โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 159

ตอนที่ 159 – บังคับให้สตราโบถอยไป!

“ขอแสดงความยินดีด้วยนะท่านลอร์ดซาตาน!”

สตราโบข่มอารมณ์เขาไว้แล้วควบม้าเข้าไปหาเย่เทียนโดยมีระยะห่างประมาณ10เมตรแล้วแสดงความยินดีกับเขา

“ขอบคุณมากครับ ข้าเองก็ต้องขอขอบคุณเทพธิดาแห่งโชคลาภที่นําโชคมาให้!”

เย่เทียนยิ้มแล้วพูด.

เขาเองก็คิดในใจว่านี่คงเป็นโอกาสที่ดีที่จะฆ่าสตราโบ จะได้โยนความผิดให้พวกทาสจลาจลไป.

แต่เขาก็เล็กคิดไปซะก่อน

ถึงแม้เขาจะโยนความผิดให้พวกทาสได้ แต่กระดาษมันห่อไฟไว้ไม่มิด. ยิ่งไปกว่านั้นทางสภาของให้เขามาปราบทาสแค่คนเดียว ถ้าฆ่าสตราโบกับลูกของเขาแล้วโยนความผิดให้พวกทาสก็หมายความว่าสตราโบมาช่วยเขาปราบพวกทาส.

สิทธิที่จะได้ขยายกองทัพก็คงปลิวไปแน่.

คงไม่ใช่เรื่องดี

ตอนนี้การก่าจัดสตราโบกับลูกเขาไม่สําคัญเท่ากับการขยายอำนาจ.

เย่เทียนคงไม่ทําอะไรที่จะขาดทุนแบบนั้นแน่

ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่น่าจะตบตาพวกสภาของโรมได้

ถ้าสตราโบกับกองทหารม้าทั้งหมดของเขาถูกฆ่า แต่พวกทาสดันถูกเย่เทียนปราบได้โดยที่เขาไม่เสียทหารเลย ต่อให้เป็นคนโง่ขนาดไหนก็รู้ว่ามันไม่ปกติ

“ลอร์ดซาตาน ท่านคิดอะไรอยู่รึ?.”

พอเห็นเย่เทียนเงียบไป สตราโบก็ถามพร้อมขมวดคิ้ว,

เขาคงคิดไม่ถึงหรอกว่าเย่เทียนกําลังคิดว่าจะฆ่าหรือไม่ฆ่าดี.

มันคงจะเสี่ยงและบ้ามากๆแน่

“ท่านลอร์ดสตราโบ ปอมปิย์ผู้ทรงเกียรติ, ข้ากําลังคิดว่าท่านอาจจะขวางทางของเราอยู่ ดังนั้นข้ารบกวนให้ท่านหลีกทางให้เราได้หรือไม่ครับ?”

เย่เทียนกล่าว น้ําเสียงสุขุมพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

“ขออภัยท่านด้วย แต่ข้าอยากจะทําข้อตกลงกับท่านลอร์ดซาตานเสียก่อน ท่านจะรังเกียจหรือป่าว?”

ความรู้สึกโกรธเกรี้ยวผุดขึ้นในใจของสตราโบแต่เขาก็ข่มมันไว้แล้วถามเย่เทียน

“ข้าสงสัยนักว่าท่านลอร์ดอยากจะตกลงอะไรหรือ?”

เย่เทียนถาม.

“ท่านลอร์ดซาตาน ข้าอยากขอให้ท่านปล่อยให้ข้าส่งตัวพวกทาสนี้กลับไปที่โรม ท่านจะยินดีหรือไม่?

สตราโบยิ้มเบาๆแล้วถาม.

“ท่านหมายถึง ท่านอยากให้ข้ายกความดีความชอบให้ท่านงั้นหรอ?”

เย่เทียนหัวเราะ รอยยิ้มเขาดูชั่วร้ายมาก.

“ใช่แล้ว ข้าหมายความว่าอย่างงั้นแหละ!”

สตราโบพูดตรงมาก

“แล้วท่านจะให้อะไรข้าล่ะ?”

เย่เทียนถาม.

“ปีหน้าข้าจะลงเลือกตั้งเป็นกงสุลแล้วถ้าข้าได้เป็น ข้าจะให้สิ่งที่ท่านต้องการ!”

สตราโบสัญญาแบบลับๆ

“ท่านมั่นใจว่าจะได้เป็นน่ะ?”

เย่เทียนหัวเราะแม้ว่าในประวัติศาสตร์ สตราโบจะได้เป็นกงสุลในปีหน้าจริงๆแต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรแน่นอนเลย.

อีกอย่าง สิ่งลมๆแล้งๆที่เขาจะได้ในปีหน้ากับสิทธิขยายกองทัพเป็น500คนในตอนนี้ อันไหนมันดูดีกว่ากันล่ะ?

“ครับ ข้ามั่นใจมากๆ!!!”

สตราโบพยักหน้า

“ข้าขออภัยครับ แต่ข้าคงต้องขอปฏิเสธ. ไม่ต้องปีหน้าหรอก ต่อให้ท่านเป็นกงสุลปีนี้ข้าเดาว่า ท่านคงไม่สามารถให้สิทธิขยายกองทัพให้แก่ข้าได้! สิ่งที่ขากําลังจะได้มานั้นข้าต้องแลกมันด้วยชีวิต หากเป็นท่านเล่า ท่านจะยอมยกมันให้ผู้อื่นหรือ?”

เย่เทียนยิ้มแต่รอบนี้รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความเยือกเย็น,

นี่เขาดูเป็นคนโง่ขนาดนั้นในสายตาของสตราโบรึไง?

“ซาตาน ท่านน่ะทําตัวโดดเด่นเกินไปมาพักนึงแล้ว ดังนั้นถ้าท่านได้สิทธิ์นั่นมามันคงไม่ดีต่อตัวท่านแน่! มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยนอกจากท่านจะถูกเพ่งเล็งมากขึ้นไปอีก ทางสภาเองก็ยิ่งจะริษยาท่านถึงตอนนั้น ท่านคงขยับตัวไปไหนไม่ได้อีก. ท่านยังหนุ่มยังแน่น ข้าว่าท่านไม่ควรหลงไปกับของดีชั่วคราวแบบนี้!”

พอสูดหายใจเข้าลึกๆ สตราโบก็พยายามใช้เหตุผลกับเย่เทียน พยายามอธิบายผลที่จะตามมาในอนาคต.”ถ้างั้นท่านลอร์ดปอมปีย์ทําเช่นนี้ ท่านคิดว่าท่านจะช่วยให้อะไรมันดีขึ้น?”

เย่เทียนยิ้มท้า

“แน่นอน!”

สตราโบเริ่มโมโหขึ้นมาเล็กน้อย

“ขอบคุณลอร์ดปอมปีย์ที่เมตตา แต่สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดก็คือข้าต้องติดค้างหนี้คนอื่น! ส่วนเรื่องข้าเป็นเป้าให้พวกริษยานั่นก็ทําให้ข้ารู้สึกประสบความสําเร็จ! หากท่านลอร์ดไม่มีอะไรจะทําแล้วโปรดหลีกทางด้วย!”

เย่เทียนส่ายหัวแล้วพูดช้าๆให้สตราโบฟังพร้อมกับใช้ค่ายั่วยุ.

“ซาตาน เจ้ากล่าวเกินไปแล้ว!!”

สตราโบโกรธเกรี้ยวและพูดอย่างเย็นชา ถ้าเย่เทียนกลับไปพร้อมกับพวกทาสนี้ เขาคงจะอายและเสียหน้ามากๆ

เขานําทหารนับพันออกมานอกเมืองแต่กลับสู่เด็กหน้าใหม่ที่พาทหารมาแค่100คนไม่ได้ ชื่อเสียงเขาจะไปอยู่ไหนอีก คนอื่นจะมองเขาเป็นคนโง่ พวกชั้นสูงก็จะมองเขาเป็นคนไร้ความสามารถ

“ลอร์ดปอมปีย์ ข้ารู้ดีว่าท่านไม่พอใจแล้วขาก็รู้ด้วยว่าถ้าข้ากลับไปพร้อมทาสเหล่านี้ ชื่อเสียงของท่านจะปุ่น!! แต่ได้โปรด อย่าพยายามมาแย่งความชอบของข้าเลย อย่ามาพูดค่าสวยหรูแบบนั้น ถ้าท่านอยากจะลองล่ะก็จัดทัพแล้วมาดูกันว่านักรบของข้าจะผ่านท่านไปได้หรือไม่!!!”

เย่เทียนยิ้มอย่างเยือกเย็น ถ้าสตราโบกล้าล่ะก็คงได้มีการสู้รบกันตรงนี้แน่

“ได้โปรดหลีกทางให้ด้วย ไม่เช่นนั้นข้าจะถือว่าท่านมาขัดขวางการทํางานของราชการแล้วข้าจะจัดการท่านแล้วส่งตัวไปให้สภา!!!”

เย่เทียนมองสตราโบด้วยสายตาเยือกเย็น.

“เหอะ!!”

สตราโบคํารามขณะอัศวินด้านหลังของเขาจับหอกเตรียมพร้อมรบ.

“สปาตั้น!!”

เย่เทียนคําราม.

“ฮ่าฮ่า!!”

เสียงคารามก้องออกมาพร้อมกับรังสีอาฆาต

“เปิดทาง! ใครกล้าหยุดพวกเจ้า ตัดหัวมันให้หมด!!”

เย่เทียนสั่งด้วยน้ําเสียงเย็นชา

“ฆ่ามัน!! “ฆ่า!!”

เหล่าสปาตั้นคำรามอย่างดุดัน, เย่เทียนควบม้าพุ่งไปด้านหน้าโดยไม่ลังเลพร้อมกับส่งรังสีอาฆาตออกมา.

ความน่ากลัวนี้ทําให้พวกทหารบนหลังม้าหน้าซีดและลนลานมากๆ

เพราะพวกเขามีแค่50 แต่พวกนั้นมี100.

“ถอยไป!!”

พอเห็นพละกําลังของเย่เทียนและเหล่าสปาต้นที่เอาจริง สตราโบจึงสั่งออกมา

เป็นอีกครั้งที่เขาคํานวณผิดพลาด เย่เทียนไม่เกรงกลัวคําขู่ของเขาเลย ต่อให้ฆ่าเย่เทียนกับสปาต้นพวกนี้ไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา

ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ…!!

สโนวไวท์ถอนหายใจทําให้พวกม้านั้นกระวนกระวาย จนพวกทหารม้าต้องหลบทางให้…