้อมมือของผู้หญิงที่เขาแต่งงานด้วยอีกแน่!”

เย่เทียนหัวเราะ “อีกอย่างข่าวที่เขาจะกลับมาโรมก็ไวขนาดนี้ ท่านคงไม่มีเวลาพอจะทําแผนให้สําเร็จและเตรียมการไม่ทันใช่มั้ยล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้นท่านยังต้องแก้ตัวให้ขึ้นอีกด้วยนั่นแหละคือสิ่งที่ท่านควรจะกังวลมากที่สุด!”

เย่เทียนกล่าวอย่างเปิดเผยราวกับว่าเขามองทะลุใจเธอออก.

“ซาตาน ข้าเชื่อแล้วว่าสายตาท่านนี่น่าหวั่นเกรงจริงๆ!”

สายตาของโรสเริ่มหวาดกลัวขึ้นมาจากนั้นมันก็เริ่มมีไฟลุกโชนขึ้น

“ใช่ ท่านพูดถูกทั้งหมดนั่นแหละ! นั่นแหละคือสิ่งที่ข้ากําลังเครียดอยู่!”

โรสพูดเบาๆใส่เย่เทียน,

“นั่นใช่เหตุผลที่ท่านชวนข้ามางานเลี้ยงคืนนี้รึป่าว?”

เย่เทียนยิ้มแล้วถามไป.

“ข้าชวนท่านมากินมื้อค่ําเพราะอยากรู้จักท่าน, แบบใกล้ๆ แต่ถ้าท่านอยากจะช่วยข้าแก้ปัญหาก็ดีไม่น้อยเหมือนกัน!”

โรสมานั่งข้างๆเย่เทียน, นางนั่งใกล้มากๆจนเย่เทียนสามารถได้กลิ่นเสน่ห์จากตัวเธอ.

“ท่านยกยอช้าเกินไปแล้ว ข้าจะเข้าไปยุ่งเรื่องบาดหมางในครอบครัวท่านได้ยังไงแถมข้ายังเก่งไม่พอจะสู้กับราชสีห์เฒ่ามากแผนนั่นด้วย…”

เย่เทียนกล่าวด้วยรอยยิ้มเงื่อนๆ

“ไม่ซาตาน ข้ามั่นใจว่าท่านทําได้อีกอย่าง ตอนนี้เราก็ลงเรือลําเดียวกันแล้วใช่มั้ย?”

โรสค่อยๆเอาแขนไปพาดไหล่เย่เทียนขณะที่มือเธอค่อยๆผ่านหน้าเย่เทียนไป ใบหน้าที่งดงามของเธอก็ค่อยๆเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขารู้สึกราวกับว่านางหายใจออกมาเป็นกลิ่นดอกกล้วยไม้เลย.

“ท่านหญิงโรส, ข้าน่ะติดไฟง่ายนะ!”

เย่เทียนสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วกล่าวอย่างใจเย็น.

“ข้ารู้เพราะท่านเป็นถึงนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมา แต่เดี๋ยวซาย่าจะช่วยดับไฟให้ท่านเอง…”

โรสหัวเราะขณะที่ค่อยๆเบือนหน้าออกจากเย่เทียนเพราะนางก็รู้สึกไม่ค่อยดีเช่นกัน เสน่ห์ของเย่เทียนนั้นเปรียบดั่งอาทิตย์อันร้อนแรงสําหรับเธอ ถ้าเข้าใกล้มากไปอาจจะละลายได้

ไอ้เวร…..

มาโคเนียได้ยินทั้งสองคนจึงรู้สึกโมโหอย่างสุดขีดขึ้นมาจนแทบหายใจไม่ออก

แต่เราต้องกําจัดเจ้าหนอนตัวเล็กๆด้านนอกก่อน!!!

เย่เทียนกล่าว, เขารู้อยู่แล้วว่ามาโคเนียกําลังแอบฟังอยู่ด้านนอกเพราะที่คุยมาก่อนหน้านั้นไม่สําคัญเท่าไหร่ เขาจึงไม่ได้ใส่ใจแต่ตอนนี้เรื่องเริ่มจะสําคัญแล้วเขาจึงคิดว่าหมอนั่นควรจะไปได้แล้ว

“เจ้าลูกบ้านั่น…มาโคเนีย อยากตายงั้นเหรอ?”

โรสประหลาดใจก่อนที่สีหน้าเธอจะเย็นชาลงนางลุกขึ้นแล้วตะโกนไปทางประตู

เพี้ยะ!

เย่เทียนยิ้มออกมาหน่อยๆแล้วตบกันเธอไปเบาๆเพื่อยั่วมาโคเนีย.

“โอ๊ย บ้าเอ๊ยซาตาน….”

โรสร้องออกมาด้วยความตกใจและด่าเขาไปด้วยความอาย.

“ซาตาน, ข้าจะฆ่าเจ้า..

มาโคเนียยั้งความโกรธไม่ไหวจึงรีบเข้าไปในห้องแล้วตะคอกใส่เย่เทียน. พอเขาเปิดประตูเข้ามาเขาก็เห็นโรสกําลังนั่งอยู่ข้างๆเย่เทียนใกล้มากๆ มันจึงทําให้เขายิ่งโกรธขึ้นไปอีก

“ออกไปเดี๋ยวนี้!!”

โรสหน้าแดงขึ้นก่อนจะใจเย็นลงแล้วหันไปด่ามาโคเนีย, เขากลัวจนหายโกรธไปเลย….

“ท่านแม่ครับ ท่านอยู่กับมันไม่ได้นะเจ้าบ้านมีเจตนาไม่ดีต่อท่าน!!!”

มาโคเนียกล่าวอย่างดื้อดึง.

“ไสหัวออกไปซะ! เจ้านั่นแหละที่มีเจตนาไม่ดี!!!”

เสียงของโรสเริ่มเย็นชาลงเรื่อยๆ

“ท่านแม่…ข้า…”

มาโคเนียพยายามจะอธิบาย.

“ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้! อย่าให้ข้าโมโหนะ!!!”

เสียงของโรสรู้สึกเย็นชามากๆ

“เวรเอ๊ย…”

มาโคเนียโมโหมากจนหันไปขว้างของหลายอย่างลงบนพื้นขณะที่เดินออกไป

“ข้าทําให้ท่านขายหน้าอีกแล้ว!”

พอไล่มาโคเนียไปได้โรสก็หน้าแดงขึ้นพร้อมกับยิ้มให้

“ท่านโรสก็แค่มีเสน่ห์เหลือล้นเกินไปน่ะครับ!”

เย่เทียนส่ายหัวแล้วหัวเราะออกมา

“ถ้าเขาดีได้อย่างท่านซักนิดล่ะก็ข้าคงไม่ต้องกังวลขนาดนี้, ข้าอยากจะได้ลูกแบบท่านจริงๆ…”

โรสหน้าแดงขึ้นกว่าเดิมแล้วกล่าว.

“อา….เขายังเด็กนัก แต่เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองแหละครับ…”

เย่เทียนหัวเราะเบาๆ แน่นอนเขาพูดส่งๆไปงั้นมาโคเนียมันไม่กล้าหือกับเขาหรอก.

“ถ้าข้าอยากจะอุปถัมภ์ท่านเป็นบุตรบุญธรรมล่ะ?”

โรสกล่าวด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเปลวไฟที่ลุกโชนในดวงตา

จู่ๆความคิดนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวเธอ ถ้าได้เย่เทียนมาเป็นลูกบุญธรรมล่ะก็เขาจะต้องช่วยเหลือนางได้แน่ ถ้ามีเย่เทียนคอยช่วยล่ะก็นางมั่นใจว่านางสามารถควบคุมโรมไปได้ครึ่งนึงและกลายเป็นราชินีได้เลย.

มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่ชาวโรมันในยุคโบราณจะอุปถัมภ์ลูก, จริงๆมันเป็นเรื่องที่นิยมด้วยซ้ํา อย่างเช่นในประวัติศาสตร์ ซีซาร์เป็นคนอุปถัมภ์ออคเตเงี่ยน

“เป็นลูกบุตรธรรมท่านร?”

เย่เทียนหัวเราะ เขาเข้าใจว่าโรสต้องการจะทําอะไร. นางอยากจะให้เขาช่วยเหลือ, ความทะเยอทะยานของผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลยแต่เขาก็ไม่นึกว่านางจะกล้าเสนอความคิดแบบนี้.

“ทําไมเล่า? ท่านก็แค่แก่กว่ามาโคเนียไม่กี่ปีเอง. ถ้าข้าได้แต่งเร็วกว่านี้มาโคเนียก็อายเท่าท่านเลยนะ!”

โรสกล่าวด้วยรอยยิ้ม สายตาของนางลุกโชนไปด้วยความหวังและความทะเยอทะยานแต่นางก็รู้ว่าเย่เทียนคงไม่ตอบตกลงง่ายๆแน่,