โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 105

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

——————————————————————————————–

“เจ้านายคะ…..”

เมื่อเฮเล็นและเลด้าสังเกตเห็นเย่เทียนจ้องมาหาพวกเธอก็พยายามเลี่ยงสายตาเขา.

แม้ว่าพวกเธอจะดูดุดันในเรื่องปกติ แต่พอพูดถึงเรื่อง ‘นั้น’ พวกเธอก็ค่อนข้างจะอายและไม่คุ้นกับมันมากๆ.

พวกนางคิดว่าตัวเองคึอทหารหญิงที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีเพื่อรับมือกับทุกสถานการณ์และพวกเธอก็คิดว่าตัวเองจะรับมือกับเรื่องแบบนี้ได้ง่ายๆ.

เพราะพวกนางรู้ว่าตัวเองแข็งแกร่งพอๆกับผู้ชาย.

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้านายที่เป็นดั่งพระเจ้าของพวกเธอแล้ว พวกเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอตัวเล็กๆ.

หัวใจของพวกเธอไม่อาจปฏิเสธสายตาของเจ้านายที่แข็งแกร่งดั่งเทพสงครามได้พวกนางจึงรู้สึกแปลกๆแบบบอกไม่ถูก.

ในที่สุดพวกเธอก็ช่วยกันรวมความกล้าแล้วเริ่มปลดชุดเกราะออก.

“เจ้าไม่ต้องถอดเกราะออกหรอกนะ เพราะเจ้าดูงดงามมากเมื่ออยู่ในชุดเกราะบรอนซ์นั่น!”

เย่เทียนหยุดพวกนางพร้อมยิ้มให้.

เย่เทียนไม่สามารถละสายตาออกจากพวกนางได้เลยเพราะชุดเกราะมันทำให้พวกเธอดูเซ็กซี่และดุดันมาก. แค่มองพวกนางฝึกอย่างตั้งใจราวกับอยู่บนสนามรบก็ทำให้เย่เทียนหลงเสน่ห์พวกเธอมากขึ้นไปอีก.

เขาจะกินใครก่อนดีนะ!

“……..”

หลังจากฟังคำพูดของเย่เทียน ใบหน้าของสาวๆทั้งสองก็เริ่มแดงขึ้นจึงพยายามซ่อนใบหน้าจากเขา แต่เย่เทียนก็ไม่ยอมแล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆพวกเธอ.

“โอ๊ย…”

ทันใดนั้นเฮเล็นก็ร้องอุทานออกมา.

“เจ้านายคะ, ให้ข้าถอดหมวกดีมั้ย? มันโดนหน้าท่านอยู่…..”

เย่เทียนปล่อยเฮเล็นไปขณะที่นางถามเขาด้วยความเขินอาย.

“ไม่ต้อง, ข้าชอบที่เจ้าดูเหมือนนักรบดุดันที่พร้อมจะทำศึก….”

เย่เทียนยิ้ม.

“ชุดทำจากหนังและมีบร๊อนซ์ปะติดไว้อยู่. เจ๋งจริงๆ!”

เย่เทียนหัวเราะขณะถอดชุดนางออก.

“เกราะตรงนี้ก็เป็นบร๊อนซ์เหมือนกัน ไม่หนักรึไงนะ?”

เย่เทียนยิ้มให้เกราะบร๊อนซ์เล็กๆซึ่งจากที่ดูขนาดแล้วน่าจะเอาไว้ปิดส่วนลับของพวกนางแถมยังมีตะขอเล็กๆด้วย. การประดิษฐ์ยุคนี้ก้าวหน้าจริงๆ.

แต่ภายใต้เกราะบร๊อนซ์นั่นก็มีหนังสัตว์เรียบๆและนิ่มๆอยู่, มันมีน้ำเปื้อนอยู่ตอนที่เย่เทียนถอดออก.

