บทที่ 222 ปั้นหยาหาเรื่อง
คุณหญิงโรสสรรหาคำพูดที่จะปลอบใจเธอและ พูดว่า “พอแล้วลูกปั้นหยา ไม่ใช่ความผิดของผู้ช่วย แม้วหรอก แขกสองคนนั้นฉันเป็นคนเชิญมาด้วยตัว เอง คล้ายกับเวรกรรมและวาสนานะ!มีผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าเหมือนกันกับเธอเลย
ตาของปั้นหยาโตขึ้นมาทันทีและพูดแบบใส่ อารมณ์ว่า “อะไรนะ?นานาคนนั้นแม่เป็นคนเชิญมา? ทําไมแม่ต้องให้คนแบบนี้มาร่วมงานบ้านเรา?
คุณหญิงโรสมองไปทางท่าทางและสีหน้าของ ลูกและแอบคิดว่าทำไมลูกเราถึงทำตัวร้ายกาจแบบนี้ อย่างตกใจ “ลูกปั้นหยา คนที่มาก็คือแขกทั้งหมด
ทำไมลูกถึงพูดแบบนี้?”
“แม่ หนูไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นที่หน้าคล้ายหนู แล้วแม่ไปรู้จักเธอได้ยังไง?หรือเธอปลอมตัวเป็นฉัน แล้วมาขอความเห็นใจจากแม่?”
คุณหญิงโรสร้มสายหัวไปมาและอธิบายว่า “ไม่ใช่แบบนั้น แม่ต่างหากที่สนใจในตัวของเธอไม่รู้ ทำไมแม่รู้ถึงสึกดีกับเธอมากและเอ็นดูเธอเหมือนลูก วันนี้ก็เลยเชิญเธอมาร่วมงานด้วย” ทีนี้ปั้นหยาถึงจะเข้าใจว่าที่แท้แม่ก็เป็นคนให้ นานาเข้ามานั่นเอง เธอรีบพูดตอบว่า “แม่ แม่จะให้ เธอเข้ามาได้ไง ตอนนี้คนที่อยู่ด้านล่างเข้าใจผิดคิดว่า เป็นหนูกันหมดแล้ว หนูอยากเด่นที่สุดในงานของหนู แต่ดันโดนแย่งไปหมดแล้วอีกอย่างรสนิยมของเธอ ต่ำขนาดนั้น มันกำลังทำให้หนูเสียหน้าชัดๆ
“หยุดเดี๋ยวนี้นะลูก ปั้นหยาแม่สอนเธอว่าไง ใคร สอนให้เธอเป็นคนอยากเอาชนะคนอื่นและว่าร้ายเข้า ผู้อื่นแบบนี้ เป็นคนต้องรู้จักถ่อมตัว นานาเป็นแขกของ ฉัน ฉันไม่ให้เธอไปว่านานาแบบนั้น หยุดเดี๋ยวนี้ “คุณ หญิงโรสตำหนิเธอด้วยความโมโห
ปั้นหยากัดเม้มริมฝีปาก และไม่พูดอะไรหลังจาก นั้น แต่ความแค้นในสายตาเธอก็ปกปิดความรู้สึกไม่ ได้อยู่ดี เธอแค้นมาก!และเกลียดผู้หญิงที่มีหน้าตา คล้ายเธอ
“พอแล้วเธอรีบเตรียมตัว งานจะเริ่มแล้วฉันลง ไปดูแลแขกก่อน”คุณหญิงโรสมองไปทางลูกสาว แล้วเปิดประตูออกไปทันที นสนททอยู่ข้างๆเธอรบปลอบใจเธออีกครั้ง “พอแล้วปั้นหยาอย่าใช้อารมณ์โกรธแล้ว ไม่ว่าผู้ หญิงคนนั้นจะมาหรือไม่มาก็สู้เธอไม่ได้อยู่ดี เดี๋ยว ตอนที่เธอออกไปทุกคนต้องตะลึงในความสวยสะพรึง ของเธอแน่นอน”
พอปั้นหยาได้ยินคำปลอบใจจากเพื่อนจึงทำให้ อารมณ์ค่อยดีขึ้นมาหน่อย ใช่นานาเป็นผู้หญิงที่ต่ำ ที่สุด ส่วนเธอเป็นผู้หญิงที่สูงส่งสุด นานามีหน้าตาที่ เหมือนเธอก็เป็นความโชคร้ายของฉันเอง
ชั้นล่าง นานาไม่อยากจะอธิบายอีกต่อไปแล้ว เธอกับแป้งเดินเข้าไปในห้องอาหารและหาของหวาน กินในมุมห้องเพราะเธอรู้สึกว่าคอเธอเริ่มแห้ง
“หน้าฉันเหมือนขนาดนั้นเลยหรอ?ฉันกับป้นห ยาไม่มีที่แตกต่างกันเลยสักนิดหรอ?”นานาขมวดคิ้ว แล้วถามด้วยความอยากรู้
“ฝาแฝดจะไม่เหมือนได้ไง?”
นานากําลังดื่มน้ำผลไม้ไป และในทันทีก็เห็น ผู้ชายวัยกลางคน คนหนึ่งเดินมาทางเธอ สายตาของ ดูอบอุ่นมาก สมองของนานาสตินไป สักแป๊ป พ่อ
คนที่เดินมาทางเธอคือพ่อของเธอ เธอตื่นเต้น จนลุกขึ้นมาโดยอัตโนมัติและหันมองไปทางพ่อแท้ๆ ที่กำลังเดินมา ดวงตาของเธอมีน้ำตาใสๆคลอเบ้าเลย
“ลูกปั้นหยา ทำไมเธอยังอยู่ในนี้ วันนี้เธอเป็น คนกล่าวเปิดงานไม่ใช่หรอ?”พ่อก็เข้าใจผิด
หัวใจของนานายังเต้นแรงเหมือนเดิม เสียงของ เธอในตอนนี้เป็นเสียงที่แหบแห้งแม้จะจิบน้ำผลไม้มา แล้วก็ตาม เธอไม่มีความกล้าที่จะปฏิเสธพ่อเหมือนที่ ปฏิเสธแขกคนอื่นว่าเธอไม่ใช่ปั้นหยา
พอแป้งเห็นแบบนี้ก็หันมองไปทางเธอ นานาสูบ หายใจเข้าลึกๆแล้วกลั้นใจพูดกับพ่อที่อยู่ตรงหน้าว่า “ขอโทษนะคะ คุณจําคนผิดไปแล้วคะ ฉันไม่ใช่ลูก ของคุณปั้นหยา”
ไม่หรอก เธอคือลูกของเขาแน่นอน เป็นลูกที่ หมดลมหายใจตั้งแต่ยี่สิบสี่ปีที่แล้ว อะไรได้ “เธอคือคุณนานาใช่ไหม!เหมือนที่ภรรยาผม พูดจริงๆคุณเหมือนลูกสาวฉันมากเลยแม้กระทั่งฉัน เป็นพ่อของเขาแท้ๆยังแยกไม่ออกเลย
เขาอมยิ้มอ่อนๆ “โอเค พวกเธอกินกันต่อนะ
นานามองข้างหลังของพ่อตัวเอง นานาอดเรียก ผู้ชายคนนั้นเบาๆไม่ได้ว่า “พ่อ”
ตาของเธอและจมูกแดงไปหมดเลย น้ำตาแอบ ไหลรินออกมาจากเบ้าตาเธอ แป้งที่อยู่ข้างๆก็รีบเอา กระดาษทิชชู่ยื่นให้เธอ นานารับมาแล้วรีบซับหน้าให้ ไม่เหลือคราบน้ำตาถึงแม้จะเช็ดแล้วตาของเธอก็ยัง แดงๆอยู่
แป้งรู้สึกสงสารเธอ “นานาทําไมเธอถึงไม่บอก พวกเขาไปให้รับรู้ความจริง?ถ้าเธอบอกไปพวกเขาก็ จะมีความสุขและไม่มีทางโทษและโกรธเธอแน่นอน”
“ไม่ ฉันไม่ไปบอกเขาไม่ใช่เพราะกลัวเขาไม่ ยอมรับฉันแต่เป็นเพราะ……นานานาเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นมีคนใส่ชุดสีแดงเดินมาจากประตูบานใหญ่ วันนี้ ป้นหยาแต่งตัวเหมือนเจ้าหญิงในนวนิยายเลย ข้างๆ ของเธอมีเพื่อนผู้หญิงสองคนประคองอยู่และปั้นหยา กําลังเดินตรงมาหาเธอ
หัวใจของนานาเหมือนมีอะไรมาบีบกั้น ให้เธอ รู้สึกว่าปั้นหยามาโดยความไม่หวังดี เธออยากจะบอก แป้งนี่ก็คือเหตุผลที่เธอไม่บอกพวกเขา เพราะปั้นหยา ไม่ชอบเธอ
