หลังจากทีพีน้องได้กลับมาพบกันอีกครั้งหลังจากไม่ได้เจอกันนาน พวกเขาก็ต้อง เผชิญกับปัญหาแห่งความเป็ นจริง
เจียงป่ าวชิงแนะนํามีหลิวให้กับพวกพีน้องอย่างกระชับรัดกุม “นีคือสาวใช้จาก จวนองค์ชายหย่งชิน นางชือมีหลิว และยังมีอีกคนชือสุนถาวแต่นางกําลังฟื้ นฟู ร่างกายอยู่ในจวน นางจะตามมาทีนีในอีกไม่กีวัน”
เจียงหยุนชานรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย บ้านของเขามีสาวใช้แล้วหรือนี
เจียงฉิงสํารวจมีหลิวอย่างระวังตัว เมือเห็นว่ามีหลิวหน้าตาสะสวยดี ไม่เหมือน เป็ นคนไม่ดีและดูเรียบร้อยเชือฟังไร้พิษภัย นางพยักหน้าอย่างเสียมิได้แล้วพูดขึ้น อย่างซุกซน “มีสาวใช้ก็ดีนะจ๊ะ จะได้แบ่งเบาเรืองงานบ้านกับพีสาวไง”
เลียวชุนหยู่เองก็รู้สึกดีใจด้วยเช่นกัน “สวัสดีขอรับพีมีหลิว” มีหลิวถอนสายบัว “คุณชายเล็กเรียกข้าน้อยว่ามีหลิวก็ได้จ้ะ”
หลังจากพบหน้ากันแล้ว คนของจวนองค์ชายก็ช่วยย้ายของกองโตทีอยู่ในรถม้า เข้าไปในบ้าน กล่องผ้าไหมลํ้าค่าเหล่านั้นค่อนข้างดีพอสมควร เนืองจากมันอยู่ใน กล่องผ้าไหมจึงมองไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างใน
แต่ตอนทีเจียงป่ าวชิงกําลังจะออกจากจวนองค์ชาย พระชายาก็สังให้คนนําสิ งที ใช้เฉลิมฉลองตรุษจีนมาให้เพิมเติมซึงมันค่อนข้างสะดุดตาอยู่พอสมควร มีทั้ง กวางแม่นํ้าและแกะดําทีถูกเชือดอย่างดีแล้ว ทั้งยังมีปลาแช่แข็งและปลิงทะเลหา ยากในเมืองหลวงอีกด้วย แต่ละอย่างล้วนทําให้ผู้คนตกใจจนพูดไม่ออกเมือได้ เห็น
แม้ตอนทีอยู่ในหมู่บ้านโจรเจียงฉิงจะเคยเห็นของดี ๆ จนชินแล้ว แต่นางก็อด หน้าบานเป็ นกระด้งไม่ได้ “โอ้โห! ดูเหมือนว่าปี นี้คงไม่ต้องไปซื้อของเฉลิม ฉลองตรุษจีนเองแล้วล่ะนะ”
เมือย้ายของเสร็จแล้ว เจียงป่ าวชิงก็ให้เงินและบอกกับเหล่าคนทีช่วยย้ายของอย่าง สุภาพว่าจะเลี้ยงเหล้าพวกเขา
หลังจากทีส่งคนจากจวนองค์ชายกลับไปแล้วนางก็ปิ ดประตูบ้านลงกลอนอย่างดี จากนั้นพีน้องก็พากันเข้าไปในบ้าน
“พีป่ าวชิง อะไรอยู่ในกล่องพวกนี้รึ ?” เลียวชุนหยู่มองกล่องผ้าไหมทีจัดวาง อยู่ในบ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ในช่วงไม่กีวันทีผ่านมานี้เขาเข้าใจ กฎเกณฑ์บางอย่างและรู้ว่าเขาไม่ควรแตะต้องของของคนอืนหากว่ายังไม่ได้รับ อนุญาตก่อน
เจียงป่ าวชิงพูดขึ้นยิม ๆ ้ “เจ้าลองเปิ ดดูสิ”
เลียวชุนหยู่เปิ ดกล่องผ้าไหมติดต่อกันหลายกล่องอย่างกระตือรือร้น สีหน้าตก ตะลึงของเขาก็ค่อย ๆ เปลียนเป็ นยากทีจะเชือ
“หะ… โหพี! พะ… พี!” เลียวชุนหยู่หันกลับไปมองเจียงป่ าวชิงและถึงกับพูดติด อ่าง “พีไม่ได้ปล้นห้องเก็บของจวนองค์ชายกลับมาใช่ไหมนี ?”
เจียงฉิงทีอยู่ข้างเขาก็เปิ ดกล่องหนึงด้วยเช่นกัน แต่นางโชคดีทีเปิ ดเจอกล่องเงิน ทองพอดี
สีทองแวววาวทําให้ดวงตาของเด็กหญิงเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง
เจียงป่ าวชิงวางมือแล้วพูดขึ้นอย่างถ่อมตัว “นีเป็ นสิงตอบแทนทีข้าไปรักษาโรค ทีจวนองค์ชายหย่งชินมอบให้ พวกเจ้าถูกตาต้องใจอันไหนก็หยิบไปนะ”
เลียวชุนหยู่แทบโถมตัวขึ้นไปบนขาของเจียงป่ าวชิง เขาอยากรู้ว่าเขารําเรียนการ รักษาโรคตอนนี้ยังทันหรือไม่
เด็กทั้งสองพากันเลือกของลํ้าค่าอย่างมีความสุข ในขณะทีเจียงป่ าวชิงกับเจียง หยุนชานพูดคุยกันเสียงเบาอยู่ด้านข้าง ซึงเจียงหยุนชานเป็ นคนพูดขึ้นก่อน “ป่ าว ชิง ดูเหมือนว่าชีวิตทีจวนองค์ชายหย่งชินจะไม่ค่อยดีนัก” เขามองน้องสาวด้วย ความสงสารเล็กน้อย “ของพวกนี้เยอะมาก มันเลยดูเหมือนพวกเขากําลังชดเชย ให้กับเจ้ายังไงยังงั้นเลยนะ”
เจียงป่ าวชิงไม่ค่อยสนใจเรืองทีมันผ่านไปแล้วสักเท่าไหร่จึงพูดขึ้นยิ้ม ๆ “ทักษะ รักษาโรคของข้ายอดเยียมจึงทําให้รักษาพระนางเจียฮุ่ยได้เป็ นอย่างดี พวกเขาเลย ให้มาจ้ะพี”
เจียงหยุนชานเผลอหัวเราะออกมาแล้วพูดขึ้น “มีชมตัวเองด้วย” เขาหยุดชะงัก เล็กน้อย จากนั้นก็พูดต่อเสียงเบา “ข้าได้ยินเรืองของพระชายารองอิงแล้ว เจ้าคง ลําบากใจไม่น้อยเลยนะในตอนนั้น”
“พระชายารองอิงเป็ นตัวตลกทีชอบก่อเรืองวุ่นวาย ไม่ถือว่าทําให้ลําบากใจอะไร หรอกจ้ะพี ว่าแต่…” เจียงป่ าวชิงมองเจียงหยุนชานอย่างแปลกใจ “พีรู้เรืองนี้ได้ ยังไงหรือจ๊ะ ?”
เจียงหยุนชานไม่ได้ปิ ดบัง “ศิษย์พีเผยบอกข้าน่ะ”
“ศิษย์พีเผย…” เจียงป่ าวชิงกะพริบตาปริบ ๆ “แล้วเขาไปรู้มาจากทีไหน ?”
“อ้อ ศิษย์พีเผยสนิทกับหลินยู่ถิง ผู้สืบทอดของจวนองค์ชายหย่งชิน ศิษย์พีเผย กลัวว่าข้าจะเป็ นห่วงเจ้าเลยสืบถามเรืองของเจ้ากับผู้สืบทอด” เจียงหยุนชาน อธิบาย “เขาช่างเป็ นคนดีจริง ๆ”
เจียงป่ าวชิงไม่ได้สงสัยอะไรเขา เพราะตอนทีนางเข้าจวนองค์ชายหย่งชินครั้ง แรก นางเคยเห็นหลินยู่ถิงพาเผยหยู่เจ๋อมาคารวะพระนางเจียฮุ่ยทีตอนนั้นยังไม่ ฟื้ น และยังมีช่วงหลังอีกทีหลินยู่ถิงเคยบอกเองว่าศิษย์พีเผยฝากให้เขาดูแลนาง
ช่างเป็ นคนดีจริง ๆ นันแหละ
เจียงป่ าวชิงพยักหน้า “อื้ม ข้าเคยได้ยินผู้สืบทอดบอกว่าคุณชายเผยฝากให้เขา ดูแลข้าจริง ๆ”
ทั้งสองคนชืนชมศิษย์พีเผยกันต่ออีกสักพัก หลังจากทีตัดสินใจว่าจะนําของขวัญ ไปขอบคุณอีกฝ่ ายในอีกสองสามวัน เจียงฉิงกับเลียวชุนหยู่ก็เดินถือของทีพวกเขา เลือกเสร็จแล้วมาหาพวกเขา
สิงทีเจียงฉิงเลือกคือสากหยกทีใช้ตํายา แม้ของสิงนี้จะลํ้าค่า แต่กลับเป็ นได้แค่ สิงของทีใช้วางไว้ดูเล่น หยกนั้นบอบบาง ไม่สามารถใช้ตํายาจริง ๆ ได้ เจียงฉิงจึง มองเจียงป่ าวชิงอย่างคาดหวัง “พีสาว ข้าเอาสากตํายาอันนี้ไปไว้ในห้องของข้า ได้ไหมจ๊ะ ?”
อันทีจริงยังมีปิ นปักผมลํ้าค่าหายากและสวยงามมากมายในกล่องผ้าไหมเหล่านั้น แต่เจียงฉิงไม่เลือกสักอัน นางกลับเลือกสากตํายาทีใช้ได้เพียงนําไปตั้งไว้ดูเพือ ความสวยงาม
แต่เจียงป่ าวชิงเคารพการตัดสินใจของน้องสาวมาโดยตลอดจึงพูดขึ้นยิม ๆ ้ “ได้สิ แค่เจ้าชอบข้าก็ดีใจแล้ว”
เจียงฉิงส่งเสียงโห่ร้องอย่างดีใจ
ส่วนเลียวชุนหยู่ เขาก็เลือกของทีเอาไว้ใช้วางไว้ดูสวย ๆ งาม ๆ เช่นกันนันก็ คือ จิ้งหรีดทีทําจากหยกขาวสองสามตัว รูปร่างของมันแตกต่างกัน ดูมีชีวิตชีวา เหมือนกับของจริง อีกทั้งหยกยังมีคุณภาพสูงและฝี มือการแกะสลักก็ยอดเยียม
เลียวชุนหยู่ถือจิ้งหรีดเหล่านั้นแล้วมองเจียงป่ าวชิงอย่างกระสับกระส่ายเล็กน้อย “พีป่ าวชิงว่าข้า… ข้าเลือกเยอะเกินไปหรือเปล่า…”
เจียงป่ าวชิงหลุดหัวเราะ “ไม่เลย ข้ายังคิดว่าพวกเจ้าเลือกกันน้อยเกินไปด้วยซํ้า ของลํ้าค่ากองโตขนาดนั้น พวกเจ้ากลับเลือกมาแค่นี้เองรึ ?”
เจียงฉิงส่ายหน้าอย่างเข้าใจ “แม้ข้าไม่เคยไปทีจวนองค์ชาย แต่ข้ารู้ว่าบรรดา ตระกูลสูงศักดิ<เหล่านั้นคงมีบางคนทีมีจิตใจโหดเหี้ยมและใจดําอํามหิตมาก การ ทีพีได้รับค่าตอบแทนมา แม้พีจะมีความสามารถมากแค่ไหนแต่ข้าเข้าใจว่าไม่ใช่ เรืองง่ายเลยกว่าจะได้รางวัลมา การทีพีเต็มใจแบ่งของให้เรานั้นเป็นเพราะพีใจดี ข้าเลือกเอาสากหยกตํายาอันนี้ก็เพียงพอแล้วจ้ะ ข้าอยากเอาไปวางไว้ในห้องเพือ ใช้เตือนใจให้ข้าขยันเรียนวิชารักษาโรคให้เก่ง ๆ ในอนาคตจะได้ช่วยอะไรพีสาว ได้บ้าง”
เลียวชุนหยู่หน้าแดงกํา เขารู้สึกว่าตัวเองเลือกเยอะเกินไปหลังจากได้ฟังเจียงฉิ งพูด จึงตัดใจเหลือไว้ในมือเพียงจิ้งหรีดหนึงตัว และนําตัวทีเหลือวางไว้บนโต๊ะ “ข้าเปลียนใจ เอาแค่นี้ก็พอแล้วขอรับ…”
เจียงป่ าวชิงยิมพลางยัดจิ ้ ้งหรีดตัวทีเหลือกลับไปให้เลียวชุนหยู่ ก่อนจะพูดขึ้นยิม้ ๆ “จิ้งหรีดหยกพวกนีมาเป็ นชุดอยู่แล้ว มันไม่ใช่ของทีลํ้าค่าอะไรขนาดนั้น เจ้า เอาไปเถอะ”
แต่เลียวชุนหยู่กลับส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ “ข้าเอาไว้ตัวเดียวก็พอแล้วขอรับ พีเก็บ อันทีเหลือไว้เป็ นสินสมรสเถอะ” เมือพูดถึงสินสมรส เลียวชุนหยู่ก็เกาศีรษะ เบา ๆ
เจียงป่ าวชิงกับเจียงหยุนชานแทบหลุดหัวเราะออกมา
“อ่าฮะ ตอนนี้ชุนหยู่ของพีรู้จักเก็บสะสมสินสมรสให้พีสาวแล้ว” เจียงป่ าวชิง ลูบศีรษะทีมีผมฟู ๆ ของเลียวชุนหยู่ “แต่เจ้าเอาไปเถอะน่า ข้าให้ เราเป็ น ครอบครัวเดียวกัน จะแบ่งอย่างชัดเจนขนาดนั้นทําไม หรือว่าถ้าพวกเจ้าได้รับ ของลํ้าค่าอะไรในอนาคต ข้าไม่สามารถไปเลือกเอามาเก็บไว้ได้ ?”
เจียงป่ าวชิงจงใจพูดให้เจียงฉิงกับเลียวชุนหยู่ตืนตัว และพวกเขาร้อนรนจริง ๆ แต่ละคนแทบตบหน้าอกรับประกันว่าจะให้เจียงป่ าวชิงเลือกได้ตามใจชอบ เอา ไปทั้งหมดก็ยังได้
เจียงป่ าวชิงหัวเราะจนหางตาชื้นไปด้วยนํ้าตา “ฮ่า ๆ ๆ ดูสิ ในเมือพวกเจ้าเองก็ยัง คิดจะมีนํ้าใจต่อพีสาวอย่างข้า ข้าเองก็มีนํ้าใจกับน้อง ๆ พวกเจ้าอย่าทําให้ข้ารู้สึก ว่าตัวเองขี้งกเลย ไป ๆ ๆ รีบไปเลือกอีกสักสองสามอย่างเร็วเข้าเลย ไม่อย่างนั้น ข้าโกรธจริง ๆ ด้วย”
หลังจากทีเด็กทั้งสองถูกไล่ให้ไปเลือกของเพิมแล้ว เจียงป่ าวชิงหันกลับมาพูดกั บ เจียงหยุนชานด้วยหน้าตาทะเล้น “ข้าต้องทําให้พีชายไม่ได้รับความเป็ นธรรม แล้ว เพราะพีจะได้เลือกของทีเหลือต่อจากพวกน้อง ๆ”
สองพีน้องหัวเราะด้วยกัน
