โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” - ตอนที่ 189 บทที่ 8 ตอนที่ 46

บทที่ 8 ตอนที่ 46

 

　ร่างของเธอสลายหายไปแล้ว……。

 

ความเจ็บปวดทั้งหมดจางหายไปเหลือเพียงแสงสว่างที่ล่องลอยสู่ท้องนภาและกลิ่นคาวเลือดสดๆที่ยังอยู่ในมือ

 

ความอบอุ่นและความตื่นเต้นที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน และความปิติยินดี

 

ความตื่นเต้นดีใจผุดเข้ามาในหัวใ

 

ไม่มีใครที่เคยต่อกรกับเธอได้มากขนาดนี้

 

ไม่มีใครที่แข็งแกร่งมากพอจะดึงพลังที่แท้จริงของนางออกมา

 

ไม่มีใครอื่นทำให้ตัวนางนั้นเอาจริงได้

 

ใช่ ยอดเยี่ยมมาก ไม่มีคำอื่นใดจะกล่าวสรรเสริญไปได้มากกว่านี้

 

ซ้ำซาก น่าเบื่อ และเป็นนิรันดร์ อย่างไรก็ตามนี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกอิ่มเอมไปจนถึงขั้วของหัวใจ

 

 

 

（อาาา แต่ว่ามันยังไม่พอ……）

 

 

 

แม้ว่าจะได้สุขสมอารมณ์หมาย แต่เธอก็ยังปรารถนามากขึ้นไป

 

มันไม่ใช่เพียงแค่รู้สึกดีหรือได้ปลดปล่อย

 

 

 

เรียกได้ว่าเธอ “กระหาย” มันมากกว่า

 

 

 

อยากได้มากกว่านี้ อยากซึบซับมากกว่านี้

 

แม้ว่าความร้อนแผดเผากลืนกินร่างนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งและแม้ว่าเขาพยายามจะดับดวงจิตของเธอ แต่ เธอ “ตัวเล็กๆ” ก็ยังคงแสวงหาความสุขที่ยิ่งกว่า

 

『ความพึงพอใจ』ที่มากยิ่งกว่านี้『ความสุขที่เหนือขั้น』มากกว่านี้เรื่อยไป

 

เธอจะอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างไร? เธอจะยืนอยู่ต่อหน้าโนโซมุ เบลาตี้อีกครั้งได้ไหม?

 

 

 

『เข้าใจแล้วภูมิหลังของเขาเองก็ดูน่าสงสัย แต่ว่าช่างน่าเสียดาย ที่ตัวต่อในชีวิตของเขายังคงขาดหายไปอีกงั้นเหรอ……』

 

 

 

สิ่งเดียวที่ฝ่าฟันและเข้าหาเธอได้ในช่วง 150 ปี ที่ผ่านมา ไม่มีใครสู้ชายที่ชื่อ โนโซมุ เบลาตี้ได้

 

 

 

『ช่างโชคดีจริงๆ ปล่อยให้เป็นแบบนั้นจะดีกว่า เพื่อประโยชน์ของประชาชนทุกคน……』

 

 

 

เป็นเพียงแค่คนหยาบคายที่มาแย่งชิงบัลลังก์หน้าด้านๆและปฏิเสธที่จะทรงงานในฐานะราชินี

 

ก็ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้กำลังพูดอะไรกัน มีความคิดเห็นยังไง แต่ว่าตัวฉันอาจจะเกิดมาเพื่อบางสิ่ง

 

 

 

（อ่า ใช้แล้วล่ะ………….ไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยที่จะเลียแข้งเลียขาจนวินาทีสุดท้าย）

 

 

 

ใช้พลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ อย่างไรก็ตาม เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะสามารถสร้างดวงวิญญาณขึ้นมาใหม่

 

เหลือเพียงแค่เศษเสี้ยวของวิญญาณของเธอเท่านั้น หากไม่มีแหล่งต้นกำเนิดก็ไม่สามารถฟื้นกลับมาได้

 

พลังเวทย์ส่วนเกินและร่างกายอันแข็งแกร่งได้จางหายไป

 

ไม่ใช่งั้นเหรอ? หมายความว่ายังไง? มันไม่ควรจะมีอะไรเหลืออีกต่อไปแล้ว

 

ในไม่กี่วินาทีก่อนที่เธอจะหายไปอย่างสมบูรณ์ เธอพยายามค้นหาทางชุบชีวิตตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

 

ในขณะนั้นก็รู้สึกได้ถึงการมีอยู่อันน้อยนิด

 

บางสิ่งบางอย่างที่ห่างไกล แต่ก็ใกล้มากเช่นกัน แรงกระตุ้นเล็กน้อยที่เหมือนน้ำที่ซึมออกมาจากแท่งน้ำแข็ง มันเป็นคริสตัลสีเลือดอันหมองคล้ำ

 

จิตสำนึกที่กระจัดกระจายอยู่ในที่สุดก็ถึงขีดจำกัด

 

เธอเอื้อมมือไปอย่างสิ้นหวังและพยายามสัมผัสพลังเสี้ยวสุดท้ายของเธอ

 

ทันทีที่ปลายนิ้วของเธอสัมผัสกับคริสตัลก็เกิดฟองอากาศนับไม่ถ้วน

 

ในฟองอากาศที่ล่องลอย มีฉากที่เธอไม่เคยเห็นปรากฏขึ้น

 

สัตว์ร้ายที่อยู่เหนือพื้นที่ป่าเขียวชอุ่ม งูตัวหนึ่งที่อดทนอยู่ในทะเลทรายร้อนอบอ้าว ฝูงแมลงที่กินซากศพที่ตายแล้ว น้ำที่ซึมลงไปในพื้นโลก

 

ทุกครั้งที่เห็นภาพเหล่านั้นราวกับว่าเวลาทุกอย่างถูกเร่งให้เร็วขึ้น

 

ในขณะที่เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเธอก็กลับมาสู่ร่างเดิมในทันที

 

ในทางตรงกันข้ามจิตสำนึกของเธอขยายตัวขึ้นเรื่อยๆ

 

เหมือนกับนกบนท้องนภา เหมือนแมลงที่อยู่ในดิน เหมือนวาฬที่อยู่ในมหาสมุทร

 

และฉากสุดท้ายที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ

 

ท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด

 

มีรูอยู่บนท้องฟ้าขนาดใหญ่ที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดซึ่งไม่ทราบเวลา

