โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” - ตอนที่ 178 บทที่ 8 ตอนที่ 35
บทที่ 8 ตอนที่ 35
ในความมืดมิดยามค่ำคืนโนโซมุที่พยายามอย่างหนักมากเกินไปเหมือนกับตอนที่ฝึกกับอาจารย์
คนธรรมดาส่วนใหญ่หากเจอขนาดนี้เข้าไปก็คงจะทำอะไรต่อไม่ไหวอีกต่อไป
หลังจากวิ่งมาสองชั่วโมงแล้วโดยที่ไม่ปลดพันธนาการและหลบหลีกสัตว์อสูรในที่สุดก็มาถึงกระท่อมของชิโนะ และคราวนี้เขาดึงดาบคาตานะออกจากเอวพร้อมกับพึมพำ
หน้ากระท่อมที่พังทลายจากการต่อสู้กับมังกรแห่งความตาย โนโซมุยังคงมองเข้าไปในความมืดของค่ำคืน
ตอนนี้ตัวเขาเริ่มถึงขีดจำกัด โนโซมุที่ฟันดาบอยู่ก็ล้มลง
「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」
ลมหายใจอันหยาบกร้านหลุดออกมาจากปากเขา และเหงื่อก็ไหลมากยิ่งขึ้น
ไอน้ำสีขาวลอยจากร่างกายที่ร้อนระอุท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น
ความรู้สึกเหนื่อยล้าที่ปกคลุมร่างกายเหมือนช่วงที่กำลังหนีความจริงยังห่อหุ้มร่างกายเขา
「ก็ผ่านมานานมากแล้วนะ ที่ไม่ได้ฝืนตัวเองขนาดนี้……」
ในสภาวะที่อ่อนเพลียโนโซมุพึมพำอยู่คนเดียว
ตั้งแต่ขึ้นปีสามมาโนโซมุก็ฝึกคนเดียวน้อยลงเรื่อยๆ ความสัมพันธ์ที่ถูกถักทอขึ้นใหม่ทำให้เขาลืมความเหงาในอดีต
แต่ตอนนี้เขาอยากจะใช้เวลาตัวคนเดียวสักพัก
「ผมเป็นดราก้อนสเลเยอร์ ไม่สิ มันต่างออกไปจากคนอื่นๆ」
ด้วยวิธีนี้เขาพยายามทำให้สมาธิของตัวเองจดจ่ออยู่กับเรื่องที่ต้องคิด จนลืมบรรยากาศโดยรอบที่หนาวเย็น
เขาตระหนักถึงสิ่งที่ตัวเองหนีมาตลอด เพื่อเผชิญหน้ากับอดีต และตอนนี้เพื่อหาหนทางสู่อนาคต
「สิ่งที่ผมอยากจะทำจริงๆ……」
เหตุผลที่เขายังไม่สามารถให้คำตอบกับลิซ่าได้ สิ่งที่เขาอยากจะทำจริงๆ
แต่ไม่ว่าจะคิดมากแค่ไหนก็หาคำตอบไม่เจอ
เขานึกถึงความฝันของคนรอบข้าง
「ไอริสอยากจะปกป้องโซเมีย และโซเมียเองก็อยากปกป้องพี่สาวของเธอ」
「ลิซ่าอยากจะเป็นนักผจญภัย ซีน่าอยากจะทวงคืนบ้านเกิดกลับคืนมา อันริเองก็เพื่อสนับสนุนเหล่านักเรียน ทุกคนต่างมีความฝันเป็นของตัวเอง」
โนโซมุนั้นไม่มีความฝัน ขาดจุดมุ่งหมายในชีวิต
