หมำชำเขียวเห็นนำยหญิงของตัวเองแล้วก็ไม่สบอำรมณ์ เหมือนกัน เห็นแก่หน้ำอวี๋หมิงหลำงหรอกนะถึงได้ฝืนใจให้ควำม ร่วมมือกับเสี่ยวเชี่ยน ใครใช้ให้อวี๋หมิงหลำงงำนยุ่งล่ะ ปกติใน บ้ำนก็มีแค่เสี่ยวเชี่ยนกับแม่บ้ำนพำร์ทไทม์
และที่ทุเรศยิ่งกว่ำก็คือ เสี่ยวเชี่ยนงำนยุ่งทั้งวันกลับมำถึง บ้ำนมันยังจะใช้สำยตำ ‘มนุษย์จอมโง่ ได้ปรนนิบัติฉันน่ะถือเป็น วำสนำของหล่อน’ มองเสี่ยวเชี่ยน เสี่ยวเชี่ยนทำได้แค่อดทน แล้วดูแลหมำชำเขียวเอำแต่ใจนี่ต่อไป
พอเห็นเมียกับสุนัขแสนรักดูไม่ลงรอยกัน อวี๋หมิงหลำงอยู่ ตรงกลำงเป็ นเหมือนกำวสองหน้ำ เอำใจเมียแต่ก็ยังต้อง ปลอบใจหมำ หลอกคนสวยให้กลับไปนอนอำบแดดต่อแล้วค่อย กลับมำโอ๋เมีย
“เมียจ๋ำดูชีวิตผมสิ ผู้ชำยคนอื่นเขำมีแต่ลำบำกใจที่เมียเข้ำ ไม่ได้กับแม่ผัว มีปั ญหำแม่ผัวลูกสะใภ้ แต่แม่ผมสนิทกับคุณ อย่ำงกับเป็นแม่ลูกกันจริงๆ ไม่มีเรื่องขัดแย้งกันเลย แต่คิดไม่ถึง ว่ำควำมรู้สึกเป็นคนกลำงลำบำกใจจะมำเกิดขึ้นระหว่ำงคุณกับ
9 4 1 0
คนสวย จิ๊ จิ๊ ชีวิตผมมันช่ำงลำเค็ญ~”
เสี่ยวเชี่ยนได้ยินเขำบ่นแบบนั้นก็ทั้งโมโหทั้งอยำกขำ
“บ่นอะไร! ชีวิตนำยรำบรื่นขนำดนี้ยังจะมีอะไรให้บ่นอีก ต่อ ให้กลุ้มเรื่องแบบนี้ก็เพรำะนำยหำเรื่องใส่ตัวเอง!”
ก็จริง เสี่ยวเฉียงนึกถึงชีวิตที่แสนสุขในตอนนี้ของตัวเองแล้ว ก็หัวเรำะออกมำ เขำก็แค่พูดไปงั้นแหละ
แต่เสี่ยวเชี่ยนมีหรือจะรู้ คนเรำอย่ำพูดอะไรฟั นธงเกินไป เธอแค่พูดว่ำชีวิตเสี่ยวเฉียงรำบรื่นเกินไป นึกไม่ถึงว่ำอันตรำยก็ เข้ำมำเยือน แต่นี่ก็เป็นเรื่องในภำยหลัง
ตอนนี้เสี่ยวเชี่ยนหยิบสร้อยที่เสี่ยวเฉียงซ่อมขึ้นมำชม
“ฝีมือใช้ได้เลยนะเนี่ย อีกหน่อยถ้ำนำยโดนไล่ออก พวกเรำ ไปเปิดแผงรับซ่อมสร้อยก็น่ำจะอยู่ได้ ฝีมือนำยไม่เบำ”
“แน่นอนอยู่แล้ว! ถ้ำฝีมือธรรมดำจะเป็นมือสไนเปอร์ได้ เหรอ? สมัยก่อนสำมีคุณเป็นนักแม่นปืนขั้นเทพเลยนะ สถิติที่ผม เคยทำไว้ที่เก่ำยังไม่มีคนทำลำยได้เลยนะจะบอกให้” อวี๋หมิง หลำงแอบคิดถึงสมัยที่ยังเป็นมือสไนเปอร์
9 4 1 1
“จะว่ำไปฝีมือยิงปืนของนำยมันเป็นพรสวรรค์เหรอ?” เสี่ยว เชี่ยนนึกถึงเมื่อชำติก่อนที่เขำยิงคนร้ำยเพื่อช่วยเธอ
“พรสวรรค์มันต้องมีอยู่แล้ว ควำมพยำยำมในกำรฝึกก็ต้อง มีด้วย แต่ผมขอพูดอะไรที่คนอื่นอำจจะหมั่นไส้หน่อยนะ วงกำร เนี้ยมันต้องคนมีพรสวรรค์จริงๆ ใช้แค่ควำมพยำยำมน่ะเป็นมือส ไนเปอร์ได้ก็จริง แต่ขึ้นไม่ถึงจุดสูงสุดหรอก”
คำโบรำณว่ำไว้ ควำมขยันย่อมชดเชยควำมโง่ได้ แต่อันที่ จริงคำพูดนี้ก็ไม่ถูกเท่ำไร คนโง่ขยันแล้วรู้ได้ไงว่ำคนที่ไม่โง่เขำ ไม่ขยัน?
รอบตัวอวี๋หมิงหลำงมีคนหนุ่มที่มีพรสวรรค์มำกมำยกำลัง พยำยำมอย่ำงไม่ลดละ คนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดได้มีคนไหนบ้ำงที่ ไม่ใช้ทั้งควำมพยำยำมและพรสวรรค์
“แล้วนำยคิดว่ำตัวเองเป็นมือสไนเปอร์ที่เก่งที่สุดไหม? มี ใครสู้นำยได้ไหม?” เสี่ยวเชี่ยนไม่ค่อยเข้ำใจเรื่องพวกนี้ แต่เธอ อยำกรู้ระดับควำมสำมำรถที่แท้จริงของสำมีตัวเอง
“ผู้หญิงคนนี้นี่!” อวี๋หมิงหลำงปอกส้มยัดใส่ปำกเธอ “มีที่ ไหนเก่งที่สุด หน่วยงำนผมมีแต่คนเก่งๆ แต่ถ้ำจะพูดถึง
9 4 1 2
พรสวรรค์เรื่องแม่นปืน… ผมนึกถึงอยู่คน รู้สึกว่ำเขำเก่งกว่ำผมนึ ดนึง”
“ใคร?” ได้ยินอวี๋หมิงหลำงชมคนในแวดวงเดียวกันเลยต้อง ขอถำมสักหน่อย
“ไม่ใช่คนประเทศเรำ เป็นคนที่ผมเจอตอนไปร่วมฝึกที่เมือง นอก เขำชื่อปำหลำง ถึงประเทศที่เขำอยู่จะค่อนข้ำงยำกจน แต่ เขำเป็นคนมีพรสวรรค์มำก ตอนอยู่แคมป์ฝึกผมเคยประลองกับ เขำ เป็นคนเดียวที่ฝีมือเก่งกว่ำผมในเรื่องแม่นปืน แต่ก็นะ เก่ง กว่ำนิดเดียว”
เหตุกำรณ์ในตอนนั้นคือ ปำหลำงยิงเป้ำนิ่งเสมอกับอวี๋หมิง หลำง เป้ ำเคลื่อนที่แยกแพ้ชนะไม่ได้ สุดท้ำยครูฝึกจึงโยนเบียร์ มำสองขวด ดูว่ำใครยิงโดนเป้ำไวกว่ำกัน อวี๋หมิงหลำงช้ำกว่ำปำ หลำงไปนิดเดียว ยิงเป้ ำแบบนี้อำศัยสัญชำตญำณเท่ำนั้น อวี๋ห มิงหลำงถึงได้บอกว่ำปำหลำงเป็นเพียงคนเดียวที่ฝีมือเหนือกว่ำ เขำ
“อ่อ เข้ำใจละ ก็หมำยควำมว่ำเหรียญเกียรติยศที่นำยได้มำ ตอนนั้นจริงๆ แล้วเพรำะนำยทำได้เสมอกับครูฝึก?”
9 4 1 3
อวี๋หมิงหลำงถลึงตำใส่เธอ “ไร้สำระ! เรื่องแบบนี้ใช่ว่ำคุณจะ ไม่รู้ คนพวกนั้นดูถูกพวกเรำ ถ้ำเรำไม่แสดงฝีมือที่แท้จริงให้ผี ฝรั่งพวกนั้นเห็นมีเหรอเขำจะให้เหรียญเกียรติยศผม? ผมแค่ พลำดตอนยิงปืนไปนิดเดียว พี่คนนี้จะเอำชนะด้ำนอื่นไม่ได้เลย หรือไง?”
กำรที่อวี๋หมิงหลำงเป็นคนยอดเยี่ยมมำกฝีมือขนำดนี้ ไม่ได้ อำศัยแค่พรสวรรค์ด้ำนแม่นปืนที่โดดเด่นเท่ำนั้น กำรบัญชำกำร รบรวมถึงทักษะอื่นๆ ของเขำก็อยู่ในระดับสูงหมด เหรียญ เกียรติยศอันล้ำค่ำที่ได้มำแน่นอนว่ำดูจำกทักษะโดยรวม
เสี่ยวเชี่ยนยิ้มฮี่ ฮี่ เธอรู้อยู่แล้วว่ำสำมีตัวเองเก่งมำก ก็แค่ อยำกแหย่เขำเล่น
“ผู้หญิงคนนี้นี่ร้ำยจริงๆ เห็นทีต้องหำส้มเปรี้ยวมำป้อนคุณ รู้ไหมว่ำส้มก็แบ่งเพศผู้เพศเมีย เพศเมียจะหวำน เวลำผมไม่อยู่ คุณชอบเลือกซื้อส้มที่กลมๆ ตรงขั้วบุ๋มลงไปแบบนี้ คุณดูนี่ตรง กลมๆ ยังมีเหมือนเป็นสะดือยื่นออกมำ เพศผู้น่ะไม่มีหรอก”
อวี๋หมิงหลำงพูดพลำงป้ อน เสี่ยวเชี่ยนยิ้มตำหยีอ้ำปำกกิน กินไปซักพักก็เริ่มรู้สึกตัว “นำยเอำมือที่เมื่อกี้ป้อนชำเขียวมำป้อนฉันเหรอ?!”
