โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 108

“พวกเจ้าควรมองข้าด้วยความเคารพและยําเกรง เพราะข้าไม่เพียงแค่เป็นนายของพวกเจ้าเท่านั้นแต่ยังเป็นผู้ชี้นําให้สปาต้นอย่างพวกเจ้าด้วย!”

เย่เทียนพูดอย่างขึงขัง “สปาต้าถูกทําลายไปแล้วและตอนนี้มันก็เป็นแค่เมืองขึ้นของสาธารณรัฐโรมัน, เกียรติยศของพวกเจ้าถูกเหยียบย่ำลงวินาทีที่พวกเจ้าพ่ายแพ้, ตํานานแห่งสปาต้าถูกทําลายย่อยยับไปแล้ว!”

เสียงที่สุขุมของเย่เทียนไม่ได้ทําให้นักรบสปาตั้นทั้ง30คนด้านหลังเขาเกิดความรู้สึกใดๆ แต่ในสายตาของพวกที่มาใหม่ 101 คนนั้นกลับลุกโชนด้วยไฟแห่งความโกรธแค้น.. ทุกๆคําที่เย่เทียนพูด ได้เสียบแทงลึกลงไปในใจพวกเขาราวกับเขาเอาเกลือไปพอกแผลสดก็ไม่ปาน

“พวกเจ้าคือสปาตั้นเลือดบริสุทธิ์รุ่นสุดท้าย. เมื่อพวกเจ้าตายในสนามรบ สปาตั้นรุ่นต่อไปก็จะเป็นลูกผสมระหว่างหญิงสปาตั้นและชาติอื่น. แต่ถ้าเจ้าตายในเหมืองหรือบนฟามโดยไม่มีเมียหรือลูกเลย สายเลือดสปาตั้นของพวกเจ้าก็จะสูญสิ้นไป. บอกข้ามา, บอกนายเหนือหัวพวกเจ้า, เจ้าอยากจะตายอย่างขี้คลาดเช่นนั้นหรือไม่!”

เสียงของเย่เทียนเริ่มเยือกเย็นและโหดร้ายขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเขาก็หันหลังกับแล้วตะโกนใส่สปาตั้นด้านหลังเขา

“ไม่ครับ!”

“ไม่ครับ!”

…..

สปาตั้นด้านหลังเย่เทียนคํารามออกมาด้วยน้ำเสียงที่แทบจะหมดอาลัย. เพราะทุกคําที่เย่เทียนพูดนั้นจี้ใจดําจริงๆ

“แล้วพวกเจ้าล่ะ อยากหรือป่าว?”

เย่เทียนถามทาสสปาตั้นที่กําลังตื่นเต้นมากๆที่ด้านหน้าของเขา

สปาตั้นคนหนึ่งพูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้งมากๆราวกับว่าไม่ได้พูดมานาน

เมื่อมีคนเริ่มเปิดปากแล้ว คนอื่นๆก็เริ่มพูดบ้างด้วยความโมโหและไร้ซึ่งกําลัง

“ข้ามีนักรบสปาตั้นในมือทั้งหมด131คนรวมพวกเจ้าด้วย. พวกเจ้าคิดหรือว่าข้าบากบั่นรวบรวมพวกเจ้ามาเพื่อให้ไปขุดเหมืองและทํางานเหมือนพวกกุลีน่ะ?”

เย่เทียนยิ้มแล้วพูดอย่างสุขุม ทําให้พวกทาสใหม่ส่องประกายความหวังในดวงตา

“วันนี้ข้ารวบรวมสปาตั้นมาได้100คน, บางทีพรุ่งนี้ข้าอาจจะรวบรวมมาได้ 1 พันคน, วันนี้ข้าได้นักรบสปาตั้นมา บางทีพรุ่งนี้ข้าอาจจะได้สปาตั้นหญิงมาก็ได้!”

เสียงของเย่เทียนสุขุมมากแต่ด้วยความตราตรึงที่ไม่หยุดหย่อนนั้น ทําให้หัวใจสปาตั้นทุกคนลุกโชนด้วยความหวัง

“ข้าว่าถ้าสปาตั้นชายและหญิง2พันคนมารวมกัน มันคงจะเพียงพอที่จะสืบต่อความหวังของชนชาติ!”

เย่เทียนยิ้มหน่อยๆ แล้วกล่าวคําพูดที่เต็มไปด้วยหวังทําให้ทุกคนมองมาหาเขาด้วยความคาดหวัง.

“แต่ทําไมข้าต้องเสี่ยงเพื่อพวกเจ้าด้วย? สปาต้าเกี่ยวอะไรกับข้าล่ะ?”

เย่เทียนถามอย่างยโส ดับความหวังของพวกเขาไป

“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่และเมตตา พวกเราพร้อมจะภักดีต่อท่าน, แกว่งดาบเพื่อท่าน, ฆ่าศัตรูเพื่อท่านและทําลายขวากหนามเพื่อท่าน!”

นักรบสปาตั้นด้านหลังเขาคุกเข่าต่อหน้าเย่เทียนพร้อมๆกันแล้วตะโกนออกมาอย่างดัง

“เจ้าไม่เพียงแค่สู้เพื่อข้าเท่านั้น, เจ้าสู้เพื่อสปาต้า เพื่อเกียรติและศักดิ์ศรีของสายเลือดสปาตั้นในตัวพวกเจ้า!”

เย่เทียนพูดเสียงเข้ม “แต่ข้าก็แค่ชนชั้นสูงตัวเล็กๆ, นายทาสด้วย. ข้าไม่มีอํานาจพอในโรม. ต่อให้ข้าอยากพูดแทนพวกเจ้าก็ตาม, ข้าก็ไม่มีสิทธิ์นั้น.กลับกันข้าจะถูกตรึงกับกางเขนน่ะสิ! ฉะนั้นจงใช้โล่ของเจ้าหยุดศัตรูเพื่อข้าและใช้ดาบของเจ้าฆ่าศัตรูเพื่อข้า! นําข้าไปสู่สภาแล้วข้าจะพูดเพื่อพวกเจ้า, นําข้าไปสู่จุดสูงสุดแห่งอํานาจแล้วข้าจะคืนบ้านให้พวกเจ้า!”

“เลือกมา, จะสู้เพื่อข้าหรือจะตายคาเหมือง! ข้าต้องการความสวามิภักดิ์ของพวกเจ้า!” 

จากนั้นเย่เทียนก็จ้องไปทางทาสสปาต้นทั้ง101คนด้านหน้าของเขาแล้วตะโกน.

“นายของข้า, ข้าจะภักดีต่อท่านในนามของสปาต้า!”

“นายของข้า, ข้าจะภักดีต่อท่านในนามของสปาต้า!”

…..

ทาสสปาตั้นทั้ง101คนคุกเข่าต่อหน้าเย่เทียนแล้วสิโรราบต่อเย่เทียนอย่างไม่ลังเล

เย่เทียนเหยียบย่ำพวกเขาสู่จุดต่ำสุดของขุมนรกที่มืดมิดแล้วเขาก็มอบความหวังอันไม่สิ้นสุด

โดยเฉพาะคําว่า “นําข้าไปสู่จุดสูงสุดของอํานาจ, แล้วข้าจะคืนบ้านให้!” มันช่วยโน้มน้าวใจของพวกเขาได้เลย

ใช่ ถ้าพวกเขาสู้เพื่อเย่เทียน, มันก็เท่ากับว่าสู้เพื่อสปาต้า! พวกเขาจะสู้เพื่อสืบสานสายเลือดของสปาตั้น! พวกเขาจะสู้เพื่อเกียรติยศของชาวสปาตั้นทุกคน!

“ติ๊ด ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์, ค่าความภักดีของทาสสปาต้นทั้ง 101 คน ได้เพิ่มขึ้นถึง85แล้ว ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับค่าแสตทฟรี101แต้ม!”

ตอนนั้นเองเสียงของระบบก็ดังขึ้นในหัวของเย่เทียนซึ่งทําให้เขามีความสุขมากๆ

คําพูดสวยหรูของเขาไม่ทําให้เสียเปล่าจริงๆ

มันรู้สึกดีมากที่ได้แต้มมาตั้ง101ทันที

เขาจะตั้งตารอเมื่อค่าความภักดีของสปาตั้นพวกนี้ถึง100 เขาก็จะได้ค่าสแตทฟรีอีก

ค่าความภักดีของนักรบสปาต้น30กลุ่มแรกนั้นถึง99แล้ว เหลือแค่แต้มเท่านั้น

“พวกเจ้าทุกคนล้วนเป็นนักรบที่แข็งแกร่ง, ลุกขึ้นเถิด. บัดนี้พวกเจ้าจะได้อยู่ร่วมกันแล้ว! ส่วนกฏที่ข้าตั้งไว้ พวกที่มาก่อนก็จงบอกพวกที่มาใหม่เถอะ. แต่ตอนนี้ข้าจะบอกบางอย่างให้ฟังก่อนแล้วกัน. ในฐานะนายของพวกเจ้า ข้าวางแผนไว้ว่าจะซื้อทาสสปาตั้นหญิงมา. พวกนางจะอยู่กับเจ้าตลอดไปและข้าจะให้พวกนางดูแลพวกเจ้าอย่างใกล้ชิด. แล้วข้าจะให้พวกนางอยู่กับพวกเจ้าบ้างครั้งคราวด้วย. พวกเจ้าน่าจะรู้ดีว่าหญิงชาวสปาตั้นงามแค่ไหน! ฉะนั้นถ้าเจ้าอยากจะแต่งเมียเร็วๆ ก็จงทําผลงานให้ดี! ทุกอย่างวัดกันที่ผลงาน. แน่นอนว่าเจ้าจะแสดงให้ข้าเห็นได้ก็ต้องซื่อสัตย์กับข้า! เจ้ารู้ใช่ไหมว่าซื่อสัตย์หมายถึงอะไร? ข้าว่าพวกเจ้าควรรู้ไม่งั้นแล้วข้าเองก็มีสิทธิ์ที่ จะโยนทาสของข้าทิ้งได้ทุกเมื่อ…”

เย่เทียนพูดอย่างเยือกเย็น. แม้ว่าพวกเขาจะได้อิสระภาพมาระดับนึงแล้วก็ตาม แต่บางทีพวกเขาก็ต้องปรามไว้บ้างจนกว่าจะซื่อสัตย์กับเขาจริงๆ

เย่เทียนรู้ว่าทาสหญิงสปาต้นนั้นจะช่วยทําให้พวกเขาชื่อสัตย์ได้แน่