โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 180

ตอนที่ 180 – ของกํานันของท่านหญิงโรส!

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้มเพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

ท่านหญิงโรสนั้นงดงามมากๆและมีเสน่ห์เฉพาะตัวเธอด้วย.

เธอคือจิ้งจอกสาวที่สามารถดึงดูดผู้ชายได้ทุกคน.

เย่เทียนเข้าใจแล้วว่าทําไมมาโคเนียถึงอิจฉานัก. เสน่ห์ของนางนั้นรุนแรงมากจนแม้แต่ลูกชายเธอเองก็หลงไปด้วย.

ตัวของโรสนั้นเพอร์เฟ็คมากๆและสูงด้วย. นางมีใบหน้าที่งดงามและยั่วยวนมากๆ

นางใส่สตอลาอยู่และมันทําให้ส่วนโค้งเว้าของนางดูมีเสน่ห์ เย่เทียนสามารถได้กลิ่นหอมโชยออกมาอย่างแรงเพราะเธอเพิ่งจะอาบน้ําเสร็จ

“ขออภัยที่ข้าเสียมารยาทแต่ข้าอยากทราบว่าเทพธิดาองค์ใดที่กําลังยืนอยู่ตรงหน้าข้าตอนนี้?”

เย่เทียนยิ้มให้แล้วถามทาสหญิงข้างๆเขา.

“อุ่บ…..”

ทาสหญิงของโรสอดหัวเราะออกมาไม่ได้นางอธิบาย “ลอร์ดซาตานนี่คือเจ้านายข้าท่านหญิงโรสค่ะ!”

“ท่านหญิงโรสนี่เอง อภัยให้แก่ความโง่ของข้าด้วยเพราะข้าไม่เคยเห็นหญิงงามเช่นนี้มาก่อนเลย!”

เย่เทียนยิ้มแล้วคํานับเบาๆให้โรส.

“ท่านลอร์ดซาตานเองก็เป็นชายที่สง่างามที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นเช่นกันค่ะ ครั้งแรกที่ข้าเห็นท่านข้าก็นึกว่าท่านเป็นเทพซะด้วยซ้ํา”

โรสยิ้มยั่วให้ขณะที่ตอบ.

นางพบว่านอกจากเขาจะสูงและหล่อแล้ว เย่เทียนยังมีออร่าพิเศษมากๆอยู่รอบตัวเขาด้วยซึ่งนั่นดูมีเสน่ห์มาก,

ถ้ามีใครอยากรู้อยากเห็นในตัวเขาล่ะก็คงจะตกหลุมรักเป็นแน่

“ใช่แล้ว ท่านคือเทพธิดาส่วนข้าก็คือเทพเราสองคนนั้นเป็นคู่ที่เหมาสมกับนัก!”

เย่เทียนยิ้มและรู้สึกทะเยอทะยานหน่อยๆ ถ้าได้พิชิตหญิงงามขนาดนี้คงให้ความรู้สึกดีๆเป็นแน่

“ข้าก็คิดเช่นนั้นค่ะ….”

โรสยิ้ม นางดูเปิดใจเรื่องที่เย่เทียนหยอดเธอมากแถมรู้สึกสนุกด้วยซ้ํา

แต่มาโคเนียที่กําลังแอบฟังอยู่หลังประตูนั้นกําลังด่าเย่เทียนในใจอย่างแรง แม้เขาจะไม่เห็นแต่ฟังจากบทสนทนาแล้วเขาก็เข้าใจว่ากําลังเกิดอะไรขึ้นเขาโมโหมากถึงขนาดว่ากระอักออกมาเป็นเลือดได้เลยตอนที่คิดภาพแม่ของเขากับเย่เทียน

“เป็นเกียรตินักที่ท่านหญิงโรสเชิญข้ามา!”

เยู่เทียนก้าวออกไปแล้วจับมือนา

“นายหญิง ข้าขอตัวก่อนนะคะ!”

ทาสของโรสกล่าว

“ซาย่า เจ้าอยู่นี่แหละ คอยรินไวน์ให้ท่านลอดซาตาน…”

โรสกล่าวด้วยรอยยิ้ม.

“ตามที่ท่านสั่งค่ะ นายหญิง!”

ซาย่าหน้าแดงขึ้นมาหน่อยๆขณะที่นั่งลงข้างๆเย่เทียนแล้วส่งแก้วไวน์ให้

“ขอบคุณท่านหญิงที่มีน้ําใจครับ!”

เย่เทียนยกแก้วขึ้นแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม.

“ขอแสดงความยินดีกับท่านที่ชนะศึกและได้รับรางวัลอันยิ่งใหญ่ค่ะ!”

โรสเองก็ยกแก้วขึ้นมาแล้วพูดกับเย่เทียน.

“เรื่องนั้นต้องขอขอบคุณทางสภาครับ!”

ริมฝีปากของเยเทียนกระดกขึ้นด้วยความกวน.

กองทหารส่วนตัว500คนนั้นน่าเกรงขามจริงๆ

“ไม่นึกเลยว่าในโรมจะมีคนมากความสามารถเยี่ยงท่านอยู่ออเรเลียช่างตาแหลมจริงๆ ถ้าข้าออกไปด้านนอกบ่อยบ้างล่ะก็คนที่พบท่านน่าจะไม่ใช่ออเรเลียแต่เป็นข้า!”

โรสกล่าวด้วยน้ําเสียงเสียดาย.

“หากข้าได้พบท่านหญิงก่อน ข้าคิดว่าข้าคงหลงความงามท่านเป็นแน่!”

เยเทียนหัวเราะ

“แล้วตอนนี้ล่ะ? เจ้าหลงความงามของออเรเลียแล้วรี?”

โรสยิ้มอย่างมีเสน่ห์แล้วถามเย่เทียนไปด้วยความสงสัย.

“หลงออเรเลียรี? เคซ่าเป็นคู่หมั้นของข้านะครับ…”

เย่เทียนหัวเราะ.

“ใครจะรู้เล่าชนชั้นสูงที่เปลือกนอกเป็นผู้ดีด้านในอาจจะเป็นอย่างอื่นก็ได้”

โรสกล่าวอย่างไม่แยแส.

ทั้งสองคนกําลังคุยกันประดุจเพื่อนเก่า, ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ, โรสไม่พูดเรื่องสาเหตุที่ชวนมาแต่เย่เทียนก็ไม่อยากจะถาม.

“ท่านคิดว่าซาย่าเป็นอย่างไรบ้าง?”

จู่ๆโรสก็ยิ้มแล้วถามเย่เทียนจนทําให้ตัวของซาย่าสั่นหน่อยๆและหน้าก็แดงขึ้น

“นางช่างเหมือนดอกไม้งามยิ่งนัก!”

เย่เทียนมองซาย่าอย่างจริงจังแล้วยิ้มขณะตอบไป

“นางงดงามจริงๆ ทั้งสามีและลูกชายข้าอยากจะได้นางแต่ข้าก็ห้ามไว้ เพราะข้ารู้สึกว่านางควรจะรอให้ชายที่ดีที่สุดในชีวิตโผล่ออกมาก่อน!”

โรสกล่าว.

“โชคดีของซาย่านักที่ได้เจ้านายที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้!”

เย่เทียนยิ้มและรู้แล้วว่ากําลังจะเข้าประเด็นหลัก

“ข้าคิดเท่าไหร่ข้าก็เชื่อว่านางต้องการเจ้านายที่แข็งแกร่ง, ยอดเยี่ยมและหนุ่มๆ!”

โรสมองเย่เทียนแล้วพูดซ้ําๆ “ข้าจึงคิดว่าจะมอบซาย่าให้ท่าน!”

“ไม่นะคะนายหญิง ข้าไม่อยากจากท่านไป!”

ซาย่าสะดังแล้วรีบอ้อนวอนแต่พอเห็นโรสมองกลับมานางก็เงียบทันที

เจตนาของโรสนั้นชัดเจนมาก

“ต่อให้ไม่คิดเรื่องความดีของนาง ซาย่าทิ้งดงามจริงๆข้าเองก็ชอบนางมากๆแต่ข้าหาเหตุผลที่จะรับของกํานันนี้ไม่ได้เลยครับ!”

เย่เทียนส่ายหัวแล้วยิ้ม.

เขาพอจะเดาเจตนาของโรสออก, นางมอบซาย่าที่หน้าตาและหุ่นดีมาให้แถมยังถูกชนชั้นสูงหลายคนหมายปองอีก นางก็จะได้เป็นหูเป็นตาแทนเธอในบ้านของเย่เทียน.

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวไม่สิได้หลายตัวด้วยซ้ํา

“ซาย่าอยู่กับข้ามานานมากแล้วต่อให้ข้ามอบอิสระภาพให้นางไป ข้าก็เกรงว่านางจะเอาชีวิตรอดไม่ได้ดังนั้น ข้าจึงอยากจะหาเจ้านายที่ดีกว่าให้นางและท่านก็เป็นเจ้านายอายุน้อยที่ขายกย่องมากที่สุด. แน่นอนถ้าท่านอยากรู้เหตุผลของข้าข้าก็จะบอกให้, ข้าอยากจะฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลสุละเรากับท่าน!”

โรสหัวเราะแล้วอธิบาย.

“อ่อ….จริงๆแล้วข้าไม่ได้จงเกลียดจงชังตระกุลสละเป็นพิเศษหรอกครับ โดยเฉพาะหลังได้เห็นท่านหญิงแล้ว”

เย่เทียนหัวเราะ

“ข้ารู้เรื่องนั้นเช่นกัน! ท่านเป็นบุตรเขยของตระกูลจูเลียสและท่านก็มีพันธะกับฝั่งนั้น! แต่อีกไม่นานตระกูลสุละก็คงไม่ใช่อันตรายสําหรับมาเรียสหรอก!”

โรสยิ้มแล้วกล่าวแบบมีนัยยะ “สิ่งที่ท่านควรจะระวังตอนนี้ไม่ใช่สละ, ไม่ใช่ข้า, จริงมั้ย?”

“ก็จริงครับแต่ข้าไม่ใช่ตัวแทนของทั้งตระกูลสุละนี่นะแถมสุละเองก็มีบุตรชาย3คนด้วย!!”

เย่เทียนกล่าวแบบไม่แยแส “แต่ข้าก็จะยอมรับของกํานันของท่านหญิงโรสนะครับ!”

หลังจากพูดเสร็จเย่เทียนก็เข้าไปโอบซาย่า

เย่เทียนไม่ห่วงเรื่องนางจะมาสอดส่องเขาหรอกเพราะไม่นานซาย่านั่นแหละจะกลายมาเป็นตาให้เขาซะเอง.

โรสนั้นเป็นผู้หญิงแผนสูง,ทะเยอทะยานและมีเสน่ห์ถ้ายังไม่ได้ครอบครองนางล่ะก็ เย่เทียนจะไม่มีวันประมาทเด็ดขาด

“ท่านลอร์ด…”

ซาย่ารู้สึกประหม่ามากๆ

“เจ้าต้องเรียกข้าว่าเจ้านายสิ!”ฃ

เย่เทียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม.