โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 148

ตอนที่ 148 – โรสเสียสติไปแล้ว

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

“จับพวกมันทั้งสองคนไว้”

โรสพาทหารเข้าไปที่ห้องของมาราสกับคุระคาโอ้ ทหารเตะประตูและตะโกนเสียงดังไปหมด

“ท่านหญิงครับ…”

ทหารพากันลังเล เพราะมาราสกับคุระคาโอ้เป็นหลานของสุละ ถ้าสุละไม่ได้สั่งพวกเขาก็ไม่กล้าลงมือ.

“นี่เป็นคําสั่งของข้า!!”

แม้เสียงของโรสจะดูสุขุม แต่นั่นก็ทําให้พวกทหารตัวสั่นด้วยความกลัวขึ้นมา แล้วพวกเขาก็ทําตามคําสั่งอย่างเร็ว

“โรส ท่านนี่กล้ามากเลยนะ ท่านจับข้ามัดไว้ทําไม?”

มาราสตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธจากก้นบึงในใจ ทุกๆคนในบ้านนั้นกลัวสุละมากที่สุด รองลงมาก็เป็นท่านหญิงโรสสวยสังหาร แผนการและวิธีของเธอนั้นน่ากลัวมากๆ

“ทุกอย่างที่ข้ากําลังทําก็เพื่อความยิ่งใหญ่ของโรมและความรุ่งโรจน์ของสุละ, พอท่านปู่ของเจ้ากลับมา ข้าจะอธิบายให้เขาฟังทุกอย่างเอง”

เสียงของโรสดูสุขุมมากๆ

“เวรเอ้ย ไอ้พวกทาสระยํา ออกไปให้พ้นตัวข้านะ!!”

มาราสเห็นทหารหลานคนกรูเข้ามาหาจึงตะโกนเสียงดัง

แต่นั่นก็ไม่มีผลอะไร. ในบ้านสุละนั้นอํานาจของโรสใหญ่กว่าพวกเขามาก.

ภายในไม่กี่นาทีชายหนุ่มทั้งสองก็ถูกจับมัดแน่นหนาแล้วถูกลากออกมาจากห้องของพวกเขา อ่านนิยายได้ที่ wwwcat2auto.com

นอกจากนายน้อยทั้งสองที่ถูกจับแล้ว พวกทหารจํานวนหนึ่งที่ลงมือฆ่าคนในคืนนั้นก็ถูกจับมัดมาไว้ด้วย

“โรส เจ้ากําลังจะทําอะไร?”

หญิงชราคนหนึ่งเดินมาหาโรสอย่างเร็วโดยมีพวกทาสประคอง นางถามเสียงดัง

“ท่านหญิง, ข้าพยายามจะรักษาชื่อเสียงและเกียรติของสุละเอาไว้อยู่ พวกมันทุกคนจะต้องรับผิดชอบหายนะครั้งนี้ ไม่งั้นแล้วตระกูลสุละของเราคงจะล่มจมแน่นอน ถ้าเราฆ่าพวกมันเราจะได้โอกาสรักษาชื่อเสียงของตระกูลสุละไว้ พอสุละกลับมาจากสนามรบพร้อมกับความดีความชอบ เราก็จะสามารถกู้หน้ากลับมาได้! ไม่เช่นนั้นสุละคงหมดโอกาสชนะการเลือกตั้งกงศุลครั้งหน้าแน่!”

โรสอธิบายอย่างใจเย็น.

“แต่เจ้าจะฆ่าเด็กพวกนั้นไม่ได้! มาราสกับคุระคาโอ้เป็นสายเลือดของสุละนะ!”

หญิงชราไม่พอใจและโกรธมากๆ

“ทางเดียวที่เราจะช่วยตระกูลได้คือต้องฆ่าพวกมันเท่านั้น. จะยอมตายหรือจะยอมเสียอํานาจล่ะ!!”

โรสกล่าวด้วยน้ําเสียงน่ากลัวพร้อมกับจ้องมาทางหญิงชราอย่างเยือกเย็น.

เธอโชคดีจริงๆที่ได้คุยเรื่องนี้กับหญิงชราก่อน ถ้านางคุยกับสุละตรงๆล่ะก็ เธอคงเป็นฝ่ายที่จะตายซะเองในคืนนี้

“เจ้าบ้าไปแล้วรึ โรส, เจ้านี่มันโหดร้ายจริงๆ เจ้าจะฆ่าข้าด้วยรึไง?”

หญิงชราตัวสั่นเพราะคําพูดของโรส.

“ข้ามิบังอาจหรอก! แต่ข้าแค่คิดว่าเราควรเลือกเสียสละคนในบ้าน ถ้ามันจําเป็น!”

โรสพูดอย่างใจเย็นมากๆ

“เจ้า…”

หญิงชราโกรธเกรี้ยวมากๆถึงขนาดชี้นิ้วไปที่โรส แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

“อย่ามาขวางข้า! ใครก็ได้ไปเอาเหรียญทองมาที!”

โรสเมินหญิงชราคนนั้นแล้วหันไปสั่งทหาร

“ท่านย่าช่วยข้าด้วย…”

“ท่านย่าช่วยข้าด้วย…”

…

นายน้อยสุละทั้งสองตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ในตาของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พวกเขากําลังจะตาย และจะตายด้วยน้ํามือของยัยปีศาจสวยสังหารนี่

….

