โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 178

ตอนที่ 178 – ข้อตกลงและความจริง!

“นี่คือภรรยากับลูกสาวข้าครับ, ข้าอยากจะให้พวกนางมามัดจํากับท่านลอร์ดก่อน หากข้ามาจ่ายไม่ตรงเวลา ท่านลอร์ดก็สามารถเปลี่ยนพวกนางให้เป็นทาสได้เลยครับ ข้ามั่นใจว่าพวกนางมีค่าพอแน่….”

ชายวัยกลางคนกัดฟันแล้วกล่าวด้วยน้ําเสียงที่ขมขึ้นพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความโลภ

แต่ทันทีที่เขาพูดจบภรรยากับลูกสาวสองคนของเขาก็ตัวสั่นอย่างหนัก พร้อมกับสายตาที่เศร้าหมองโดยเฉพาะภรรยาของเขาที่ถึงแม้จะเตรียมใจมาก่อนแล้วแต่ก็ยังยอมรับความจริงไม่ได้ตอนที่ได้ยินสามีเธอพูด.

“พวกเจ้ายอมงั้นหรอ?”

เย่เทียนละสายตาออกจากชายวัยกลางคนนั่นไปเลยแล้วหันไปมองภรรยากับลูกสาวเขาแล้วถามด้วยน้ําเสียงเป็นห่วง

“ค่ะท่านลอร์ด พวกเรายอม…”

หญิงสาวคนนั้นลังเลแว่บหนึ่งแล้วพยักหน้ารับเพราะเห็นชายวัยกลางคนคนนั้นจ้องมา

“ถึงเจ้าจะยอมแต่ข้าก็ได้พดไปแล้วว่าจะไม่ให้นักพนันยืมเงินเพราะมันจะเป็นการทําร้ายตัวพวกเจ้าเอง!”

เย่เทียนส่ายหัวแล้วกล่าวด้วยน้ําเสียงจริงจัง

“ท่านลอร์ดครับ ข้าจะไม่พนันอีกแล้ว ข้าสาบานว่าจะไม่พนันอีก. ข้าแค่ขอยืมเงินไปจ่ายหนี้เท่านั้นจริงๆนะ ครับ ข้าจะไม่เล่นพนันอีกแล้ว ข้าขอสาบานด้วยชื่อของตระกูลข้า. โปรดช่วยข้าด้วย ท่านลอร์ดซาตานผู้เมตตาและยิ่งใหญ่….”

ชายวัยกลางคนคุกเข่าลงแล้วคํานับขอร้องเย่เทียนรัวๆ

เพื่อที่จะทําหน้าที่ให้สําเร็จเขาต้องดิ้นรน

“ก็ได้ ข้าจะเชื่อเจ้าครั้งนี้ เพราะข้าเมตตาและยิ่งใหญ่!”

เย่เทียนพยักหน้าไปแต่ในใจเขานั้นรู้สึกเย็นชามากๆ

“ขอบพระคุณครับท่านลอร์ด…”

ชายวัยกลางคนดีใจมากๆ

“ลุกขึ้น เดี๋ยวข้าช่วยเอง. ถ้าจะยืมเงินไปจ่ายหนี้ก็ต้องมีสัญญาตกลงระหว่างเราหน่อยเจ้าจะได้ไม่คืนคําที่หลังหรือข้าจะได้ไม่โกงเจ้า!”

เย่เทียนกล่าว.

“ท่านลอร์ด ความยุติธรรมของท่านสมควรถูกชาวโรมันทุกคนสรรเสริญนัก!”

ชายวัยกลางคนโล่งใจแล้วรีบยอเย่เทียน,

“เอาล่ะ เจ้าอยากจะยืมเท่าไหร่ล่ะ?”

เย่เทียนถาม.

“เหรียญทองหนึ่งร้อยเหรียญครับ”

ชายวัยกลางคนมีความโลภูผุดขึ้นมาในดวงตาขณะที่รวมความกล้าขอเย่เทียน.

“ได้ เหรียญทองหนึ่งร้อยเหรียญ!”

เย่เทียนพยักหน้าแต่ในใจนั้นรู้สึกประทับใจหน่อยๆที่ชายคนนี้กล้ามาขอเงินเขา

เย่เทียนหยิบกระดาษออกมาสองแผ่นแล้วเขียนข้อตกลงลงไป

“ลงชื่อซะ!”

พอเขียนเสร็จแล้วเย่เทียนก็ส่งกระดาษกับดินสอให้ชายวัยกลางคน.

“ท่านลอร์ดครับ แค่ข้าเอาเมียมามัดจําไว้แล้วถ้าข้ามาจ่ายไม่ตรงเวลาท่านก็เอาพวกเขาไปเลยก็ได้หนิครับ?

พอเห็นสัญญาชายวัยกลางคนก็รู้สึกลนลานขึ้นมา

“ไม่, ข้าเป็นชนชั้นสูงผู้เมตตานะ ข้าจะเปลี่ยนชาวเมืองโรมเป็นทาสได้อย่างไร. ข้าไม่ทําอะไรโหดร้ายแบบนั้นแน่ ถ้าเจ้ามาจ่ายหนี้ไม่ตรงเวลาก็ให้ภรรยาเจ้าจ่ายแทน แน่นอนว่าพวกนางยังมีอิสระอยู่แต่รายได้ประจําวันจะต้องถูกริบมาเป็นค่าใช้หนี้แทน และเพื่อไม่ให้เจ้าชิ่งหนีพวกนางจะต้องมาอยู่ที่บ้านข้าจนกว่าจะใช้หนี้หมด”

เย่เทียนอธิบาย

“แต่…”

ชายวัยกลางคนเริ่มลนลานมากขึ้น

“อะไรเล่า? เจ้าไม่พอใจกับสัญญาดีๆแบบนี้งั้นรึ? หรือเจ้าแค่อยากจะขายพวกนางเป็นทาสจนตัวสั่นกัน? ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็แค่บอกมาตรงๆสิ….”

