ตอนที 435 : หวังชือมาทีบ้าน เจียงป่ าวชิงพูดด้วยสีหน้าหนักแน่น “ครูเวินไม่รู้อะไร ต่อให้ทักษะรักษาโรคของ ข้าจะยอดเยียมมากจนซอยลึกปกปิ ดกลินหอมของเหล้าไม่ได้ และแม้ข้าจะไม่ ค่อยแสดงฝี มือเท่าไหร่ แต่สักวันเรืองทีข้าเป็ นหมอมีฝี มือก็ต้องถูกพูดออกไปอยู่ดี คนทีพูดไปอาจไม่ใช่สะใภ้ตระกูลซุน แต่อาจเป็ นสะใภ้ตระกูลโจหรือตระกูลจ้าว
ก็ได้ สิงทีมันจะมามันก็ต้องมาอยู่วันยังคํา ถ้าโทษก็โทษตัวข้าเองทีโดดเด่น เกินไปเจ้าค่ะ”
ในทีสุดครูเวินก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา “แม่นางเจียง เจ้า…” มีใครเขาชมตัวเองเช่นนี ทีไหนกันเล่า!
หลังจากหัวเราะแล้ว ครูเวินรู้สึกสบายใจไม่น้อยเลย นางโค้งคํานับให้เจียงป่ าวชิง อย่างจริงจังแต่เจียงป่ าวชิงจึงรีบหลบหลีกอย่างเกรงใจ
“แม่นางเจียงทั งใช้ใจคํานึงถึงผู้อืนและใจกว้างจนข้าไม่สามารถตอบแทนบุญคุณ ของเจ้าได้” ครูเวินพูดเสียงเบา “ต่อไปข้าจะพยายามอย่างเต็มทีเพือสอนวิชา ความรู้ให้กับน้อง ๆ ทั งสองของเจ้า ขอให้เจ้าวางใจ”
คําพูดนี จริงใจยิงกว่ าอะไรทั งสิ น เจียงป่ าวชิงเองก็รู้สึกดีใจเช่นกัน “ข้าเองก็ต้อง ขอรบกวนครูด้วยเจ้าค่ะ”
ในทีสุดครูเวินก็กลับไปโดยทีไม่สนใจการเหนียวรั งของเจียงป่ าวชิงและเจียงฉิง เมือดูจากทิศทางทีนางเดินไป ดูเหมือนนางไม่ได้กลับบ้านแต่มุ่งหน้าไปยังบ้าน แม่นมของนาง
เจียงป่ าวชิงไม่ได้นําเรืองนี มาใส่ใจแต่อย่างใด ทว่าวันต่อมา หวังชือลูกสะใภ้ของ ยายฉินทีเป็ นแม่นมครูเวินกลับมาโวยวายทีบ้านซะอย่างนั น
เจียงหยุนชานไปรําเรียนทีบ้านผู้เฒ่าหยุนไห่แล้ว ส่วนช่วงเวลานี เลียวชุนหยู่ก็ไป เล่นขว้างหิมะทีลานกว้างกับเด็กบ้านอืนในซอย เหลือเพียงเจียงป่ าวชิง เจียงฉิง และมีหลิวสามคนทีอยู่ทีบ้าน
เมือวานมีหลิวจัดเก็บห้องใหม่จนสามารถพักอาศัยได้แล้ว ทว่าเมือหลับนอนหนึง คืน ก็พบว่ายังมีบางจุดทีต้องปรับปรุงเล็กน้อยในวันนี นางกําลังจัดเก็บอยู่ข้างใน ห้อง ส่วนเจียงป่ าวชิงกับเจียงฉิงก็กําลังวางแผนช่วยกันหมักแกะดําทีทางจวนองค์ ชายหย่งชินเชือดมาให้อย่างดีแล้ว ตอนทีทุกคนกําลังยุ่งกับงานของตัวเองอยู่นั น
เสียงเคาะประตูดังสนันลอยมาให้ได้ยิน และมีเสียงร้องแหลมสูงของผู้หญิงปนอยู่ ในนั นด้วย
ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ! “เจียงป่ าวชิง เจ้าออกมาเดี0ยวนี !”
หัวคิ วของเจียงฉิงขมวดเข้าหากันแน่นและนางรู้สึกโกรธเล็กน้อย “พี ข้าจะไปดู ว่าเป็ นใครทีวิงมาร้องตะโกนทีบ้านคนอืนเช่นนี !”
แต่เจียงป่ าวชิงกลับห้ามนางไว้ “ขาของแกะดํานียังต้องทาเกลือต่ออีกหน่อยไม่ งั นจะเสีย เจ้าทํารอข้าอยู่ทีนีไปก่อน”
แม้เสียงนั นจะดังโหดร้ายมาก แต่นางฟังออกว่าน่าจะเป็ นเสียงของลูกสะใภ้คนที สองของยายฉิน แม่นมของครูเวิน
“แต่…” ไม่บ่อยนักทีเจียงฉิงจะไม่เชือฟังคําพูดของเจียงป่ าวชิง นางยังมีความ ลังเลเล็กน้อย “คนทีอยู่ข้างนอกตะโกนร้องอย่างดุร้ายแล้วก็โวยวายมากเลยนะจ๊ะ พี”
ก็เพราะว่าดุร้ายมาก เจียงป่ าวชิงถึงไม่ให้เจียงฉิงทียังเป็ นเด็กออกไปยังไงเล่า!
แน่นอนว่าเจียงป่ าวชิงไม่สามารถพูดออกไปตามตรงได้ นางเพียงยิมเล็กน้อยแต่ เนืองจากมีเกลือติดอยู่บนมือจึงไม่สามารถยืนมือไปลูบศีรษะของเด็กหญิงได้ ทํา ได้เพียงพูดเน้นด้วยเสียงหนักแน่น “ต่อให้ดุร้ายกว่านี ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะท่าทางทั งหมดต่างก็เป็ นเสือกระดาษเมืออยู่ต่อหน้าเข็มเงินของข้า”
เจียงฉิงยิมรับ นางเชือใจเจียงป่ าวชิงมาก สุดท้ายเด็กหญิงก็ พยักหน้าอย่างหนัก แน่น
เจียงป่ าวชิงออกไปล้างมือให้สะอาดและเช็ดมือให้แห้งอย่างช้า ๆ นางทายาบํารุง มืออีกหน่อยแล้วถึงจะไปเปิ ดประตู
ทันทีทีเปิ ดประตูและมองออกไปก็พบว่ามีเพือนบ้านออกมารอดูเรืองสนุกอยู่ นอกบ้านเป็ นทีเรียบร้อยแล้ว
อย่างไรก็ตาม ไม่สามารถโทษเพือนบ้านทีอยากยุ่งวุ่นวายได้ เพราะครอบครัวของ เจียงป่ าวชิงนั นมีเรืองทีชวนให้ผู้คนอยากรู้อยากเห็นจริง ๆ
บ้านของพวกเขาถือเป็นครอบครัวหนึงทีไม่มีผู้ใหญ่ มีเพียงเด็กทีดูท่าทางเป็ น พีชายและพีสาวทีก็ยังหนุ่มยังสาวคอยดูแล พาเด็กอีกสองคนใช้ชีวิต ซึงเด็กหนุ่ม
กับเด็กสาวสองคนผู้พีนั นมีรูปลักษณ์ทีดีราวกับภาพวาด และได้ยินมาว่ายังเป็ น แฝดหญิงแฝดชายด้วย ไม่รู้ว่าเป็ นลูกบ้านไหนทีมีบุญวาสนาขนาดนี …
นอกจากนี คนทีสามารถอาศัยอยู่ทีนีได้นั น นอกจากครอบครัวทีมีบรรพบุรุษตั ง รกรากอยู่ทีนีนานแล้ว ทีเหลือต่างก็เป็ นครอบครัวมีเงินทองเหลือเฟื อกันทั งนั น ทว่าเด็กสีคนในบ้านนี ใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีแม้แต่คนใช้ทีโตหน่อยคอยดูแล ดูยังไง ก็แปลกจริง ๆ
อย่างไรก็ตาม สําหรับเด็กทั งสีในบ้านหลังนี นั น พวกเขาแต่ละคนถ่อมตัวอย่าง มาก นิสัยก็เงียบ ๆ ไม่ค่อยชอบออกมาพูดคุยสุงสิงกับใคร เห็นหน้ากันยามปกติก็ มักพยักหน้าทักทายซึงกันและกันเพียงเท่านั น เด็กผู้ชายทีเป็ นคนเล็กออกมาวิง เล่นบ้างแต่ถามอะไรจากเขาไม่ได้เลย พอถูกถาม เจ้าเด็กชายก็เอาแต่อวดว่าพวกพี ๆ ของเขานั นดีกับเขาอย่างนู้นอย่างนี …เช่นนี จะไม่ให้คนอืนอยากรู้อยากเห็นได้ อย่างไร
ณ ตอนนี มีเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวาย แน่นอนว่าพวกเขาต้องออกมาดูเป็ น ธรรมดา
เจียงป่ าวชิงดึงประตูด้วยสีหน้านิง “สะใภ้ตระกูลซุน นีเจ้ากําลังทําอะไร ?”
หวังชือเอามือเท้าสะเอวเหมือนกับกานํ า เมือมองดูใบหน้าสดใสยากจะปกปิ ดของ เจียงป่ าวชิง นางก็รู้สึกโกรธมากกว่าเดิมและอยากข่วนใบหน้าของเจียงป่ าวชิงให้ เป็ นรอย!
ไม่รู้ว่านางแพศยาคนนี ใช้วิธีอะไรกันแน่!
เมือวานหญิงชราเวินไปทีบ้าน นางถามหญิงชราว่าเจียงป่ าวชิงทีนางเอาไป แนะนํากับพ่อบ้านของจวนองค์ชายตอนนี ไปมีจุดยืนในจวนองค์ชายแล้ว แล้ว เด็กคนนั นนึกถึงบุญคุณของนางบ้างหรือเปล่า แต่ไม่รู้ทําไม สิ นเสียงทีถาม ออกไปนางก็ถูกแม่หม้ายทีมีจรรยาบรรณเต็มเปี ยมคนนั นด่าตั งแต่หัวจรดเท้ายก ใหญ่ ทั งยังหาว่านางไร้ยางอายและเป็นความหายนะของตระกูลซุนอีก!
