โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 143

ตอนที่ 143 – มื้อเช้ากับแอนเดรีย

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

“ไปรายงานท่านลอร์ดออเรเลียส ค้อตต้าว่าซาตาน เย่เทียนมาพบ! ข้ามีเรื่องต้องหารือกับท่านอย่างเร่งด่วน”

เมื่อเย่เทียนมาถึงบ้านตระกูลออเรเลียสค้อตต้า เขาก็พูดกับทหารเฝ้าทันที

“ท่านลอร์ดครับ นายของเราได้สั่งเราไว้แล้วว่าให้พาท่านไปพบทันทีที่ท่านมา!”

ทหารเฝ้าคนนั้นตอบอย่างนอบน้อมแล้วก็พาเย่เทียนเข้าไป. พอพาเย่เทียนมาส่งถึงห้องหรูห้องหนึ่งแล้ว ทหารคนนั้นก็รีบไปรายงานแอนดรูว์

“ฮ่าฮ่า…ลอร์ดซาตาน ในที่สุดท่านก็มาพบข้าจนได้สินะ, เยี่ยมจริงๆเลย! ข้าขอเดานะ ท่านคงนําข่าวดีมาให้ข้าใช่มั้ย?”

เย่เทียนรอไม่นาน แอนดรูว์ก็โผล่มา พอเห็นเย่เทียนแล้วเขาก็หัวเราะ

แอนเดรียเองก็มาพร้อมกับเขา

ตาของแอนเดรียนั้นลุกเป็นประกายเมื่อเธอเห็นเย่เทียน นางละสายตาจากเขาไม่ได้เลย ในเวลาเดียวกันเธอก็นึกถึงเรื่องเธอกับเขาตอนที่อยู่บ้านจูเลียส แค่คิดก็ทําให้ตัวเธอกสั่นไปด้วยความตื่นเต้นแล้ว

เป็นเวลาซักพักแล้วที่เธออยากจะหาโอกาสนัดเจอเย่เทียนอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเหตุผลดีๆพอ.

“ครับท่านลอร์ดแอนดรูว์ ถึงเวลาที่พวกเราจะอัดหมัดหนักใส่ตาแก่สละแล้วครับ!”

เย่เทียนลุกขึ้นแล้วรีบอธิบายสถานการณ์ทันที

“เร็วจังเลยนะ? แผนของท่านสําเร็จจริงๆร์นี่?”

แอนดรูว์ประหลาดใจพร้อมกับดูมีความสุขขณะที่ถามเย่เทียน

“ครับ, มันเป็นไปตามที่พวกเราคาดไว้เลย, ตระกูลสุละพยายามแย่งเหมืองมาจากฟิลิ ปด้วยกําลังจากนั้นชาวเมืองที่ไปคุมงานทั้งหมดก็ได้เห็นธาตุแท้, พวกเขาพยายามจะฆ่าชาวเมืองโรมันด้วย! ที่น่าประหลาดใจที่สุดก็คือคุณชายแห่งตระกูลสุละดันทําให้เกิดการจลาจลด้วยครับ ตอนพวกทหารของสุละกําลังไล่ตามชาวเมืองไป พวกทาสนับพันในเหมืองก็ปลดแอกตัวเองจากโซ่ล่ามแล้วก่อจลาจลทันที!”

เย่เทียนพูด น้ําเสียงดูมีความสุข

“การจลาจลของทาสงั้นรึ? เจ้าพวกตระกูลสุละบ้านั่น นี่ท่านพูดจริงๆรึ?”

ตัวของแอนดรูว์สั่นด้วยความโกรธมากๆ

“ครับ, ฉะนั้นมันถึงเวลาที่ท่านจะเรียกประชุมสภาแล้ว นอกจากจะเล่นงานสละแล้ว เราควรจัดตั้งกองทหารไปปราบพวกทาสนั้น เรื่องนี้เราไม่ควรปล่อยให้เนิ่นนานนะครับ เราควรรีบลงมือตอนที่ยังควบคุมได้. ถ้าปล่อยไปนานๆเราอาจจะแย่ได้”

เย่เทียนพูดช้าๆและสุขุมมากๆ

“เช่นนั้น เข้าใจแล้ว! ข้าจะเตรียมรถม้าแล้วรีบไปเรียกประชุมสภาทันที! เจ้าพวกสุละเอ้ย มาดูซิว่ารอบนี้พวกเจ้าจะตายยังไง! ซาตานท่านจะมากับข้าหรือไม่?”

แอนดรูว์ถามด้วยน้ําเสียงตื่นเต้นพร้อมกับคาดหวัง

“ไม่ครับท่านลอร์ด พายุกําลังโหมกระหน่ําแต่มันยังไม่น่ากลัวเพียงพอ! ข้าต้องใส่ไฟให้พวกนั้นเข้าไปอีก!”

เย่เทียนพูดเบาๆ “แล้วก็ท่านลอร์ดครับ โปรดเสนอข้าให้เป็นคนนําทัพปราบพวกทาสนั้นด้วยนะครับ. ข้าสัญญาว่าจะแก้ปัญหานี้ให้อย่างดี ข้าอยากจะได้ความดีความชอบและนําชื่อเสียงมาให้ท่านบ้าง. บางที่ตําแหน่งกงศุลปีหน้าอาจจะเป็นของท่านก็ได้นะครับ!”

“ท่านแน่ใจว่าจะปราบทาสจลาจลพวกนั้นไหว? ท่านก็รู้นะ ณ ตอนนี้ทหารทั่วทั้งโรมันอยู่ในสนามรบแนวหน้าหมด โรมเองคงมีทหารให้ไม่พอในเวลาสั้นๆแบบนี้แน่!”

