โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 118

ตอนที่ 118 – ความภักดีของเหล่าชาวไร่!

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

“พวกเจ้าก็ลองกินดูสิ!”

เย่เทียนพูด, เขาไม่รังเกียจที่จะแบ่งพริกพวกนี้ให้ เพราะพืชผลพวกนี้ก็เป็นผลลัพธ์จากความลําบากของพวกเขา

มันคงจะน่าเศร้าถ้าพวกเขาไม่ได้ลองกินผลไม้ที่ตัวเองคอยเฝ้าเลี้ยงดูอย่างดี

แต่สําหรับนายทาสอื่นๆ ถ้าพวกเขาจับได้ว่าทาสแอบกินผลไม้ล่ะก็ พวกเขาก็จะถูกลงโทษอย่างหนักไม่ก็ถูกฆ่าไปเลย. พวกเขาจะลงโทษด้วยการเยี่ยนจนเนื้อหลุดเลยทีเดียว

แต่เย่เทียนไม่ใช่เรื่องนั้นเลย เพราะความภักดีของทาสพวกนี้สูงมาก พวกเขาคงจะไม่กล้าแอบกินแน่ๆ

วิธีที่นายทาสคนอื่นๆลงโทษทาสของตัวเองเย่เทียนไม่มีสิทธิ์ไปวิจารณ์หรอก. แต่สําหรับทาสของเขาเองแล้วเย่เทียนอยากให้พวกเขาใช้ชีวิตที่ดีกว่านี้ ถ้าเขาเอาเปรียบเกินไป เย่เทียนก็คงรู้สึกผิดมากๆแน่

ยิ่งไปกว่านั้นการมอบอาหารดีๆให้พวกเขามันทําให้พวกเขามีกําลังใจที่จะทํางานมากขึ้น

“ท่านลอร์ดครับ…พวกเรามิบังอาจ…”

ตอนแรกที่ได้ยินเย่เทียนพูด พวกทาสก็รู้สึกหวาดกลัวกันหมดและคิดว่าเย่เทียนโกรธให้พวกเขา.

“ข้าพูดจริงๆ, มานี่สิ, ลองชิมดู เจ้านายของพวกเจ้าใจดีอยู่หรอกน่า ผลไม้พวกนี้ถูกพวกเจ้าเลี้ยงดูอย่างดี, ดังนั้นข้าจึงอนุญาตให้พวกเจ้าได้เชยชมผลงานของตัวเอง, อย่างน้อยก็อยากให้พวกเจ้ารู้ว่ามันรสชาติยังไง!”

หน้าของเยู่เทียนเต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ขณะที่เขาเด็ดพริกออกมาด้วยตัวเองแล้วเอามันใส่มือทาสคนนั้นไปแล้วพูด “เอาไปสิ, ลองชิมดู!”

“ขอบพระคุณครับเจ้านาย, ขอบคุณครับ…”

น้ำตาของแบล็คฟและทาสคนอื่นๆไหลออกมา

“กินเลย!”

เย่เทียนพูดอย่างนิ่มนวล

กร่อบ….

แบล็คฟที่น้ำตาเอ่ออยู่เอาพริกเข้าปากพร้อมๆกับทาสคนอื่นๆ

“อา…”

ความเผ็ดแผ่ซ่านไปทั่วปากพวกเขา, ปลุกต่อมรับรสของพวกเขาให้ตื่นขึ้นจนพวกเขาทําเสียงซี้ดซ้าด แต่วินาทีต่อมาพวกเขาก็รู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขอย่างมาก

ถ้าเป็นคนชอบรสเผ็ดจริงๆล่ะก็ แค่กัดพริกไปคําเดียวก็คงจะทําให้ติดงอมแงมเลยแหละ

“ฮ่าฮ่า…”

พอดูสีหน้าของพวกเขาเยู่เทียนก็อดหัวเราะออกมาดังๆไม่ได้ ซึ่งนั่นทําให้พวกทาสอายหน่อยๆ

“รสชาติเป็นไงบ้าง?”

เย่เทียนถาม.

“เม็ดครับ! เผ็ดมาก..”

แบล็ครีฟสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดกับเย่เทียน

“เจ้าโอเคมั้ย?”

“ครับ ข้าไม่เคยได้ลิ้มรสที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้มาก่อนเลย!”

“เจ้าชอบมันรึป่าว?”

“ครับ!”

“มันอร่อยมั้ย?”

“แน่นอนครับ!”

“เจ้าอยากลองอีกมั้ยล่ะ?”

“ขอบพระคุณครับ เจ้านายผู้ใจกว้างของข้า…”

“มันต้องแบบนี้แหละ! ถ้าพวกมันไม่เผ็ด ข้าก็คงไม่ปลูกพวกมันหรอก!”

เย่เทียนยิ้มแล้วพูด “พอกินเสร็จแล้ว พวกเจ้าก็เด็ดที่เหลือแล้วใส่ไว้ในตระกร้าซะ! แต่มีอย่างนึงที่ข้าอยากจะบอกพวกเจ้า”

“พวกเจ้าติดตามข้ามานานและข้าก็รู้ว่าพวกเจ้าเป็นพวกขยัน ในอนาคตอันใกล้นี้จะมีทาสจํานวนมากเข้ามาเพิ่มอีก. พอถึงตอนนั้นพวกทาสจะถูกแบ่งเป็นกลุ่ม24กลุ่ม ให้พวกเจ้าคอยดูแลข้าจะเดินตรวจแต่ละกลุ่มทุกๆเดือน. กลุ่มที่ทํางานได้ดีที่สุดจะได้อาหารเพิ่มไม่ก็รางวัลอื่นๆ พูดง่ายๆก็, พวกเจ้าได้เลื่อนขั้นแล้ว! ยินดีด้วยนะ…”

เย่เทียนยิ้มแล้วกล่าวต่อ.

“ ขอบพระคุณครับเจ้านาย, ขอบพระคุณมากๆครับ….”

คําพูดของเยเทียนนั้นคือข่าวดีสําหรับพวกเขาจริงๆ ความรู้สึกดีใจทะลักเข้ามาในใจพวกเขา พวกเขาคุกเข่าลงกับพื้นทันทีแล้วก็ร้องหายออกมาด้วยความดีใจ

“ตราบใดที่พวกเจ้าภักดีต่อข้า, ชีวิตของพวกเจ้าก็จะดีขึ้นเรื่อยๆ! คิดดูซิ, การที่พวกเจ้าได้มาพบเจ้านายแบบข้าคือเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตเจ้าแล้ว. การที่ข้าได้พบพวกเจ้าก็เป็นโชคชะตาเช่นกัน ข้าจะพยายามดูแลพวกเจ้าทุกคนอย่างดี! แต่ถ้าวันหนึ่งข้าตกอยู่ในอันตรายหรือถูกคนอื่นฆ่า, ข้าเองก็ไม่รู้นะว่าเจ้านายปาเถื่อนแบบที่เจ้าจะเจอ…”

เย่เทียนส่ายหัว, ดูเศร้าหน่อยๆ

“ไม่ครับ!! เจ้านาย, ท่านจะไม่มีวันได้รับอันตรายแน่นอน! ต่อให้พวกเราทุกคนต้องตาย, พวกเราก็จะไม่ปล่อยให้ท่านตกอยู่ในอันตรายแน่นอนครับ. ท่านคือเจ้านายที่เมตตาที่สุดและท่านจะต้องได้มีชีวิตที่ยืนยาว…”

แบล็คฟรีบกล่าว. ใช่แล้ว, ถ้าพวกเขาไปตกอยู่ในกํามือของนายทาสคนอื่นล่ะก็ พวกเขาก็คงไม่ต่างอะไรกับตายไปแล้ว ในตอนนี้เขามีความคิดอย่างแรงกล้าว่าต่อให้ตัวเองต้องตาย เขาก็จะไม่มีวันปล่อยให้เจ้านายตัวเองตายแน่!

“ใช่ค่ะ, ต่อให้พวกเราต้องตาย, พวกเราก็จะไม่ปล่อยให้เจ้านายตาย!! ท่านคือเจ้านายที่ยอดเยี่ยมที่สุด…”

ทาสคนอื่นที่ทําตามแบล็ครีฟแล้วรีบถวายความภักดีให้เย่เทียนทันที, ทีละคนๆ ในตอนนี้พวกเขาก็รู้แล้วว่าถ้าขาดเย่เทียนไปทุกๆอย่างที่พวกเขามีก็จะสูญสลายไปหมดสิ้นเลย.

“ติ๊ด…ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์, ความภักดีของทาส24คนได้เพิ่มขึ้นถึง100แล้ว ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ ท่านได้รับค่าแสตทฟรี120แต้ม.”

เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของเย่เทียน เขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วรู้สึกพอใจมาก

การแอคติ้งของเขาและเทคนิคการพูดนั้นไม่เสียแรงเปล่าจริงๆ, เขาสามารถเล่นละครเป็นหรือตายได้อย่างแนบเนียนเลย.

ทาสพวกนี้ก็ไม่ทําให้เขาผิดหวังเลย, พวกเขารู้ตัวแล้วว่าไม่สามารถขาดเจ้านายได้และรู้แล้วว่าเขาสําคัญกับตัวเองขนาดไหน! พวกเขาภักดีต่อเย่เทียนอย่างหมดใจ ณ ตอนนี้

“ข้ารับรู้ถึงความภักดีของพวกเข้าแล้ว และข้าเองก็ดีใจมากๆ, ดังนั้นคืนนี้ข้าจะให้อาหารพวกเจ้าเพิ่มนะ แต่ทํางานให้เสร็จก่อนล่ะ!”

เย่เทียนพูดด้วยรอยยิ้มแล้วหันกลับออกไปจากสวน, สิ่งเดียวที่เขาได้ยินก็คือพวกทาสกล่าวขอบคุณเขารัวๆ

ด้วยแรงของคนมากกว่า100คน ลานฝึกซ้อมของนักรบสปาตั้นก็เสร็จสมบูรณ์, มันใหญ่โตมาก.

เมื่อเย่เทียนมาถึงลานฝึก, พวกสปาตั้นนั้นกําลังยุ่งกันอยู่ พอเห็นเย่เทียนปุ๋บพวกเขาก็รีบวางงานลงแล้วคํานับเย่เทียน.

“บาดัค, เรียกทุกคนมารวมกันที่นี่!!”

เย่เทียนสั่งทาสสปาตั้นคนหนึ่งที่ดูสูงที่สุด, แกร่งสุด, และตัวใหญ่สุดในหมู่สปาตั้น และเขาเองก็เป็นทาสสปาตั้นกลุ่มแรกของเขาด้วย

นักรบสปาตั้น131คน, เย่เทียนกําลังจะเริ่มตั้งกองทัพของตัวเองแล้ว!

กองทัพทาสนักรบสปาตั้น!

“สปาตั้น!!”

บาดัคตะโกนเสียงดัง

“ฮูร่า!!”

“ฮูร่า!”

เหล่าสปาตั้นตะโกนตอบ, จากนั้นก็รีบมายืนตั้งแถวตรงกลางลานฝึกซ้อม

พวกเขาคู่ควรกับคําว่านักรบประจําชาติจริงๆ. วินัยและวิถีของพวกเขานั้นได้ติดตัวเรียบร้อยแล้ว ต่อให้กลายเป็นทาสพวกเขาก็ไม่มีวันเสียสิ่งเหล่านี้ไป.

“เจ้านายครับ, สปาตั้นทั้ง131คนได้มารวมกันแล้ว โปรดออกคําสั่งด้วยครับ!”

บาดัครายงานเย่เทียนอย่างดัง