ตอนที่ 1090 ต้นขาทองคำ
ตอนที่ 1090 ต้นขาทองคำ
ระหว่างทาง โก่วเวินก็เห็นดอกกุหลาบสีขาวสดช่อใหญ่ที่ห่อบรรจุอย่างดีวางอยู่บนถังขยะ
หล่อนคาดเดาในใจว่าอาจมีชายหนุ่มคนหนึ่งมอบให้หญิงสาวที่เขาชอบ แต่หญิงสาวไม่ชอบผู้ชายคนนั้น หล่อนจึงโยนดอกไม้ทิ้งไป
การส่งดอกไม้ให้ผู้ป่วยในสหรัฐอเมริกาเป็นที่นิยม แต่โก่วเวินขาดแคลนเงิน หล่อนเพิ่งจะซื้อผลไม้และอาหารเสริม แล้วจะเอาเงินจากไหนไปซื้อช่อดอกไม้อีก? หล่อนไม่มีเงินค่าอาหารในช่วงครึ่งหลังของเดือนด้วยซ้ำ~
มันจะดีกว่าไหมถ้านำช่อดอกไม้นี้ไปมอบให้รุ่นพี่จ้าว?
อย่างไรเสียก็ไม่มีใครรู้ว่าหล่อนหยิบมันมาจากถังขยะ
โก่วเวินมองไปรอบ ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความระแวง เมื่อไม่เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย หล่อนก็หยิบช่อดอกไม้ขนาดใหญ่แล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
ผู้คนสัญจรไปมาอย่างเร่งรีบและน้อยคนนักจะสังเกตเห็นเหตุการณ์นี้ แม้ว่าพวกเขาจะเห็น แต่ก็ไม่มีใครสนใจ
แม้ว่าปีศาจหมูจะดูน่าเกลียด แต่นักเรียนต่างชาติที่ได้รับฟังความคิดเห็นชื่นชมวัฒนธรรมต่างประเทศและดูถูกบ้านเกิดเมืองนอนของตนเองต่างก็ชอบเขา พวกเขาสนุกกับการฟังจ้าวซั่วหยางวิพากษ์วิจารณ์ประเทศบ้านเกิดของเขา
ดังนั้นเขาจึงมีคนที่มาชื่นชอบอยู่บ้าง
เขายังใช้จ่ายอย่างไม่เห็นแก่ตัวและมีภูมิหลังทางครอบครัวที่เข้มแข็ง จึงมีผู้คนมากมายล้อมรอบเขามากขึ้น
นอกจากนี้ยังมีนักเรียนรุ่นน้องบางคนที่ไม่รู้ความจริง เมื่อเห็นว่าเขามีผู้คนรายล้อมรอบตัว จึงคิดว่าเขาคงมีอำนาจมาก และติดตามมาเพื่อประจบประแจง โก่วเวินเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
ดังนั้นเมื่อโก่วเวินมาที่ห้องผู้ป่วยของปีศาจหมูพร้อมของขวัญและช่อดอกกุหลาบสีขาวที่เก็บมาจากถังขยะ สิ่งที่หล่อนเห็นคือรอบเตียงของปีศาจหมูตัวนั้นเต็มไปด้วยผู้คน
โก่วเวินรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับรัศมีเปล่งประกายเหนือศีรษะของจ้าวซั่วหยาง หล่อนสาบานในใจว่าจะกอดต้นขาทองคำของเขาให้แน่น
เมื่อทุกคนเห็นโก่วเวินเดินเข้ามาพร้อมช่อกุหลาบขาวในอ้อมแขนของเขา หลายคนก็ตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นก็ส่งเสียงเชียร์
“รุ่นพี่จ้าวมีเสน่ห์มากเลย เด็กผู้หญิงจากสถาบันอื่นมาสารภาพรักกับพี่แล้ว งั้นพวกเราไม่อยู่เป็นก้างขวางคอแล้ว”
หลังจากกล่าวเช่นนั้น พวกเขาก็กล่าวลาด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่ทุกคนในห้องจะทยอยออกไปราวกับกระแสน้ำ
โก่วเวินเพิ่งจำได้ว่าภาษาดอกไม้ของดอกกุหลาบขาวก็คือ ความรักอันบริสุทธิ์
ตอนที่เก็บดอกไม้มา เธอไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงคิดว่าการมีช่อดอกไม้ไปเยี่ยมคนป่วยคงดูดีขึ้น
แต่การถูกเข้าใจผิดก็ไม่เลว บางทีหล่อนอาจจับพลัดจับผลูได้เป็นแฟนของรุ่นพี่จ้าวก็ได้
โก่วเวินหน้าแดงและพูดกับว่าจ้าวซั่วหยางว่า “ฉะ… ฉันไม่ได้ตั้งใจซื้อกุหลาบขาวมาให้ในเชิงนั้นนะคะ ฉันแค่ชอบมัน ก็เลยซื้อมาให้คุณ รุ่นพี่ ไม่ต้องเก็บเอาไปใส่ใจนะคะ”
เธอรู้วิธีปกปิดความจริง
ช่างบังเอิญที่จ้าวซั่วหยางเชื่อว่าเธอกำลังใช้กลยุทธ์ล่อเสือออกจากภูเขากับเขา
จ้าวซั่วหยางไม่เคยปฏิเสธสิ่งใด ๆ ที่มาหาเขาถึงประตูบ้าน เพื่อให้เขานอนด้วย แม้แต่หญิงสาวหน้าตาธรรมดาอย่างโก่วเวินก็ตาม
จ้าวซั่วหยางยิ้มบาง “ทำไมเหรอ ผมเลวร้ายมาก จนไม่สมควรได้รับคำสารภาพรักจากคุณเหรอครับ?”
ใบหน้าของโก่วเวินยิ่งแดงขึ้น หล่อนพูดด้วยความเขินอาย “ไม่ใช่ว่าคุณไม่ดีค่ะ แต่เป็นฉันเองที่ไม่คู่ควร”
จ้าวซั่วหยางยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดกับตัวเองในใจ “เธอก็รู้ตัวเองดีนี่!”
ในใจของเขา หญิงสาวหนึ่งเดียวที่คู่ควรกับเขาก็คือหลินม่าย น่าเสียดายที่เธอแต่งงานมีสามีไปแล้ว… เขาไม่สามารถครอบครองเธอได้~
เมื่อโก่วเวินเห็นว่าจ้าวซั่วหยางเพียงยิ้มและไม่พูดอะไร ในใจของเธอรู้สึกเสียศูนย์เล็กน้อย
ในแง่ของรูปลักษณ์เพียงอย่างเดียว หล่อนไม่มีศักยภาพในการแข่งขันเมื่อเทียบกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบตัวเขา
ในด้านการศึกษา ผู้ที่สามารถศึกษาต่อในต่างประเทศด้วยทุนรัฐบาลล้วนมีคุณวุฒิที่ดี
เนื่องจากไม่มีอะไรไปแข่งขันกับคนรอบข้าง หล่อนจึงอยากเอาใจรุ่นพี่จ้าว
โก่วเวินบ่นด้วยความรู้สึกไม่ยุติธรรมว่าตนพยายามรวบรวมนักเรียนที่มาศึกษาต่างประเทศให้มาเยี่ยมจ้าวซั่วหยางด้วยกัน และกลับถูกหลินม่ายทำลายแผนการทั้งหมด
ประการแรกหล่อนต้องการให้จ้าวซั่วหยางรู้ทุกสิ่งที่หล่อนทำเพื่อเขาลับ ๆ และประการที่สอง หล่อนต้องการให้จ้าวซั่วหยางรับรู้ความเกลียดชังที่ตนมีต่อหลินม่าย
หล่อนไม่สามารถจัดการกับหลินม่ายได้ แต่รุ่นพี่จ้าวมีอำนาจมาก น่าจะสามารถจัดการผู้หญิงคนนั้นได้แน่นอน
หล่อนได้ยินมาว่ารุ่นพี่จ้าวลาออกจากมหาวิทยาลัยในปีนั้น และดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับหลินม่าย
รุ่นพี่จ้าวและหลินม่ายมีความขัดแย้งกันในอดีต ด้วยความแค้นทั้งเก่าและใหม่ มันเป็นไปไม่ได้ที่รุ่นพี่จ้าวจะปล่อยหลินม่ายไป
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ โก่วเวินก็เยาะเย้ยอยู่ในใจและรู้สึกเบิกบานใจ
เมื่อจ้าวซั่วหยางได้ยินชื่อที่คุ้นเคย เขาก็รู้สึกตื่นเต้นโดยไม่มีเหตุผลและโพล่งออกมา “หลินม่ายมาเรียนที่สหรัฐอเมริกาด้วยเหรอ?”
โก่วเวินพูดไม่ออก
แม้ว่าทางมหาวิทยาลัยจะพยายามปิดข่าวเกี่ยวกับการไล่ตามผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอย่างหลินม่ายของจ้าวซั่วหยาง แต่นักศึกษาส่วนใหญ่ก็รู้เรื่องนี้
โก่วเวินเองก็เคยได้ยินมาบ้างเช่นกัน
หล่อนคิดว่าจ้าวซั่วหยางไล่ตามหลินม่าย เพราะเธอสวย และเขาต้องการเล่นกับผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว
แต่เมื่อดูปฏิกิริยาของเขา ดูเหมือนว่าเขายังคงคิดถึงหลินม่ายอยู่ นี่ไม่ใช่แค่เพื่อความสนุกสนาน แต่เพราะเขาชอบหญิงสาวจริง ๆ มันจึงทำให้หล่อนรู้สึกอึดอัดมาก
ก็แค่มีความสวยนิดหน่อย ทำไมคนทั้งโลกถึงดูเหมือนจะใจดีกับหลินม่ายไปหมด?
…
เมื่อเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลในสหรัฐอเมริกา ต่อให้จะคลอดทารก คนไข้ก็สามารถกลับบ้านได้ในวันพรุ่งนี้หลังคลอด แล้วนับประสาอะไรกับขาหัก
จ้าวซั่วหยางพักรักษาตัวในโรงพยาบาลเพียงสามวันและกลับไปบ้าน
เมื่อหลินม่ายมามหาวิทยาลัย เธอเห็นขาที่บาดเจ็บของเขาอยู่ในเฝือกและใช้ไม้ค้ำยัน เขาถูกรายล้อมไปด้วยเพื่อนร่วมชั้น และเดินไปรอบ ๆ มหาวิทยาลัยด้วยความหยิ่งผยอง
โก่วเวินกำลังยุ่งอยู่กับการไล่ตามเขาราวกับทาสที่ซื่อสัตย์ ซึ่งมันน่าขยะแขยงมาก
ไม่ไกลนัก ในมุมที่ไม่เด่นสะดุดตา เยว่จื้อเกากำลังมองโก่วเวินอย่างเย็นชา
ตอนเที่ยง หลินม่ายและเพื่อนร่วมชั้นหลายคนไปรับประทานอาหารที่โรงอาหาร
เมื่อพวกเขาเลือกโต๊ะและนั่งลง จ้าวซั่วหยางก็เดินเข้ามาโดยใช้ไม้เท้าค้ำยัน ขณะที่ยังมีเพื่อนร่วมชั้นมากกว่าสิบคนรายล้อม
โก่วเวินเองก็ตามติดเขาเหมือนกับคนรับใช้
เมื่อเห็นฉากนี้ หลินม่ายนึกสงสัยว่าโก่วเวินคงจะยอมช่วยจ้าวซั่วหยางเข้าห้องน้ำ หากเขาบอกว่าปวดฉี่
อย่างไรก็ตาม มันเป็นหน้าที่ของเธอที่จะต้องสุภาพและอ่อนน้อมถ่อมตน ตราบใดที่อีกฝ่ายไม่ได้สร้างความขุ่นเคืองให้ หลินม่ายก็สามารถเมินเฉยต่อมันได้
จ้าวซั่วหยางสังเกตเห็นสีหน้าของหลินม่ายที่แปรเปลี่ยนเล็กน้อย เขาชะงักเท้าและไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า
เขายังคงได้รับผลกระทบจากหลินม่ายและคุณปู่ฟางในตอนนั้น และไม่กล้าเข้าใกล้เธออีกต่อไป
แต่เพื่อนร่วมชั้นที่มากับเขาไม่ใช่พยาธิตัวกลมในท้องของเขา แล้วพวกเขาจะรู้ความคิดภายในจ้าวซั่วหยางได้อย่างไร
ทุกคนเห็นว่ามีโต๊ะว่างเพียงไม่กี่โต๊ะใกล้กับหลินม่าย จึงเดินไปนั่งตรงนั้นและช่วยเหลือจ้าวซั่วหยางให้นั่งลง
จ้าวซั่วหยางไม่ต้องการนั่งใกล้หลินม่าย แต่เขาไม่สามารถบอกความจริงได้ ดังนั้นจึงถูกเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ ดึงเขาไปนั่งที่โต๊ะอาหารใกล้หลินม่ายอย่างไม่เต็มใจ
จ้าวซั่วหยางรู้วิธีการรับมือกับสิ่งต่าง ๆ เมื่อมันมาถึง
เขาหยิบเงินไปเลี้ยงเพื่อนร่วมชั้นอย่างไม่ถือตัว และบอกว่าใครอยากกินอะไรก็สั่งได้เลย
เขาจะปล่อยให้หลินม่ายเข้าใจผิดว่าเขากำลังลำบากไม่ได้ และต้องพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเขามีชีวิตที่ดี
หลินม่ายเหลือบเห็นดวงตาโก่วเวินที่เปล่งประกายอย่างน่าประหลาด นี่หล่อนเป็นสุนัขที่รอเนื้อจากผู้เป็นนายหรือไง?
เธอถอนสายตาอย่างเย็นชาและไม่แสดงอาการใด ๆ ต่อการอวดเบ่งความใจกว้างของจ้าวซั่วหยาง
จ้าวซั่วหยางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
ในขณะที่รับประทานอาหารและพูดคุยกับเพื่อร่วมชั้นหลายคน หัวข้อดังกล่าวหันไปถึงการช่วยเหลือจ้าวซั่วหยางของตำรวจหลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บในวันนั้น
จ้าวซั่วหยางบรรยายกระบวนการช่วยเหลือในลักษณะที่เกินจริง และเพื่อนร่วมชั้นต่างก็ฟังด้วยความสนใจ
หลังจากที่จ้าวซั่วหยางพูดจบ เขาก็เปรียบเทียบสหรัฐอเมริกากับจีน และยกย่องสหรัฐอเมริกาอย่างมาก
โดยบอกว่าคนมีฐานะดีจะมีสวัสดิการดี แม้กระทั่งเฮลิคอปเตอร์ก็นำมาใช้ช่วยชีวิตคนได้ แล้วจีนทำได้หรือเปล่า?
เพื่อนร่วมชั้นเหล่านั้นต่างพยักหน้าหลังจากได้ยินสิ่งนี้ และโก่วเวินก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง
ถึงแม้จะมีขี้ติดอยู่บนก้นของพ่อชาวอเมริกันก็ตาม หล่อนก็จะเลียให้สะอาด ซึ่งน่าขยะแขยงจริง ๆ
ขณะที่หลินม่ายกำลังจะจากไป ตำรวจหญิงผิวขาวเดินเข้ามาและถามเสียงดัง “ใครคือคุณจ้าวซั่วหยาง?”
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
อวดเบ่งผิดประเทศแล้วมั้งปีศาจหมู ในอเมริกาต่อให้คุณเป็นคนรวย แต่ถ้าคุณเลี่ยงภาษีเมื่อไหร่ คุณก็เป็นอาชญากรบ้านเค้าได้นะ
ไหหม่า(海馬)
