โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 155

ตอนที่ 155 – ติดกับ!

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอสัม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

“เจ้านายครับ เราพบร่องรอยที่ซาบัคทิ้งไว้แล้ว!”

พอข้ามเขตเหมืองไปได้ นักรบสปาตั้นก็พบร่องรอยที่ซาบัคทิ้งไว้ พื้นถูกเท้าเขียไปมาเป็นตัวอักษรละตินเป็นคําว่า “รุ่งโรจน์” กับลูกศรหนึ่งดอก!

“ลบร่องรอยซะแล้วแยกกันไปคนละทาง จากนั้นค่อยไปรวมกันที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือในอีก5กิโลเมตร เราต้องสลัดเจ้าพวกนั้นออกไปให้ได้!”

เย่เทียนมองดูแล้วสั่ง

“ไปกันเลย!!”

“ทะยานไปเลย!!!”

….

พลทหารม้านับร้อยรีบแยกกันออกไปเป็น3กลุ่ม แยกกันไปคนละทิศทาง

หลังจากนั้นพักหนึ่งสตราโบก็พาทหารม้ามาถึงจุดที่เย่เทียนอยู่ก่อนหน้า

“ท่านลอร์ดครับ ซาตานกับคนอื่นๆแยกกันไปเป็น3ทาง!”

อัศวินหนุ่มมารายงานสตราโบต่อหน้า

“มีเบาะแสอะไรมั้ยแถวนี้?”

สตราโบถาม.

“ดูจากรอยเท้าแล้วพวกทาสน่าจะแยกกันไป6ทิศทาง เหนือ ใต้ ตะวันตกเฉียงใต้ ตะวันตกเฉียงเหนือแล้วก็ตะวันออกเฉียงเหนือครับ.

“พวกทาสนั้นน่าจะมุ่งหน้าไปทางสนามรบทางใต้กับทางเหนือแน่! แต่ทําไมพวกมันถึงแยกกันไป6ทางล่ะ?”

สตราโบพูดพร้อมขมวดคิ้ว”ดูเหมือนว่าในกลุ่มทาสพวกนั้นจะมีพวกเก่งๆอยู่สินะ พวกมันพยายามทําให้ข้าสับสนงั้นสิ?” “จากทิศทั้ง6 ทิศไหนมีรอยเท้ามากที่สุด?”

สตราโบถาม.

“ทางใต้ครับ จํานวนน่าจะประมาณ60%ได้?”

ทหารลาดตระเวนพูดซ้ําๆ

“งั้นก็ไปทางใต้! สนามรบทางทิศใต้ใกล้กว่าทางเหนือซะอีก! ต่อให้พวกมันก่อจลาจล พวกมันก็มีเสบียงไม่มากหรอก….”

สตราโบพึมพําเบาๆ

“ซาตาน เจ้านี่ช่างไร้เดียงสาเสียจริงที่ไปเลือกทางเหนือ! แต่ก็เป็นโชคดีของเจ้าที่จะไม่ได้เจอพวกทาสนั่น. อย่างน้อยเจ้าก็ไม่ต้องตาย! เพื่อความดีความชอบทางทหารและความรุ่งโรจน์ของโรม ข้าจะปล่อยเจ้าไปแล้วกัน! ช่วยไม่ได้ล่ะนะ !”

จากนั้นสตราโบก็มองไปทางใต้แล้วยิ้มบางๆ พร้อมกับสายตารังเกียจ

“ฮ่าๆไม่ตามมางั้นเหรอ?”

พอนักรบสปาต้นนับร้อยกลับมารวมกันอีกครั้ง เย่เทียนก็เห็นว่าสตราโบไม่ได้ตามมาจึงหัวเราะ

เย่เทียนสังเกตเห็นรอยเท้ารอบๆเหมืองด้วยเช่นกัน แน่นอนว่าเขาก็รู้ด้วยว่าซาบัคเป็นคนทํา เพื่อจะทําให้พวกกองทัพโรมสับสน

พูดจริงๆเลย ถ้าเขาไม่รู้ว่าซาบัคจะทิ้งร่องรอยไว้ให้ตาม เขาก็คงจะเลือกทางใต้เหมือนกัน.

ซาบัคเก่งกาจจริงๆ กลยุทธของเขาสูงมากๆ แค่ใช้วิธีง่ายๆก็เลี่ยงกองทัพโรมันได้แล้ว

แต่ถ้าซาบัคอยากจะไปร่วมกองทัพพันธมิตรจริงๆ เลือกเดินไปทางสนามรบด้านเหนือคงจะไม่ดีเท่าไหร่ เพราะพวกเขามีเสบียงไม่พอ. ถ้าพวกเขาอยากหาเสบียงเพิ่มก็คงต้องไปบุกหมู่บ้านระหว่างทาง. แต่นั่นก็จะทําให้ช้าลงแล้วก็ถูกทหารโรมันปราบซะก่อน

ส่วนสตราโบนั้น เขาไม่ได้ตามเย่เทียนไปอย่างไร้เหตุผล เขาไตร่ตรองดีแล้วจึงไปทางนั้น

หลังจากผ่านไปค่อนวัน ทหารม้าของสตราโบก็หยุดวิ่ง ใบหน้าของเขาเริ่มหม่นหมองขึ้นและหวาดกลัวขึ้น

“นายท่านครับ เราพบรอยเท้าจํานวนมากข้างหน้า!”

