โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 162

ตอนที่ 162 – การตอนครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของโรมัน

“ศัตรูบุกมาแล้ว!!”

เสียงมากมายดังขึ้นใต้แสงจันทร์ขณะที่เย่เทียนกําลังนําทัพนักรบสปาตั้น

“เพื่อสปาต้า!!”

“สปาตั้น เตรียมทําศึก!”

บาดครีบกระโดดขึ้นหลังม้าพร้อมกับดาบโม๋เต๋าและโล่หนักในมือแล้วพุ่งเข้าใส่ศัตร.

ตามคําสั่งของเย่เทียนนั้นพวกนักรบต้องนอนทั้งๆที่ใส่ชุดเกราะไว้ข้างๆม้าของพวกเขาและจะต้องตื่นตัวพร้อมสู้อยู่ตลอด

ตอนที่พวกเขาฝึกพิเศษก็ต้องทําอย่างงี้อยู่แล้ว

นักรบสปาตั้นแทบจะทุกนายสามารถกระโดดขึ้นมาแล้วพร้อมทําศึกได้ในทันที

“พวกมันจะบุกมาตอนกลางคืนจริงๆสินะ? พวกมันมาแหยมผิดคนแล้ว!”

เย่เทียนเองก็ตื่นขึ้นมา หลังจากที่ร่างกายของเขาได้ก้าวข้ามขีดจํากัดของมนุษย์ไปแล้ว สายตาของเขาก็เฉียบแหลมมากๆ ถึงจะไม่ถึงระดับที่เขามองทุกอย่างเห็นได้ในตอนกลางคืนแต่ก็ยังดีกว่าคนทั่วๆไปอยู่ดี.

“มีแต่ทหารม้าเกราะเบา!”

เย่เทียนมองเห็นจากระยะไกลว่ามีทหารม้าเกราะเบานับร้อยกําลังทะยานมา

“จัดทัพซะ เราจะฆ่ามันให้หมด!”

เย่เทียนสั่งด้วยน้ําเสียงเย็นชา

“ฆ่ามัน!”

“ฆ่าพวกมันให้หมด!”

เหล่านักรบสปาตั้นคํารามพร้อมยกดาบและโล่ขึ้นมาจากนั้นก็ควบม้าเข้าไปหา

“เวรเอ๊ยซาตาน เจ้าถึงกับไม่หลับไม่นอนกลางดึกเลยรึ? ทําไมไหวตัวเร็วนักนะ!”

สีหน้าของสตราโบหม่นลงแล้วอดด่าออกมาเสียงดังไม่ไหว.

ทหารม้าเกราะเบานับร้อยคงสู้ทหารสปาตั้นไม่ได้แน่นอน

เขากับรองแม่ทัพไม่ได้เข้าไปโจมตีด้วยแต่กลับมาซ่อนอยู่ด้านหลังแทน.

“ตาย!”

“ตายซะ!”

กองทหารม้านั้นเร็วมากจึงเขาปะทะกันอย่างรวดเร็ว ทหารม้าเกราะเบาเจอเข้ากับทหารม้าเกราะหนักก็เหมือนกับฝันร้ายดีๆนี่เอง แถมยังเป็นนักรบสปาตั้นด้วยอีก ศึกครั้งนี้เห็นฉากจบแล้ว

ทันทีที่มาของพวกเขาวิ่งสวนกันทหารม้าเกราะเบาก็ถูกฟันขาดสองท่อนด้วยพลังอันน่ากลัวของดาบโม๋เต๋า ม้าของพวกนั้นวิ่งกระเจิงไปหลายเมตรในขณะที่ร่างกายยังอยู่บนนั้นเลย

ฉึ่ก!!!!

พละกําลังของบาดคนั้นน่ากลัวมากๆ ถึงแม้แรงของเขาจะแผ่วไปหลังจากฟันทหารคนแรกแล้ว เขาก็ยังสามารถฆ่าทหารที่เข้ามาคนที่สองได้สบายๆ

ฉึ่ก!

ฉึ่ก!

เสียงดาบคมๆฟันผ่านเนื้อหนังดังไปทั่ว

ภายในเวลาเพียงแค่แว่บเดียวทหารม้าเกราะเบาก็หายไปเกือบครึ่งแล้ว.

“ถอย!!”

สตราโบกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง พวกทหารรอบๆเขาจึงผิวปากส่งสัญญาณถอยทัพ.

เขาเจ็บใจมากๆและใบหน้าก็เริ่มหมองมากขึ้น

ทําไมพวกนักรบสปาตั้นมันถึงได้น่ากลัวขนาดนี้นะ?

ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ!

ถ้าพวกนักรบสปาตั้นมันน่ากลัวขนาดนี้ ทําไมพวกมันถึงถูกโรมทําลายได้นะ

เจ้าพวกสปาตั้นด้านหน้าพวกเขาตอนนี้ฆ่าคนราวกับผักปลาเลย แถมดูแล้วไม่มีใครตายเลยด้วย.

“ถอยทัพ!”

“ถอยกลับเดี๋ยวนี้!”

พอได้ยินเสียงผิวปากส่งสัญญาณ ทหารม้าเกราะเบาของโรมันก็รีบหันกลับทันที

“อย่าปล่อยให้พวกมันหนี!!!”