การที่จะควบคุมพลังของดราก้อนสเลเยอร์ให้ได้ไม่ใช่ความฝันของเขา แต่เป็นหน้าที่
เขาจะต้องทำให้มันสามารถใช้งานได้ ไม่งั้นอาจจะเผลอใช้มันทำร้ายคนที่รัก
และมันเจ็บปวดมากๆกับการที่ทำให้คนที่ตัวเองรักและคนรอบตัวบาดเจ็บ
ความจริงที่ว่าเขาไม่สามารถควบคุมสติตัวเองและหันดาบเข้าหาไอริสและคนอื่นๆ ได้สร้างแผลใจให้กับโนโซมุ ตั้งแต่ศึกตัดสินกับอาเซลเขาก็หงุดหงิดกับสิ่งนั้นมาตลอด
「เฮ้ออ……」
ยังไงก็ตามความเหนื่อยล้าของร่างกายที่เขาฝืนมากเกินไป ได้บรรเทาความหงุดหงิดของเขาได้บ้าง หายใจเข้าลึกๆ เขาเหลือบมองมือซ้ายที่ว่างเปล่า หากมองใกล้ๆก็จะเห็นโซ่ที่มองไม่เห็นพันรอบร่างกายเขา
「โซ่ผนึกวิญญาณ หรือว่า มันผนึกตัวตนที่แท้จริงของผมกันแน่」
เส้นทางแห่งชีวิตและโซ่ตรวนวิญญาณ เมื่อก่อนนั้นเขาแทบจะมองมันไม่เห็นแต่ตอนนี้กลับเห็นชัดมากขึ้น
ราวกับว่ามันค่อยๆแข็งแกร่งขึ้น
โนโซมุมองไปรอบข้างขณะที่มุ่งความสนใจไปที่โซ่ผนึกวิญญาณที่ผูกมัดร่างกายของเขา
รู้สึกได้ถึงสายตานับไม่ถ้วนที่จับจ้องมาจากในป่าที่ปกคลุมไปด้วยความมืดมิดยามค่ำคืน
ภายใต้แสงจันทร์ ลมที่พัดพาใบไม้ และความมืดสนิท เหล่าภูติหันมาสนใจโนโซมุ
「ซีน่าบอกว่าผมเป็นพวกพิเศษที่สามารถดึงดูดเหล่าวิญญาณและภูติได้」
วิญญาณ เป็นสิ่งมีชีวิตเช่นเดียวกับมนูษย์หรือที่เรียกอีกอย่างว่า ผี นั่นแหละคือวิญญาณที่ไม่มีกายหยาบให้สิงสถิตย์ สามารถใช้พลังเหนือธรรมชาติที่มนุษย์ไม่สามารถควบคุมได้
พยายามจะพูดคุยกับเหล่าวิญญาณรอบตัวในขณะที่มองไปหาพวกเขา
อย่างไรก็ตาม วิญญาณนั้นไม่ตอบสนองต่อการเรียกของโนโซมุ และพวกมันก็ไม่พยายามเข้าใกล้เขา
แม้ว่าจะปล่อยพลังคิเล็กๆออกมา และกระจายพลังเวทย์อันน้อยนิดออกไป แต่วิญญาณเหล่านั้นก็ไม่ตอบสนอง
ท้ายที่สุดแล้วโนโซมุที่เป็นมนุษย์ดูเหมือนจะไม่สามารถใช้เวทย์วิญญาณได้
「ถ้างั้น……」
โนโซมุกระชากโซ่ผนึกวิญญาณและปลดปล่อยมันออกมา พลังทั้งหมดปะทุขึ้นมาในร่างกายในทันที นอกจากพลังอันยิ่งใหญ่แล้วจิตสำนึกของเทียแมตก็ถูกปลดปล่อยมาเช่นกัน
“ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!”