หลังจากพักหนึ่งทหารลาดตระเวนก็กลับมา แต่เสียงของเขาค่อนข้างเบา

“พูดมา! “

ใบหน้าของสตราโบเริ่มดุมากขึ้น

“รอยเท้ามันย้อนกลับครับ มันย้อนไปทางสนามรบฝั่งเหนือ!”

(3ประโยคจากนี้ เป็นภาษาจีน ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าคนแปล eng ถึงเมากาวป่าว)

“ไอ้พวกทาสเวร ข้าไม่นึกเลยว่าพวกมันจะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้, ข้าติดกับเข้าแล้ว! เลี้ยวกลับแล้วตามพวกมันไปซะ!!!”

สตราโบสั่งอย่างเยือกเย็น.

“ท่านลอร์ดครับ เราเดินทางกันมาค่อนวันแล้ว. ทหารของพวกเราทั้งเหนื่อยล้าและหิวโซ พวกม้าเองก็เหนื่อยมากๆด้วยครับ. ต่อให้ไล่ตามพวกทาสไปทัน เราก็จะไม่เหลือแรงสู้…”

(จีนอีกแล้ว 1ประโยค)

นายกองของสตราโบที่มาจากอีกตระกูลหนึ่งขมวดคิ้วแล้วกล่าวเบาๆด้วยน้ําเสียงกังวล

สตราโบเองก็เห็นว่าม้าของเขานั้นหอบหนักมาก ดูดเขาก็ปวดไปหมดด้วย.

“ก็ได้ เราจะหาที่พักกันซัก2ชั่วยาม แล้วรีบออกเดินทางทันทีที่เราอิ่มท้อง!”

สตราโบกล่าว” ต่อให้ซาตานสู้พวกทาสไหว มันก็ไม่ง่ายแบบนั้นหรอก. บางทีโชคของเขาอาจจะสิ้นแล้วก็ได้, เขาอาจจะกําลังเสียสละตัวเองเพื่อถ่วงเวลาพวกทาสให้เราอยู่!”

ในใจเขานั้นยังเชื่อว่าเย่เทียนเลือกทางเหนือถูกเพราะโชคช่วย

เขาไม่เชื่อหรอกว่าเย่เทียนเก่งพอขนาดจะรู้ว่าต้องไปทางเหนือ. ถ้าจะพูดตรงๆก็คือเขาไม่อยากยอมรับว่าเย่เทียนรู้เรื่องในสนามรบมากกว่าเขา

แต่ที่เขาไม่รู้ก็คือเย่เทียนมีไส้ศึกอยู่

“เจ้านายครับ เราพบหมู่บ้านข้างหน้าเราครับ มันถูกทิ้งร้างไว้!!”

บาดั๊คมาข้างๆเย่เทียนแล้วรายงานสถานการณ์

“คนในหมู่บ้านตายหมดแล้วงั้นหรอ?”

ใบหน้าของเย่เทียนเริ่มซีดลง ถ้าพวกทาสฆ่าคนไปแล้วจริงๆ เขาคงไม่เหลือความเมตตาให้

“ไม่ครับ! ดูเหมือนว่าซาบัคจะคุมพวกเขาได้ พวกเขาปล้นอาหารกับทรัพย์สินไปแค่นั้นครับ แต่ชาวบ้านก็บอกว่าเด็กสาวส่วนนึ่งถูกพาไปด้วย! “บาดั๊คกล่าวอย่างช้าๆ

“เข้าใจแล้ว มันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน?”

เย่เทียนถอนหายใจโล่งอก. โชคดีที่ซาบัคคุมพวกทาสอยู่ เขาช่างสุขุมและระมัดระวังได้ดีมาก

ซาบัคเป็นชายที่ยอดเยี่ยม. เขาสามารถเลื่อนขั้นเป็นแม่ทัพในอนาคตได้เลย

“2ชั่วยามก่อนครับ!”

“พวกเขายังไปได้ไม่ไกลหรอก ซาบัคน่าจะหาทางทําให้เคลื่อนไหวช้าลง เราน่าจะตามทันได้ในอีกครึ่งชั่วยามแน่. ทุกๆคนเตรียมตัวเตรียมอาวุธให้พร้อม. จงฟังข้า จงปกป้องซาบัคให้ได้! ข้าเดาได้ว่าพวกทาสน่าจะถูกชะลอบ่อยแล้ว ไม่นานพวกทาสคงสงสัยซาบัคแน่!”

เย่เทียนกล่าวด้วยน้ําเสียงกังวล ทําให้เหล่าสปาตั้นเร่งมือขึ้นไปอีก