แอนดรูว์ถาม.

“มันอยู่ใต้การควบคุมของข้าหมดแล้วครับแล้วข้าจะพยายามปราบพวกมันให้ดีที่สุดครับ!”

เย่เทียนพูดอย่างมั่นใจ

“ก็ได้ ข้าจะจัดการให้ท่าน. ข้าเชื่อในตัวท่าน. ข้าขอเดิมพันด้วยชื่อข้าเลย!”

แอนดรูว์กระซิบ. เขาชวดตําแหน่งกงศุลมาหลายปีต่อกันแล้วแต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้กับการเลือกตั้งที่กําลังจะมาถึง เขาไม่ค่อยมีโอกาสจะได้นั่งเก้าอี้มากนักเพราะอายุของเขา

“ข้าหวังว่าเราจะประสบความสําเร็จนะครับ!”

เย่เทียนยิ้ม เขามีความสุขมากๆ

“เพื่อความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นของเรา! แอนเดรีย, ท่านซาตานอุตส่าห์มาพบเราตั้งแต่เช้า เช่นนี้เขาคงยังไม่ได้ทานอะไรมา. ช่วยจัดการให้ข้าด้วยนะ! ข้าขอตัวล่ะท่านซาตาน!”

แอนดรูว์ยิ้มขณะจากไป

เขามีเรื่องเร่งด่วนหลายเรื่องที่ต้องรีบทํา

“แอนเดรีย…”

พอมองแอนดรูว์ที่จากไป เย่เทียนก็รู้สึกเศร้าหน่อยๆ เพราะเห็นน้ําตาเริ่มไหลออกมาจากตาแอนเดรีย.

“ซาตาน, เจ้าหนูคนดีของข้า, ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน”

แอนเดรียเข้ามาหาเย่เทียนแล้วควงแขนเขาขณะพูด.

“ฮะๆ…”

เย่เทียนยิ้มอ่อนๆแล้วกอดเธอ.

“ซาตาน, นักรบผู้กล้าหาญของข้า ที่นี่คงไม่เหมาะนะ”

แอนเดรียผลักเย่เทียนออกไปเบาๆแล้วพูดอย่างใจเย็นที่สุด

“งั้นเราไปหาที่ดีๆกันเถอะครับ”

เย่เทียนยิ้ม ก็จริงอยู่เพราะพวกทาสเดินผ่านไปมาค่อนข้างบ่อย

“งั้นที่เตียงของตาเฒ่าเป็นไง?”

แอนเดรียยิ้มขณะที่ดูเหมือนว่าจะอ่านใจผู้ชายออก

“น่าจะเป็นที่ที่ดีครับ”

ไฟในตาของเย่เทียนลุกโชน เขากล่าวพร้อมยิ้ม

แอนเดรียเหมือนว่าจะเอาใจเป็น

“มากับข้าเถอะ!”

แอนเดรียพาเย่เทียนไปที่ห้องนอนที่หรูหราและงดงามห้องหนึ่ง

กลางห้องนั้นมีเตียงใหญ่ที่ประดับด่วนผ้าม่านหลากสีและเชิงเทียนรอบๆอยู่

“ทําไมถึงมีหมอนแค่ใบเดียวล่ะ?”

พอเห็นเตียงหรูที่มีหมอนแค่ใบเดียวเย่เทียนจึงสงสัย

“ พวกเรานอนแยกห้องกันมาตั้งนานแล้ว ท่านชอบรึป่าว? ข้าเป็นของท่านคนเดียวนะ!”

แอนเดรียยิ้มพร้อมกับเสน่ห์เหลือล้น

“ข้าชอบครับ…”

แน่นอนว่าเย่เทียนเองก็มีความสุขมากๆ เขาพยายามจะดึงแอนเดรียมากอดแต่นางก็เลี่ยงไป แล้วหันไปทางเตียงพร้อมกับพูด “นักรบผู้แข็งแกร่งของข้า รอบก่อนเรารีบเกินไป. ครั้งนี้เราค่อยๆ มาสนุกกันเถอะ ที่ห้องของตาเฒ่านั่น บนเตียงเขา…”

“งั้น…”

เย่เทียนยิ้มขณะที่แอนเดรียเริ่มจะมีอารมณ์

“ท่านแน่ใจนะว่าแอนดรูว์จะไม่กลับมา?”

เย่เทียนยิ้มแต่ในใจก็รู้สึกหวั่นๆ

“ไม่หรอก ไม่ต้องห่วงเลย วางใจเถอะนักรบของข้า…”

แอนเดรียพูดอย่างมั่นใจ ขณะชวนเขามานอนที่เตียง

ทั้งสองสนุกกันอยู่พักหนึ่งพร้อมกับเสียงดนตรีที่ไพเราะมากๆ แต่ไม่นานมันก็กลายเป็นดนตรีหนักหน่วง เสียงดังและฟังได้ชัด

“นักรบของข้า, ท่านจะไปแล้วหรือ?”

แอนเดรียไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแต่นางก็ไม่มีแรงพอจะลืมตา ขณะที่รู้สึกว่าเย่เทียนกําลังจะไป. นางไม่อยากให้เขาไปเลย

“ครับ, ข้าอยู่นานไม่ได้!”

เย่เทียนพยักหน้าตอบ.

“ข้าหวังว่าจะได้อยู่ที่บ้านท่านแล้วก็ไม่ต้องทําอะไรเลยจริงๆ นอนแบบนี้สบายชะมัด…”

แอนเดรียถอนหายใจ.