「บ้าเอ้ย! ถ้าเป็นแบบนี้……」
เขาพยายามเพิกเฉยต่อเสียงคำรามแห่งตวามเกลียดชังของเทียแมต ที่ก้องกังวานในหูเขา เขาอยากจะใช้พลังของมังกรตัวนี้ ได้โปรดตอบรับคำขอนี้ที
อย่างไรก็ตาม วิญญาณก็ไม่ตอบสนองต่อโนโซมุและออกจากที่แห่งนี้
แม้ว่าจะปลดปล่อยพลังมหาศาลแต่เหล่าวิญญาณก็ไม่ตอบรับการเรียกหาของเขา และออกไปจากที่นี่ราวกับว่ากลัว
「ไม่ ยังไม่ยอมหรอกนะ……」
จากนั้นผนึกได้กลับมาทำงานอีกครั้ง โนโซมุถอนหายใจด้วยความผิดหวัง
ไม่สามารถพัฒนาตัวเองได้อีก ปัญหานี้ก็แก้ไขไม่ได้สักที อนาคตที่มีมันช่างเลือนลาง ภายใต้บรรยากาศอันมืดมิด เขาหายใจออกอย่างยากลำบาก อารมณ์ในตอนนี้ไร้ซึ่งความโกรธใดๆ
ก่อนที่จะรู้ตัว ความเหนื่อยล้าของร่างกายที่มีทั้งหมดก็หายไป และมีเพียงความข้องใจที่ยังอยู่
เขาหลับตาลงพยายามจะสงบจิตใจ แต่มันไม่มีท่าทีจะสงบลงเลย
ก่อนหน้านี้เขากลัวที่จะหยุดอยู่กับที่ เขาไม่อยากแพ้คนอื่นๆ เขาอยากพัฒนาตัวเองให้ได้สักนิดก็ยังดี
แต่ว่าการที่ตัวเขาไม่ได้เติบโตเลยมันเป็นความเจ็บปวดเจียนตาย
พยายามระงับความหงุดหงิดที่กำลังหมุนวนอยู่ในอก ทันใดนั้นเขาก็หันศีรษะไปด้านข้างและเห็นถุงกระดาษที่มีกระดิ่งมิลธิลที่ทำที่ร้านของวัลโด้
เขาเปิดถุงออกมา
ข้างในมีเสียงดังกริ่งๆ
เขาสัญญากับไอริสไว้แล้วว่าจะทำให้แต่เหมือนเธอจะไม่ต้องการมันอีกแล้ว
โนโซมุเปิดกระเป๋าดึงเข็มเย็บผ้าและด้ายออกมา
จุดกองไฟ เป็นแหล่งกำเนิดแสง ตัดผ้าออกมาให้พอดี แล้วเริ่มทำมันเป็นรูปร่าง
เขาจินตนาการถึงดอกไม้สีม่วงดอกเล็กๆที่เห็นในวันนี้
เขาถักดอกไม้ประดิษฐ์ที่ทำมาจากผ้าสีม่วงแล้วรัดเบาๆ เพื่อไม่ให้รูปลักษณ์มันเปลี่ยน
สิ่งที่โนโซมุอยากจะทำก็คือเครื่องประดับผม พร้อมกับมอบกระดิ่งสีขาวและดอกไม้ที่คิดว่าเข้ากันได้ดีกับผมสีดำและผมสีขาวในปัจจุบันของเธอ เป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้มันสมบูรณ์แบบเพราะมีด้ายไม่มากพอ แต่ตราบใดที่พยายามทำมัน มันก็ยังทำให้เป็นรูปร่างได้
ตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอจะยอมรับของขวัญที่เขาทำให้รึเปล่า แต่เขาอยากจะมอบมันให้กับเธอเพื่อทำตามสัญญา
「บางทีอาจจะแบบนี้สินะ? อะ ห่วยแตกเป็นบ้าเอง……」
ในขณะที่พยายามขึ้นรูป แต่กระดิ่งนั้นก็เกะกะเกินไปแล้วทำให้รูปทรงของดอกไม้บิดเบี้ยว ของขวัญทำมือของคนที่ไม่ได้เรื่องแบบเขาคงไม่เหมาะกับไอริสที่งดงาม
「แล้วจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย」
เขาคลายปมแล้วลองอีกครั้ง สร้างดอกไม้ประดิษฐ์เลียนแบบริบบิ้น
ถึงกระนั้นก็ทำได้ไม่ดีแล้วลองทำใหม่อีกครั้ง
ถ้าครั้งที่สองทำไม่ได้ ก็ทำครั้งที่สาม ถ้าครั้งที่สามไม่ได้ ก็ทำครั้งที่สี่ โนโซมุยังคงทำต่อไปเรื่อยๆขณะนั่งข้างๆกองไฟ
นิ้วที่โดนเข็มทิ่มแทงและผ้าที่เขาซื้อมาก็เริ่มยับมากขึ้นเรื่อยๆ แต่โนโซมุไม่สนใจ
