โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 167

ตอนที่ 167 – ยักษ์สาวใจกล้า

“ว้าวววว!!…”

เก๊ง!

พวกสาวหัวแดงทั้งสามคนตะลึงตอนที่เย่เทียนดึงโซ่ที่คล้องมือพวกเธอออกจนขาดกระเด็น

“เดย์ซี่, ดินน่า พาพวกนางไปอาบน้ําซะแล้วก็สอนวิธีใช้แชมพูกับยาสีฟันให้พวกนางด้วย. อ้อไปหาชุดใหม่ให้พวกนางใส่ด้วยนะ….แน่นอนว่าชุดชั้นในก็ด้วย!”

เย่เทียนโยนโซ่ที่ขาดทิ้งไปข้างๆแล้วกล่าวกับเดย์และดินน่า

พวกชุดชั้นใน เย่เทียนได้แจกจ่ายให้พวกทาสหญิงของเขาใช้หมดแล้ว ตอนที่เขาให้พวกเธอพวกนางก็ดีใจกันยกใหญ่เพราะมันใส่ง่ายมากๆ

เร็วๆนี้เย่เทียนก็ได้สั่งให้ไดอาน่ากับแองเจล่าไปซื้อทาสหญิงที่เย็บผ้าเป็นมาซัก2คน เขาจะได้เริ่มทําชุดชั้นในซักที แต่ทว่าอันที่ทํามือนั้นใส่ไม่สบายเท่าของที่เย่เทียนซื้อมาจากระบบเลย. แต่อย่างน้อยถ้าเอาไปวางขายที่ตลาดมันก็น่าจะขายได้ดี พวกหญิงชนชั้นสูงคงมาแย่งกันซื้ออย่างบ้าคลั่งแน่นอน

แต่ร้านอาหารนั้นยังไม่เสร็จเลยและร้านรอบๆก็ยังสร้างไม่เสร็จด้วยดังนั้นเย่เทียนจึงยังเอาชุดชั้นในวางขายไม่ได้

เย่เทียนค่อนข้างเหนื่อยเล็กน้อยพอจัดกับแองเจล่าเสร็จแล้ว เย่เทียนเลยกลับห้องไปหลับ.

“ใครน่ะ?”

พอเขาหลับไปได้ไม่นานเย่เทียนก็ตื่นแล้วตะโกนออกไป.

“เจ้านายคะ….”

ยักษ์สาวโฟกําลังยืนอยู่หน้าประตู, น่าตกใจจริงๆ

“เข้ามาสิ..”

เย่เทียนกวักมือให้เธอเข้ามา

“ค่ะ…”

ยักษ์สาวพยักหน้าเบาๆแล้วก้มตัวเข้ามาในห้องเย่เทียน,

เธอเข้ามาได้ยังไงก็ไม่รู้ ใครทําให้เธอสูงขนาดนี้เนี่ย.

พอโฟบี้เข้ามายืนในห้อง เย่เทียนก็สังเกตุเห็นว่าเธอใส่แค่โสร่งตัวเดียวจนหุ่นสวยๆของเธอเห็นได้ชัดเจนมาก.

“มีอะไรเหรอ โฟบี้?”

เย่เทียนถาม เขาสงสัยว่าทําไมเธอถึงเข้าห้องมาด้วยเสื้อผ้าแบบนั้น

“ทําไมเจ้านายถึงเมินข้าล่ะคะ?”

โฟบี้เหมือนจะกล่าวด้วยความเสียใจ

“ข้าเมินหรอ?”

เย่เทียนตกใจที่เธอรู้สึกอิจฉา.

“ก็ เจ้านายไปนอนกับไดอาน่าและคนอื่นๆในคืนนั้นแต่ข้าไม่ได้นอนด้วย..”

โฟบี้กล่าวเนือยๆ “ซูซานยังเด็กเกินไปแต่ข้าไม่เด็กแล้วนะคะ…”

“เอ่อ…”

เย่เทียนที่รอบรู้อยู่ตลอดเวลาพอเจอแบบนี้เข้าไปเขาก็พูดอะไรไม่ออกเลย เขาจะพูดกับโฟว่ายังไง เขาไม่ได้ไม่ชอบเธอเพราะตัวเล็กเกินไปแต่เพราะตัวใหญ่เกินไปต่างหาก?

เธอตัวใหญ่เกินไปสําหรับเย่เทียนจริงๆ มันทําให้เขารู้สึกอ่อนแอกว่าหน่อยๆ

ถ้าเลือดเธอไม่ไหลออก เขาก็จะไม่เสียหน้าเอาเหรอ ถ้าเกิดเขาบิ้วอารมณ์เธอไม่ได้และโดนดถูกแทนล่ะ?

ปัญหาหลักก็คือพวกยักษ์นั้นไม่ใช่มนุษย์ซะทีเดียว ถึงจะดูเหมือนกันมากก็เถอะ

แต่เขาก็รู้สึกชอบที่โฟนี้สวยและหุ่นดีอยู่หน่อยๆ

“เจ้านาย….”

โฟบี้ดูท่าจะตัดสินใจได้แล้วจึงเดินเข้ามาข้างๆเตียงเย่เทียนแล้วนั่งลง.

โครม!!!!

เธอตัวหนักมากจนเตียงพังทันทีที่เธอนั่งลง

“ข้า..”

