โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร”

บทที่ 8 ตอนจบ (รูทลิซ่า + α)

เป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วหลังขอบเขตการแยกเมืองจางหายไป

ในที่สุดการต่อสู้จบลง แต่ก็เกิดความโกลาหลมากมายในเมืองอาคาร์ซัม

ทันใดนั้นกำแพงแสงปรากฏขึ้น และเกิดแรงระเบิดมากมายทำให้ประชาชนทั้งเมืองตกอยู่ในความหวาดกลัว

เขตปกครองทั้งสี่ของอาคาร์ซัมในขณะที่ทุกคนพยายามจะหนี ที่มุมหนึ่งของสวนสาธารณะกลางมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังมองไปที่เขตการปกครองที่เกิดการต่อสู้

「มันจบลงแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะชนะมาได้……」

ในบรรดาพวกเขา หนึ่งในนั้นคือเม็กเลีย

เธอประหลาดใจอย่างมาก ผมสีม่วงมันวาวของเธอและแขนขาของเธอที่ห่อหุ้มไปด้วยชุดเดรส

「สำหรับเม็กเลียนั้นคาดไม่ถึงเลยจริงๆ มีความสุขจริงๆ แล้วได้สิ่งที่ต้องการมารึยังล่ะ?」

ชายอีกคนหนึ่ง ชายที่ถูกเรียกว่าอีกาซากศพกำลังมองไปทางเม็กเลียราวกับกระตุ้น

「อ่า มันอยู่ในห้องของเขา」

เม็กเลียหยิบกระเป๋าใบเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เปิดกระเป๋าออกมาและมีของบางสิ่งอยู่ในมือ

สิ่งที่ออกมาจากกระเป๋าคือชิ้นส่วนโลหะสีดำสนิทที่แตกออก

เมื่อเห็นเศษโลหะสีดำที่ดูงดงาม แต่พังทลายเขาก็ยิ้มออกมา

「โอเค ไม่ต้องสงสัยเลย นี่คือชิ้น่สวนคมดาบที่ใช้สังหารเทียแมต……」

อีกาซากศพหยิบ『ชิ้นส่วนไร้นาม』เข้าไปในกระเป๋าเสื้อทีละชิ้นๆ

「การผนึกมังกรขาวเองก็เสร็จสมบูรณ์ ส่วนที่เหลือที่ต้องทำก็……」

「อ่า ไว้ค่อยมากันใหม่……」

ร่างของอีกาซากศพหายไปในความมืดมิดยามค่ำคืน

ในที่สุดเมื่อเขาหายตัวไป เม็กเลียก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับเอามือทาบอก

「ด้วยเหตุนี้ โชคชะตาที่นำพามาจะมาถึงในที่สุด……」

เมื่อลมหายใจของเธอถูกปลดปล่อยมันก็จางหายไปในความมืดมิด

เธออ้าปากพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยจ้องมองไปยังสายตาที่โผล่ออกมาจากส่วนลึกของพุ่มไม้

「ท่านอีกอร์ต มีอะไรให้รับใช้เหรอคะ？」

ราวกับตอบรับเสียงเรียกของเธอ ชายคนหนึ่งในชุดขุนนางโผล่มาจากส่วนลึกของพุ่มไม้

อีกอร์ต เฟบูรัน เขาเป็นนายท่านของเม็กเลียและเป็นลอร์ดที่ปกครองดินแดนส่วนหนึ่งของฟอร์ซิน่าซึ่งเป็นคู่ปรับกับตระกูลฟรานซิส

เธออมนิ้วมือของเธอพร้อมกับเลียมันออกมาด้วยความลามก

เธอเป็นผู้หญิงที่มากเสน่ห์สำหรับเหล่าชายใดที่ได้เห็นก็ต้องหลงใหล

แต่ว่าอีกอร์ตค่อยๆยกมือขวาขึ้นโดยไม่เปลี่ยนท่าทาง แม้ว่าจะโดนจ้องมอง

ในวินาทีถัดมาทหารชุดเกราะสีดำกระโดดออกมาจากด้านข้างอีกอร์ตและล้อมเม็กเลีย

เป็นลูกสมุนของอีกอร์ต

「อย่าขยับ……」

เบอร์ดิกที่เป็นผู้นำกลุ่มชี้ดาบไปใส่เม็กเลีย

「อาระ ท่านเบอร์ดิก เหตุใดถึงได้ชี้ดาบเข้าหาดิฉัน มันไม่ใช่สิ่งที่ขุนนางควรจะทำเลยนะคะ？」

「แม้ว่าจะเป็นผู้หญิง แต่ถ้าเป็นหนอนบ่อนไส้ ก็ไม่เว้นหรอกนะ」

「เข้าใจแล้วเพราะกลัวว่าการแทรกแซงของพวกเราจะรั่วไปถึงหูของเจ้าหญิงแวมไพร์เหรอคะ……」

「ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น รวมถึงเรื่องราวทุกอย่างที่เห็นมากับตา นี่คือการก่อกบฏ ถ้าคิดจะต่อต้าน เธอไม่รอดแน่……」

ในตอนแรกการให้ข้อมูลของโนโซมุให้กับวิโทร่านั้นอีกอร์ตเห็นด้วย

ปัญหาคือการประพฤติตัวนอกคำสั่งของเธอ

เมื่อรวมกับการที่เขาจ้างเหล่าทหารชั้นยอดไปคอยจับตาดูเธอ เขาพยายามหาคำตอบว่าเธอวางแผนอะไร

ดราก้อนสเลเยอร์ แดมเพียร์ กำลังต่อสู้กับเจ้าหญิงแวมไพร์ ที่นี่เหมือนกับรังผึ้ง

มีโอกาสที่จะลงมือทำอะไรสักอย่างขณะที่ผู้คนออกจากเมือง

และมันเป็นเรื่องของเวลาที่ว่าอาคาร์ซัมจะรู้ข้อมูลว่าวิโทร่าได้ติดต่อกับเม็กเลีย

นั่นเป็นเหตุผลที่อีกอร์ตต้องเคลื่อนไหว เพราะเธอเคลื่อนไหวนอกเหนือความจำเป็น

「หมายความว่ายังไง ไหนบอกว่าจะไม่ทำเรื่องอันตรายต่อดิฉัน……」

「ก็อยู่ที่มุมมอง มันขึ้นอยู่เธอ ถ้าเธอปฏิบัติตามคำสั่งของฉันอย่างเงียบๆก็จบ แต่เธอก็ดันติดต่อกับไอ้ตัวอันตรายนั่น」

「แล้วท่านก็เชื่องั้นเหรอคะ？」

「ฉันน่ะคอยจับตาดูเธอมาตลอด แม้เธอจะเป็นคนที่มีศักยภาพสูง ฉันจึงให้โอกาสเธอได้แก้ตัวอยู่หลายครั้ง แต่เธอก็ดันตอบแทนฉันด้วยการทำเช่นนี้」

หากวิโทร่าทราบว่าเม็กเลียแทรกแซงการต่อสู้ของเธอ อีกอร์ตไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องส่งมอบเม็กเลียเพื่อแสดงความบริสุทธิ์

หากสร้างความไว้วางใจได้ก็จะไม่มีปัญหาต่อตัวอาคาร์ซัมด้วย แน่นอนว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้เธอได้รับการปล่อยตัวโดยเร็วที่สุด

แต่เธอดันทำตัวให้มันวุ่นวายมากกว่าเดิม สิ่งที่เธอทำมันเข้าขั้นก่อกบฏอย่างชัดเจน

ต้องทำให้เธอตายในครั้งนี้

อย่างไรก็ตามเวลาหมดลงก่อนที่อีกอร์ตจะได้คำตอบ

เสียงที่ต่ำกว่าของอีกอร์ต ปลดปล่อยเจคนาฆ่าอย่างชัดเจน

「นั่นน่ะเหรอเหตุผล ทางที่ดีปล่อยเธอไปดีกว่านะ อีกอร์ต เฟบูรัน」

จากนั้นเอง จิฮัด รันเดลที่สวมชุดเกราะสีเงินปรากฏตัวพร้อมกับดาบคู่ใจอันเป็นเอกลักษณ์

เมื่อปรากฏตัวขึ้นมาเหล่าอัศวินเหล็กก็ส่งเสียงออกมา

ทางด้านหลังมีอินด้าอยู่

นอกจากนี้ เงาเสื้อคลุมหลายสิบเงายังปรากฏขึ้นเพื่อล้อมรอบอัศวินเหล็ก

「จิฮัด รันเดล และกลุ่มดารางั้นเหรอ……」

ขณะที่เขาพูดเช่นนั้นโบกมืออย่างรวดเร็วและเผชิญหน้ากับจิฮัด

ในขระนั้นเองอินด้าและเหล่าทหารเงาก็ตั้งท่า จิฮัดเผชิญหน้ากับอีกอร์ต

「ตระกูลเฟบูรันถูกสงสัยว่าแทรกแซงการเจรจาระหว่างตระกูลวาจาร์ตและตระกูลฟรานซิส และแม้กระทั่งทำให้้เกิดสงครามกลางเมืองอาคาร์ซัม ช่วยพอจะเล่าเรื่องราวให้ฟังสักหน่อยจะได้ไหม？」

「ความโกลาหลนี่เป็นเพราะยัยแวมไพร์นั่น ไม่มีเหตุผลที่พวกเราจะไปเกี่ยวข้อง」

「ฉันเองก็อยากจะได้ยินเรื่องราวเหล่านี้เช่นกัน」

เมื่อเผชิญหน้ากับวีรบุรุษที่มีบทบาทกับการต่อสู้ครั้งใหญ่อีกอร์ตไม่ยอมถอย

แต่จิฮัดไม่คิดจะถอยเช่นกัน

บรรยากาศที่ตึงเครียด เครียดหนักยิ่งกว่าเดิม

แค่การกระตุ้นเพียงเล็กน้อยก็จะทำให้บรรยากาศตรงหน้ากลายเป็นสงคราม

แต่ว่าจู่ๆทุกอย่างก็เริ่มเบาบางลง

「พอแค่นั้นแหละ」

คนที่ขึ้นเสียงก็คือเม็กเลีย

เธอมองไปรอบๆทุกฝ่ายทั้งจิฮัด อีกอร์ต กองอัศวินเหล็ก และ กลุ่มดารา เธอดึงเหล็กชิ้นเล็กๆสีดำออกมาจากหน้าอกเธอ

「คิดจะทำอะไรกันแน่? พวกเรายังพอจะเจรจากันได้นะ？」

「ไม่จำเป็นเลยสักนิด อันที่จริงฉันให้ข้อมูลกับเจ้าหญิงแวมไพร์เกี่ยวกับตัวตนของโนโซมุ เบลาตี้ มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ดังนั้น ฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง」

「เดี๋ยวก่อน……！」

เมื่อรู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร อีกอร์ตและคนอื่นๆ พยายามจะหยุดเธอ แต่ก่อนจะทำเช่นนั้น เม็กเลียก็ปาดคอตัวเองไปเสียแล้ว

เลือดสดๆพุ่งออกมาและร่างกายเธอก็ทรุดลงกับพื้น

ด้วยความตื่นตระหนกเบอร์ดิกรีบเข้าไปจับบาดแผลและอินด้ารีบเข้าไปรักษา

แต่ว่าเลือดไหลไม่ยอมหยุด และในที่สุดแววตาของเธอก็หายไป

「……ตายแล้ว」

ขณะที่เหล่าอัศวินตกใจกับการตายของเม็กเลีย อีกอร์ตกัดริมฝีปาก

ในขระเดียวกันพลังคิก็ปะทุขึ้นข้างๆเขา

「ท่านอีกอร์ต ตอนนี้เธอตายไปแล้ว ไม่มีทางเลือกนอกจากจะเค้นออกมาจากปากท่าน แต่ว่าต้องขอให้ท่านมากับข้า」

เขาไม่ยอมปล่อยให้หนี

เมื่อเห็นแววตาของวีรบุรุษ อีกอร์ตถอนหายใจพร้อมกับมองเห็นเจตนาจะจับกุมจากหลายฝ่าย

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

ไม่กี่วันหลังจากการต่อสู้จบลง อาคาร์ซัมกลับมาสงบอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม ความเสียหายนั้นมหาศาล และเป็นที่ชัดเจนสำหรับทุกคนว่าการบูรณะเมืองน่าจะเป็นเรื่องยาก

พูดง่ายๆก็คือหนึ่งในสามของเขตปกครองเสียหายหมด พื้นที่ทั้งหมดตรงนั้นถูกทำลายจนย่อยยับ

แน่นอนว่าทุกคนคิดว่าผู้ที่ต้องรับผิดชอบก็คือวิโทร่าและตระกูลฟรานซิส

แต่ว่าสิ่งต่างๆกลับพลิกผัน มีคนออกมาแสดงตัวพร้อมรับผิดชอบอยู่แล้ว

เสียงดังกล่าวถูกส่งมาจากสหภาพสุมายาซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลฟรานซิส จากนั้นก็มีจักรวรรดิเคร์มาโซนซึ่งควรจะมีความขัดแย้งกับอาณาจักรฟอร์ซิน่าช่วยซัพพอร์ต

จักรพรรดิของดิซาร์ตเป็นประเทศที่ต่อสู้กับสัตว์อสูรเพียงลำพัง แต่เนื่องจากภูมิประเทศไม่ดีเลยตัดวงโคจรกับโลกภายนอก

และยังมีปัจจัยหนึ่งที่ทำให้สถานการณ์ซับซ้อน

นั่นก็คือดราก้อนสเลเยอร์ในตำนาน โนโซมุ เบลาตี้ และ ไอริสดิน่า ฟรานซิส ที่เป็นเผ่าพันธุ์ใหม่ถือกำเนิดขึ้น

ดราก้อนสเลเยอร์ตัวตนในตำนานที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ที่หายไปจากโลกนี้อย่างยาวนาน

ตอนนี้มีอยู่แค่ในสายเลือดของจักรวรรดิเคร์มาโซนเท่านั้น และเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งขนาดที่สามารถโค่นวิโทร่าได้

และไอริสดิน่า ฟรานซิสที่ตื่นขึ้นมาด้วยพลังเหนือความเข้าใจ สามารถบดขยี้พลังของวิโทร่าได้อย่างง่ายดาย และความสามารถของเธอก็แข็งแกร่งผิดกับตอนเป็นมนุษย์

นอกจากนี้ยังเป็นคนของตระกูลฟรานซิส ซึ่งเคยเจรจากับตระกูลวาจาร์ตและสนิทกับโนโซมุ เบลาตี้

ด้วยความพยายามของพวกเขา การเจรจาการค้าจึงผ่านไปได้ด้วยดีและทำให้เกิดความสัมพันธ์ทางการฑูตเกิดขึ้น

ความเสียหายนั้นมหาศาล แต่ยังไง ก็ประสบความสำเร็จอย่างมากเช่นเดียวกัน

แน่นอนว่าไม่ต้องสงสัยว่ามีคนไม่พอใจจำนวนมาก แต่ว่าก็ไม่มีใครกล้าออกมาประท้วง

ความจริงที่ว่าไม่มีผู้บาดเจ็บล้มตายก็ทำให้บ้านเมืองสงบ

สำหรับการรักษา โนโซมุ และ ไอริส พวกเขาได้รับปฏิบัติในฐานะผู้กล้าที่ปกป้องอาคาร์ซัม และปัจจุบันอาศัยอยู่ในสถาบันโซลมินาติ

นอกจากนี้ชั้นเรียนถูกระงับชั่วคราว

คาดว่าจะเปิดอีกในสองสามวัน แต่อาจารย์และเจ้าหน้าที่ทำงานตลอดทั้งวันทั้งคืน

ในระหว่างนี้โนโซมุที่เป็นดราก้อนสเลเยอร์กำลังทำอะไรอยู่ ในห้องวิจัยของสถาบัน เขากำลังถูกตรวจสอบ

จุดประสงค์คือรวบรวมข้อมูลของดราก้อนสเลเยอร์

ในห้องตรวจมีกล่องดำขนาดใหญ่คลุมพื้นที่หกสิบเปอร์เซ็นต์ของห้อง และมีกล่องจำนวนมากยื่นออกมา

ที่ส่ายท้ายที่ท่อปรากฏออกมาพันรอบขารอบแขนรอบตัวขณะที่มันเชื่อมต่อกับวงเวทย์

นี่ดูเหมือนจะเป็นอุปกรณ์ล้ำยุคที่ไว้วัดค่าสถานะ ไม่เพียงแค่พลังเวทย์แต่รวมถึงคิด้วย

ในห้องตรวจที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ มีอีกสามคนนอกจากโนโซมุ

หนึ่งในนั้นคือหมอ ที่มาคอยตรวจสอบในครั้งนี้

อีกคนคืออาจารย์นอร์นแพทย์ประจำสถาบัน มาที่นี่เพราะสนิทกับโนโซมุและเคยรักษาเขาอยู่หลายครั้ง

และคนสุดท้ายคือ………

「ถ้างั้นโนโซมุ ยื่นแขนออกมาสิ？」

「เอ่อ ลิซ่า ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้？」

「เอ๊ะ ก็มาช่วยน่ะสิ? อยากให้นายออกจากที่นี่จะแย่แล้ว」

นั่นคือลิซ่า เพื่อนสมัยเด็กของเขา เธอเข้าหาโนโซมุที่มีสายระยางเต็มตัวที่เชื่อมต่อกับท่อ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอุปกรณ์เหล่านี้เป็นของหายาก แต่โนโซมุกังวลเกี่ยวกับเพื่อนสมัยเด็กของเขาที่กำลังคอสเพลย์เป็นหมอนี่สิ

ทำไมมาอยู่ที่นี่หว้า

โนโซมุหันมามองพวกนอร์นที่อยู่ใกล้ๆ

「อันริแจ้งมาว่าให้ฉันช่วยมาตรวจสอบ ดังนั้นเธอจึงบอกให้ฉันมาช่วยโดยคำนึงถึงสภาพจิตใจของโนโซมุที่อยู่ในห้องทดลองเป็นเวลานาน」

「ถ้าเแป็นแบบนั้นก็ควรจะเฝ้าดูจากข้างนอกสิ แล้วทำไมถึงมาทำตัวเป็นแพทย์ได้ฟะ？」

「อ่า โนโซมุดิ้นมากเกินไปแล้ว ยื่นแขนออกมา」

เมื่อเขาตั้งคำถามกับคำอธิบายของนอร์น ลิซ่าก็ขัดจังหวะด้วยรอยยิ้มและจับแขนของโนโซมุ

ขระที่เขาโดนจับมือ ลิซ่าก็โน้มตัวเข้าหาเขา

หากมองใกล้ๆก็เห็นว่าหน้าอกของเธอที่ใส่เสื้อคลุมสีขาวหลวมๆแสดงออกมาให้เห็น

ผิวที่ขาวงดงามไร้ที่ติ และมองเห็นชุดชั้นในสีแดงร้อนแรงของเธอ

「ลิซ่า เอ่อ……」

「หืมม มีอะไรเหรอ? ดูสิ ตรวจสอบพลังของนายได้เสถียรมากเลยน้า～～」

ลิซ่าที่เห็นได้ชัดกับปฏิกิริยาของโนโซมุก็ขำออกมา

อาจเป็นเพราะตรงแขนของเขามีเส้นเลือดปูดขึ้นมา

โนโซมุอดไม่ได้ที่จะหลีกหนีจากหน้าอกอันอวบอิ่มของลิซ่าแต่ลิซ่าก็ยังตามรังควานไม่เลิก และยิ้มให้กับเขา