“ท่านเทพสงคราม, โปรดให้เกียรติข้าด้วยเถิด…..ข้าจะสู้เพื่อท่านและทำทุกอย่างเพื่อท่านเอง….”

เฮเล็นหลับตาแล้วพึมพำเบาๆ.

“อ๊ะ….”

เสียงเจ็บปวดของเฮเล็นดังขึ้นทั่วลานฝึก.

ลานฝึกนั้นอยู่ในส่วนบ้าน. ซึ่งไม่มีใครจะเข้ามาได้นอกจากเย่เทียนและทาสหญิงของเขา เย่เทียนจึงไม่ได้ใส่ใจนักเพราะคงไม่มีใครได้ยินเสียงนั่นหรอก เสียงปล้ำกันคงไม่ต้องพูดถึง.

………

“อ๊ะ…..”

ไม่นานหลงจากนั้นเสียงของเลด้าก็ดังขึ้นมาในลานฝึก.

เฮเล็นกับเลด้าถูกฝึกทางทหารมาตั้งแต่เด็กๆ ฉะนั้นความสามารถในการต่อสู้ของพวกนางไม่ใช่เล่นๆ. เรื่องความสามารถทางร่างกายนั้นพวกนางย่อมแข็งแกร่งกว่าไดอาน่าและคนอื่นแน่นอนแม้ว่าพวกนางจะแข็งแกร่งขึ้นจากค่าแสตทแล้วก็ตาม.

ความสวยของพวกนางนั้นมาจากรูปร่างที่เหมือนกับนักเพาะกายและหน้าท้องที่เพอร์เฟ็คไม่เหมือนไดอาน่าและคนอื่น.

การต่อสู้นั้นผ่านไปนานมากแต่พอจบแล้วเฮเล็นกับเลด้าก็อ่อนเปลี้ย. ชุดเกราะของพวกเธอหลุดหลุ่ยและผมยาวสวยๆของพวกเธอก็ยุ่งเหยิงไปหมด.

ตอนนี้พวกเธอก็เหมือนกับนักรบสปาตั้นสาวที่พ่ายแพ้ไปแล้วเลย.

แต่พวกเธอก็ไม่เสียใจกับการพ่ายแพ้ครั้งนี้เลย. ดวงตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความพอใจและพวกเธอก็คลั่งไคล้เย่เทียนมากๆ.

“เจ้านายคะ, ท่านคือเทพสงครามจริงๆรึ?”

เฮเล็นมีแรงกลับคืนมาจึงถามเย่เทียนไป.

“ติ๊ด, ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์, ค่าความภักดีของเฮเล็นและเลด้าได้เพิ่มขึ้นถึง100แต้มแล้วและขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับค่าแสตทฟรี10แต้ม!”

เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของเย่เทียน.

ค่าความภักดีของพวกนางก็สูงแต่แรกอยู่แล้วแต่พอผ่านศึกหนักมาเสร็จพวกนางก็ยอมศิโรราบเย่เทียนแต่โดยดี. พวกนางสามารถตายแทนเย่เทียนได้เลย.

หรือเป็นเพราะเย่เทียนส่งพวกนางขึ้นสวรรค์รัวๆกันนะ ถึงได้ยอมศิโรราบต่อเย่เทียนหมดตัวขนาดนี้.

“ใช่แล้ว! บัดนี้ข้าจะให้พลังแก่เจ้า! พลังที่อยู่ตลอดไป! ติดตามข้า, สู้เพื่อข้าแล้วข้าจะให้ชีวิตอันเป็นนิรันด์แก่เจ้า!”

เย่เทียนยิ้มขณะวางมือลงบนหน้าผากของพวกนางแล้วอัพค่าแสตทไปให้พวกเธอ5แต้ม.

ค่าแสตทที่ได้มาจากพวกนางก็เอามาอัพให้พวกนางนี่แหละ แจ่มโคตร!

ส่วนเย่เทียนที่อยากจะพัฒนาค่าแสตททางกายต่อไปนั้น เขาคิดว่าจะไปหาค่าแสตทเพิ่มจากพวกทาสชาย! ….

เย่เทียนสังเกตว่าค่าความภักดีของพวกทาสชายนั้นค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละน้อยๆ และไม่นานเขาก็คงได้แต้มมา.

เย่เทียนไม่ได้โกหกเลย ตอนนี้เขาเปรียบเสมือนพระเจ้าจริงๆ. ตราบใดที่เขาสะสมทาสไว้ได้เรื่อยๆ ความเป็นอมตะก็ไม่ใช่ปัญหา.

โลกทั้งใบมีคนเกิดมาให้ใช้เรื่อยๆอยู่แล้ว.

ตราบใดที่มนุษยชาติไม่สูญสิ้น เหล่าทาสก็จะไม่มีวันหายไป.

แน่นอนว่าการเป็นทาสก็ดีกว่าการเป็นคนธรรมดาอีกด้วย.

อย่างน้อยพวกเขาก็ได้กินดีและใส่ชุดอุ่นๆ.

“ท่านเทพสงคราม, นายเหนือหัว, ท่านคือเทพสงครามจริงๆ!”

“เฮเล็นขอเคารพนายเหนือหัว, ท่านเทพสงคราม!”

“เลด้าขอเคารพนายเหนือหัว, ท่านเทพสงคราม!”

สาวๆทั้งสองตื่นเต้นมากจนพูดซะยิ่งใหญ่จากนั้นก็คุกเข่าต่อหน้าเย่เทียนแล้วคำนับเขา.

เขาคงไม่แปลกใจหรอกถ้าค่าความภักดีไม่ตันที่100มันคงจะพุ่งไปอีกแน่ๆ.

ใครจะให้พลังคนอื่นได้ล่ะนอกจากพระเจ้า?

เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว.

“เฮเล็น, เลด้า, เจ้ารู้สึกมีเกียรติหรือป่าวที่ได้เป็นทาสของข้า?”

เย่เทียนยิ้มแล้วถาม.

“แน่นอนค่ะ! พวกเรารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เป็นทาสของเทพสงคราม!”

สาวทั้งสองตอบพร้อมกันอย่างตื่นเต้น.

“ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยบอกว่าสปาตั้นที่แท้จริงได้จากสปาต้าไปแล้ว. เจ้าคิดว่านักรบสปาตั้นที่เร่ร่อนอยู่จะมีกี่คนรึ?”

เย่เทียนถามด้วยความสงสัย เขากำลังคิดที่จะพิชิตเหล่าสปาตั้นที่เร่ร่อนอยู่.

แม้ว่าจะต้องชุบเลี้ยงสตรีและเด็กจำนวนมากก็ตาม แต่มันก็ดูคุ้มที่จะเสี่ยง.

แม้ว่าสปาตั้นกำลังตกต่ำอยู่ ณ ตอนนี้ แต่วิธีการต่อสู้ที่ถ่ายทอดมาเกือบพันปีของพวกเขาก็ไม่มีวันหายไปอย่างแน่นอน.

แน่นอนว่าถ้าเย่เทียนอยากจะรับสปาตั้นเข้ามา เขาก็คงทำไม่ได้และไม่กล้าทำแน่นอนในตอนนี้ อย่างน้อยเขาต้องมีประสาทไม่ก็เมืองเป็นของตัวเองก่อน ไม่ก็เข้ายึดอำนาจสภาของโรมันซะก่อน.

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเลิกหาข้อมูลและวางแผนล่วงหน้า.

อย่างน้อยเขาต้องรู้ว่าสปาร์ต้านั้นคุ้มค่าที่จะเสี่ยงมั้ย.

“ท่านลอร์ดของข้า จากสปาตั้นที่เหลือทั้งหมด, ชายและหญิงและนักรบที่มีอายุเกิน20ปี, ก็มีอยู๋ประมาณ2พันค่ะ!”

เฮเล็นรายงานเย่เทียน.