“เปิดประตูนะ!”

“เปิดประตูเซ่!”

“พังประตูกันเถอะ สุละต้องอธิบายเรื่องนี้แก่พวกเรา!!”

….

ด้านหน้าประตูบ้านตระกูลสุละนั้น มีชาวเมืองหลายคนกําลังตะโกนอย่างบ้าคลั่งอยู่

ตอนนี้ก็มีดแล้ว พวกเขาสุมกองไฟไว้หน้าประตูบ้านสละและไฟมันก็แรงมากๆด้วย

“เผาพวกมันเลย!!”

“ใช่ เผาพวกมันซะ!!”

….

ชาวบ้านบางคนถึงขนาดทําตัวเป็นโจรไปเลย

เอี๊ยดดด!!

ในตอนนั้นเองประตูบานใหญ่ก็เปิดออก

“พวกเขาเปิดประตูแล้ว เข้าไปกันเลย!!”

…

พอเห็นประตูเปิด พวกชาวบ้านหลายคนก็ตะโกน

เกร็งๆๆๆๆ

…

หญิงงามคนหนึ่งเดินออกมาพร้อมกับสะบัดมืออย่างแรงจากนั้นเหรียญทองก็ปลิวออกมาจากมือนาง. ภายใต้แสงไฟนั้นแสงของเหรียญทองสุกสะกาวมาก

“ทอง!”

“ทองหนิ!”

“ของข้า มันเป็นของข้า!”

“อย่ามาแย่งข้านะ!”

…

พวกชาวเมืองที่กําลังโกรธสุดๆนั้นถูกเหรียญทองดึงความสนใจไป พวกเขาพุ่งไปแย่งกันอย่างกับหมาบ้า

โรสส่งสายตาขยะแขยง

นี่ก็เป็นอีกเหตุผลนึงที่เย่เทียนรู้ว่าเขาไม่สามารถฆ่าตระกูลสุละได้, เหตุผลที่เขาสามารถก่อพายุลูกใหญ่ได้ในเวลาอันสั้นๆก็เพราะเงินยังไงล่ะ ตราบใดที่ตระกูลสุละมีคนที่ฉลาดพอจะยอมเสียเงิน พวกเขาก็สามารถทําให้ชาวบ้านสงบลงได้

ใครๆก็รักเงินทั้งนั้นแหละ!

สําหรับชาวบ้านแล้ว เหรียญทองเหรียญเดียวก็เพียงพอที่จะทําให้พวกเขามีความสุขได้เลย

ดังนั้นเย่เทียนจึงทําใจไว้แล้วว่าเขาทําให้ตระกูลสุละเจ็บได้แค่นั้น อย่างน้อยก็ถอดเขี้ยวถอดเล็บซะแม้ว่าจะฆ่าไม่ตายก็ตาม

ทางสภาก็คงไม่ยอมแน่ เพราะตอนนี้สุละเป็นแม่ทัพแนวหน้าอยู่

“ทุกๆคนเงียบด้วย!”

เสียงของโรสดังก้องออกไป

ทุกๆคนเงียบลงในทันที

“พวกเจ้าอยากได้คําอธิบายไม่ใช่รึ ? ตอนนี้ข้าจะให้คําอธิบายแทนสุละเอง!”

โรสกล่าวอย่างใจเย็นจากนั้นก็ดึงตัวมาราสและคุระคาโอ้ออกมาแล้วกล่าวต่อ “พวกเจ้าเห็นมันชัดหรือไม่? สองคนนี้คือหลานชายของสุละ! สถานการณ์มันเป็นเช่นนี้, เหมืองของฟิลิปนั้นเดิมเป็นของตระกูลสุละแต่โชคร้ายที่มันถูกขายให้ฟิลิปโดยลูกชายของข้า มาโคเนีย พวกเราไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน ท่านสุละผู้สูงส่งเองก็ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะตอนนี้เขาอยู่ในสนามรบแนวหน้าปกป้องโรมอยู่ มาราสกับคุระคาโอ้เองก็ไม่รู้เช่นกัน ดังนั้นพอพวกเขารู้ว่าฟิลิปเริ่มทําเหมือง พวกเขาก็เข้าใจผิดและตัดสินใจนํากองทหารไปปล้นเหมืองอย่างลับๆ แต่พวกเขาก็ฆ่าชาวบ้านโรมันไปเยอะมาก! นี่เป็นความผิดร้ายแรง, ชาวเมืองโรมนั้นสูงส่งและชีวิตของพวกเขาเองก็สําคัญ แม้จะเป็นชนชั้นสูงแต่พวกเขาก็ไม่มีสิทธิไปฆ่าพวกเขา ดังนั้น! ข้าเองก็จะไม่ปกป้องพวกเขาเช่นกัน พวกเจ้าพูดถูก คนที่ฆ่าผู้อื่นนั้นไม่มีค่าอันใด!!”

พอพูดเสร็จโรสก็จ้องไปมาระหว่างมาราสและคุระคาโอ้แล้วในที่สุดเธอก็เลือกมาราสแล้วลากเขาออกมา

ฉึ่ก

ความเย็นชาผุดขึ้นในดวงตาของโรสจากนั้นนางก็คว้ามีดมาจากมือของทหารคนหนึ่งแล้วเสียบเข้าไปที่คอของมาราสอย่างรุนแรงจนเลือดสาดไปทั่ว