「ลิซ่าจัง มันเป็นการทดสอบสำคัญนะ ทำงานให้มันดีๆหน่อย」

「รู้แล้วค่าา ก็แค่ช่วยทำให้โนโซมุเขาผ่อนคลายนิดหน่อยเอง」

「อย่าไปโชว์หน้าอกของเธอให้เขาดูแบบนั้นสิ เดี๋ยวมันจะไปผ่อนคลายในทางแปลกๆเอา」

「หรือว่าจะมีอารมณ์งั้นเหรอเนี่ย！？」

「เอ๊ะถ้ามีอารมณ์อยากจะทำ ฉันก็พร้อมจะเซย์ YES เลยนะ」

เฮ้ย ยัยบ้า โนโซมุจ้องมองลิซ่าราวกับประท้วง ในขณะที่ลิซ่ายังคงโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

แน่นอนว่าร่างกายของเขาเริ่มตื่นตัว

「ถ้ายังขัดขวางการทำงานอีก ฉันจะไล่เธอออกไปแล้วนะ」

「ค่า ค่า~ ขอโทษค่าาาาาาาาา~」

เมื่อหมอพูดเช่นนั้นลิซ่าก็รีบถอยห่าง

ก่อนที่จะรู้ตัวก็มีอะไรหลายอย่างพันรอบแขน

นี่มันตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ขณะที่โนโซมุกำลังตะลึง หมอและอาจารย์นอร์นก็สั่งให้เริ่มการทดสอบ

「อืมเพราะพวกเราเองก็อยากรู้อยากเห็นล่ะน้าตามประสาหมอ ฝากด้วยล่ะโนโซมุ」

「เฮ้อ…….เข้าใจแล้วครับ」

เมื่อโนโซมุหลับตา โซ่สีขาวก็ปรากฏให้เห็น

ในขณะเดียวกันแหล่งพลังัทั้งห้าสีก็เริ่มลอยรอบตัวเขา

จากนั้นพลังที่ถูกปลดปล่อยก็ลอยเข้าสู่สายระยางและท่อรอบตัวเขา

วินาทีถัดมาอุปกรณ์ก็ระเบิดทันควัน

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

「ช่างเป็นอุปกรณ์ที่ไร้ประโยชน์ซะจริง……」

ในห้องตรวจที่เกิดการระเบิดและควันสงบลงแล้ว เสียงพึมพำของโนโซมุหลุดออกมา

อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นไหม้ และกลิ่นสารเคมี บนพื้นมีลิซ่ากับนอร์นที่กำลังตะลึงกับการระเบิด

พูดได้คำเดียวว่าหายนะ

ในทางกลับกันหมอเองก็ตรวจสอบอุปกรณ์ที่พังลงไป

「ผลการตรวจสอบเองก็เละเทะไปหมด ไม่สามารถวัดพลังต้นกำเนิดได้เลย และไม่สามารถกำหนดธาตุองค์ประกอบได้ หรือมากกว่านั้นมันก็ควรจะบ่งบอกธาตุใดธาตุหนึ่ง ไอ้หนู แกมีชีวิตรอดมาได้ยังไงโดยกักเก็บพลังมหาศาลไว้ในร่างกายเนี่ย？」

「เอ๊ะ……ก็ทุกคนบอกให้ผมปล่อยพลังเต็มที่ ผมก็เลยปล่อยออกมานี่？」

หมอมองหน้าเขาสักพักก่อนจะกุมขมับ

ช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้เกิดความเครียดจนไข้ขึ้น จนร่างกายเหนื่อยล้าไปจนหมด

「โว้ยยยยยย เป็นแค่ดราก้อนสเลเยอร์แท้ๆ ทำให้พวกแผนกวิจัยเดือดร้อนซะได้ ดันมาโผล่ไรในยุคของฉันกันฟร้าาาาาาาา」

「ก็ช่วยไม่ได้นี่น่า ใครจะไปรู้ล่ะว่ามนุษย์จะไปฆ่ามังกรตอนไหน」

แม้จะโดนแซะอย่างรุนแรงแต่ก็คือความจริง แต่โดนพูดต่อหน้าต่อตาก็เจ็บปวดเหมือนกันนะ

ต่อหน้าโนโซมุที่ยักไหล่ด้วยความขยะแขยง หมอเองก็ถอนหายใจ

「ไอ้บ้าเอ้ยการวิจัยนี้จะต้องเปลืองงบไปอีกมากแค่ไหน อุปกรณ์พังหมดแล้วซ่อมก็ไม่ได้……」

