อำเพียวเล่ำให้อวี๋หมิงหลำงฟั งเพรำะเห็นเป็นข่ำวอย่ำงหนึ่ง คนเล่ำไม่คิดอะไร คนฟั งเก็บไปคิด พออวี๋หมิงหลำงกลับบ้ำนก็ ไปเปิดตู้เสื้อผ้ำ แล้วก็ต้องตกใจที่เจอกระโปรงสั้นของเสี่ยวเชี่ยน หลำยตัว ปกติเขำรู้สึกว่ำเมียแต่งพวกนี้ก็สวยดี เข้ำกันกับ รองเท้ำบู๊ทยำว เสื้อสเวตเตอร์ตัวใหญ่ ยืนตรงไหนก็เป็ น ทัศนียภำพที่สวยงำม เป็นขวัญตำ
แต่หลังจำกได้ฟั งข่ำวจำกอำเพียว เขำก็คิดว่ำขวัญตำเก็บไว้ ดูที่บ้ำนก็พอ ไม่จำเป็นต้องให้ผู้หญิงของตัวเองไปทนหนำวข้ำง นอกให้คนอื่นดู ครั้นแล้วเขำจึงฉวยโอกำสตอนที่เสี่ยวเชี่ยนไม่ สนใจจัดกำรรวบกระโปรงสั้นกับถุงน่องบำงๆ ของเสี่ยวเชี่ยนไป ทำลำย อีกทั้งยังได้วำนให้แม่ช่วยซื้อเสื้อผ้ำหน้ำหนำวให้ด้วย
ตอนนั้นเสี่ยวเชี่ยนออกไปทำสปำกับสืออวี้ พอกลับถึงบ้ำน ก็พบว่ำตู้เสื้อผ้ำตัวเองเปลี่ยนไป นึกว่ำไม่ใช่ตู้ของตัวเอง ในนั้น เต็มไปด้วยเสื้อกันหนำวขนเป็ดสไตลป์รุ่นป้ำใส่
ตอนนี้ในที่สุดเธอก็รู้เหตุผลแล้ว อยำกจะหัวเรำะให้น้ำตำ เล็ด
9 3 9 4
“โง่ปะเนี่ย? แม่นั่นหนำวจนป่ วย แล้วฉันก็ต้องเป็นอย่ำงนั้น ด้วย? แบบนี้ไม่เรียกกระต่ำยตื่นตูมเหรอ? อีกอย่ำง ถุงเท้ำของ ฉันที่ดูบำงๆ พวกนั้นจริงๆ แล้วมันปล่อยควำมร้อนได้ ใส่แล้ว ไม่ได้รู้สึกหนำว”
จะไปไหนเธอก็มีรถ แล้วจะหนำวได้ยังไง?
“ยัยมิกจ้อนั่นคงเห็นคนอื่นใส่ก็เลยไปหำเสื้อผ้ำบำงๆ มำใส่ มั่ง ก็เลยหนำวจนไม่สบำย เอ๊ะ หรือว่ำ” อยู่ๆ เสี่ยวเชี่ยนก็นึกขึ้น ได้ ตอนที่ไปเข้ำร่วมงำนสัมมนำดูเหมือนเธอจะใส่กระโปรงสั้น ถุงน่องฮีทเทคกับรองเท้ำบู๊ทยำว ตอนนั้นมีคนจ้องเธอเยอะอยู่ ยัยมิกจ้อคงไม่ได้มีเธอเป็นไอดอลหรอกนะ?
พอคิดได้แบบนั้น ต้นเหตุที่ทำยัยนั่นป่ วยก็คือเธอ เสี่ยว เชี่ยนแอบแลบลิ้น นี่แหละน้ำพวกเลียนแบบไม่ดูตำม้ำตำเรือ
แน่นอน เธอไม่เล่ำให้อวี๋หมิงหลำงฟั งหรอก
“เอำเป็นว่ำ ผู้หญิงคนอื่นจะเป็นไงก็ช่ำง แต่คุณต้องโอเคไว้ ก่อน สุขภำพต้องแข็งแรงเข้ำใจไหม?” อวี๋หมิงหลำงยืดหยัดใน เรื่องนี้ เขำนึกถึงเรื่องที่เคยฝั น ตอนนี้ก็ยังผวำไม่หำย
“เมียจ๋ำ คุณไม่รู้อะไร มีอยู่วันหนึ่งผมฝั นว่ำคุณเกิดเรื่อง แต่
9 3 9 5
ผมได้แต่ยืนมองช่วยอะไรคุณไม่ได้ ควำมรู้สึกนั้นมันทำให้ผมแย่ มำก”
เสี่ยวเชี่ยนตกใจ อึ้งไปเล็กน้อย ทำไมเขำถึงฝั นแบบนี้?
เมื่อชำติก่อนเธอกับเขำจำกกันด้วยควำมสิ้นหวัง เขำกอด ร่ำงเธอที่ฆ่ำตัวตำยร้องไห้อย่ำงเจ็บปวด
“นำยฝั นเห็นอะไร?”
“ฝั นว่ำมือผมยิงปืนไม่ได้ ปกป้องคุณไม่ได้… ช่ำงเถอะ มันก็ แค่ฝั น”
อวี๋หมิงหลำงไม่อยำกนึกถึงมัน เพรำะควำมฝั นนี้เลยทำให้ เขำกระวนกระวำย พอตื่นขึ้นก็เป็นห่วงเสี่ยวเชี่ยนมำก เอำใจใส่ ดูแลเธอมำกกว่ำเดิม
พอได้ยินว่ำควำมฝั นของเขำไม่ใช่เรื่องเมื่อชำติก่อนเสี่ยว เชี่ยนก็โล่งอก ขณะเดียวกันก็รู้สึกขำ
“ก็หมำยควำมว่ำ นำยเครียดเพรำะควำมฝั นบ้ำบอนี่เหรอ? ถึงว่ำทำไมช่วงนี้นำยดูแปลกๆ ไม่ใช่แค่เคร่งครัดเรื่องเครื่องแต่ง กำยของฉัน แม้แต่ฉันดื่มน้ำนำยก็ยังจ้อง!”
9 3 9 6
เมื่อวำนซืนตอนกลำงคืน เธอนอนไปได้สักพักก็คอแห้ง สะลึมสะลือลุกจำกเตียงเข้ำครัวไปหำน้ำดื่ม ด้วยควำมขี้เกียจ เปิดไฟก็คล ำทำงไปเรื่อย ดื่มไปได้ครึ่งแก้วอยู่ๆ ก็มีเงำมืดโผล่ มำ เล่นเอำเธอสะดุ้งตกใจสำลักน้ำยกใหญ่
ฝีมือหมอนี่!
เสี่ยวเชี่ยนโมโหถีบเขำกระเด็นเข้ำไปในห้องรับแขก ไล่ไป นอนกับคนสวย แต่สักพักเขำก็แอบกลับเข้ำห้องนอน ให้เหตุผล เสียดิบดีว่ำกลัวเธอถีบผ้ำห่มทิ้งเดี๋ยวจะหนำวขำ แถมยังบ่นอีกว่ำ ปล่อยให้เท้ำเย็นอีกหน่อยแก่ไปอำกำรจะแย่ พูดพล่ำมอยู่นำน จนเสี่ยวเชี่ยนเกือบรำคำญ
เธอถึงขนำดคิดจะให้เขำทำแบบทดสอบดูว่ำถึงวัยทองแล้ว หรือไง ที่แท้เรื่องวุ่นวำยทั้งหมดนี่ก็เป็นเพรำะไอ้ควำมฝั นที่ไม่มี หลักฐำนพวกนี้!
“เอำเป็นว่ำ ระวังไว้ดีกว่ำ ผมจะไม่มีทำงปล่อยให้คุณได้รับ บำดเจ็บตรำบเท่ำที่คุณยังอยู่ข้ำงกำยผม” ควำมฝั นนี้ผ่ำนมำ หลำยวันแล้ว แต่อวี๋หมิงหลำงก็ยังเดินออกมำจำกมันไม่ได้ รำว กับเห็นภำพเธอร้องไห้โดยที่เขำช่วยอะไรไม่ได้ตลอดเวลำ
9 3 9 7
“ขอเถอะพี่ชำย! อำกำรแบบนำยเข้ำข่ำยโรคจิตเวชแล้วรู้มะ ศัพท์ทำงกำรแพทย์เรียกว่ำโรคคิดไปเองว่ำป่ วย!”
“อะไรนะ?!” เป็นห่วงเมียตัวเองก็เป็นโรคชนิดหนึ่งเหรอ?
พี่หลำงแสดงออกว่ำรับไม่ได้!
“ฉันจะอธิบำยให้ฟั งว่ำโรคคิดไปเองว่ำป่ วยคืออะไร อันที่ จริงชื่อที่ฉันบอกมันเป็นภำษำชำวบ้ำน ชื่อที่เป็นทำงกำรคือโรค ประสำทชนิดที่สงสัยว่ำป่ วย [1] ทุกปีฉันจะเจอคนไข้ที่เป็นแบบนี้ เยอะมำก ชอบกังวลว่ำตัวเองจะเป็นโรคที่รักษำไม่หำย อย่ำงเช่น เห็นในเน็ตเขียนอำกำรโรคมะเร็งกล่องเสียงก็รู้สึกว่ำตัวเองมี อำกำรคล้ำย ต่อให้หมอตรวจแล้วว่ำไม่เป็นอะไรก็ยังไม่เชื่อหมอ นำยดูตัวเองตอนนี้สิ หนักกว่ำนี้ก็ป่ วยจริงๆ แล้ว ฮ่ำ ฮ่ำ!”
เสี่ยวเชี่ยนชอบกำรใช้ควำมรู้เฉพำะทำงเล่นงำนเขำ เสี่ยว เชี่ยนทำหน้ำแหยฟั งเธอพูดเพ้อเจ้อด้วยท่ำทำงจริงจัง
“ผมไม่ได้เป็นอย่ำงโรคบ้ำบอที่คุณพูดมำนะ! ผมก็แค่เป็น ห่วงคุณ”
“อย่ำงนำยน่ะเป็นโรคคิดไปเองว่ำป่ วยอีกรูปแบบหนึ่ง!”
[1] ไฮโปคอนดริเอซิส (Hypochondriasis)
9 3 9 8
เสี่ยวเชี่ยนก็แค่ล้อเล่น แน่นอนเธอรู้ดีว่ำสุขภำพจิตของเสี่ยว เฉียงแข็งแรงสุดๆ สุขภำพจิตของเขำแข็งแกร่งยิ่งกว่ำพี่รองที่เป็น นักบินเสียอีก จะเข้ำใจว่ำเป็นพวกไม่สะทกสะท้ำนง่ำยๆ ก็ได้
“แต่ว่ำฉันนึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง” เสี่ยวเชี่ยนล้อเล่นพอแล้วอยู่ๆ ก็พูดขึ้น
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“ฉันนึกได้ว่ำ คนที่สุขภำพจิตแข็งแรงสุดๆ อย่ำงนำย จริงๆ แล้วสิ่งที่น่ำกลัวที่สุดคือเป็นโรคจิตเวช เพรำะนำยไม่ยุ่งกับสิ่งที่ เป็นโทษต่อร่ำงกำย ถ้ำมีอะไรที่ทำให้เกิดเงำมืดในใจของนำย ขึ้นมำได้จริงๆ ฉันคิดว่ำฉันก็รักษำนำยไม่ได้”
เธอก็แค่พูดเรื่อยเปื่อย เสี่ยวเฉียงฟั งแล้วก็มุมปำกกระตุก
“คุณไม่อยำกเห็นผมแข็งแรงแล้วใช่มะ? มีคนเป็นเมียเขำท ำ กันแบบนี้ด้วยเหรอ? วันๆ เอำสำมีตัวเองเป็นหนูทดลอง ถ้ำวัน ไหนคุณไม่แกล้งผมจิตใจจะกระสับกระส่ำยหรือไง?”
เสี่ยวเชี่ยนกระพริบตำปริบๆ ดูเหมือนจะจริงแฮะ ท ำไมเธอ ถึงได้ชอบแกล้งเขำขนำดนี้นะ!
9 3 9 9
อำจเพรำะเสี่ยวเฉียงน่ำรักเกินไป ชอบทำตัวบ๊องๆ เหมือน เด็กไม่รู้จักโต
“ที่รัก ฉันรู้สึกสงสัยจัง” เธอมองเขำตั้งแต่บนลงล่ำง เวลำนี้ อวี๋หมิงหลำงขับรถเข้ำหมู่บ้ำนมำแล้ว
“สงสัยอะไรเหรอ?”
“ฉันก็เคยฝั นนะ ฉันฝั นเห็นนำยท่ำทำงเคร่งขรึมจริงจัง วันๆ พูดอยู่ไม่กี่คำ ต่อให้อยู่กับฉันก็ยังเอำแต่หน้ำดำคร่ำเครียด” สิ่ง ที่เธอพูดจริงๆ แล้วไม่ใช่ควำมฝั น มันคือเมื่อชำติก่อน
อวี๋หมิงหลำงเบรกรถกะทันหัน ยำมถึงกับสะดุ้งตกใจ นี่มัน รถบ้ำนบอสนี่นำ ทำไมอยู่ๆ ถึงได้เบรกจอดไกลขนำดนั้นล่ะ
“เมียจ๋ำ บอกผมมำตำมตรงนะ คุณ” อวี๋หมิงหลำงหน้ำ เครียดมำก จำกนั้นก็พูดออกมำตำมไรฟั น “คุณชอบพี่รองใช่ ไหม?!”
โป๊ ก!
หัวของเสี่ยวเชี่ยนกระแทกหน้ำต่ำงรถอย่ำงอ่อนแรง “ล้อเล่นอะไรเนี่ย!”
9 4 0 0
ทำไมเธอต้องชอบพี่รองด้วย! มันเป็นเรื่องที่สยองสุดๆ เลยเคมะ
“ถ้ำคุณไม่ได้ชอบพี่รองแล้วทำไมถึงฝั นเห็นพี่รอง?”
“ฉันฝั นเห็นนำย ฝั นเห็นนำยโว้ย!” เธอไม่ได้อำกำรหนักถึง ขั้นจำสำมีตัวเองไม่ได้หรอกนะ
“งั้นก็ต้องเป็นหน้ำผมแต่นิสัยพี่รอง! พูดให้รู้เรื่องนะ เคร่ง ขรึมจริงจัง วันๆ พูดอยู่ไม่กี่คำ นั่นมันพี่รองไม่ใช่เหรอ!”