เขาลืมแม้กระทั่งจะเติมฟืนในกองไฟ และจดจ่อกับการทำเครื่องประดับ
ก่อนที่จะรู้ตัวไฟก็ดับลง โนโซมุยังคงทำต่อไปโดยอาศัยแสงจันทร์
「อึก………สำเร็จแล้วในที่สุด เอ๋ เช้าแล้วงั้นเหรอ」
และเมื่อโนโซมุรู้สึกตัวก็เช้าซะแล้ว
เขาถอนหายใจออกและนอนลงตรงนั้น พร้อมกับถือเครื่องประดับที่มีดอกไม้ประดิษฐ์สีม่วงสดใสและกระดิ่งมิลธิลบริสุทธิ์
เมื่อเทียบกับดอกไม้ประดิษฐ์ที่เกือบจะสมบูรณ์แบบกระดิ่งที่ดูไม่ค่อยได้รูปนั้นดูน่าตลกมาก แต่มันก็ช่วยไม่ได้
「เฮ้อหลังจากนี้ก็ควรจะไปส่งมอบให้เธอ……」
ไม่เพียงแต่ร่างกายแต่สมองเขาก็ทำงานหนักเกินไปด้วย ตัวเขามาถึงขีดจำกัดแล้ว และยังมีเรียนอีก แต่ร่างกายไม่ฟังคำสั่ง
กองไฟที่ลืมเติมฟืนดับไปนานแล้ว และความหนาวเย็นของฤดูหนาวทำให้ร่างกายของโนโซมุเย็นไปถึงขั้วหัวใจ
เขากลิ้งลงข้างกองไฟที่ดับลงพร้อมเงยหน้ามองทองฟ้า ท้องฟ้ารุ่งอรุณที่ส่องแสงสว่างเบาๆ
เขายกมือขึ้นและชูเครื่องประดับผมที่ทำเสร็จไปบนท้องฟ้า มันเปล่งประกายท่ามกลางรุ่งอรุณ
เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ความอบอุ่นของร่างกายก็เพิ่มขึ้นจากภายในอกของโนโซมุ
ชั่วขณะหนึ่งที่เขาวางมือลงบนอกราวกับภูมิใจในความสำเร็จนี้ ในขณะนั้นก็เริ่มมีความรู้สึกแปลกๆไหลผ่านตัวโนโซมุ
เขาได้แต่สงสัยว่ามันตืออะไร แล้วได้ดึงมันออกจากกระเป๋าหน้าอก
「นี่มัน……」
สิ่งที่ออกมาคือคริสตัลที่มีต่างหูทองคำอยู่ข้างใน มิคาเอลที่กลายเป็นคริสตัล
ซีน่ามอบมันให้กับเขา
「หวาาาาา!」
ทันทีที่เขาหยิบมิคาเอลขึ้นมาก็เกิดความรู้สึกที่ท่วมท้น
อยากจะบดขยี้และทำลายคนทรยศคนนี้! เสียงแห่งความเกลียดชังของเทียแมตดังก้องอยู่ในหูของโนโซมุ
เมื่อมองไปที่คริสตัลในมือเขา จู่ๆก็มีบางอย่างเข้ามาในใจโนโซมุ
มิคาเอลกลายเป็นคริสตัลเพื่อผนึกเทียแมต
แม้จะพูดไม่ได้แต่ก็สื่อสารความตั้งใจของตัวเองด้วยพลังโบราณ แต่เป็นไปไม่ได้ที่โนโซมุจะสื่อสารกับวิญญาณโดยไม่พูดคุย
แต่มิคาเอลเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้จักเทียแมตเป็นอย่างดี และบางทีอาจเป็นมังกรที่ใกล้ชิดกับเธอที่สุด เขาอาจจะบอกอะไรบางอย่างที่โนโซมุไม่รู้ก็ได้
โนโซมุเริ่มเทพลังเวทย์ลงในคริสตัลของมิคาเอล หากไม่มีพลังมากพอ ก็ควรจะแบ่งพลังให้กับเขาเพื่อทำให้สื่อสารกันได้
โดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของเทียแมต โนโซมุยังคงใส่พลังเวทย์ทั้งหมดของเขา
อย่างไรก็ตาม พลังเวทย์ของโนโซมุมีน้อย ไม่เพียงพอที่จะฟื้นคืนมิคาเอลที่สูญเสียพลังไปได้
「ไม่ แบบนี้มัน……」
โนโซมุยักไหล่ให้กับมิคาเอลที่ยังคงเงียบแม้จะได้พลังเวทย์ทั้งหมดไปแล้ว
แต่ขณะที่เขาจ้องมองลงไป ผ้าแมลงไหมที่ยับเยินก็เข้ามาในดวงตาของโนโซมุ
ทันใดนั้นคำพูดของลิซ่าก็ผุดขึ้นมาในใจ ความวุ่นวายที่เกิดจากการควบคุมพลังที่ควบคุมไม่ได้ ทดแทนด้วยพลังบวกของเธอ เธอทำยังไงกับสถานการณ์ที่ขาดพลังเวทย์ในตอนนั้น?