แถมท่ำทำงตอนป้อนยังเหมือนกัน! แบบนี้มันทนไม่ได้
คนสวยเงยหน้ำเอื่อยๆ มองชำยหญิงตรงนั้นที่ตีกันอีกแล้ว จำกนั้นก็ก้มหัวลงอย่ำงเหนื่อยหน่ำย ยังไงมันก็ไม่ชอบผู้หญิงคน นี้ ทุกครั้งชอบเอำแต่รังแกเพื่อนของมัน ไม่น่ำรัก!
เสี่ยวเชี่ยนเองก็ไม่ชอบคนสวย ยัยตัวนี้ชอบปล่อยให้หมำ อื่นมำรังแก
วันต่อมำเสี่ยวเชี่ยนเลิกเรียนกลับบ้ำนก็มำเจอสภำพบ้ำนรก สุดๆ เธอโมโหมำก
เมื่อเช้ำแม่บ้ำนโทรมำบอกว่ำทำควำมสะอำดแล้ว แต่สภำพ บ้ำนกลับข้ำวของกระจุยกระจำย ดูก็รู้ว่ำฝีมือใคร
“ยัยชำเขียว! โผล่หน้ำออกมำเดี๋ยวนี้นะ!” เสี่ยวเชี่ยนตะโกน ด้วยควำมโมโห คนสวยโผล่หัวออกมำจำกกองกระดำษทิชชูที่ ตัวเองฉีกเละ แววตำไร้เดียงสำ แถมยังโฮ่งใส่แบบไม่รู้เรื่องรู้รำว
คล้ำยกับกำลังถำมว่ำ ไงเจ๊ เรียกไมเหรอ?
“อย่ำมำทำเป็นไม่รู้เรื่อง! ฝีมือแกใช่ไหม! ให้ตำยเถอะ แก
9 4 1 5
ใช่หมำทหำรจริงๆ เหรอ! แกเป็นแบบนี้ถูกเลือกเข้ำไปได้ไง เนี่ย? ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่ำตอนนั้นแกทำไงถึงได้เข้ำไป!”
เสี่ยวเชี่ยนเอำมือเท้ำสะเอว ยิ่งมองนังตัวแสบก็ยิ่งโมโห
ตอนนี้เธอรู้สึกสงสัยอย่ำงหนักว่ำมันจงใจหรือเปล่ำ อยู่ต่อ หน้ำอวี๋หมิงหลำงก็เห็นเชื่อฟั งดี ว่ำกันตำมเหตุผลสุนัขทหำรไม่ ควรจะทำตัวเกเรแบบนี้ ต่อให้เลี้ยงหมำเฝ้ ำท้องนำก็ไม่มีทำง ทำลำยข้ำวของในบ้ำนอย่ำงกับจะย้ำยบ้ำนแบบนี้?
ไม่ว่ำเสี่ยวเชี่ยนจะพูดอะไรคนสวยก็มองเธอด้วยสีหน้ำที่ เหมือนไม่รู้เรื่อง แสร้งทำเป็นฟั งไม่เข้ำใจ
เสี่ยวเชี่ยนเก็บบ้ำนจนเสร็จ ทันใดนั้นก็เห็นนังตัวแสบกัด สมุดที่เธอเพิ่งเอำกลับมำวิ่งไปทั่วบ้ำน สมุดเป็นรอยฟั นเต็มไป หมด!
วันนี้อวี๋หมิงหลำงกลับมำค่อนข้ำงเร็ว ขณะที่กำลังเปลี่ยน รองเท้ำก็รู้สึกได้ถึงควำมโกลำหลภำยในบ้ำน
พอเดินเข้ำไปก็แทบช็อค
“ไอ๊หยำ! เมียจ๋ำ! ทำอะไรของคุณน่ะ!”
9 4 1 6
เขำเห็นเธอจับคนสวยมัดไว้! แถมใช้เชือกเส้นใหญ่มัดด้วย!
โต๊ะไม้แดงตัวเล็กอันล้ำค่ำของบ้ำนเขำกลำยเป็นอุปกรณ์ที่ ใช้จับมัดไปแล้ว คนสวยถูกมัดอยู่ เนื่องจำกขำยำวก็เลยยังแตะ ถึงพื้น สภำพนี้ทำไมเหมือนหมูที่กำลังรอเชือด?
หรือเมียเขำเรียนหนักเกินไปเลยมำรังแกสัตว์?
เสี่ยวเชี่ยนหันมำมองค้อนอวี๋หมิงหลำง “นำย ไปรออยู่ข้ำงๆ อย่ำมำกวนฉันสะกดจิต!”