 

รูที่มีขอบสีแดงเหมือนโลหิต เลือดที่หยดลงมาเปื้อนลงบนปฐพี และร่างของเธอก็ย้อมเป็นสีแดง

 

อา เข้าใจแล้วว่าผู้ที่เป็นพ่อแม่ของฉัน ต้องการจะทำสิ่งนี้ตั้งแต่ทีแรก

 

ในที่สุดตัวเธอก็ได้กลายเป็น “ตัวตนอันแท้จริง” และจิตสำนึกของเธอก็ตื่นขึ้นจากเลือดที่แข็งตัว

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

ผ่านไปไม่นานในคฤหาสน์ฟรานซิส

 

คฤหาสน์ที่ถูกทำลายไปอย่างสมบูรณ์แบบเหลือเพียงหินก้อนเดียวและมีหลุมอุกกาบาตขนาดใหญ่

 

 

 

「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」

 

 

 

ในหลุมอุกกาบาต โนโซมุหอบหายใจอย่างรุนแรง

 

ระเบิดทำลายล้าง มันเป็นความรู้สึกที่เรียกได้ว่าเขาได้บดขยี้ทุกอย่าง และคงบดขยี้จิตวิญญาณไปพร้อมกับร่างกาย

 

รายล้อมไปด้วยแหล่งพลังต้นกำเนิดและควันที่ผุดขึ้นมา โนโซมุหันไปมองไอริสและคนอื่นๆ

 

เมื่อเห็นว่าทุกคนปลอดภัย โนโซมุก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

ปกป้องเอาไว้ได้แล้ว…….

 

เขาหันหลังกลับและเดินเข้าหาพวกเธอ

 

หลังจากนั้นไม่กี่ก้าวโนโซมุก็ต้องหันกลับไป

 

ที่ใจกลางหลุมไม่มีอะไรนอกจากพื้นดินที่กลายเป็นรู

 

แน่นอนว่าเธอต้องตายไปแล้ว

 

ความจริงที่ว่าโนโซมุได้ฆ่าคนมันหนักหนา

 

ความโล่งใจและความรู้สึกผิดเข้าถาโถมพร้อมๆกัน

 

ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ในใจ โนโซมุพยายามเดินกลับไปหาพรรคพวก

 

แต่ว่าที่เท้าของเขา ได้ยินเสียงบางอย่างพังทลาย

 

ขณะที่ก้มหน้าลง โดยมองไปที่เท้า ก็เห็นบางสิ่งแปลกประหลาด

 

คริสตัลที่บิดเบี้ยวราวกับเพชร มันเปล่งประกายสีเลือดดูน่ากลัวและกำลังแข็งตัว และมันกำลังผุดออกมาจากพื้นดินที่พังทลาย

 

เขาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองมัน สงสัยว่ามันคืออะไร ในขณะนั้นความหนาวเย็นก็พัดผ่านไปทั่วร่างราวกับถูกเข็มนับพันทิ่มแทง

 

 

 

（อย่าบอกนะว่า เธอกำลังจะกลับมา……）

 

 

 

เขาหันหลับและเอื้อมมือไปหยิบไร้นามที่เก็บเข้าฝัก

 

แต่ว่าทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งโผล่มาจากคริสตัลและทำให้ไร้นามหลุดออกจากมือเขา

 

 

 

「บ้าเอ้ย！？」

 

 

 

หอกคริสตัลพุ่งตามมาเจาะไหล่ซ้ายของโนโซมุ

 

จากนั้นคริสตัลก็กระพริบเหมือนหัวใจที่เต้นแรง และเริ่มดูดพลังต้นกำเนิดกับพลังเวทย์รอบตัว

 

ตึกตัก ตึกตัก

 

ด้วยจังหวะการเต้นของหัวใจที่ดังก้องคริสตัลสีแดงเข้มกลายเป็นรูปร่างของมนุษย์ เป็นรูปลักษณ์ที่เหมือนมนุษย์ต่างดาวที่มีผิวและผมสีแดงเข้ม

 

 

 

「อาาาาาา……」

 

 

 

ร่างกายที่ดูน่าดึงดูดใจนั้นกำลังพ่นลมหายใจอันร้อนแรงออกมาและหันมามองโนโซมุ

 

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าวิโทร่าน่าจะตายไปแล้ว แต่สิ่งที่สร้างร่างกายของเธอนั้นเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

 

พลังที่ไม่ใช้ทั้งคิและพลังเวทย์ หลังจากทำสนธิสัญญาโลหิตกับซีน่า เขาก็กลายเป็นตัวตนที่อ่อนไหวกับวิญญาณ

 

 

 

「วิญญาณอย่างงั้นเหรอ……」

 

 

 

มันเป็นแหล่งพลังงานต้นกำเนิดของโลกใบนี้

 

 

 

「อา ในที่สุดเค้าก็กลับมาแล้ว ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ……」

 

 

 

ทันใดนั้นวิโทร่าก็เข้าหาโนโซมุและกอดเขา

 

 

 

「บ้าน่า！？」

 

 

 

「เฮ้อ ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ไม่น่าแปลกใจเลย สำหรับเจ้า มันก็เป็นแค่ชั่วพริบตาใช่ไหมล่ะ」

 

 

 

「หา！？」

 

 

 

「อุมุ……」

 

 

 

เขากระแทกพลังต้นกำเนิดของเทียแมตเข้าไปที่ร่างของเธอ

 

 

 

「แม้ว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง แต่ก็อย่าได้รังเกียจกันเลยนะ ให้เค้าได้กอดอีกสักหน่อยเถอะ……」

 

 

 

ในทางกลับกันวิโทร่าบ่นอย่างไม่พอใจพร้อมเผยเขี้ยวอันแหลมคม

 

ตัวตนของเธอต่างกับก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง โนโซมุตะลึงกับการเปลี่ยนไปของเธอ

 

 

 

「นี่เธอยังไม่ตายหรอกเหรอ？」

 

 

 

แน่นอนว่าเขาน่าจะทำลายจิตวิญญาณและกายหยาบไปแล้ว

 

 

 

「อ่า แท้จริงแล้วฉันก็ตายไปแล้วนั่นแหละ ซึ่งควรจะถูกดูดซับเข้าไปที่ชีพจรมังกรและจางหายไป แต่ว่านะด้วยหินแห่งกาลเวลาและพลังสุดท้ายที่สืบต่อกันมารุ่นต่อรุ่นก็เลยฟื้นคืนชีพกลับมาได้……」