เย่เทียนงงมากจนพูดไม่ออก เธอหนักขนาดไหนเนี่ย?

มนุษย์หญิงทั่วไปต่อให้สูงเท่าเธอก็คงไม่หนักถึง1ใน3ของเธอแน่.

นั่นหมายถึงต่อให้สภาพภายนอกเธอจะดูไม่ต่างจากมนุษย์ แต่โครงสร้างร่างกายภายในนั้นน่าจะไม่เหมือนแน่ๆ

อย่างน้อยมวลกล้ามเนื้อและกระดูกก็คงจะมากกว่ามนุษย์ทั่วไปแน่ๆ ไม่งั้นเตียงคงไม่พังทันทีแบบนี้

“ข้าขออภัยค่ะ…เจ้านาย..”

โฟบี้ดูหวาดกลัวและกดดันหน่อยๆ นางกลัวว่าเย่เทียนจะด่าเธอจึงเริ่มร้องไห้ออกมา

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยให้คนมาซ่อมที่หลังแล้วกัน…”

เย่เทียนพยายามปลอบเธอ.

“แต่คืนนี้ข้านอนนี่ไม่ได้แล้ว ไปห้องเจ้าแล้วกัน!”

เย่เทียนยิ้ม ยักษ์สาวนี่เป็นอะไรไปนะ เธอไม่ได้สูงกว่าแค่เซ็นสองเซ็นซักหน่อย เธอสูงกว่าเขาน่าจะ10เมตรได้

ใครจะสนเรื่องนั้นล่ะ ความสูงไม่มีผลต่อแนวราบซักหน่อย

พอเขามาคิดดูดีๆแล้ว ตอนที่อ่านนิยายต่างๆ ที่ตัวเอกถูกส่งมาต่างโลกแล้วก็สร้างฮาเร็มหลายเผ่าพันธุ์ของตัวเอง ความสูงต่างกันนิดหน่อยคงไม่ใช่ปัญหาหรอก.

“จริงหรอคะ เจ้านาย?”

พอเย่เทียนชวนโฟบี้ดีใจมากๆจนหน้าแดงขึ้น

“จริงสิ แต่บอกข้าก่อน เจ้าเป็นผู้ใหญ่แล้วแน่นะ?”

เย่เทียนถามไป.

“ผู้ใหญ่คืออะไรคะ?”

โฟบี้พอจะเดาคําว่าผู้ใหญ่ออกอยู่แต่ก็ไม่ได้เข้าใจทั้งหมด.

“มันแปลว่าเจ้าสามารถมีลูกได้แล้ว?”

เย่เทียนพูดไปอีกนัยหนึ่ง.

“เอ่อ ก็น่าจะได้ค่ะ ปีนี้…”

โฟบี้พยักหน้าจริงจัง

“นี่เจ้าเพิ่งเป็นผู้ใหญ่รี? ข้าเองก็นึกว่าคิดไปเองแต่เจ้าดูสูงขึ้นหน่อยจริงๆ”

เย่เทียนพยักหน้าแล้วถาม “ในเผ่าของเจ้าคนที่สูงที่สุดสูงเท่าไหร่?”

“ประมาณนี้ค่ะ…”

โฟบี้ ไม่รู้จะอธิบายยังไงจึงพยายามใช้ท่าทางแทน และเย่เทียนเห็นว่ามือเธอชูสูงขึ้นไปประมาณ3.2เมตร.

ยักษ์สูงประมาณ3เมตรกว่าๆน่าจะเป็นยักษ์ชาย ก็เม้คเซ้นส์อยู่.

“ไปกันเถอะ!!”

ใจของเย่เทียนนั้นมีความหวังขึ้นมาหน่อยๆ

โฟบี้นําทางเย่เทียนไปที่ห้องเธอพร้อมหน้าแดงแปร๊ด.

ยักษ์สาวค่อนข้างเขินกับเรื่องแบบนี้แต่การกระทําของเธอดูเหมือนกับกําลังทําพิธีลึกลับอะไรอยู่

เธอเอานิ้วไขว้กัน คุกเข่าลงแล้วสวดอะไรซักอย่างในภาษาของยักษ์ ราวกับว่าเธอกําลังภาวนาอยู่เลย จากนั้นเธอก็นอนลงอย่างเงียบๆ แล้วทําท่าเหมือนตัวอักษรจีน.

มันทําให้เย่เทียนรู้สึกตลก.

“ข้าจะสอนอะไรเจ้านะ ของแบบนี้มันศักดิ์สิทธิ์จริงแต่ความศักดิ์สิทธิ์นั้นมันต้องมาจากความรู้สึกระหว่างเราสองคน ไม่ใช่พระเจ้า….”

เย่เทียนส่ายหัวแล้วหัวเราะ จากนั้นก็เอามือไปกุมมือเธอ

“อ้า….”

โฟบี้ร้องออกมาด้วยความรู้สึกดี.

ใช่แล้ว!!!

เย่เทียนโล่งอกและก็รู้สึกภูมิใจในตัวเองขึ้นมา

มันเป็นความรู้สึกภาคภูมิใจจริงๆ เพราะโฟบี้เป็นยักษ์ ส่วนเขาเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา

จากนั้นเย่เทียนก็รู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างยักษ์และมนุษย์ทั่วๆไป.

คงไม่มีใครได้โอกาสเหมือนเขาแบบนี้แล้ว…..