「เอ่อมันจะเท่าไหร่กันเชียว……」

「เหหหหหห ดูถูกอุปกรณ์ของฉันมากเลยสินะ มันแพงพอที่จะทำให้ขุนนางระดับล่างล้มละลายสองสามตระกูล」

「อุฟุฟุฟุ！」

แพงชิบหาย

แม้ว่าจะเป็นดราก้อนสเลเยอร์ แต่ตัวเขาที่เคยเป็นชาวนามาก่อนก็ยังทึ่ง

โนโซมุระเบิดความตั้งใจออกมาและเงยหน้าขึ้นมองเพดานราวกับหนีความเป็นจริง อย่ามาคิดค่าซ่อมกับผมนะเฟ้ย

「เฮ้อวัดอะไรไม่ได้ ดูเหมือนว่าพลังของเจ้าบ้านี่จะเหนือกฏเกณฑ์ธรรมชาติไปแล้ว เพราะงั้นจะเขียนรายงานไปแบบนั้น วันนี้กลับบ้านได้แล้ว ไอ้ตัวมหาภัย」

「เข้าใจแล้ว แล้วก็ไม่ใช่ตัวมหาภัยเฟ้ย」

เฮ้อยังดีที่ไม่ได้โดนเรียกค่าเสียหาย โนโซมุเองก็เริ่มเตรียมพร้อมสำหรับการเปลี่ยนแปลง

ในขณะนั้นหมอก็ชี้ไปยังลิซ่าที่นอนหมดสติ

「ยังจะต่อล้อต่อเถียงอีก แล้วก็พาเพื่อนสนิทของแกกลับบ้านไปเลยจะไปทำอะไรกันก็เชิญโอเค？」

「……ครับ」

ผมกอดร่างของเพื่อนสมัยเด็กที่หมดสติและพยายามอดกลั้นความหื่นกระหายที่ได้เห็นร่างกายอันแสนเย้ายวนของเธอ

「ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจะลวนลาม……」

เหลือบมองด้านหลังก็เห็นหมอยืนสูบบุหรี่สีดำ โนโซมุก็ออกจากห้องตรวจ

ก้าวออกไปที่โถงทางเดิน อุ้มลิซ่าไว้ในอ้อมแขน

「ลิซ่า ตื่นได้แล้ว……」

「หาววววววววววว อืม！？　ใครเหรอ!？　ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย！？」

「เป็นไรมากไหมเนี่ย? ถ้ารู้สึกไม่สบายฉันจะวางเธอลงสักพัก……」

「เอ๋ ฉันหลับไปเหรอ !? ตอนไหนอะ!? มันน่าอายนะ แต่ว่าถ้าโนโซมุต้องการ……」

「ไม่ได้หลับนอนด้วยกันเฟ้ย อย่าคิดเรื่องแปลกๆสิฟะ ! เธอไม่ได้เป็นลมเพราะเรื่องว่าฉันทำอะไรแบบนั้นหรอกนะ เธอหมดสติเพราะแรงระเบิด」

「เอ๋ ไม่ทำเหรอ？」

ลิซ่าแลบลิ้นออกมา โนโซมุถอนหายใจขณะให้เธอพยายามยืนด้วยตัวเอง

ลิซ่าบ่น「อยากกอดนายมากกว่านี้จัง……」แน่นอนว่าเขาเมิน

ลิซ่ายืนด้วยสองเท้าอย่างไม่เต็มใจและเข้าหาโนโซมุและยิ้มราวกับอวดเสื้อแล็บที่เธอใส่ แน่นอนว่ามันเห็นร่องอกของเธอด้วย

「เอ่อหรือว่าโนโซมุมีอารมณ์เพราะเห็นหน้าอกฉันเหรอ？」

「อย่าโชว์มันสิ แล้วก็ไม่ได้มีอารมณ์สักหน่อย……」

「แหม ท่าทีก้าวร้าวแบบนั้น เป็นใครก็ดูออกนะ แต่ทำแบบนี้เดี๋ยวฉันก็แพ้กันพอดี」

「หาาาาาาาาา……」

「ในความเป็นจริงก็ได้ตัดสินกันแล้วล่ะนะ แต่ว่าฉันไม่ยอมแพ้หรอก……」

「เอ๋？」

「ไม่มีอะไร ! แทนที่จะปล่อยไปแบบนี้ ทำไมไม่ไปพักผ่อนซะหน่อยล่ะโนโซมุ? ดูเหมือนจะมีห้องพักใกล้ๆ」

ทันใดนั้นลิซ่าก็ดึงแขนเขาและชี้ไปที่ป้ายบนห้อง

เธอพยายามลากโนโซมุไปยังห้องที่เขียนว่าเป็นห้องพักผ่อน

「เดี๋ยวก่อนสิ ลิซ่า！？」

「เอ๋ ที่นั่นมีเตียงเพรียบพร้อม ฉันไปตรวจสอบห้องมาเรียบร้อยแล้ว อย่าให้พูดเยอะจะได้ไหม」

เอาจริงงั้นเหรอฟะเนี่ย! โนโซมุอุทานออกมาในใจ

ในขณะนั้นก็มีเงาออกมาจากห้องตรวจคว้าคอลิซ่าเอาไว้

「จ้า ไม่ให้ไปถึงจุดนั้นหรอกน้า เรื่องไร้ยางอายในสถาบันสั่งห้ามนะจ้ะ」

ลิซ่าที่โดนอาจารย์นอร์นคว้าคอเสื้อ

บางทีอาจจะยังมึนๆอยู่ ดวงตาที่อยู่หลังแว่นดูสั่นๆ

「เอ่อ ไม่ได้จะทำเรื่องไร้ยางอายสักหน่อย แต่พวกเราจะทำกันแบบจริงจังต่างหากล่ะ！」

แม้ว่านอร์นจะหยุดเธอเอาไว้ แต่ดูเหมือนลิซ่าจะไม่หยุด

เพื่อนสมัยเด็กผมเป็นบ้าอะไรไปเนี่ย เธอดูหื่นกามขึ้นมากกว่าแต่ก่อนซะอีก

บางทีอาจจะรู้สึกถึงความคิดของโนโซมุ นอร์นเองก็ส่ายหัว

「เฮ้อช่างมุ่งมั่นเสียจริงนะเธอเนี่ย……..แต่ว่าช่างเถอะโนโซมุคุง ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ เพราะงั้นจะขอยืมตัวเธอสักพัก」

「เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย……」

「อืม คือว่าเรื่องนั้นคงไม่ดีกับโนโซมุคุงเท่าไหร่ ! ส่วนเธอน่ะมาอยู่ในห้องพักกับฉันเป็นการลงโทษซะ……」

「ใช่ ใช่ เดี๋ยวพวกเราจะคอยดูแลให้เองนะ」

「ม่ายน้าาาาาาาาาาาา อาจารย์นอร์นจะมาขัดทำไมค้าาาาาาาาา ฉันขอปฏิเสธการกักขัง ศาลที่เคารพได้โปรดให้โอกาสฉันด้วย อ้าาาาาาโนโซมุคุง ช่วยฉันด้วยยยยยยยยยยยย～～」

ก่อนที่เธอจะพูดอะไรไม่เข้าท่ามากกว่านี้ ลิซ่าก็ถูกนอร์นลากเข้าไปในห้องพัก

ประตูห้องพักปิดลงอย่างรุนแรง เขาถอนหายใจออกมาอย่างแรง เมื่อความวุ่นวายสิ้นสุดลง

ลิซ่า・เฮาว์ด

แม้ว่าเธอจะไม่ยอมแพ้ต่อความรักครั้งนี้ และไม่คิดจะยอมแพ้คนอื่นด้วย

แต่ว่าตัวเธอที่ตามหลังคนอื่นก็รู้ดี ในแง่หนึ่งเธอเลยพยายามอย่างเอาเป็นเอาตาย(นก)