 

 

 

「หมายความว่ายังไง？」

 

 

 

「พลังฟื้นฟูต้นกำเนิดยังไงล่ะ นั่นล่ะคือความสามารถของฉัน แม้ต่อจะให้ถูกบดขยี้ดวงจิต ก็สามารถกลับมาได้ละมั้ง……」

 

 

 

「ความสามารถเหรอ……」

 

 

 

「อ่า ก็นั่นล่ะน้า มันเป็นความสามารถที่ขี้โกงมากเลยใช่ไหมล่ะ แม้จะถูกทำลายร่างกายไปครั้งหนึ่งก็กลับมามีชีวิต แต่ว่าไม่มีหนที่สองหรอกนะ หากรอบนี้ตายอีกรอบก็ตายจริงๆแล้วล่ะ」

 

 

 

แหล่งที่มาของพลังปะทุออกจากร่างกายทำให้สภาพแวดล้อมกลายเป็นสีแดง ไม่เพียงแต่พื้นดินและเศษหินเท่านั้น แต่ยังรวมถึงอากาศโดยรอบ

 

 

 

「หาาาาาาาาาา！？」

 

 

 

เมื่อเผชิญหน้ากับฉากนี้ โนโซมุที่ต่อยวิโทร่าอยู่ก็กระเด็นออกไป

 

พลังสีแดงมาบรรจบกันที่กำปั้นของโนโซมุ ความเร็วของพื้นที่สีแดงขยายตัวช้าลงเล็กน้อย

 

 

 

「ยังคงเยี่ยมไปเลยนะ」

 

 

 

แหล่งพลังของเทียแมตทำลายพลังของวิโทร่าและผลักร่างของเธอออกไป

 

เศษซากปรักหักพังที่พังทลายในพื้นที่สีแดงเสื่อมสลายลงและกลายเป็นหยดเลือดทำให้ลางสังหรณ์ของโนโซมุมันชัดเจน

 

 

 

「พยายามกัดกินสภาพแวดล้อมด้วยพลังของตัวเองงั้นเหรอ！」

 

 

 

「ช่ายแล้วล่ะ เห็นได้ชัดว่านี่คือพลังของฉันในร่างวิญญาณ……」

 

 

 

ทุกอย่างถูกแปรสภาพกลายเป็นเลือด และเมื่อมันสลายตัวและไหลลงไปในพื้นแหล่งพลังต้นกำเนิดของเธอก็ปะทุขึ้น

 

พื้นที่ถูกย้อมไปด้วยเลือดสีเข้ม และหิมะที่กระจัดกระจายก็กลายเป็นสีแดงสด

 

ยิ่งไปกว่านั้นอุปสรรคที่คอยแยกตัวเมืองก็กลายเป็นสีแดงและเริ่มพังทลายลง

 

 

 

「บ้าเอ้ย！」

 

 

 

โนโวมุปล่อยพลังของเทียแมตออกมาโดยไม่ลังเล และพยายามปล่อยพลังเพื่อกลบออร่าของวิโทร่าขณะกระโดดถอยหลัง เขาพยายามหยิบไร้นามขึ้นจากพื้น

 

แต่ว่าวิโทร่าไม่สนใจเลยว่าจะถูกแผดเผา เธอเข้ามาในพื้นที่พลังของเทียแมตและคว้ามือของโนโซมุอีกครั้ง

 

 

 

「หวาาา !? สุดท้ายพลังของเจ้าก็น่าทึ่งจริงๆ แม้แต่ตัวฉันในปัจจุบันก็ยังเอาไม่อยู่……」

 

 

 

เมื่อประกายไฟระหว่างพวกเขาจุดประกายวิโทร่าดึงแขนของโนโซมุและปัดแขนอีกข้างของเขาออกไป

 

แหล่งพลังต้นกำเนิดของเธอที่กลายเป็นคมดาบโลหิตเข้าใกล้โนโซมุ

 

 

 

「หวาาาาาาา！？」

 

 

 

โนโซมุบิดตัวหลบกระแทกข้อศอกใส่วิโทร่า ขณะที่เธอคว้าแขนของเขาด้วยอีกมือขณะก้าวเข้ามา

 

　เขาหลบช่องว่างระหว่างคมดาบ เขากระโดดขึ้นหมุนตัวและปลดปล่อย『ทะลวงแกนกลาง』เข้าไปในช่องท้องเธออีกครั้ง

 

 

 

「อั่ก！？」

 

 

 

แม้ว่ากำปั้นของโนโซมุจะแทงทะลุท้องเธอไปแล้ว แต่พลังของเทียแมตก็ไม่ได้กลืนกินและเผาร่างของเธอแต่มันจางหายไปเหมือนกับเทียนที่ดับลง

 

 

 

「อย่างที่คาดไว้เลยแม้จะเป็นตัวฉันในปัจจุบันก็ไม่สามารถดูดซับพลังของเทียแมตได้ แต่ว่าสามารถส่งคืนไปยังชีพจรมังกรได้」

 

 

 

「ส่งคืนชีพจรมังกร……」

 

 

 

「สงสัยอะไรงั้นเหรอ? ก็ตอนนี้เค้าเป็นวิญญาณแน่นอนว่าต้องถ่ายเทพลังต้นกำเนิดได้อยู่แล้ว？」

 

 

 

「ถ้างั้น！」

 

 

 

จากนั้นเขาก็กระแทกหมัดลงไปและอัดพลังของเทียแมตลงสู่พื้น

 

เปิดใช้งาน『ระเบิดทำลายล้าง』ในระยะเผาขนพัดทั้งโนโซมุและวิโทร่าออกไป

 

 

 

「อั่ก！」

 

 

 

「หวาาาาาาา!? ประมาทไปหน่อยแฮะ ไม่เคยคิดเลยว่าจะใช้พลังของเทียแมตระเบิดในระยะประชิดเช่นนี้」

 

 

 

โนโซมุยืนขึ้นหลังจากกระดอนไปกับพื้น และเอื้อมมือหยิบไร้นาม

 

 

 

「ไม่ยอมหรอกนะ」

 

 

 

ทันใดนั้นพื้นดินสั่นสะเทือนและกำแพงสีแดงเข้มก็ปรากฏขึ้นปิดกั้นโนโซมุ

 