เย่เทียนโก้งคิ้วพร้อมทําสีหน้าโกรธและทนไม่ไหว

“ป่าวครับ…ขอบพระคุณท่านลอร์ดที่เมตตา…”

ชายวัยกลางคนหัวเราะออกมาราวกับว่าจะร้องไห้เพราะดูเหมือนเขาจะทํางานได้ไม่ตรงเป้านัก.

“งั้นก็ไปใช้หนี้เจ้าได้แล้วและรีบหาเงินมาคืนข้า เมียกับลูกเจ้ารอเจ้ากลับมาอยู่นะ!”

เย่เทียนตบไหล่เขาเบาๆแล้วกล่าว

“ขอบพระคุณครับท่านลอร์ด..”

ชายวัยกลางคนเหลียวมองดูเมียกับลูกแล้วจากไป.

“นั่งลงสิ พวกเจ้าไม่ใช่ทาสแต่เป็นแขกของข้า ไม่ต้องทําตัวเกรงใจมากหรอก”

เย่เทียนกล่าวกับแม่และเด็กพวกนั้น

“ไม่เป็นไรค่ะท่านลอร์ด..”

หญิงสาวคนนั้นลนลานมากๆแล้วส่ายหัวปฏิเสธไป.

“แล้วแต่เจ้าแล้วกัน ทําตามใจเถอะ!”

เย่เทียนไม่สนพวกนางแล้วหันไปจิบไวน์แทนขณะที่รอแองเจล่านําข้อมูลกลับมาบอก

เย่เทียนไม่พูดอะไรออกมาซักคําจนบรรยากาศเริ่มอึมขรึม.

หลังจากรอเกือบชั่วโมงแองเจล่าก็กลับมา

“เจ้านายคะ?”

แองเจล่าสงสัยว่าเธอควรจะพูดตรงนี้ดีไหมเพราะเห็นแม่กับเด็กยืนเงียบๆอยู่กลางห้องรับแขก

“พูดมาเถอะ บอกต่อหน้าพวกนางนั่นแหละ, ข้าอาจจะใจดีแต่ความใจดีของข้าไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นๆจะมาย่ํายีหรือเอาเปรียบได้ง่ายๆ!”

เย่เทียนกล่าว.

“..ค่ะเจ้านาย!”

แองเจล่าพยักหน้าแล้วพูดขึ้นมา “ฮอสตุส เลเวียเป็นพนันตัวเก่งจริงๆค่ะแต่ก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร ครอบครัวของเขายากจนมาก เขาไม่ได้ติดหนี้ที่ไหนมา แม้แต่หนี้จากการพนันด้วยและแม้บางทีเขาจะทําร้ายภรรยาค่อนข้างบ่อยแต่เขาดูแลลูกสาวดีมาก. ไม่นานมานี้มีนายน้อยจากตระกูลปอมปีย์ไปหาเขาหลายครั้งมากและนําทรัพย์จํานวนมากไปให้ด้วย แสดงว่าเงินที่เขาบอกว่ายืมมานั้นเป็นเรื่องโกหกแน่นอนค่ะ! และดูเหมือนเขาจะเตรียมการมาอยู่หลายวันด้วย…”

แองเจล่านําข่าวที่เดย์ซี่กับดินน่าเจอมาแจ้งให้ฟัง, ต่อหน้าหญิงสาวคนนั้นกับลูกของเธอจนหน้านางซีดลง.

“ท่านลอร์ดโปรดอภัยให้เราด้วยค่ะ, อภัยที่เราทําผิดด้วย พวกเราไม่น่าเห็นแก่ทองของนายน้อยปอมปีย์เลย. โปรดอภัยให้ความโง่และความบังอาจของเราด้วย…”

หญิงคนนั้นกลัวสุดขีด เธอไม่นึกเลยว่าแผนของสามีตัวเองจะถูกเย่เทียนทําลายง่ายๆแบบนี้

“โอ….กล้ามาเล่นงานชื่อเสียงข้างั้นเหรอ โชคดีนะที่ข้าไหวตัวทัน!”

เย่เทียนแสยะแล้วไปกระซิบเบาๆข้างๆหแองเจล่า “ทําให้เหมือนอุบัติเหตุนะ เข้าใจมัย?”

“เจ้านายข้าขอตัวค่ะ!”

แองเจล่าพยักหน้าแล้วเดินออกไป

“อภัยให้เราด้วยค่ะท่านลอร์ด”

หญิงคนนั้นขอร้องสุดชีวิต.

“เจ้าก็รู้เห็นด้วยไม่ใช่เหรอ? สามีเจ้าพยายามจะหลอกข้า, กะว่าจะไม่คืนเงิน100ทองล่ะสิ รู้ไหมว่ากี่ปีกว่า ข้าจะหาทองจํานวนนั้นกลับมาได้ นอกจากสามีเจ้าจะติดหนี้เป็นเงินข้าแล้ว เขาพยายามจะมาหลอกลวงข้าอีกคงโดนข้อหาหนักแน่. เจ้าตัดสินใจเองแล้วกัน!”

เย่เทียนกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น

“ท่านลอร์ดโปรดให้ข้าคุยกับท่านเป็นการส่วนตัวโดยไม่มีลูกสาวอยู่ด้วยได้หรือไม่คะ?”

สายตาของนางเริ่มมีหวังขึ้นมา. นางกัดฟันแล้วขอร้องเย่เทียนไป.