ตั งแต่แม่เล้าแก่จนถึงลูกชายคนเล็กทีถูกทําให้หลงคนนั น แต่ละคนต่างก็ยืนอยู่ ข้างหญิงชราเวินกันทั งนั น
น่าโมโหนัก!
ฟันสองซีทีถูกตบจนหลุดของนางยังปวดจนถึงตอนนี นางเองก็เป็ นผู้เคราะห์ร้าย แต่เจียงป่ าวชิงคนนี กลับยืนอยู่ทีนีอย่างสบายดี เมือดูจากใบหน้าทีแดงระเรือ ไม่ แน่อีกฝ่ ายอาจถูกเลี ยงอย่างดีอยู่ในจวนองค์ชายก็เป็ นได้
แล้วมีสิทธิ< อะไรถึงกัดนางไม่ปล่อยเช่นนี เล่า!
“มาทําอะไรอย่างนั นรึ ?!” หวังชือหัวเราะแล้วพูดเสียดสีอย่างอิจฉา “แม่นาง เจียง ข้าอยู่ในครอบครัวเล็ก ๆ มีอะไรเราพูดกันตรง ๆ ก็ได้ ข้าแนะนําเจ้าไปที จวนองค์ชายหย่งชินซึงถือว่าเป็ นเรืองดี แล้วทําไมเจ้าต้องมาทําให้ข้าถูกด่าด้วย”
เมือผู้คนทีเงียหูฟังอยู่โดยรอบได้ยินคําว่า “จวนองค์ชายหย่งชิน” พวกเขาก็พา กันเงียบโดยไม่ได้นัดหมายทันที
สีหน้าเจียงป่ าวชิงไม่เปลียนแปลง นางพูดขึ นนิง ๆ “ไม่ถือว่าเป็ นเรืองดีอะไร แต่ รางวัลทีได้นั นเยอะจริง ๆ”
เมือหวังชือได้ยินคําว่ารางวัล ดวงตานางพลันเป็ นกระกายพร้อมเกิดความรู้สึก ร้อนใจ จากนั นนางตะโกนเสียงดัง “เจียงป่ าวชิง! เป็นมนุษย์ต้องหัดรู้จักตอบ แทนบุญคุณ ข้าเป็ นคนแนะนําเจ้าให้กับจวนองค์ชายหย่งชินอย่างยากลําบาก วันนี เจ้าได้รับผลประโยชน์ทียิงใหญ่ กลับมา เช่นนั นแล้วมันคงไม่เกินไปใช่ไหม ถ้าหากว่าเจ้าจะเตรียมของมาขอบคุณข้าบ้าง”
ทันใดนั นมีคนพูดขึ น “ทีแท้ก็เป็ นเช่นนี นีเอง ข้าก็ว่าทําไมเมือวานถึงได้มีรถม้า มาจอดทีประตูบ้านตระกูลเจียงถึงสองคัน แกะดํากับกวางแม่นํ าชั นดี แล้วไหนจะ พวกของเฉลิมฉลองตรุษจีนมากมายต่างก็ถูกขนเข้าไปในบ้าน”
หวังชือได้ยินคําพูดนี นางก็ร้อนใจมากยิงขึ น นางอยากบุกเข้าไปในบ้านเจียงป่ าว ชิงแล้วขน “รางวัล” เหล่านั นกลับบ้านตัวเองให้หมด
หวังชือเห็นว่าเจียงป่ าวชิงแค่หัวเราะและมองนางอย่างเย็นชาแต่ไม่ได้พูดอะไร นางจึงคิดว่าเด็กผู้หญิงส่วนใหญ่หน้าบาง นางต้องเกลี ยกล่อมเพือนบ้านให้พูด แทนนางก่อนแล้วค่อยบีบบังคับอีกฝ่ าย นางไม่เชือว่าเด็กผู้หญิงคนนี จะไม่ยอม มอบเงินตอบแทนให้นางอย่างว่านอนสอนง่าย
หวังชือตัดสินใจพูดกับพวกเพือนบ้านเหล่านั นทันที “พวกเจ้าไม่รู้อะไร ข้าทั ง ขอร้องปู่ และบอกยายของข้าเพือฝากฝังความสัมพันธ์สําหรับเรืองของเด็กเจียง ป่ าวชิงคนนี กว่าจะหาคนทีคุ้นเคยและส่งเด็กแซ่เจียงเข้าไปช่วยเป็ นหมอรักษา พระนางเจียฮุ่ยในจวนองค์ชายหย่งชินได้ก็ลําบากมาก ตอนนี นางกลับมาแล้วและ ได้รางวัลกลับมา ตามมารยาทนางควรให้อะไรเพือขอบคุณคนแนะนําอย่างข้าสัก เล็กน้อยไม่ใช่รึ ?”
นางพูดไปก็เอียงสายตาทิมแทงเจียงป่ าวชิงไปด้วย