「ถ้ายังไม่เพียงพอก็แค่ใช้อย่างอื่นมาชดเชยก็พอ……」
น่าเศร้าที่โนโซมุไม่มีหินเวทย์อยู่ในมือ แต่ก็ไม่ได้อับจนหนทางขนาดนั้น
โนโซมุเก็บเครื่องประดับเข้าไปอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้มันคลายออกซ่อนไว้หลังซากปรักหักพัง
จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นและยืดกำปั้นออกมา
「ฮ๊ากกกกกก!」
เขาก้าวเข้ามาด้วยความมุ่งมั่นด้วยการต่อย หมุนสะโพกและเตะ
ตามที่เป็นอยู่ โนโซมุนั้นเหมือนกับคนบ้าที่กำลังใช้กระบวนท่าอยู่คนเดียว
เวทย์พิธีกรรมที่ใช้สำหรับรวบรวมพลังเวทย์โดยรอบเพื่อเพิ่มพลังเวทย์ให้กับตัวเอง
นอกจากนี้ขณะที่เต้นรำอยู่ โนโซมุจงใจดึงคริสตัลออกมาพร้อมร่ายเวทย์เสริมแกร่งและปลดปล่อยเทคนิคออกมา
ศิลปะการต่อสู้ที่ซึ่งพัฒนาสู่การเต้นรำที่ซึ่งเดิมอุทิศให้กับเทพเจ้าในพิธีกรรมของทางชินโตกลับสู่การใช้งานดั้งเดิมและแสงก็เริ่มรวบรวมบนร่างกายของเขา
พลังเวทย์ที่ไม่ได้ใช้ค่อยๆสะสมไปที่ร่างของโนโซมุ และพลังเวทย์ที่ไม่ค่อยมีก็เริ่มเอ่อล้นไปทั่วร่าง
(แบบนี้มัน…ต้องทำได้)
เมื่อเทียบกับพลังคิแล้วโนโซมุไม่เก่งเรื่องพลังเวทย์เลย แม้จะดีขึ้นกว่าเดิม แต่พลังเวทย์ส่วนเกินจะทำลายร่างกายโนโซมุ
แต่พลังเวทย์คือสิ่งที่โนโซมุต้องการในตอนนี้ ขณะที่ทำพิธีกรรมโนโซมุก็เริ่มอัดพลังเวทย์ไปที่คริสตัลของมิคาเอล
โนโซมุทำลายโซผนึกวิญญาณแม้แต่พลังเวทย์ที่ถูกระงับก็ถูกรวมไปในคริสตัล
“ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!”
「อั่ก!」
เทียแมตที่ถูกปลดปล่อยนั้นไม่เพียงแค่ปลดปล่อยความแค้นออกมา แต่ยังกระตุ้นให้เขาทำลายคริสตัลด้วย
จิตสำนึกของโนโซมุที่เกือบจะหลุดลอยไป เขาพยายามดิ้นรนเพื่อควบคุมพลังเวทย์และความเกลียดชังของเทียแมต
โนโซมุไม่ยอมแพ้และพยายามจะกดดันเทียแมต
พิธีกรรมจบลงแล้ว พลังเวทย์มหาศาลที่มารวมกันได้ถึงปริมาณที่เกินขีดจำกัดร่างกายของโนโซมุ
และก่อนที่จะจบลงโนโซมุรวบรวมพลังเวทย์เข้าไปในคริสตัลของมิคาเอลทีเดียว
「ได้โปรดตอบรับคำเรียกขานของผม……」
หากเทียแมตกลืนกินสติเขาไปในตอนนี้ คริสตัลจะถูกพังทลายในทันที
และทันทีที่เขาใส่พลังเวทย์ทั้งหมดมิคาเอลก็เริ่มเปล่งแสงสีขาว
「ว้าวววววววววว!」
วินาทีถัดมาโนโซมุถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีขาวบริสุทธิ์
แม้ว่าจะมีโซ่ผนึกวิญญาณมาพันธนาการร่างกายเขาอีกครั้ง แต่จิตสำนึกของโนโซมุก็ขาวโพลนและหายไป
สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ
ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง