เสี่ยวเฉียงอยำกจะเป็นบ้ำแล้ว เมียเขำคงไม่ได้ทำผิดคิดจะ มีชู้หรอกนะ?
เสี่ยวเชี่ยนเอำมือเท้ำขมับอย่ำงหมดแรง “คิดไปถึงไหนละ? ฉันแค่บอกว่ำนำยกลำยเป็นแบบนั้น”
จะว่ำไปก็ประหลำด เมื่อชำติก่อนอวี๋หมิงหลำงก็แอบคล้ำย พี่รอง แต่เสี่ยวเชี่ยนก็งงว่ำทำไมตัวเองถึงชอบเขำ ไม่ได้รู้สึกอะไร กับพี่รองเลยสักนิด? ต่อให้ชำตินี้เสี่ยวเฉียงนิสัยไม่เหมือนชำติที่ แล้ว เธอก็ยังคงชอบเสี่ยวเฉียง ไม่ว่ำจะเป็นเสี่ยวเฉียงเมื่อชำติ ก่อนหรือชำตินี้เธอก็ชอบทั้งนั้น
“ผมจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง? ล้อเล่นน่ำ! เวลำอยู่ที่หน่วยก็ ต้องเคร่งขรึมเป็นธรรมดำ แต่พอกลับบ้ำนใครจะอยำกปั้ นหน้ำ ตึงอีกล่ะ สมองเพี้ยนเหรอ?”
อวี๋หมิงหลำงไม่เชื่อหรอกว่ำเขำจะกลำยเป็นแบบนั้น เวลำ เขำทำงำนท่ำทำงก็คล้ำยที่เสี่ยวเชี่ยนพูดอยู่หรอก แต่พอกลับถึง บ้ำนเขำก็ให้ควำมสำคัญกับกำรมีปฏิสัมพันธ์กับเมีย เดิมเวลำที่ จะอยู่ด้วยกันก็ไม่มำกอยู่แล้ว จะมำปั้นหน้ำตึงใส่ทำไม ไร้สำระ
9 4 0 2
อีกอย่ำง เมียเขำเป็นคนมีควำมรู้สูง มีเรื่องให้คุยกับเขำไม่ หยุด เขำยังแอบเกลียดตัวเองที่มีเวลำให้เธอได้ไม่มำก ดังนั้นพอ ว่ำงนิดหน่อยก็จะชอบหยอกล้อกับเธอ
“ก็แปลกจริง…” เสี่ยวเชี่ยนเองก็งง เธอกลับมำหลำยปีแล้ว ยังหำคำตอบไม่ได้ว่ำทำไมนิสัยของอวี๋หมิงหลำงถึงได้แตกต่ำง ขนำดนี้ บำงทีเธออำจจะคิดเข้ำข้ำงตัวเองหน่อย กำรที่นิสัยของ เขำในชำตินี้เปลี่ยนไปเป็นเพรำะพลังแห่งรัก
หรือบำงทีอำจเป็ นเพรำะชำตินี้ได้รู้จักกันไว อีกทั้ง ควำมสัมพันธ์ก็มั่นคง เขำก็เลยไม่ได้กลำยเป็นคนเคร่งขรึม
แต่ก็ยังรู้สึกว่ำมันแปลกๆ ตรงไหนอยู่ดี
อวี๋หมิงหลำงเห็นเธอทำหน้ำครุ่นคิดก็ทึกทักเอำเองว่ำเธอ กำลังนึกถึงผู้ชำยในควำมฝั นที่หน้ำเป็นเขำแต่นิสัยพี่รอง เขำทน ไม่ได้ รำชำจอมหึงแห่งเอเชียประทับร่ำงทันที ดึงตัวเธอเข้ำมำ จูบ เธอเป็นของเขำ!
ห้ำมในใจของเธอมีผู้ชำยคนไหนอยู่เด็ดขำด แม้แต่ควำม ฝั นก็ไม่ได้!
ทหำรยำมรออย่ำงน่ำสงสำร ประตูอัตโนมัติเปิดอยู่นำนแล้ว
9 4 0 3
นำ ทำไมไม่เข้ำมำสักทีล่ะ…
หลังจำกยืนมองรถของอวี๋หมิงหลำงจอดอยู่ไกลๆ อยู่นำน ทหำรยำมกลัวว่ำรถของอวี๋หมิงหลำงจะขัดข้องหรือเปล่ำจึงรีบวิ่ง เข้ำไปดู แต่พอเข้ำไปใกล้ก็เกิดอำกำรหน้ำแดง
ฮือ ฮือ เค้ำยังไม่มีแฟนนะตัว มำจูบต่อหน้ำแบบนี้มันจะดี เหรอ…
เมื่อกลับถึงบ้ำน อวี๋หมิงหลำงก็ยังคำใจเรื่องที่เสี่ยวเชี่ยน เห็นเขำเป็นพี่รองในควำมฝั น ตำมตื๊อเสี่ยวเชี่ยนจะอบรมเรื่อง ควำมซื่อสัตย์ต่อชีวิตคู่ เล่นเอำเสี่ยวเชี่ยนอยำกจะบ้ำ
เธอเลยโยนกระเทียมให้เขำหัวนึง หำงำนให้ทำจะได้เลิก ฟุ้งซ่ำน
แต่มือก็ปอกกระเทียมไป ปำกยังว่ำงพูดได้
“ผมจะบอกให้นะ พี่รองน่ะไม่ได้เรื่องสุดๆ จริงๆ นะ ร้ำย กำจ เห็นหน้ำนิ่งๆ พูดน้อยแบบนั้น จริงๆ แสบตั้งแต่เด็ก ไม่ เหมือนกับผม สำมีคุณเพอร์เฟกต์ตั้งแต่เด็ก”
หัวข้อสนทนำนี้เห็นทีเขำจะไม่หยุดง่ำยๆ เสี่ยวเชี่ยนมองบน
9 4 0 4
เลิกเปิดหนังสือในมือ จำกนั้นก็เอำมือเท้ำคำงมองเขำ
เวลำนี้เสี่ยวเชี่ยนนั่งอยู่บนโซฟำ เอำขำพำดขำอีกข้ำงแล้ว วำงหนังสือบนนั้น
อวี๋หมิงหลำงเอำเก้ำอี้ตัวเล็กมำนั่ง ก้มตัวปอกกระเทียม ประหนึ่งเป็นเมียที่ถูกผัวใช้แรงงำน แต่ปำกก็ยังบ่นไม่หยุด คล้ำยๆ กับพวกป้ำแม่บ้ำนตำมชนบท
“เวลำนี่เหมือนมีดฆ่ำหมู [1] จริงๆ เลยนะ ดูสิ หนุ่มหล่อบ้ำน ฉันเข้ำวัยทองก่อนเวลำอันควร บ่นไม่หยุดเล้ย” เสี่ยวเชี่ยนยิ้ม พลำงพูด
อวี๋หมิงหลำงโมโห ทำท่ำเหมือนจะเอำกระเทียมยัดใส่ปำก ตัวเอง “ถ้ำคุณกล้ำทำลำยสำมีตัวเองล่ะก็ ผมจะยัดกระเทียมใส่ ปำก!”
“ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ! เพี้ยนหรือเปล่ำ?” เสี่ยวเชี่ยนขำท้อง เกร็ง เขำกินกระเทียมคนที่ทรมำนก็ตัวเขำ ทำแบบนี้ต้องกำรอะ ไร้?
[1] คำเปรียบเปรย เพรำะมีดฆ่ำหมูใช้บำกเนื้อหมูทำให้เกิดรอย เหมือนเวลำผ่ำนไปไวริ้วรอยของคนก็ มำกขึ้น
9 4 0 5
“กินเสร็จผมก็จะจูบคุณ หึ หึ ยังขำออกมะ! ไม่ใช่แค่จูบนะ ผมจะไม่แปรงฟั นด้วย กลำงคืนจะให้คุณนอนดมกลิ่นกระเทียม ทั้งคืน!”
เสี่ยวเชี่ยนขำไม่ออก เรื่องนี้มันน่ำสยองมำก
เธอไม่อยำกอยู่ในอ้อมกอดมนุษย์กระเทียมทั้งคืนหรอกนะ ครั้นแล้วเสี่ยวเชี่ยนที่แสนฉลำดจึงเปลี่ยนเรื่อง
“ที่รัก วิธีปอกกระเทียมของนำยมันดูเจ๋งจัง ปอกคล่องมำก เลย”
พอได้ยินเธอชม อวี๋หมิงหลำงก็เลิกโมโหเรื่องเมื่อครู่ เงย หน้ำอย่ำงภูมิใจ
“แน่นอน! เรื่องนี้มันมีตำนำน!”
ได้ยินเขำพูดแบบนั้นเสี่ยวเชี่ยนก็ชักสนใจ
“เล่ำมำสิว่ำเรื่องอะไร? อ้อจริงสิ ระหว่ำงเล่ำนำยไปล้ำงมือ ก่อน ปอกเสร็จแล้วซ่อมสร้อยไข่มุกที่ขำดให้ฉันด้วย”
ในบ้ำนมีผู้ชำยที่เก่งงำนบ้ำนงำนเรือนข้อดีสุดๆ เลยก็คือใช้ ทำงำนได้หลำยอย่ำง สร้อยไข่มุกที่ขำดของเสี่ยวเชี่ยนเส้นเล็ก
9 4 0 6
มำก คนทั่วไปร้อยไม่เข้ำ แต่อวี๋หมิงหลำงนั่งทำอยู่สักพักก็ซ่อม
เสร็จอย่ำงง่ำยดำย จำกนั้นก็หันมองเธอรอคอยคำชม “อืม ใช้ได้” เสี่ยวเชี่ยนชม อวี๋หมิงหลำงเงยหน้ำอย่ำงภูมิใจ ยังต้องให้พูดอีกเหรอ! เขำขยับนิ้วออกกำลังกำยมือ พลำงพูดอวดด้วยควำมภูมิใจ “มือของพี่น่ะไร้เทียมทำนสุดแล้ว! ของแบบนี้มันต้องฝึก!” เดิมเสี่ยวเชี่ยนกำลังยิ้มหวำนชมเขำ แต่พอเห็นเขำทำหน้ำ
ได้ใจเลยหยิบเบำะรองนั่งมำปำใส่หน้ำ “ไอ้คนหน้ำไม่อำย!”
เดิมคนสวยหมอบอำบแดดอยู่บนที่นั่งเล่นริมหน้ำต่ำง พอ เห็นนำยหญิงทำร้ำยร่ำงกำยเจ้ำนำยก็รีบกระโดดลงมำคำบเบำะ ที่เสี่ยวเชี่ยนปำกระเด็นมำ จำกนั้นก็แง่งทำเสียงขู่เสี่ยวเชี่ยน
เสี่ยวเชี่ยนเห็นแล้วหงุดหงิดจึงชี้หน้ำว่ำคนสวย “คนเพี้ยน เลี้ยงหมำเพี้ยน! นำยดูหมำตัวนี้ซิ เลี้ยงมำตั้งนำนยังไม่เชื่องอีก! เก่งนักเรื่องขู่ฉัน แต่พออยู่ข้ำงนอกปล่อยให้ลูกหมำตัวกะเปี๊ยก บ้ำนหยูกังไล่กัด!”
9 4 0 7
อวี๋หมิงหลำงรีบลูบหัวคนสวย ฉวยโอกำสตอนเสี่ยวเชี่ยน เผลอแกะไส้กรอกนำเข้ำยัดใส่ปำกคนสวย คนสวยสมกับเป็น สุนัขทหำรที่ได้รับกำรฝึกมำ มันรีบให้ควำมร่วมมือหันหลังไป แอบเสี่ยวเชี่ยนกิน
“อวี๋หมิงหลำง! นำยแอบให้อำหำรนังชำเขียวอีกแล้วใช่ ไหม?!” เสี่ยวเชี่ยนเพ่งมอง
“เขำชื่อคนสวย อย่ำเที่ยวเปลี่ยนชื่อสิจ๊ะ” เสี่ยวเฉียงยิ้มให้ พลำงตบตัวคนสวยให้รีบกิน ทำลำยหลักฐำนซะ!
“มันน่ะเป็นสุนัขชำเขียว อยู่ต่อหน้ำนำยทำเป็นเชื่อฟั ง ต่อ พอนำยไปทำงำนก็ก่อควำมวุ่นวำยให้ฉัน… ฉันบอกนำยตั้งกี่ครั้ง แล้วว่ำอย่ำแอบให้มันกินขนม มันเป็นหมำแก่ ยังจะให้กินอะไร ไม่รู้ตั้งมำกมำย ไม่เห็นเหรอว่ำมันอ้วนจนแทบจะก้มไม่ได้แล้ว? ฉันพำมันไปตรวจ หมอบอกว่ำตอนนี้มันน้ำหนักเกินเกณฑ์แล้ว!”
“หมอพวกนั้นเก่งแต่ขู่ จะไม่ให้คนสวยของพวกเรำกินได้ เหรอ คนสวยลำบำกมำทั้งชีวิตกว่ำจะได้เกษียณไม่ใช่ง่ำยๆ อยำกกินอะไรเล่นอะไรก็ปล่อยมันเถอะ เมียจ๋ำ รอผมมีวันหยุด อีกเรำพำคนสวยไปเล่นหิมะชมดอกเหมยกันดีมะ?”
9 4 0 8
“นำยพำหมำชำเขียวสุดเพี้ยนของนำยไปเถอะ ฉันไม่ไปด้วย หรอก”
เสี่ยวเชี่ยนแอบ ถุย ในใจ เธอเห็นหน้ำมันแล้วอำรมณ์เสีย