เสียงอันเย็นชาของเย่เทียนดังไปทั่วสนามรบ เขาไม่ปล่อยให้ใครหนีไปได้แน่

“เตรียมหน้าไม้กลให้พร้อม!”

บาคตะโกนแล้วเก็บดาบโม๋เต๋าไปจากนั้นก็ดึงหน้าไม้ออกมาแล้วยิงกระหน่ําไป.

“ยิง!”

“ยิง!”

ความเร็วของทหารม้าเกราะหนักนั้นปกติแล้วไม่เร็วเท่าทหารม้าเกราะเบาแน่ๆ ดังนั้นพวกสปาตั้นจึงไม่กล้าไล่ตามไปแล้วหันมายิงกระหน่ําแทน.

ภายใต้ความมืดกลางคืนนั้น ลูกศรจํานวนมหาศาลปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าลอยอยู่เต็มหัวพวกทหารม้าเกราะเบาไปหมด

ฝนลูกศรนั้นหนามากๆพวกทหารม้าเกราะเบาจึงล้มตายลงกับพื้นทันที

“เมื่อกี้มันอะไร? ทําไมทหารของเราตายหมด?”

รองแม่ทัพของสตราโบหวาดผวามากๆ เขากําลังมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“อาวุธพวกนั้นมันอันตรายมากๆ เจ้าบ้าซาตาน เจ้ามีอาวุธที่น่ากลัวแบบนั้นอยู่ในครอบครองด้วยงั้นเหรอ พวกเราเสียโอกาสไปแล้ว!!!”

สตราโบคํารามอย่างบ้าคลั่งออกมา “หนีไปซะ!!!”

“เร็วเข้าเจ้าม้า เร็วอีก!!”

สตราโบถูกความโกรธและความกลัวครอบงํา เขาไม่มีความกล้าพอจะเผชิญหน้ากับเย่เทียนแล้วทุกๆอย่าง ที่เขาได้เห็นวันนี้จะกลายเป็นฝันร้ายให้แก่เขา

ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็ไม่คิดอะไรอีกเลยแล้วรีบควบม้าหนีไป

“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร แต่เจ้ากล้ามาโจมตีกองทัพของโรมันตอนกลางคืน ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ใช่ชนชั้นสูงแห่งโรมันนะไม่งั้นเจ้าจะต้องชดใช้!!”

เย่เทียนตะโกนเสียงดังแล้วกระโดดขึ้นสโนวไวท์ตามไป.

ฮี่ๆๆๆๆๆ….

สโนวไวท์วิ่งเร็วมากๆจนตามรองแม่ทัพที่เนิบนาบทัน ดาบโม๋เต๋าของเขาฟันผ่านร่างจนขาดเป็นสองส่วน

“ฆ่าพวกมัน!!”

เย่เทียนไล่ตามสตราโบต่อแล้วไปดักทางด้านหน้าสตราโบพร้อมกับหน้าไม่ในมือที่พร้อมจะยิงทุกเมื่อ

ฟิ้ว!

ฟิ้ว!

ลูกศรสองลูกตัดทะลุอากาศไปทางเป้าของสตราโบ.

“อ๊าก…..!!!”

สตราโบกรีดร้องออกมาแล้วเอามือไปปกเป้าของตัวเองไว้จนแทบจะร่วงจากม้า แต่ความรู้สึกอยากมีชีวิตรอดของเขาแรงกล้ามากจึงพยุงตัวไว้ได้แล้วรีบควบม้าหนีพ้นไป.

“ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร เตรียมรับมือความพิโรธของทั่วทั้งโรม!!!”

เย่เทียนคํารามอย่างดุดัน.

เขาไม่ได้ฆ่าสตราโบแต่ทหารม้าที่เขาพามาทั้งหมดถูกฟันขาดไปหมดแล้ว

แม้สตราโบจะไม่ตายแต่หลังจากนี้เขาจะต้องบอกลาความเป็นชายของตัวเอง

นี่อาจจะเป็นการตอนครั้งแรกในประวัติศาสตร์โรมเลยก็ว่าได้

“เหอะ…สตราโบมันยังไม่จบหรอกนะ ชั้นจะเล่นกับเมียแกต่อหน้าแกเลย วันนึงแกจะได้รู้สึกเจ็บยิ่งกว่าตายทั้งเป็นอีก!”

พอมองสตราโบที่กําลังหนีไป เย่เทียนก็ยิ้มอย่างเยือกเย็นพร้อมกับสีหน้าที่ชั่วร้าย.

ตระกูลปอมปีย์นั้นเป็นตระกูลชนชั้นสูงที่ยิ่งใหญ่ เขาไม่ฆ่าสตราโบกับลูกหรอกไม่งั้นเขาจะได้กลายเป็นศัตรูกับสาธารณะแน่

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเย่เทียนจะไม่ทําให้เขาเจ็บปวดหนิ

“เก็บของซะ คืนนี้เราจะมุ่งหน้ากลับโรมแล้ว ข้าต้องให้ทางสภาตรวจสอบให้แน่ใจว่าใครกล้ามาโจมตีเราเรื่องนี้จะต้องมีคําอธิบาย!”

พอกลับมาจากสนามรบเย่เทียนก็สั่งพวกนักรบสปาตั้น….