ในขณะเดียวกันพลังงานต้นกำเนิดสีแดงเกาะกิน『ไร้นาม』ที่ตกลงสู่พื้น และเธอก็หยิบดาบของโนโซมุขึ้นมา

 

 

 

「ก็ไม่รู้หรอกนะว่าจะเอาดาบไปทำอะไร แต่จะให้คืนดาบฉันคงรับมือไม่ไหวแน่ๆ เพราะงั้นขอยึดไว้ก่อนนะ」

 

 

 

「อั่ก！」

 

 

 

「เอาล่ะได้เวลาเริ่มเกมอีกครั้ง และคราวนี้ฉันจะชนะให้ดู！」

 

 

 

วิโทร่าโยนไร้นามไปด้านหลังของเธอและใช้พลังของเธอใส่โนโซมุ

 

สิ่งที่ปรากฏขึ้นคือน้ำแข็งจำนวนมหาศาลที่ปกคลุมท้องฟ้า

 

การโจมตีที่ทำให้นึกถึงเวทย์วิญญาณของเทียแมตถูกปลดปล่อยใส่โนโซมุที่สูญเสียดาบอันเป็นที่รักไป

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

เมื่อเผชิญหน้ากับวิโทร่าที่กลายเป็นวิญญาณสีแดงสด ไอริสและคนอื่นๆก็พูดไม่ออก

 

บุคคลที่เดิมทีมีพลังระดับภัยพิบัติธรรมชาติกลายเป็นวิญญาณที่ทรงพลังยิ่งขึ้นไปอีก

 

ดูเหมือนว่าพวกเราจะทำได้แค่ลืมตามองความเป็นจริงตรงหน้า

 

 

 

「นี่คือตัวตนที่แท้จริงของเธองั้นเหรอ？」

 

 

 

「ครับ ถูกต้องแล้วครับ」

 

 

 

「เดิมทีก็เป็นสัตว์ประหลาดอยู่แล้วนี่สัตว์ประหลาดชุบแป้งทอดรึไง……」

 

 

 

ในขณะเดียวกันมาร์และซีน่าถามลูกาโต้

 

สุภาพบุรุษสวมแว่นตาข้างเดียวมองไปยังวิโทร่าซึ่งลืมตาตื่นด้วยอารมณ์อันลึกซึ้งและเริ่มตอบคำถามพวกเขาอย่างกระตือรือร้น

 

 

 

「อดีตนายท่าน พ่อของท่านวิโทร่าพยายามสร้างแวมไพร์บริสุทธิ์ที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อปกป้องทายาท แต่เมื่อได้พยายามผลิตทายาทอันสมบูรณ์แบบ  แต่ก็ได้ของชำรุดมาครับ」

 

 

 

ตัวตนที่เหนือกว่าสมบูรณ์แบบ อดีตหัวหน้าตระกูลวาจาร์ตพยายามจะสร้างมัน

 

แต่ว่าก่อนที่จะได้สร้างมันให้เสร็จก็ถูกฆ่าตาย

 

สิ่งที่เหลืออยู่คือของชำรุดที่ขาดผู้สร้างมาต่อเติม

 

 

 

「สิ่งที่เขาต้องการคือความตายและความโลภอันรุนแรงที่หมุนวนอยู่ในจิตใจ นั่นคือสิ่งที่เหนือกว่าความตายนั่นก็คือการได้เป็นเหมือนดั่งพระเจ้ายามเมื่อตายไปแล้ว อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าไม่มีวันบรรลุเป้าหมายที่ได้ทำไว้……」

 

 

 

ด้วยดวงตาที่เปล่งประกายความคิดทั้งหมดของลูกาโต้จ้องมองไปยังชายหนุ่มดราก้อนสเลเยอร์ที่ไปปลุกตัวตนที่แท้จริงของเจ้านายของเขา

 

 

 

「ต้องขอบคุณท่านโนโซมุ เพราะงั้นนายท่านได้เป็นตัวตนที่อยากจะเป็น นั่นคือการเข้าใกล้พระเจ้า」

 

 

 

「บ้าเอ้ย……」

 

 

 

ในขณะนั้นความเจ็บปวดก็ไหลผ่านคอของเธอ ไอริสคุกเข่าลง

 

 

 

「พี่คะ！？」

 

 

 

「นี่ เป็นอะไรไปน่ะ！？」

 

 

 

「นี่มัน……」

 

 

 

ด้านหลังของรอยกัดที่สลักไว้บนคอของไอริสร้อนผ่าวราวกับเตาเหล็กที่มีไฟร้อนแรง

 

เศษพลังที่แล่นไปทั่วร่างกายของเธอในขณะที่มันถูกผนึกอยู่ทำให้ใบหน้าของเธอแสดงความเจ็บปวดออกมา

 

จากมือที่คอของเธอ มีเสียงน่าขยะแขยงปรากฏขึ้น ก่อนที่จะรู้ตัวเลือดก็ไหลออกมาจากซอกคอ

 

โซเมียและลิซ่าเริ่มทำการรักษา แต่เลือดยังไหลไม่หยุด

 

 

 

「ด้วยการตื่นขึ้นของนายท่านทำให้พลังที่อยู่ในตัวท่านไอริสสั่นพ้องงั้นเหรอ」

 

 

 

「……นี่ตั้งเป้าจะปล่อยให้เธอกลายเป็นวิญญาณแบบนั้นแต่แรกรึเปล่า？」

 

 

 

มาร์ตั้งข้อสงสัยแก่ลูกาโต้ที่กำลังตกตะลึง

 

ในทางกลับกันลูกาโต้ส่ายหัว ราวกับปฏิเสธคำพูดของเขา

 

 

 

「ไม่ กระผมแค่ทำหน้าที่นำพาท่านโนโซมุไปหานายท่านเท่านั้น ไม่ได้คาดหวังเลยว่าเขาจะควบคุมพลังของเทียแมตได้อย่างเต็มที่ นับประสาอะไรกับการที่สามารถฆ่านายท่านของกระผมได้กันครับ……」

 

 

 

คำพูดของเขาที่มีต่อโนโซมุนั้นมีแต่ความประหลาดใจ

 

เห็นได้ชัดว่าลูกาโต้ไม่ได้คิดว่าวิโทร่าจะแพ้โนโซมุและกลายเป็นวิญญาณ

 

 

 

