ตอนที 436 : ความคิดเห็นของเพือนบ้าน ผู้คนทีออกมาดูในตอนนี ้ส่วนใหญ่เป็ นหญิงชรารุ่นยายทีแอบมาจากบ้านใกล้ ๆ เมือได้ยินดังนั ้นพวกนางก็พากันพูดทันที “ควรเป็ นเช่นนั ้นจริง ๆ เมือได้เจอ เรืองราวดี ๆ แล้วยังได้รับรางวัลมาก็ต้องมอบผลประโยชน์ให้กับคนแนะนําเป็ น ธรรมดา แม่หนูเจียง เป็ นมนุษย์ต้องหัดใจกว้างหน่อยสิ”
“ใช่ ๆ คนอุตส่าห์ใช้ความพยายามอย่างมากเพือแนะนําจนเจ้าได้ไปเจอสิงดี ๆ มันสมควรแล้วทีจะให้ค่าเหนือยกับคนนั ้น”
หวังชือมองเจียงป่ าวชิงอย่างลําพองใจ
เจียงป่ าวชิงไม่ได้โกรธอะไร นางถึงกับยิมด้วยซํ ้ ้า ตอนทีนางไปตรวจอาการที บ้านฉินโผก่อนหน้านั ้น หวังชือไม่ค่อยติดต่อกับนางสักเท่าไหร่ เพียงแค่พูด ปะทะกันไม่กีคํา แต่เนืองจากไม่ได้เกียวข้องอะไรกันมาก เจียงป่ าวชิงจึงไม่ค่อย สนใจหวังชือและไม่ถือว่าเป็ นเรืองทีต้องกังวลอะไร
แต่หวังชือมาทําตัวน่ารังเกียจถึงหน้าบ้าน เกรงว่านางคงยังไม่รู้ถึงความเก่งกาจ ของเจียงป่ าวชิงถึงได้กล้ามาในวันนี ้
เจียงป่ าวชิงเป็ นคนประเภททียอมจํานนง่าย ๆ ซะทีไหนกัน หวังใช้ความคิดเห็น ของคนอืนมาบีบบังคับกันอย่างนั ้นรึ หึ! ฝันไปเถอะ นางหัวเราะเสียงเบากับการ ทีหวังชือคนนี ้เลือกใช้วิธีโง่ ๆ คิดจะอาศัยคนอืนให้ช่วยส่งตัวเองไปให้ถึงสิงที ต้องการ
สีหน้าของเจียงป่ าวชิงผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ท่านป้าท่านยายทั ้งหลายจ๊ะ ทุก ท่านต่างก็พูดอย่างมีเหตุผล แต่ข้าเกรงว่าพวกท่านจะรู้เกียวกับเรืองนี ้ไม่ชัดเจน เท่าไหร่ ข้าจะบอกให้ทุกท่านเข้าใจเอง”
เจียงป่ าวชิงฝี ปากดี เสียงก็ชัดเจนน่าฟัง สามารถโน้มนําให้ผู้คนโดยรอบอดไม่ได้ ต้องหยุดปากทีกําลังวิจารณ์และฟังนางพูด
แต่หวังชือกลับคิดจะขัดคําพูดของเจียงป่ าวชิง “มีอะไรให้พูดกันล่ะ เจ้าไม่ต้อง เลียงแล้วเพราะข้างานยุ่งมาก เจ้ารีบให้ค่าแนะนํากับข้าเร็วเข้า ข้ายังต้องรีบไป ทํางานอีกนะ!”
“สะใภ้ตระกูลซุนอย่าได้ร้อนใจไป” นํ ้าเสียงของเจียงป่ าวชิงนุ่มนวล ท่าทีก็ อ่อนโยนเช่นกัน “ถ้าข้าไม่นับอย่างละเอียดจนเสร็จ ทุกคนจะรู้ได้ยังไงว่าสะใภ้ ตระกูลซุนต้องเอาไปเท่าไหร่”
“ดูเหมือนนางเองก็พูดอย่างมีเหตุผลเช่นกัน” ป้าคนหนึงพูดขึ ้นมา
“ถึงยังไงการทีค่าแนะนําจะสูงหรือตํานั ้นต้องดูก่อนว่าออกแรงไปมากน้อยแค่ ไหน…”
ผู้คนโดยรอบกําลังวิพากษ์วิจารณ์กันแล้ว
เจียงป่ าวชิงเฉลียวฉลาด นางเปลียนปัญหาจาก “ให้ไม่ให้” เป็น “ให้เท่าไหร่” ได้อย่างเฉียบขาด ทว่าปัญหาคือเงินหนึงสลึงกับเงินสิบตําลึงนั ้นมีช่องว่างทีกว้าง มาก
หวังชือกัดฟัน หรือว่าเจียงป่ าวชิงคนนี ้ยังสามารถพลิกสถานการณ์ได้อีก ?! ถ้า จะให้อธิบายคือนางเป็ นคนเปิ ดเผยเรืองของเจียงป่ าวชิงและฝากพ่อบ้านของจวน องค์ชายหย่งชินพาไปทํางาน ถึงได้ประสบความสําเร็จได้รางวัลมามากมาย!
