โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 160

ตอนที่ 160 – เตรียมทําศึก

ไอ้พวกเวรสปาตั้น!!!

สตราโบสบถในใจจากนั้นก็เปิดปากตะโกนใส่เย่เทียน “ซาตานข้าไม่นึกเลยนะว่าเจ้าจะเก็บนักรบสปาต้นไว้อย่างเปิดเผยเช่นนี้!!!”

“อ๋อ…พวกเขาเป็นทาสของข้า!! ข้าจะเลี้ยงพวกเขายังไงก็แล้วแต่ข่า จริงมั้ย? ข้าละเมิดกฎหมายข้อไหนของสาธารณะรัฐโรมมิทราบ? มันไม่ได้กระทบผลประโยชน์หรือความรุ่งโรจน์ของโรมหนิจริงมั้ย?”

เย่เทียนพูดถากถางกลับไปจากนั้นก็ควบม้าของเข้าไปข้างหน้าช้าๆ พอเดินไปได้เล็กน้อยก็หันกลับมาแล้วตะโกน “ข้านึกว่าท่านจะกล้าขวางข้านะ? ลอร์ดปอมปีย์ท่านอารมณ์เสียพอร์ยัง? ข้าหวังว่าท่านจะไม่เก็บไปแค้นนะ!”

พอพูดเสร็จเย่เทียนก็ควบม้าไปโดยไม่หันมามองอีก!

“ว้าย….”

จู่ๆเด็กผู้หญิงในมือเขาก็ส่งเสียงร้องออกมา ใบหน้าเธอแดงมาก

“ฮ่าๆ…”

เย่เทียนหัวเราะเยาะอย่างโอหังมากๆ. ตอนนี้เขาได้สร้างศัตรูไปแล้วเย่เทียนเลยไม่จําเป็นจะต้องสุภาพอีก เขาเลยทําท่าอวดดีใส่สตราโบไป

ไอ้เวรซาตาน!!!

หน้าของสตราโบนิ่งแต่ก็ซีดไปหมด.

ถ้าเขาสู้กับนักรบสปาตั้น100คนนั้นคงไม่มีโอกาสชนะแน่

“ท่านลอร์ดครับ….”

รองแม่ทัพของสตราโบเรียกเขาแล้วเอามือขีดคอส่งสัญญาณให้ฆ่า.

“เราไม่มีโอกาสชนะ อย่าก่อเรื่องน่า! เจ้าบ้านั่นมันมีแอนดรูว์ ฉินน่า มาเรียสแล้วก็จูเลียสหนุนหลังอยู่นะ!”

สตราโบกล่าว สีหน้าเขาหม่นหมองมากๆ

“ถ้าหากเรามีทหารราบมาเพิ่ม1พันนายล่ะครับ?”

รองแม่ทัพถาม.

“ถ้าตอนนี้พวกเรากลับไปแล้วผ่านพวกมันไปก่อนล่ะก็ ตอนกลางคืนเราจะสามารถรวมกลุ่มกับพวกทหารราบได้ครับ!”

สตราโบมั่นใจว่าทหารราบ1พันคนบวกกับทหารม้า100นายจะสามารถล้มพวกนั้นได้

“ไปกันเลย!”

“ควบให้เร็วกว่านี้!”

พอคําสั่งมาถึงทหารม้าร้อยนายก็เริ่มออกตัว หายไปในทันที

“เจ้านายครับ พวกมันถอยกลับไปแล้ว!”

ไม่นานพาซัสก็กลับมาหาเย่เทียนแล้วรายงาน

“ข้ารู้แล้ว พักกันที่นี่เถอะ กินให้อิ่มนอนให้พอเตรียมให้พร้อม คืนนี้ไม่ก็พรุ่งนี้จะมีศึก!!”

เย่เทียนพยักหน้าแล้วสั่งพวกสปาตั้น.

มีคนอยากจะฆ่าเขาไม่ผิดแน่ตอนนี้เขาอยู่ด้านนอกโรมพวกตระกูลที่อยากจะกําจัดเขาไม่พลาดโอกาสนี้ชั่ว

กําจัดเขาทิ้งไปพร้อมๆกับพวกทาสจลาจลแล้วโยนความผิดให้พวกมัน ต่อให้เป็นฝั่งของมาเรียสก็คงไม่เอะใจแน่

เพราะเย่เทียนพาทาสนักรบมาแค่100คน ดังนั้นคงไม่แปลกหรอกที่จะถูกพวกทาสจลาจลฆ่าได้

ถ้าเย่เทียนเป็นสตราโบ เขาคงไม่พลาดโอกาสนี้แน่นอน

พูดง่ายๆ เย่เทียนเดาออกว่าสตราโบจะถอยทัพกลับไป

“แกคิดว่าเป็นแม่ทัพที่เก่งมากรึไง? เหอะ…เดี่ยวชั้นจะทาให้แกเสียใจแน่!”