ปั้นหยาเห็นนานานั่งอยู่ตรงนั้นสีหน้าของเธอก็ แย่มากพอแล้วและยังมีความดูถูกนานาแฝงอยู่ เธอ ยิ้มที่มุมปากแล้วมองไปรอบข้างในเวลานี้มีแขกน้อย มากเธอก็เลยเดินไปใกล้นานายิ้มที่มุมปากอีกครั้ง แล้วพูดว่า “วันนี้เธอปลอมตัวเป็นฉันสนุกไหม?ไม่ใช่ ฉันแต่กับมาได้หน้าได้ตาแทนฉันเธอนี่หน้าไม่อาย จริงๆ”
หน้าของนานาซีดเหลืองเหมือนไก่ต้มไปทันที เธอส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไม่เคยคิดที่จะปลอมตัวเป็น เธอแต่แค่พวกเรามีใบหน้าที่เหมือนกันเฉยๆ
ปั้นหยาเฮอะแฝงความเหยาะเย้ยใส่เธอแล้วพูด ต่อ “ใช่สิ!!เธอมีใบหน้าที่เหมือนกับฉัน เธอก็เลยใช้ สิ่งนี้เพื่อมาเข้าร่วมงานในบ้านฉัน เธอจะยุยงให้แม่ฉัน ชอบเธอได้ แต่ฉันขอบอกให้ว่าฉันชอบเธอไม่ลง หรอก ฉะนั้นถ้าเธอยังอยากมีหน้าก็ไปจากที่นี่ซะตอน
แป้งที่อยู่ข้างๆเริ่มรู้สึกโกรธแทนนานาแล้ว “แม่ เธอเป็นคนเชิญพวกเรามา ถ้าจะไล่ก็ควรเป็นแม่เธอที่ ไล่พวกเรา!”
ตัวของเธอไปได้แต่นานาก็เป็นลูกสาวของบ้าน หลังนี้ดังนั้นนานาต้องอยู่ที่นี่ต่อ
นานาถอนหายใจเธอคิดไปสักแป๊ป “ได้ ฉันยอม ไปก็ได้ฉันจะไม่รบกวนเธออีกแล้ว
“แบบนี้ก็ยังโอเคหน่อย ถ้าต่อไปฉันอยู่ไหนเธอ ก็ห้ามอยู่ที่นั่นเด็ดขาด ไม่อย่างงั้นอย่าว่าฉัน ใจร้าย “ปั้นหยาพูดเตือนเธอ
สีหน้าของนานาซีดมาก เธอมองไปทางพี่สาว ฝาแฝดของตัวเอง ในใจเธอรู้สึกเศร้ามากจนแทบไม่ อยากจะอยู่ต่อ “จะไปก็รีบไปเดี๋ยวฉันจะขึ้นเวทีแล้ว ฉันไม่อยาก เห็นเธออยู่ในงานต่อ ถึงเวลาคนอื่นก็จะรู้ว่าฉันคือคุณ หนูตระกูลพลาธรตัวจริง ถึงเวลาเธอจะเอาหน้าไปไว้ ที่ไหน?”พูดจบปั้นหยาก็ยิ้มแบบเย็นชาแล้วหันหลัง เดินไปเลยในทันที
แป้งกำหมัดแน่นเธอรู้สึกโกรธแทนนานา เธอ มองไปทางหลังของนานาที่เดินจากไปแล้วพูดกับ นานาว่า “แบบนี้เธอก็ยังทนได้อีกหรอ มันไม่มากไป หน่อย!เธอพูดไปได้ว่าเธอก็เป็นคนในตระกูลพลาธร เขามีสิทธิ์อะไรที่จะไล่เธอไป ทำไมเธอไม่พูดออก ไป ?”
นานารีบบอกให้เธอเงียบลง “เบาๆ ฉันไม่อยาก ให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ เธอก็เห็นแล้วว่าปั้นหยาไม่ชอบฉัน ถ้าฉันพูดแบบนั้นไปเธอคิดว่าบ้านพลาธรยังจะมีความ สงบสุขอยู่ไหม?”