เมือคิดได้ดังนั ้น หัวใจของหวังชือสงบลงเล็กน้อย ทันใดนั ้นก็ได้ยินเจียงป่ าวชิง พูดด้วยเสียงไพเราะอยู่ทีนัน “พูดถึงเรืองนี ้ก็ต้องเล่าตั ้งแต่ว่าข้ารู้จักกับสะใภ้ ตระกูลซุนคนนี ้ได้ยังไง”
หวังชือไม่คิดว่าเจียงป่ าวชิงจะพูดตั ้งแต่ตอนนั ้น นางลุกลี ้ลุกลนทันที “เฮ้! เจ้าจะ เล่าเรืองทีมันไกลขนาดนั ้นทําไมเล่า ?”
เจียงป่ าวชิงมองหวังชือด้วยสายตาเย้ยหยันแล้วพูดขึ ้น “สะใภ้ตระกูลซุนจะ หวาดกลัวไปทําไม ถ้าข้าไม่เล่าถึงประสบการณ์ในการรักษาแม่สามีของเจ้า แล้ว จะนําไปสู่เรืองเล่าทีเหลือได้ยังไง …ช่างเถอะ ในเมือเจ้าไม่เต็มใจ งั ้นข้าจะเล่าสั ้น ๆ ก็แล้วกัน ทุกคนฟังข้าให้ดี เนืองจากอาการป่ วยของแม่สามีของสะใภ้ตระกูล ซุน แม่นางซุนคนนี ้จึงรู้ว่าข้ามีทักษะรักษาโรคอย่างหนึง แล้วนาง ‘ขโมย’ เอา ไปบอกพ่อบ้านของจวนองค์ชายหย่งชิน จากนั ้นพ่อบ้านคนนั ้นก็พาตัวข้าไปที จวนองค์ชายหย่งชินโดยทีข้า ‘ไม่ เต็ม ใจ เลย สัก นิด…’ สะใภ้ตระกูลซุน ข้า พูดถูกไหม ?”
หวังชือไม่คิดว่าตัวเองมีความผิดจึงพูดอย่างคิดว่าตนมีเหตุผลเต็มที “ทีเรืองแม่ สามีข้าล่ะ ใช่ว่าข้าขอร้องให้เจ้ามารักษาแม่สามีข้าสักหน่อย นีมันคนละเรืองกัน! เจ้าอย่าเอามาปนกันสิ! อีกอย่าง ตอนนั ้นเจ้าไม่เต็มใจแล้วยังไง สุดท้ายเจ้าก็ร้อง ขอความมังคั งจากการเสียงอันตราย ข้าช่ วยให้เจ้าได้รับรางวัลจากจวนองค์ชาย หย่งชินตั ้งมากมายขนาดนั ้น ไม่ว่ายังไงเจ้าก็ควรขอบคุณข้าโดยการแบ่งรางวัล บางส่วนให้ข้าบ้าง”
แต่คนอืนกลับรับรู้ถึงเหตุผลในคําพูดทีว่า “ขโมย” และ “ไม่เต็มใจเลยสัก นิด” นีหมายความว่าหญิงตระกูลซุนคนนี ้ขโมยและขายแม่นางเจียงน่ะสิ!
เมือคิดไปถึงข่าวลือทีเคยได้ยินก่อนหน้านี ้อย่างราง ๆ ทีว่าองค์ชายหย่งชินสังฆ่า หมอหลายคน… แม้ทางฝังจวนองค์ชายหย่งชินจะแก้ข่าวลือแล้ว และพวกหมอที หายตัวไปเหล่านั ้นก็ได้กลับบ้านแล้ว แต่ตอนก่อนหน้านั ้นก็ไม่มีใครรู้ว่านีเป็น ข่าวลือ!
แม่นางเจียงอุตส่าห์ช่วยชีวิตแม่สามีนาง แต่ผู้หญิงคนนี ้กลับเนรคุณ ขโมยเอา ความลับด้านความสามารถของคนอืนไปเทียวพูดและยังขายเด็กสาวเช่นนี ้ นีต้อง เป็ นความแค้นทีใหญ่ขนาดไหนกัน!
ประกายความเหยียดหยามแฝงอยู่ในแววตาของทุกคนราง ๆ
เจียงป่ าวชิงยิมเล็กน้อย ้ “สะใภ้ตระกูลซุน นีไม่ค่อยดีกระมัง ? ข้าไปตรวจ อาการทีจวนองค์ชายหย่งชินซึงเป็ นการรักษาเพือช่วยชีวิตคน แต่เจ้ากลับมองว่า เป็ นการเก็งกําไรทีว่าว่า ‘ร้องขอความมังคั งจากการเสียงอันตราย ’ ใส่ร้ายข้า ชัด ๆ”
หวังชือใช้มือป้องใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว ราวกับว่าฟันทีถูกตบจนหลุดนั ้นยังคงรู้สึก เจ็บอยู่เล็กน้อย นางดึงสติกลับมา ในใจรู้สึกโกรธแค้นเหลือหลาย “ทีมัวแต่พูด มากอยู่ได้ก็เพราะว่าเจ้าได้รับผลประโยชน์เพียงคนเดียวและไม่เต็มใจแบ่งข้าล่ะ สิ! ดี! ข้าจะบอกให้ทุกคนรู้ว่าเจ้าเป็ นคนตําทรามเนรคุณ!”
แต่เจียงป่ าวชิงตรงไปตรงมายิงกว่ า “ตามใจเจ้าเถอะ ถ้าหากว่าข้าแบ่งรางวัลหรือ ให้เงินเจ้าจริง ๆ งั ้นระเบียบแบบแผนก็ถูกทําลายจนหมดสิ ้นน่ะสิ เมือถึงตอนนั ้น ทุกคนก็ไม่ต้องออกไปทํางาน แค่นังยอง ๆ ตรงทางเข้าร้านยา ไม่ ก็นังอยู่ ตามห้อง รักษาโรคเพือแนะนําหมอให้กับคนป่ วยโดยเฉพาะ แล้วพอหมอได้ค่ารักษาก็ไป แย่งหมอมาบางส่วนโดยอาศัยว่าตัวเองต้องได้ค่าเหนือย มิเช่นนั ้นก็จะกลายเป็ น คนตําทรามเนรคุณ… เหอะ! ทั ้งสบายและง่ายดีเหลือเกิน”
ผู้คนทีอยู่โดยรอบอดไม่ได้ทีจะหัวเราะเมือได้ฟัง
แต่หวังชือกลับยิงแค้นใจ นางมองใบหน้าของเจียงป่ าวชิงแล้วอยากเข้าไปข่ วน เป็ นรอยให้รู้แล้วรู้รอด
เจียงป่ าวชิงรู้สึกได้ในใจจึงก้าวถอยหลังด้วยสีหน้าราบเรียบพร้อมใช้มือขวาคลํา กําไลข้อมือทีสวมอยู่บนข้อมือซ้าย
“แม่!”
มีเสียงตะโกนขึ ้น เจ้าของเสียงคือเด็กหนุ่มทีดูซือ ๆ เขาวิงเข้ามาด้วยสภาพเหงือ เต็มศีรษะ “แม่มาทําอะไรทีนี ?!”
หวังชือเหมือนจับฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้ได้ นางจับแขนซุนจงเลียงผู้เป็นลูกชายไว้ แน่น “ลูก! ในทีสุดเจ้าก็มาสักที มิเช่นนั ้นแม่เจ้าคงถูกหญิงเลวคนนี ้รังแกจนตาย ไปแล้ว!”
ซุนจงเลียงไม่กล้ามองตาเจียงป่ าวชิงด้วยซํ ้า เขาออกแรงดึงแขนของหวังชือและ กล่าวขอโทษเจียงป่ าวชิงอย่างลุกลี ้ลุกลนไปด้วย “แม่นางเจียง… ขอโทษด้วย จริง ๆ ทีเราสร้างปัญหาให้กับแม่นาง ข้าจะพาแม่ข้ากลับไปประเดี0ยวนี ้…”
หวังชือส่งเสียงร้องอย่างโศกเศร้าพร้อมสะบัดออกมาจากพันธนาการของซุนจง เลียง แทนทีนางจะไปกับลูกชาย นางกลับลงไปกลิงอยู่ ้ บนพื ้นราวกับเด็กน้อยซะ อย่างนั ้น
“ฮือออ นีข้าทําบาปอะไรไว้! อุตส่าห์เลี ้ยงลูกชายให้โตมาขนาดนี ้แต่เขาดันไปจด จ่ออยู่กับหญิงเลวคนนี ้ได้! นีเขาต้องการบีบบังคับให้แม่ของเขาตายให้ได้เลยใช่ ไหม!” นางกลิงและร้องเสียงดังด้วยลําคอเหมือนฆ้องหัก ้
ซุนจงเลียงเคยเห็นแม่ของเขาในสภาพนี ้เสียทีไหนกัน เขายืนทําอะไรไม่ถูกอยู่ ด้านข้างด้วยใบหน้าขาวซีด จะว่าเกลี ้ยกล่อมก็ไม่ใช่ ฉุดดึงก็ไม่ใช่อีก เขารู้สึกอับ อายขายหน้า อยากมุดหัวลงไปใต้พื ้นดินให้รู้แล้วรู้รอด
แต่คนอืน ๆ รู้สึกเห็นใจเจียงป่ าวชิงมากกว่า เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ทีดูเหมือนช่อ ดอกไม้กลับต้องมาเจอผู้หญิงปากร้ายช่างตบตาเช่นนี ้ เต็มไปด้วยคําพูดหยาบคาย แล้วยังจะลงไปกลิงอยู่ ้ บนพื ้นอีก
เจียงป่ าวชิงเองก็พยายามเค้นนํ ้าตาให้คลอจนเบ้าตาแดงกําไปตามสถานการณ์ เช่นกัน นางพูดกับพวกเพือนบ้านด้วยรอยยิมขมขืน ้ “เฮ้อ… ข้าทําให้ทุกคนต้อง มาเห็นเรืองตลกเสียแล้ว… ข้ายังเด็ก พ่อแม่ก็ตายไปตั ้งนานนมเน นีข้าไม่รู้จะทํา ยังไงจริง ๆ…”
น่าสงสารมาก!
ผู้คนรู้สึกเห็นอกเห็นใจเจียงป่ าวชิงมากขึ ้นเรือย ๆ สาวน้อยผู้โดดเดียวน่าสงสาร ทีรูปลักษณ์เหมือนช่อดอกไม้คนหนึง กับผู้หญิงดุร้ายเอะอะโวยวายอย่างไร้ เหตุผลและหน้าตาน่าเกลียด
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจิตใจเหล่าเพือนบ้านจะเอนเอียงไปอยู่ทีใคร
ทันใดนั ้นเอง ป้าทีมีนํ ้าใจออกความคิดเห็นให้กับเจียงป่ าวชิง “ฮาย แม่นาง เจ้า ปิ ดประตูแล้วไม่ต้องสนใจนางดีกว่า วันทีอากาศหนาวเช่นนี ้ปล่อยให้นางส่งเสียง ร้องไปอย่างนั ้นแหละ”
เจียงป่ าวชิงทําท่าทีลังเลเล็กน้อย “นี… นีทําได้ด้วยหรือจ๊ะ ? จะเป็ นการรบกวน ทุกคนหรือเปล่าจ๊ะ ?”
พวกเพือนบ้านทีมีนํ ้าใจต่างพากันพูดขึ ้น “ไม่เป็ นไรเลย ถ้านางส่งเสียงร้องเช่นนี ้ อีก เราจะไปรายงานกับฝ่ ายราชการว่านางส่งเสียงดังรบกวนชาวบ้าน เจ้ารีบกลับ เข้าบ้านไปเถอะ”
เจียงป่ าวชิงกล่าวขอบคุณผู้หวังดีทุกคนด้วยท่าทางอ่อนแอ ก่อนจะจะปิ ดประตู บ้านอย่างแน่นหนา
เมือมองดูประตูบ้านทีปิ ดอย่างแน่นหนานั ้น ซุนจงเลียงรู้สึกเจ็บปวดใจ เขาทําใจ แข็งแล้วฉุดดึงแม่ตัวเองทีกลิงอยู่ ้ บนพื ้นให้ลุกขึ ้น “นางไปแล้ว แม่พอเถอะ! เรา เองก็รีบกลับบ้านดีกว่า”
หวังชือกระฟัดกระเฟี ยดลุกขึ ้นจากพื ้น “ไม่! ข้าจะทุบประตูนี ้ให้แตก!”
ผู้คนทีมุงดูอยู่ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วในตอนนี ้ พวกเขาพากันนินทาอย่างไม่ เกรงใจอีกต่อไป คนหนึงบอกว่านางเนรคุณ อีกคนบอกว่านางคิดโลภอยากได้เงิน จนเป็ นบ้า และยังมีคนทีบอกว่านางไม่รู้จักขายขี ้หน้าคนอืนเขาอีกด้วย พวกป้า ๆ ยาย ๆ เหล่านี ้ต่างพากันด่าหวังชือจนสีหน้าหวังชือยําแย่สุด ๆ เลยทีเดียว
เหมือนมีเสมหะอุดตันอยู่ในลําคอของหวังชือ นางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก สุดท้าย เป็ นลมล้มไปด้วยความโกรธ
ซุนจงเลียงหน้าร้อนฉ่า เขาอับอาบขายหน้าอย่างทีสุด เมือคิดได้ก็รีบลากแม่ของ เขากลับไปโดยทีไม่สนใจอะไรอีก