「ไม่ต้องสงสัยเลยว่าท่านโนโซมุน่าจะเป็นดราก้อนสเลเยอร์ที่เก่งที่สุดเท่าที่เคยมีมา ในขณะเดียวกันนายท่านของกระผมเองก็ได้รับรู้ถึงประสบการณ์ใหม่ๆ หากนายท่านได้เติบโตขึ้นบ้าง ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่น่ายินดีสำหรับกระผมที่เป็นข้ารับใช้」

 

 

 

「แต่ว่ามันสร้างความเสียหายให้กับมนุษย์อย่างพวกเรานะ」

 

 

 

เมื่อเห็นลูกาโต้ดีใจมาร์ก็ขมวดคิ้ว

 

ในความเป็นจริงเขตการปกครองอาคาร์ซัมนั้นพังทลายไปแล้วจากพลังของวิโทร่า หากไม่ใช่เพราะกำแพงกั้นเมือง อาคาร์ซัมคงพังทลายจริงๆ

 

นอกจากนี้สิ่งกีดขวางเองก็เริ่มรับมือไม่ไหว

 

 

 

「เจ็บใจจริงๆ แต่ฝ่ายเรากำลังหมดแรงลงไปทุกที ต้องทำอะไรสักอย่าง เดี๋ยวจะไปไหนน่ะ?」

 

 

 

ในขณะเดียวกันไอริสยืนขึ้นด้วยใบหน้าซีดๆและสะบัดโซเมียกับลิซ่าและเริ่มเดินเข้าไปข้างใน

 

ด้วยความกังวลเกี่ยวกับท่าทางของเธอมาร์คว้าไหล่และจับเธอเอาไว้

 

 

 

「แฮ่ก แฮ่ก มาร์ปล่อยฉันไปได้ไหม？」

 

 

 

「ไม่ได้หรอกเฟ้ย นอกจากนี้ เธอคิดจะไปตายรึไง」

 

 

 

「ไม่รู้หรอกว่าจะไปตายรึเปล่า แต่ฉันไม่คิดว่าจะแพ้เลยสักนิด สิ่งกีดขวางเองก็มาถึงขีดจำกัดแล้ว และพลังเวทย์ของลูกาโต้ซังก็อยู่ได้ไม่นาน」

 

 

 

มาร์เหลือบมองลูกาโต้แล้วเขาก็พยักหน้าเล็กน้อย

 

 

 

「เอ่ออีกประมาณหนึ่งถึงสองนาทีก็ถึงขีดจำกัดแล้ว……」

 

 

 

「หากสิ่งกีดขวางพังทลายพวกเราก็โดนฆ่ากันหมด ถ้าเป็นเช่นนั้นสู้ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า」

 

 

 

「นั่นสินะครับ แม้แต่กระผมเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น……」

 

 

 

จู่ๆลูกาโต้เองก็พูดสนับสนุนไอริส มาร์ถอนหายใจออกมา

 

 

 

「ถึงจะรู้ว่าตัวเองอาจจะตายแต่ยังทำตัวสงบได้อีกนะ」

 

 

 

「ก็เสียใจอยู่หรอกครับที่ไม่สามารถปรนนิบัตินายท่านได้อีก แต่กระผมก็หวังว่านายท่านจะเติบโตขึ้นบ้าง และกระผมเองก็มีชีวิตอยู่มานานพอตัวแล้วไม่มีอะไรต้องเสียดายครับ」

 

 

 

ลูกาโต้ประกาศเช่นนั้นแม้ว่าต่อให้ตายก็ไม่เสียใจ แต่ไอริสเองก็ต้องไม่ยอม

 

 

 

「ฉันไม่อยากตาย และจะไม่ให้ใครตายด้วย」

 

 

 

「แล้วจะทำเช่นไร? พวกเราไม่สามารถเข้าไปที่นั่นด้วยพลังของนายท่านที่ปลดปล่อยอออกมาได้เลยนะครับ」

 

 

 

ไอริสยกแขนขึ้นด้วยความงุนงง

 

เมื่อหันความสนใจไปที่มันโซ่สีขาวแววาวลอยอยู่ในอากาศ

 

มันเป็นโซ่ตรวนผนึกวิญญาณที่โนโซมุสวมมันให้กับเธอเพื่อป้องกันจากพลังของวิโทร่า

 

 

 

「……ฉันมีวิธี」

 

 

 

เธอคว้าโซ่ตรวนผนึกวิญญาณ และเริ่มรวบรวมพลังของเธอเพื่อปลดปล่อยโซ่

 

 

 

「พี่คะ！？」

 

 

 

「ยัยบ้า คิดจะทำอะไรน่ะ? ก็รู้ไม่ใช่เหรอชีวิตของเธอแขวนอยู่บนเส้นด้าย！」

 

 

 

การกระทำของไอริสทำให้โซเมียและคนอื่นๆตกใจ

 

 

 

「ถ้าไม่มีพลังก็ทำได้เพียงแค่เอื้อมไปาหาสิ่งใดสิ่งหนึ่งมาทดแทน……」

 

 

 

「มันเป็นไปไม่ได้หรอก ต่อให้เธอจะกลายเป็นแวมไพร์ได้สำเร็จ แต่ก็ไม่สามารถเทียบเท่ากับนายท่านได้หรอกครับ」

 

 

 

เพื่อพลังด้วยการกลายเป็นแวมไพร์

 

มันเป็นการกระทำที่มุ่งหน้าไปยังสิ่งนั้น แต่ลูกาโต้ปฏิเสธ

 

ตัดสินได้จากการที่เธอถูกกัด เธอไม่สามารถทนพลังเวทย์ของวิโทร่าได้ ไม่มีโอกาสที่เธอจะตื่นขึ้นและกลายเป็นแวมไพร์

 

และตอนนี้วิโทร่าไม่ใช่แวมไพร์อีกต่อไปแล้ว

 

แวมไพร์ที่เพิ่งลืมตาตื่นจะทำอะไรได้บ้าง

 

ถึงกระนั้นไอริสก็ไม่สนใจ

 

 

 

「ไม่เกี่ยวหรอกว่าจะสำเร็จหรือไม่ มันอยู่ที่ว่าจะทำหรือไม่ทำ นอกจากนี้ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง ฉันก็อยากจะอยู่ข้างๆเขา……」

 

 

 

เธอพบว่าตัวเองจ้องมองเขาด้วยความรักอันเอ่อล้นขณะที่เขากำลังต่อสู้กับวิโทร่า

 

ถ้าบอกว่าเธอกำลังร้อนใจก็คงบอกว่าใช่

 

ความรู้สึกที่เธอเคยคิดจะลืมเลือนความรู้สึกคลั่งรักที่ควรจะตัดมันทิ้งได้แล้วมันกลับมาพรั่งพรูอีกครั้ง

 

หัวใจของไอริสไม่สามารถหักห้ามให้รักเขาได้อีกต่อไป

 

 

 

「……ใช่ ฉันเองก็เช่นกัน」

 

 

 

ซีน่าเองก็ก้าวไปข้างหน้าราวกับเห็นด้วยกับไอริส

 

เธอเป็นเพียงเด็กสาวที่ได้รับความช่วยเหลือจากโนโซมุเพียงฝ่ายเดียว แต่เธอก็หลงรักเขาและตัดสินใจละทิ้งความฝันตัวเองเพื่อเขา

 

เธอเองก็มี “โซ่ตรวนผนึกวิญญาณ” มานานกว่าใครๆ

 

นั่นเป็นเหตุผลที่เธอเข้าใจพลังนี้ได้ดีกว่าใคร ซึ่งมากกว่าโนโซมุที่ตระหนักถึงตนเองได้ในตอนนี้

 

 

 

「ซีน่าจัง……」

 

 

 

「เขาได้ใช้โซ่ตรวนนี้เพื่อปกป้องเธอ ถ้าอย่างนั้นมันอาจจะตอบสนองกับพลังของเขาก็ได้」

 

 

 

ขณะที่เธอพูดเช่นนั้นซีน่าหลับตาลง ในที่สุดโซ่สีขาวบริสุทธิ์ผุดขึ้นบนร่างกายของเธอคล้ายกับไอริส

 

เธอลูบโซ่สีขาวที่ลอยอยู่ด้วยความรัก

 

จากนั้นโซ่ที่ผูกมัดร่างกายก็หลุดออกราวกับตอบสนองความรักของเธอ

 

 

 

「นี่คือความสามารถของโนโซมุคุง เขาใช้โซ่ตรวนนี้เป็นที่ยึดเหนี่ยวความฝันของเราเข้าด้วยกัน จนกลายเป็นพลังใหม่ที่ก่อให้เกิดปฏิหาริย์ เขาไม่ได้ใช้โซ่ตรวนเหล่านี้เพื่อผูกมัดพวกเราแต่เป็นการสานต่อความฝัน」

 

 

 

　ในอีกแง่หนึ่งมันไม่ใช่『โซ่ตรวนผนึกวิยญาณ』อีกต่อไป

 

　สิ่งนี้คือโซ่ตรวนที่รวบรวมฝันซึ่งแตกสลายเข้าด้วยกัน ใช่พวกเราควรจะเรียกมันว่า『โซ่ตรวนผนวกฝัน』

 

ซีน่าที่ซึ่งปลดโซ่ตรวนออก ปลดปล่อยพลังเวทย์ของเธอและทำพันธสัญญากับวิญญาณรอบตัว

 

วิญญาณที่หวาดกลัวพลังของวิโทร่ามารวมตัวกันและเกาะติดซีน่า

 

 

 

「ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะ ทุกอย่างจะโอเค」

 

 

 

เธอทำสัญญาระหว่างวิญญาณ

 

อาบไปด้วยแสงสีซีดๆที่เปล่งออกมาจากเหล่าวิญญาณเธอยื่นมือไปหาไอริส

 

 

 

「ยื่นมือมาสิคะ」

 

 

 

ไอริสยืนมือหลังจากได้รับคำแนะนำจากซีน่า เธอค่อยๆโอบมือเข้ารอบตัวของไอริสและหน้าผากของทั้งสองก็แตะกัน

 

พวกเธอทั้งสองเคยเชื่อมโยงกันยามที่โนโซมุควบคุมตัวเองไม่ได้

 

และวงจรวิญญาณยังคงอยู่

 

จากนั้นก็ขยายพลังเวทย์โดยใช้พลังวิญญาณเพื่อเชื่อมต่อวงจรวิญญาณให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น

 

 

 

「ลองนึกถึงเขาสิคะ และความปรารถนาของตัวคุณเอง พลังของเขาจะตอบสนองต่อความต้องการของคุณอย่างแน่นอนค่ะ」

 

 

 

「อืม……」

 

 

 

พลังวิญญาณที่เติมเต็มหน้าอกของไอริสและซีน่า

 

ด้วยกำลังใจอันอบอุ่งที่พวยพุ่งออกมาไอริสมองลึกเข้าไปในจิตใจ

 

บางทีอาจจะเป็นเพราะอิทธิพลของเวทย์วิญญาณที่เชื่อมต่อกัน ทำให้ทั้งสองต่างเห็นภาพเหมือนกัน

 

ทิวทัศน์ของเมืองที่พังทลาย และผู้คนที่กำลังหนีตาย

 

สิ่งที่เธอหวังคือพลังที่จะชี้ทางไปสู่อนาคต

 

อยากจะปกป้องคนที่รักและเชื่อมโยงฝันของพวกเราเข้าด้วยกัน

 

โลกที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดอีกครั้ง ตรงหน้ามีคริสตัลสีแดงเข้มและโซ่พันรอบจากทุกด้าน

 

นี่คือพลังที่วิโทร่าส่งมอบมาเพื่อแปรเปลี่ยนไอริสให้เป็นแวมไพร์ และโซ่ที่โนโซมุใช้ผนึกพลังเพื่อปกป้องเธอ

 

เมื่อไอริสสัมผัสไปที่คริสตัล โซ่ก็คลายออกและพันรอบร่างกายเธอ

 

คริสตัลเริ่มเรืองแสงกะพริบและสภาพแวดล้อมที่มืดมิดเริ่มย้อมไปด้วยสีแดงเข้ม

 

เป็นสัญญาณว่าพลังของวิโทร่าเริ่มกลืนกินร่างของไอริสอีกครั้ง

 

แต่ตอนนี้ไอริสไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือทุกข์ทรมานจากพลังที่ซึมซับเข้าร่างกาย

 

มีเพียงความเชื่อมั่นและความเชื่อใจที่มีอยู่เต็มอก

 

เธอก้มหน้าลงและมองโซ่ที่คอยปกป้องเธอเอาไว้

 

 

 

（อยากจะทำอะไร？）

 

 

 

ราวกับว่าโซ่สีขาว『โซ่ตรวนผนวกฝัน』กำลังจะบอกเธอเช่นนั้น

 

 

 

「ฉันอยากยืนเคียงข้างเขาและปกป้องคนที่ฉันรัก เพื่อจุดประสงค์นั้น……」

 

 

 

ราวกับเพิ่มความมั่นใจ

 

ขณะที่พูดเช่นนั้นโซ่ได้คลายออกเป็นวงแหวนสีขาวนับไม่ถ้วนและเริ่มกระจัดกระจายไปทั่วพื้นที่สีแดงเข้ม

 

ขอบเขตการมองเห็นค่อยแปรเปลี่ยนเป็นสีขาว หลังจากนี้คริสตัลสีแดงเข้มก็ละลายหายไป

 

และอีกครั้งนิมิตของเธอได้มืดดับลง

 

 

 

「นี่มัน……」

 

 

 

สิ่งที่เธอได้เห็นคืออัสดงยามรุ่งอรุณ และดวงจันทร์ที่เปล่งประกายส่องแสงแม้เจอกับอัสดงยามเช้า

 

มันเป็นปรากฏการณ์ชั่วครู่ยามกลางคืนแปรเปลี่ยนเป็นกลางวัน

 

แต่น่าแปลกที่เธอไม่รู้สึกอะไร

 

ไม่มีแม้แต่ลม หรือความร้อนจากดวงอาทิตย์ มันเงียบสงบราวกับเวลาหยุดลง

 

 

 

「ตั้งใจจะบอกว่าอะไร………? ไม่เป็นไรหรอกแค่ฉันไม่คุ้มคลั่งก็เพียงพอแล้ว」

 

 

 

ด้วยความมั่นใจสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตไอริสได้มุ่งหน้าไป

 

ถ้าไปตามเส้นทางนี้

 

วินาทีถัดมา จันทรานั้นเปล่งประกายส่องแสงจ้ายามรุ่งอรุณ และแสงจันทร์ได้โอบอ้อมตัวเธอเอาไว้

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

ภายใต้การโจมตีของวิโทร่าซึ่งกลายเป็นวิญญาณ โนโซมุที่สูญเสียดาบก็ไม่สามารถตอบโต้ได้

 

 

 

「อั่ก！？」

 

 

 

「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！」

 

 

 

วิโทร่าใช้คมดาบโลหิตที่งอกมาจากแขนของเธอปลดปล่อยใส่โนโซมุ

 

ฟึบ ฟึบ คมดาบที่สูงกว่าวิโทร่าหลายเท่าเฉือนไปในอากาศ

 

ในขณะเดียวกันโนโซมุพยายามหลบการโจมตี แต่ก็ถูกหยุดโดยฝนน้ำแข็งที่กระหน่ำลงมา

 

　นอกจากนี้เมื่อหยุดการโจมตีก็จะมีสิ่งที่เหมือนกับ『อาภรณ์ปีศาจเหมันต์』เข้ามาหาเขาอีกด้วย

 

 

 

「ยัยนี่！」

 

 

 

เขาปัดฝูงน้ำแข็งที่เข้ามาใกล้ด้วยระเบิดทำลายล้าง แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะหยุดยั้งพลังของวิโทร่า

 

 

 

「โนโซมุหมอบลง」

 

 

 

「เอ๊ะ！？」

 

 

 

เมื่อเขาถูกต้อนจนมุมก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น

 

คลื่นวายุสีเงินพัดผ่านหัวของโนโซมุซึ่งก้มตัวลง

 

หญิงสาวที่มีดาบสีเงินเป็นประกายเผชิญหน้ากับคมดาบโลหิต

 

สายตาของโนโซมุหันไปจ้องมองเธอ ผมยาวสีขาว และใบหน้าที่งดงาม

 

เหนือสิ่งอื่นใดดวงตาสีแดงเข้มและมีความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าทำให้โนโซมุเข้าใจได้ว่าเธอคือใคร

 

 

 

「ไอริส………..ทำไมกัน！」

 

 

 

คมดาบโลหิตเข้าใกล้ไอริส มันเป็นคมดาบที่คมมากสามารถแยกร่างของมนุษย์ได้อย่างง่ายดาย

 

ต่อหน้าคมดาบดังกล่าว ไอริสชักดาบออกจากเอว

 

คมดาบมิลธิลสีเงินเรืองแสงเฉกเช่นเดียวเส้นผมของเธอฟันคมดาบโลหิตที่เข้ามาใกล้

 

เมื่อเทียบกับคมดาบของวิโทร่ามันเหมือนกับดาบของเล่น

 

แต่ว่าทันทีที่คมดาบสีเงินได้สะบัดออกก็ถูกย้อมไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน

 

 

 

「「อะไรนะ！？」」

 

 

 

นอกเหนือจากโนโซมุและวิโทร่าที่ตกใจ ไอริสยังคงก้าวเข้าไปใกล้

 

พลังเวทย์มหาศาลปะทุขึนในเวลาเดียวกัน มันส่องสว่างสีดำและสีเงิน และเป็นปริมาณที่มากกว่าไอริสคนก่อน

 

นอกจากนี้เธอยังใช้เวทย์เสริมความสามารถด้วย『ปรับใช้ทันที』และก้าวเข้าหาวิโทร่าพร้อมปลดปล่อยออร่าอันรุนแรง

 

 

 

「บ้าน่า！？」

 

 

 

วิโทร่าหันหลังกลับและก็เห็นว่าดาบของไอริสได้สลักลงไปบนไหล่ของเธอแล้ว

 

เธอทำหน้าบึ้งพร้อมกับกระโดดถอยหลังพร้อมกับความเจ็บปวด

 

มันเป็นภาพที่แปลกตาซึ่งเธอที่กลายเป็นวิญญารแล้วจะได้รับบาดเจ็บ

 

 

 

「บ้าอะไรเนี่ย? นี่มัน……」

 

 

 

วิโทร่าพึมพำด้วยสีหน้าตกตะลึงขณะที่จับไหล่ที่มีแผล

 

หากมองใกล้ๆก็จะเห็นว่ายังมีเลือดสดๆไหลออกมาจากดาบของไอริส ใช่ บาดแผลที่สามารถรักษาได้ทันทีแม้จะโดนดาบของโนโซมุ

 

 

 

「ร่างกายของฉัน อย่ามาล้อกันเล่นนะ？」

 

 

 

เป็นครั้งแรกที่ความกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของวิโทร่า

 

 

 

「เธอทำบ้าอะไร!? ไม่สิกลายเป็นตัวบ้าอะไรไปแล้วเนี่ย！？」

 

 

 

「จะไปรู้เหรอคะ………ฉันเองก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไรในตอนนี้ เพียงแต่ว่าความปรารถนาของฉันนั้นเป็นจริงแล้ว ฉันมีพลังที่จะโค่นล้มเธอ」

 

 

 

ด้วยผมสีเงินที่พลิ้วไหวเพราะพลังเวทย์ ไอริสมองไปยังโนโซมุและยิ้มออกมา

 

 

 

「……หมายความว่ายังไง？」

 

 

 

ในทางกลับกันวิโทร่ามองไปยังโนโซมุ ดวงตาของเขาเองก็เบิกกว้างและงง

 

ในความเป็นจริงเขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับไอริส

 

 

 

「นี่……」

 

 

 

「อึก！」

 

 

 

วิโทร่าเหวี่ยงแขนยาวๆและปล่อยพลังต้นกำเนิดสีแดงเข้มก้อนใหญ่ออกมา

 

กระสุนเวทย์จำนวนนับไมาถ้วนถูกปล่อยออกมาและทะลวงอยู่ฝ่ายเดียว

 

พลังของวิโทร่าถูกทำลายลงด้วยกระสุนเวทย์ที่มีดีแค่จำนวน

 

 

 

「ความแตกต่างของพลังนั่นมันอะไรกัน มันยังไม่พองั้นเหรอ……」

 

 

 

「พลังเวทย์นี้มันคล้ายกับเธอมาก ไอริสรับเอาพลังเวทย์ของเธอเข้าไปและกลายเป็นแวมไพร์งั้นเหรอ！？」

 

 

 

「แวมไพร์? ไม่จริงหรอกน่าพูดอะไรไร้สาระแบบนั้นล่ะโนโซมุ ฉันยังเป็นมนุษย์ปกติดีนะ……」

 

 

 

ไอริสยกริมฝีปากขึ้นด้วยนิ้วของเธอ

 

ฟันขาวๆที่เผยให้เห็นนั่นว่าเป็นมนุษย์อย่างแน่นอน ไม่มีฟันสองซี่ที่แหลมคมซึ่งเป็นลักษณะของแวมไพร์

 

 

 

「……แล้วเธอกลายเป็นอะไรล่ะเนี่ย?」

 

 

 

「ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ดูเหมือนว่าพลังของฉันจะพุ่งไปจุดสูงสุดได้เมื่อได้สู้ร่วมกับโนโซมุนะ」

 

 

 

คำพูดที่พูดออกมาด้วยความเชื่อมั่น

 

แหล่งที่มาและพลังเวทย์ เหนือสิ่งอื่นใดวิโทร่าและไอริสมีความแตกต่างกันในด้านพลังอย่างสิ้นเชิง

 

แต่ว่าพลังของไอริสกลับถล่มวิโทร่าอยู่ฝ่ายเดียว

 

ราวกับว่าอัสดงยามเช้าเข้าตัดความมืดมิดยามค่ำคืน

 

 

 

「ในที่สุดก็มีพลังที่จะยืนเคียงข้างนายสักที ไปกันเถอะไปคว้าอนาคตของพวกเราด้วยมือคู่นี้」

 

 

 

คำประกาศที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

 

ด้วยรูปลักษณ์ที่ชวนให้นึกถึงจันทราในยามรุ่งสางไอริสถือดาบบางๆที่มีแสงสีดำและสีเงินเปล่งประกาย

 

แดมเพียร์

 

เธอลืมตาตื่นขึ้นจากสายสัมพันธ์ที่พวกเราสร้างขึ้น และยืนหยัดเคียงข้างดราก้อนสเลเยอร์เพื่อคว้าอนาคต

 

รุ่งอรุณอันยาวนานอยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือ

 

ข้อมูลเพิ่มเติม

 

ในที่สุดก็เดินทางมาไกลขนาดนี้แล้ว

วิโทร่าเองก็แข็งแกร่งขึ้น พลังของไอริสเองก็ตื่นขึ้นด้วยความสามารถของโนโซมุ

ตอนต่อไปน่าจะเป็นตอนจบของการต่อสู้อันแสนยาวนานนี่

 

 

ฟื้นฟูต้นกำเนิด

ความสามารถของวิโทร่า

เธอได้ใช้ความสามารถที่กระหายความตายเป็นชนวน ปลุกต้นกำเนิดของตัวเองและฟื้นคืนชีพกลับมาอีกครั้ง

มันเป็นความสามารถสุดหายากแต่ว่าก็ใช้ได้ครั้งเดียวในชั่วชีวิตของเธอ หลังจากฟื้นชีพขึ้นมาแล้วหากตายอีกรอบ ก็จะตายจริงๆ

 

 

วิญญาณโลหิต

วิโทร่าเป็นแวมไพร์ที่มีจิตวิญญาณ

เป็นวิญญาณนอกรีตที่แตกต่างจากวิญญาณทั่วไปที่มีลักษณะของธาตุทั้งหก และตัวเธอนั้นเป็นตัวตนที่แสดงออกมาอย่างชัดแจ้ง

ในขณะที่ย้อมต้นกำเนิดด้วย「สี」ของเธอเอง เธอยังสามารถเชื่อมต่อกับชีพจรมังกรและมีพลังที่เหนือกว่าเหล่าวิญญาณทั่วไป

 

 

 

 

 

แดมเพียร์

 

เผ่าพันธ์ุใหม่ที่ไอริสดิน่า ฟรานซิส ได้กลายเป็นเพราะพลังของวิโทร่าและพลังของโนโซมุที่ตื่นขึ้น

ไม่ทราบรายละเอียดแน่ชัด แต่ได้แสดงแล้วว่ามีพลังเหนือกว่าแวมไพร์ เช่น การที่เธอสามารถใช้กระสุนเวทย์บดขยี้พลัง ของ แวมไพร์วิโทร่าที่กลายเป็นวิญญาณโลหิต

 

ป.ล.ตอนหน้าตอนท้าย + ตอบจบแยกรูท 3 ตอน + DLC อีกสองสามตอน

 

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ

 

ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง