โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 163

ตอนที่ 163 – พายุเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

ทหารม้าเกราะเบาทั้งหมดถูกฆ่าตาย ส่วนนักรบสปาตั้นทั้งหมดนั้นไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเลย. พอสู้กันเสร็จ แล้วเหล่าสปาตั้นจึงไปต้อนม้าที่มีชีวิตรอดกลับมา

นอกจากม้าที่เจ็บเกือบ10ตัวแล้ว มาอีก140ตัวที่เหลือก็แข็งแรงดี, ม้าพวกนั้นคงใช้เวลารักษาตัวไม่นานหรอก.

นี่นับว่าเป็นผลพลอยได้ครั้งใหญ่จริงๆ

เย่เทียนเข้าใจแล้วว่าทําไมพวกสภาของโรมันกับชนชั้นสูงถึงอยากขยายกองทัพนัก.

ถ้าพวกเขาชนะสงครามได้ ผลพลอยได้ก็ดีมากจริงๆ

ทั้งพวกทาสเอย ที่ดินเอย ทองเอย เงินเอย เพชรพลอยเอย อาหารก็ด้วย

เพราะได้ของดีๆมาแบบนี้ โรมจึงทําสงครามแทบจะตลอดเวลาเลย. มันทําให้สาธารณะรัฐโรมันยิ่งรุ่งเรืองขึ้นเรื่อยๆและกลายเป็นยักษใหญ่แห่งทะเลเมดิเตอเรเนี่ยน

หลังจากเก็บของรางวัลจากสงครามหมดแล้ว เหล่าสปาตั้นก็รีบพาพวกทาสกลับไปที่โรมตลอดทั้งคืนตามคําสั่งของเย่เทียน

พอพวกเขาได้รู้สึกความ “พิโรธและความน่ากลัว” ของเจ้านายผู้เมตตาของเขาแล้ว พวกทาสไม่จําเป็นต้องให้เร่งเลย พวกเขาพากันรีบเดินอย่างเร็ว

สตราโบนั้นเจ็บสาหัสมาก ดังนั้นเย่เทียนจึงไม่เจอใครซุ่มโจมตีอีกระหว่างทางเลย.

วันต่อมาเกือบๆเที่ยง เย่เทียนก็กลับมาถึงโรมในที่สุด ทุกๆคนพากันตะลึงไปหมด.

“ลอร์ดซาตานกลับมาแล้ว…”

พอเดินไปได้ซักพักเย่เทียนก็เห็นชาวบ้านต่างพากันมารุมดูที่ข้างๆถนนพร้อมกับดอกไม้ในมือเพื่อเป็นการต้อนรับเขา.

ในหมู่ชาวบ้านนั้นเย่เทียนเห็นคนหน้าคุ้นๆแล้วยิ้มออกมา เขารู้แล้วว่าทั้งหมดนี้เป็นออเรเลียเป็นคนจัดให้

“ลอร์ดซาตานยอดเยี่ยมมากๆครับ พาทาสของตัวเองไปแค่100คนแต่ก็สามารถปราบทาสนับพันได้ในเวลาสั้นๆแบบนี้!”

“ใช่แล้ว ยอดเยี่ยมจริงๆ!”

“ซาตาน!”

คนในฝูงชนนั้นตะโกนเชียร์ชื่อเขาขึ้นมา

“ซาตาน…!”

“ซาตาน!”

“ซาตาน!”

พอมีคนตะโกนออกมาทุกๆคนก็ต่างพากันร้องตาม.

เย่เทียนกําลังนําทัพของเขาอยู่ด้านหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม เขาว่าถึงเวลาที่จะให้แล้ว

ดูเหมือนว่าตามประเพณีของโรมแล้วนั้น เมื่อได้รับชัยชนะกลับมา กองทัพโรมันจะต้องให้เงินจํานวนมาก และทาสแก่พวกชาวเมืองที่กําลังส่งเสียงเชียร์อยู่

“เอ๊า นี่….”

เย่เทียนกําเหรียญเงินออกมาจากช่องเก็บของในระบบอย่างเต็มมือแล้วโยนขึ้นฟ้าไปให้มันตกกระจายลงมาแก่พวกบ้าน.

“ซาตาน”

“ซาตาน!”

พอเย่เทียนโยนเหรียญไปแล้ว เสียงเชียร์ก็เริ่มบ้าคลั่งมากขึ้น.

นั่นเป็นเพราะเหรียญเงินที่ทําให้พวกเขาบ้าคลั่ง ปกติแล้วพวกชั้นสูงเวลามีชัยกลับมาก็จะโยนแค่เหรียญทองแดงเฉยๆ แต่เย่เทียนกลับใจดีโยนเหรียญเงินให้

“เอ้า..นี่….”

เย่เทียนโปรยเหรียญเงินไปทั่วราวกับว่ามันเป็นทรายเลย.

เย่เทียนเข้าใจแล้วว่าถ้าอยากจะยึดอํานาจของสภาและชนชั้นสูงทั้งหมด เขาจะต้องมีแรงสนับสนุนจากชาวบ้านด้วย ดังนั้นตอนนี้ก็เหมือนกับเขาติดสินบนชาวบ้านไว้แล้ว

เย่เทียนไม่รู้ว่าตัวเองโยนเหรียญไปเยอะแค่ไหน เขารู้แค่ว่าเยอะมากๆ

แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ไม่ได้เครียดอะไรอีกไม่นานเขาก็คงทําเงินได้แบบอื้อซ่า.

“ชาวเมืองที่รักของโรม!”

พอโปรยเหรียญเสร็จแล้ว เย่เทียนก็ตะโกนออกมาอย่างดัง “ข้า ซาตาน เย่เทียน ทราบซึ่งกับแรงสนับสนุน และดีใจมากที่พวกท่านต้อนรับข้า! แต่วันนี้ ข้าหิวมากๆ!”

เสียงเชียร์เงียบทันทีที่เย่เทียนตะโกนพวกชาวเมืองต่างพากันฟังเขาพูด.

“เช้าวานนี้ ข้าได้รับคําสั่งจากท่านลอร์ด แอนดรูว์ ออเรเลียส ค้อตต้าให้มุ่งหน้าไปปราบพวกทาสที่ด้านนอกเมือง! เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้โรมสูญเสีย เพื่อเป็นการรักษาเกียรติยศและเพื่อหยุดยั้งไม่ให้การจลาจลไปกันใหญ่มากกว่านี้ ข้าจึงพาทาสนักรบของตัวเองไปได้แค่100คนเท่านั้น! และพวกเราก็ได้ปราบพวกทาสสําเร็จเมื่อ บ่ายวานนี้! หากจะพูดว่าข้าได้ไปเสี่ยงชีวิตตัวเองก็ไม่ผิดเลย ในช่วงที่บ้านเมืองอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ข้าสามารถช่วยโรมจากวิกฤตได้ใน

พวกท่านคิดว่าข้าพูดผิดหรือไม่!!!”

เสียงของเย่เทียนดังกังวาลออกไป

“ไม่ผิดเลย!!”

“ไม่ผิดครับ!”

ชาวบ้านที่ได้เหรียญต่างพากันเชียร์อย่างบ้าคลั่ง.

“แต่พวกท่านทราบหรือไม่? เมื่อคืนนี้พวกเราถูกโจมตีกลางดึก! พวกเราเกือบจะกลับมาไม่ได้เลย!”

เย่เทียนคํารามด้วยน้ําเสียงสั่นๆ

“พวกท่านไม่ต้องเดาหรอกว่าใครโจมตีเรา! พวกที่โจมตีเราก็คือทหารของโรมัน! ทหารม้าเกราะเบาจํานวน150คน! บ้าเอ๊ยโรม ข้าไปทําอะไรให้ใครไม่พอใจถึงต้องมาปฏิบัติกับวีรบุรุษของโรมันเยี่ยงนี้!! ข้าคิดว่ามีใครบางคนกําลังจะทําให้นครศักดิ์สิทธิ์แห่งโรมนี้ต้องแปดเปื้อนอยู่!!!! ดังนั้นข้าอยากได้ความเป็นธรรมแก่ตัวข้า และโรมด้วย. ข้าต้องการให้ทางสภาของโรมตรวจสอบเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วน, ข้าต้องการให้ทางสภามอบความเป็นธรรมให้ข้าและหาตัวคนร้ายมาให้ได้ ลูกหลานของโรมเอ๊ย พวกท่านจะสนับสนุนข้าหรือไม่?!!!”

เสียงของเย่เทียนนั้นเต็มไปด้วยความโศรกเศร้า ตกใจและโกรธแค้น.

“เราจะสนับสนุนท่าน!”

“เราจะหนุนหลังท่านเอง!”

“เราขอสนับสนุนลอร์ดซาตาน!”

“บ้าเอ๊ย ใครมันกล้ามาลอบทําร้ายท่านลอร์ดซาตานผู้เมตตากัน!”

“บ้าจริง ใครมันกล้ามาลอบโจมตีวีรบุรุษแห่งโรมันของเรากัน! เราจะต้องหาตัวมันให้เจอ!”

เย่เทียนจุดไฟแห่งความแค้นของชาวเมืองอีกครั้งจนพวกเขาคํารามออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ถ้ามีคนพยายามจะฆ่าเขาล่ะก็ เย่เทียนก็จะทําให้ทั้งสภานั่งไม่ติดเลย.

เย่เทียนได้ฆ่าทหารม้าไปมากมายและเก็บม้านับร้อยกลับมาได้ ถ้าเขารับมือกับสถานการณ์นั้นได้ไม่ดีล่ะก็เขามีปัญหาแน่นอน แต่ตอนนี้เขาประกาศตัวแล้วว่าจะเลิกงอมืองอเท้าแล้วหันมาสู้แทน เขาเดาว่าต้องมีคนเห็นใจแน่

ส่วนเรื่องบทลงโทษที่ตระกูลปอมปีย์จะเจอนั้น เย่เทียนเองก็ไม่รู้แต่เขารู้ว่าพวกนั้นคงไม่โดนประหารหรือเนรเทศหรอก.

สุดท้ายพวกสภาก็คงจะหาทางช่วยอีกอยู่ดีนั่นแหละ…