โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 131

ตอนที่ 131 – ขี่ม้าสุดโรแมนติค

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่า นในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาส์ นด้วยนะครับ*

“เฮ้…เจ้าทําอะไรน่ะ, ระวังด้วย!”

พอจูเลียนั่งลงอีกครั้งเย่เทียนก็บ่นออกมา

เกินไปมั้ง!

เนื่องจากเจ้ายูนิคอร์นไม่มีอานและวิ่งเร็วมาก, เย่เทียนเลยต้องจับสาวๆทั้งสองเอาไว้ไม่ให้ตกลงไปแล้วก็ต้องให้พวกเธอนั่งสบายๆด้วย แขนของเขาเลยต้องกางออกให้กว้างที่สุด พอจูเลียลุกขึ้นมันเลยทําให้เขาลําบาก

แต่จูเลียก็นั่งลงแรงมาก.

แม้ว่าเธอจะนั่งได้สบาย แต่เธอก็ยังหวั่นๆอยู่จึงขยับไปมา

“โอ้ยจูเลีย เจ้ารัดคอข้าอยู่นะ, พระเจ้า, ทําไมเจ้าถึงแรงเยอะขนาดนี้”

เคช่าที่นั่งอยู่ด้านหน้าบ่นออกมา

“โทดที…เคช่า, ข้าไม่เคยนั่งม้าเร็วแบบนี้มาก่อนข้าเลยกลัวแล้วก็ลนหน่อยๆ…”

จูเลียพูดมั่วๆไปงั้นเอง เพราะวินาทีที่เธอหลับตาลง ใจเธอไม่ได้จดจ่อกับม้าหรือลมที่สะบัดรอบๆเลย นางจดจ่ออยู่กับร่างกายของเย่เทียน

หน้าเธอแดงขึ้น

สโนวไวท์วิ่งเร็วมาก ข้างหลังเลยกระตุกกระตัก. ทุกครั้งที่เจ้าม้ากระทั่งกีบลงมันเหมือนกับคลื่นชัดขึ้นลงเลย.

ความเร็วของเจ้าสโนวไวท์ในตอนนี้นั้นยังไม่ใช่ความเร็วสูงสุดของมัน เพราะไม่งั้นแล้วม้าของเคซ่ากับจูเลียคงถูกทิ้งไว้ข้างหลังแน่, แต่ความเร็วในตอนนี้เจ้าม้าสองตัวนั่นก็กระอักกระอ่วมพอตัวแม้ว่าจะตามทันก็เถอะ

สโนวไวท์แผดออร่าน่ากลัวของจ้าวแห่งอาชาออกมา พวกมันจึงไม่กล้าทิ้งระยะห่างมากนัก

“บ้าเอ๊ยจูเลีย การขี่ม้าสุดหวานครั้งนี้ควรจะเป็นของข้ากับสามีข้าแต่เจ้ากลับทําลายมันซะพินาศ…”

เคช่าบ่นเล็กน้อย

“ข้าจะไถ่โทษให้แล้วกัน”

จูเลียกัดฟันแล้วพูดอย่างยากลําบาก เธอต้องทําเสียงให้นิ่งที่สุดแต่ก็หายใจออกมาแรงมาก.

“ไม่, ข้าไม่อยากได้, ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าตามข้าไปทุกที่ทุกเวลา อ๊ะ”

เคช่าบ่นต่อแต่จู่ๆก็อุทานออกมาเพราะเจ้ายูนิคอร์นเหมือนจะเพิ่มความเร็วขึ้นอีกแล้ว. ในเวลาเดียวกันนั้นเย่เทียนก็จับมือเธอแน่นมาก แต่ถึงอย่างงั้นนางก็ยังกลัวว่าจะตกอยู่ดี

เพราะเจ้าสโนวไวท์ไม่มีอาน เธอจึงนั่งดีๆด้วยตัวเองไม่ได้จึงต้องกุมมือเย่เทียนเอาไว้

เคช่าเลิกบ่นแล้ว, ใบหน้าเธอซีดแล้วนางก็หลับตาลง รู้สึกถึงสายลมที่กระทบกับหูตัวเอง.

“ช้าๆ…”

ผ่านไปพักหนึ่ง เจ้าสโนวไวท์ก็มาถึงชานเมืองและสถานที่จัดงานแข่งที่เคช่าบอก.

ขณะอยู่บนหลังม้านั้นเย่เทียนก็เห็นกลุ่มคนจากระยะไกล. เป็นชายหญิงมากกว่า20คนเห็นจะได้, ทุกๆคนล้วนยังเป็นวัยรุ่นอยู่

“เรามาถึงแล้ว”

จูเลียกับเคช่าลืมตาขึ้นแทบจะพร้อมๆกัน, พยายามคุมสติให้ใจเย็นลง

“หยุด!”

เย่เทียนยิ้มแล้วสั่งให้เจ้ายูนิคอร์นหยุดแล้วกระโดดลง

“มาสิ ข้าจะช่วยเจ้าลง!”

เย่เทียนยิ้มแล้วยื่นแขนไปช่วยเคช่าลงจากยูนิคอร์น

“โอ๊ย..”

เคช่าร้องเบาๆ

“เท้าข้าชา….”

เคช่าพูดด้วยน้ำเสียงอายๆ พร้อมพยายามหาข้ออ้างเพราะเธอไม่มีแรงยืน

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้านวดให้เจ้าเองนะ…”

เย่เทียนยิ้มแล้วพูด

“ขอบคุณนะที่รัก”

หน้าของเคช่าแดงขึ้นมาหน่อยๆแต่เธอก็ใช้เวลารวมแรงกลับมาได้ไม่นาน

“โอ้ย! เท้าข้าก็ชาเหมือนกัน…”

จูเลียไม่มีแรงยืน พอเย่เทียนช่วยเธอลงจากยูนิคอร์นแล้วเธอก็ล้มลงทันที

“จูเลีย นี่เจ้าเลียนแบบข้าหรอ? ตลกมากรึไง?”

เคช่าถาม น้ำเสียงดูรําคาญ

“ข้าพูดจริงๆนะ…”

จูเลียนวดเท้าตัวเองแล้วพูดด้วยรอยยิ้มแสยะ

เย่เทียนพูดไม่ออกเลย, สาวๆพวกนี้แสดงเก่งจริงๆ

“สโนวไวท์, ไปรอข้าในป่านั่นซะแล้วก็จําไว้ อย่าให้ใครเห็นเจ้า, รอข้าสั่งอย่างเดียว

”

เย่เทียนลูบหลังสโนวไวท์แล้วกล่าว

ถ้าเย่เทียนพาสโนวไวท์เข้าไปด้วยล่ะก็ พวกชั้นสูงนั้นคงไม่กล้าเดิมพันม้ากับเขาแน่ แล้วเขาจะฉกม้าจากพวกนั้นยังไงล่ะ

ฟืด….

สโนวไวท์ถอนหายใจออกเบาๆแล้วเดินไปทางปาข้างๆช้าๆ, ปอมปีย์กับคนอื่นๆไม่เห็นมันเลย

“มาเถอะ! รีบไปกัน, ข้าไม่พาสโนวไวท์ไปด้วยหรอกนะ ไม่งั้นคงไม่มีใครกล้าแน่!”

เย่เทียนกล่าว แล้วยิ้มให้จูเลียกับเคช่า

“โอเค!”

สาวทั้งสองมีความสุขมาก, พวกนางคงเดาแผนของเย่เทียนออกเลยพากันตื่นเต้น

พวกนางรู้ดีว่าสโนวไวท์เร็วแค่ไหน, มันสุดยอดมากๆ

สาวทั้งสองคนลุกขึ้นแล้วนําทางไปพร้อมกับม้าของพวกหล่อน ส่วนเย่เทียนก็เดินตามหลังไปอย่างช้าๆ

นี่มัน “งานอวดม้า” ของเศรษฐีในโรมโบราณมากกว่า?

เมื่อเย่เทียนเห็นเด็กชนชั้นสูงโม้เรื่องม้าตัวเอง ไม่ก็ประคบประหงมม้าสุดที่รักของพวกเขาจึงอดคิดเช่นนี้ไม่ได้

สาวๆหลายคนก็เถียงกันว่าม้าใครเจ๋งสุด.

“เคช่า, จูเลีย…”

หลายคนเห็นสาวทั้งสองจูงม้ามาพวกเขาก็โบกมือทักทาย

ปอมปีย์เห็นเย่เทียน แล้วใบหน้าของเขาก็หมองขึ้นมาทันที

ในทั่วทั้งโรมนั้น เย่เทียนคือคนที่เขาเกลียดและอยากฆ่ามากที่สุดเลย

แต่ไม่กี่วันก่อน พอเขาเห็นแครสซัสเกือบถูกเย่เทียนฆ่า เขาก็เริ่มกลัวชายที่ชื่อ เย่เทียนแล้ว

เขาเองก็เกือบโดนเย่เทียนฆ่าตายตั้ง2ครั้งด้วย, ในสายตาของปอมปีย์เขาเหมือนกับปีศาจเลย.

“ท่านชายปอมปีย์, ไม่เจอกันนานเลยนะครับ!”

เย่เทียนเมินใบหน้าหมองๆของปอมปีย์แล้วทักเขาด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

“ลอร์ดซาตาน ท่านมาได้ไงเนี่ย?”

ปอมปีย์สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วทําใจให้เย็นลงที่สุด. ถ้าไม่มีแผนรับมือล่ะก็ เขาก็ไม่กล้าแหยมกับเย่เทียน

บทเรียนทั้งสองที่เขาได้รับมากับความอัปยศของแครสซัสก็เป็นเครื่องเตือนพอแล้ว

“ข้ามากับเจ้าสาวข้าน่ะ! เจ้าดูไม่ดีใจที่เห็นข้าเท่าไหร่เลยนะ จริงมั้ย?”

เย่เทียนกล่าวพร้อมกับยิ้มแล้วเอื้อมมือไปจับมือเคช่าแล้วจับหน้าผากเธอ

“ยินดีสิ! แหงอยู่แล้วข้ายินดีตอนรับท่านอยู่แล้ว!”

มีความริษยาผุดขึ้นในดวงตาของปอมปีย์แต่ใบหน้าของเขาก็ยังดูสงบอยู่ เขาพยายามจะปั่น แต่ตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว

เคช่านั้นมีชายมาจีบหัวกระไดไม่แห้งตลอด

“ก็ดีนะ, แล้วก็ข้าก็ไม่เคยเห็นงานเดิมพันม้ามาก่อนเลย, ข้าสงสัยว่าวันนี้ข้าจะขอร่วมได้หรือไม่?”

สายตาของเยเทียนเริ่มตื่นเต้น

“เหอะ! ไอ้บ้านนอก!”

มีใครคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามออกมา