บทที่ 223 เจอทีว
“แต่…”แป้งก็ยังสงสารนานาอยู่ดี นานาคิดเผื่อ ไปถึงตระกูลพลาธรครอบครัวของงเธอแต่ทำแบบนี้ คนที่จะเจ็บก็คือตัวของเธอเอง
พ่อกับแม่อยู่ตรงหน้าแต่กลับเรียกเขาไม่ได้ แป้ง รู้สึกถึงความทรมานในใจของนานา
“แป้ง เธอไปหาคุณหญิงโรสกับฉันหน่อย พวก เราจะบอกว่ามีธุระและจะขอกลับไปก่อน! “นานาพูด กับแป้ง
“ให้ฉันไปเถอะไม่เป็นไร แต่เธอมีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่ นี่ต่อจริงๆ ”
“ชั่งเหอะ เดี๋ยวพวกเราไปนั่งข้างนอกกัน”พูดจบ นานากับแป้งก็ออกจากห้องอาหารเลย ในห้องโถงมี แขกเต็มไปหมดเลยและมีแต่คนชั้นสูงที่เข้ามาร่วม งานทําให้นานากับแป้งเหมือนตัวแปลกประหลาดไป ทันทีเลยเพราะในงานนี้ก็มีแต่คนรวยกับคนยศสูง เท่านั้น
นานากับแป้งเริ่มตามหาคุณหญิงโรสแต่ คนเยอะ
จนเกินไปถ้าจะหาเจอก็คงไม่ง่าย จนกระทั่งมีผู้หญิง คนหนึ่งมาเจอกับนานาแล้วพูดว่า “เมื่อกี้ฉันพึงคุยกับ แม่เธอเสร็จ!วันนี้เธอสวยจริงๆนะปั้นหยา
“เธออยู่ไหน?”นานาก็เลยถามผู้หญิงคนนี้ไป
“เธออยู่ที่นั่น ผู้หญิงคนนั้นชี้ เห็นแต่คุณหญิง โรสใส่เสื้อผ้าสไตล์ชุดไทยโบราณที่ดูสวยงาม เธอยืน กับกลุ่มคุณหญิงคนอื่นๆก็ดูสวยไม่แพ้คนอื่นเลยที เดียว มองไปทางแม่ที่สวยแบบนี้นานารู้สึกดีใจมาก
แม่ต้องเป็นลูกของคนมีการศึกษาที่ดีแน่เลย!
“ไปเหอะ!พวกเราไปทางนั้นกันนานาจูงมือ แป้งไปหาคุณหญิงโรสและคุณหญิงโรสก็เห็นเธอ ทันทีเหมือนกัน เธอดีใจและเดินมาหานานายื่นมือไป จับที่มือของนานา “คุณนานา พวกเธอมาแล้วหรอ เมื่อกี้ฉันหาพวกเธอไม่เจอเลย
“พวกเราอยู่ทางโซนอาหารค่ะ นานามองไป ทางแม่แล้วยิ้มอ่อนๆในใจเธอมีความสุขล้นใจมากๆ
“อ๋อ!อาหารคืนนี้อร่อยถูกปากหนูไหม?” “อร่อยมากค่ะ หนูชอบมาก”
“อืม!งั้นพวกเธอต้องกินเยอะๆนะ”สายตาทั้งคู่ ของคุณหญิงโรสมองไปทางนานาด้วยความเอ็นดู เธออยากให้เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นลูกที่เธอเสียไปจริงๆ แต่จะเป็นไปได้ไง?ความหวังของเธอไม่มีทางเป็นได้
“ขอโทษค่ะคุณหญิงโรส พวกเรามีธุระด่วนต้อง รีบกลับไปค่ะ”แป้งที่อยู่ข้างนานาพูดเพราะเธอรู้ว่า นานาไม่รู้จะพูดยังไง
“อะไรนะ?พวกเธอจะไปตอนนี้หรอ?ไม่อยู่กันอีก ซักแป๊ปหรอ?”คุณหญิงโรสไม่อยากให้พวกเธอกลับ
นานารับรู้ถึงความไม่อยากของแม่ใจของเธอก็มี ความสุขแล้วถึงแม้จะไม่ได้รู้ความจริงว่าเธอเป็น ลูกสาวที่ตายไป แต่นัยน์ตาที่อ่อนโยนของเธอทำให้ นานารู้สึกดีใจมาก
“ไม่แล้วค่ะ บ้านเพื่อนมีธุระนิดหน่อยพวกเรา ต้องไปก่อนค่ะ ขอบคุณนะคะที่คุณเชิญพวกเรามาร่วม งานนี้”แป้งพูดต่อ ตอนนี้เธอทำได้แค่พยักหน้า “ถ้าอย่างงั้นก็ได้!พวก เธอขับรถไปก็ระวังหน่อย ว่างๆก็ติดต่อกันใหม่นะ” พูด จบเธอมองไปทางนานาและจับมือของเธอแน่นด้วย ความแน่นและไม่อยากปล่อย “ติดต่อมาบ่อยๆนะ”
“โอเคค่ะหนูจะติดต่อมาบ่อยๆนะคะ นานายิ้ม อ่อนๆ ตาของเธอเริ่มแดงแล้ว ถ้าเธอยังไม่ไปจากที่นี่ เธอคงจะร้องให้ออกมาแน่นอน
เธอจุบมือของแป้งแล้วเดินไปทางประตู พอเดิน ออกจากประตูและเดินไปทางลิฟต์ ในเวลานี้แขกมา ถึงกันเกือบหมดแล้วก็เลยทำให้ทางเดินลิฟต์โล่งไม่มี คน พอยืนอยู่ตรงหน้าลิฟต์สีหน้าของนานาไม่ค่อยดี เพราะเธอไม่อยากไปจากที่นี่เธออยากอยู่ต่อจริงๆ
ถ้าปั้นหยาไม่ไล่เธอกลับเธอก็จะได้ยืนดูพ่อกับ แม่ต่อ
แป้งรู้ว่าเธอคิดอะไรก็เลยพูดกับเธอว่า “พวกเรา อยู่อีกแป๊ปไหม?ให้เธอดูพ่อกับแม่นานอีกสักแป๊ป?ถ้า
ปั้นหยาไล่ก็ไม่เป็นไรเพราะคนที่เชิญพวกเราคือแม่
ของปันหยา” ามองเธอด้วยความ เกลียดชัง เธอส่ายหัวแล้วพูดว่า “ชั่งมันเฮอะ พวกเรา ไปเฮอะ”
และในตอนนี้ลิฟต์ดัง ดั้ง ดึง จากเดิมสายตาของ นานาที่เหม่อลอยก็เงยหน้าขึ้นมาดูผู้ชายที่เดินออกมา จากลิฟต์ เธอรีบทำตาโตค้าง แล้วพูดว่าทิวมาได้ไง?
ทิวใส่ชุดสูทสีดำทรงผมเก๋ๆหน้าที่สุขุมรอบตัวมี แต่แรงกดดัน แค่เขายืนอยู่ในลิฟต์ก็เหมือนเขาเป็นผู้ สูงส่งที่ยืนอยู่ที่สุดสูงสุดแล้ว
“เธอ…เธอมาได้ไง?”นานาถามแบบตกใจ
ทิวเห็นทั้งสองคนยืนอยู่ข้างลิฟต์เขาหรี่ตาแล้ว ถามว่า “ทำไม?พวกเธอพึ่งมาก็จะกลับแล้วหรอ?”
แป้งดีใจแทนนานาจริงๆ ทีนี้ทิวอยู่ที่นี่นานาก็จะ อยู่ที่นี่ต่อได้ เธอก็เลยพูดกับทิวว่า “ทีแรกพวกเราก็ ไม่อยากจะไปไหนหรอกแต่ปั้นหยาไม่ชอบพวกเรา และไล่พวกเราสองคนก็เลยต้องกลับไป
“แป้ง ไม่ต้องพูดแล้ว… “นานามองไปทาง เพื่อนสนิทเธอไม่อยากให้ทิวรู้เรื่องที่เกิดขึ้น
“ความจริงก็คือความจริงๆ หรือฉันพูดอะไรผิด ไป?”แป้งมองไปทางนานาจากนั้นเธอก็พูดกับทิวว่า “คุณทิวคะ นานาไม่อยากกลับไปหรอก คุณพาเธอ กลับเข้าไปในงานเลยคะ!ฉันพึ่งนึกได้ว่ายังมีงานที่ทำ ไม่เสร็จ ฉันไปก่อนแล้วนะ”
แป้งก็รู้ตัวดีในเวลาแบบนี้ข้างๆของนานามีแค่ ผู้ชายแบบทิวก็พอแล้วเธอไม่อยากจะเป็นก้างขวาง คอหรอก
นานามองไปทางเพื่อนสนิทไม่รู้จะพูดยังไง ตอน ที่ทิวเดินออกมาแป้งผลักนานาเบาๆเธอก็เลยล้มลงไป ในอ้อมกอดของทิว แป้งรีบเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วโปก มือกับเธอ
พอประตูลิฟต์ปิด นานาก็ยืนในอ้อมกอดของทิว ดีๆเธอเงยหน้ามองไปทางเขา “ทำไมเธอไม่บอกฉัน ว่าเธอจะมาร่วมงานด้วย?
“ทีแรกฉันปฏิเสธไปแล้วแต่ถ้าเธอจะมาฉันก็เลย มาด้วยทิวมองไปทางเธอและไปจับที่มือน้อยๆของ คนนเธอคอคูของฉัน ฉันจะรอดูว่าใครจะกล้าไล่ เธอไป”
นานายิ้มอ่อนๆแต่ในใจเธอก็รู้สึกเจ็บอยู่นิดหน่อย เธอไม่อยากเป็นศัตรูกับปั้นหยาจริงๆ แต่เธอรู้ว่าผู้ชาย คนนี้จะไม่มีทางให้เธอไปแน่นอน
“ไม่อย่างงั้นพวกเรากลับไปดีไหม?”นานาถาม
เบาๆ
เมื่อกี้ทิวได้ยินแป้งพูดว่าปั้นหยาไล่เธอออกไป เขาก็โกรธมากพอแล้วที่ปั้นหยาทำกับคนที่เขารักแบบ นี้ แต่พอตอนนี้เขาจะให้เธอไปจากที่นี่ได้ไง?เขาจะให้ เธออยู่ที่นี่ต่อแต่ไม่ใช่ในฐานะคนของบ้านพลาธรแต่ เข้าในฐานะคู่รักของเขา
“ไม่ได้ คืนนี้ต้องอยู่ที่นี่ อีกอย่างฉันยังมีเรื่องที่
ต้องทํา
“อะไรนะ?”
“ฉันชอบของสิ่งหนึ่งและอยากจะประมูลมาพอ ทิวพูดจบก็จูงมือเธอเข้าไปในงานในเวลานี้ประตูยัง เปิดประตูให้พวกเธอสองคนเพื่อที่จะให้เข้าไปได้เลย