เย่เทียนหัวเราะ

ถ้าอยู่ในสถานะที่กลับกันล่ะก็ เย่เทียนคงไม่ทําอะไรโง่ๆแน่ เขาจะตามมาอย่างช้าๆแล้วให้ม้าเร็วส่งข่าวไปบอกพวกทหารราบนั่นให้เตรียมตัวซุ่มโจมตี แล้วก็เล่นงานจากทั้งด้านหน้าและหลัง

นอกจากจะลดโอกาสเสี่ยงที่จะเสียกําลังคนแล้ว โอกาสชนะก็มีสูงมากๆด้วย.

แน่นอน บางที่สตราโบอาจจะคิดว่าเขาสามารถขยเย่เทียนได้อย่างง่ายๆด้วยทหารไพันต่อไร้อย

ค่ําคืนค่อยๆมาถึง กองไฟจํานวนมากก็ส่องแสงขึ้นมาและมีกลิ่นเนื้อย่างหอมๆโชยไปทั่ว

“บาดั๊ค ตอนกลางคืนมันหนาวนะ ต้มซุปหลายๆหม้อแจกพวกทาสนั่นก็ดี! ถ้าพวกมันเป็นไข้แล้วตายขึ้นมา เราจะขาดทุนเอา!”

เย่เทียนเรียกบาดคมาแล้วสั่ง

เนื้อพวกนั้นเหล่าสปาต้นเป็นคนไปล่ามา พอพวกเขากําลังจะกิน พวกเขาก็แบ่งซุปให้พวกทาสด้วย.

เพราะหลังจากนี้พวกทาสที่จะต้องไปช่วยเขาสร้างเขื่อนกักน้ํา ถ้าร่างกายไม่แข็งแรงพอจะทํางานไหวได้ยัง

เย่เทียนจะใช้งานพวกทาสนี้ให้คุ้ม แต่ก็จะให้อาหาร เสื้อผ้าและที่พักให้พวกมันอย่างดี

ทาสที่แข็งแกร่งและทํางานได้ดีเท่านั้นที่มีค่า

ยิ่งไปกว่านั้นแล้วการทําแบบนี้จะช่วยเพิ่มค่าความภักดีให้พวกทาสนั่น

พวกชั้นสูงกับนายทาสอื่นๆนั้นเป็นพวกโลภ ขี้เหนียวและชอบกดขี่พวกทาส อยากให้ทาสทํางานให้ดีๆแต่ก็ไม่เคยให้อะไรดีๆกิน

แต่นั่นก็เป็นการดีสําหรับเย่เทียน เขาเป็นเจ้านายที่ดีและมีเมตตาไม่เหมือนคนอื่น ดังนั้นพวกทาสที่ยอมมาอยู่กับเขาจะยอมรับในตัวเขาเร็วขึ้น

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด พอได้ยินคําพูดของเย่เทียน พวกทาสที่อยู่ไม่ไกลนักก็พากันกลืนน้ําลายรอ สายตาของพวกเขาแทบไม่อยากจะเชื่อเลย พอนึกถึงคําสัญญาที่เย่เทียนพูดเมื่อวันนี้พวกเขาเริ่มมีใจขึ้นมา

พวกเขาไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่มีคนใส่ใจแบบนี้

พวกเขามีเจ้านายที่โหดเหี้ยม เย็นชาและไร้เมตตามากๆตอนที่ฆ่าคน แต่ขณะเดียวกันเขาก็เป็นเจ้านายที่เมตตาและใส่ใจทาสคนอื่นๆ

พอรู้สึกว่าค่าความภักดีของพวกทาสเริ่มเพิ่มขึ้นนิดหน่อยแล้ว เย่เทียนก็รู้สึกภูมิใจหน่อยๆ

“จะว่าไปแล้ว พวกเจ้าชื่ออะไรล่ะ?”

พอบาดั๊คไปแล้ว เย่เทียนก็ดึงเด็กสาวทั้ง3คนมากอดแล้วยิ้มให้

“ท่านลอร์ด…ข้าชื่ออันย่าค่ะ….”

“ข้าชื่อฟลินค่ะ…”

“ข้าชื่อ ดาลีนค่ะ….”

เสียงของเด็กสาวทั้ง3เขอะเขินมากแต่ก็ทําตัวเรียบร้อย

“ข้าเหนื่อยมาก มานวดหลังกับขาใหหน่อยสิ พอเนื้อสุกแล้วพวกเจ้าก็กินซะ!”

เย่เทียนเอนตัวไปพิงกับหินแล้วกล่าว เด็กสาวทั้ง3คนพากันกลืนน้ําลาย ในดวงตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความสุข.

กินเนื้อหรอ?

พวกนางลิ้มรสชาติของเนื้อไปนานแล้ว