รถเก๋งสีแดงของเสี่ยวเชี่ยนพี่ใหญ่ให้เป็นของขวัญวันหมั้น ขับมำนำนแล้วถึงเวลำควรเปลี่ยน เธอค่อนข้ำงให้ควำมสำคัญ กับควำมรู้สึกตอนนั่งขับ เลือกไว้ก่อนแล้วว่ำอยำกซื้อคันไหน วันนี้ลำกอวี๋หมิงหลำงมำเพรำะอยำกซื้อรถใหม่พร้อมโปรโมชัน ในงำนแสดงรถ
อวี๋หมิงหลำงเตรียมใจไว้แล้ว เขำมำเป็นเพื่อนเมียเพื่อซื้อ รถใหม่ แต่เห็นข้ำงนอกมีทดลองขับรถที่เขำสนใจพอดี คันไม้คัน มือเลยขอลองสักหน่อย แต่ไม่ได้คิดจะซื้อ
หลำยปีมำนี้ครอบครัวมีรำยได้อะไรบ้ำงเสี่ยวเชี่ยนมีพูดให้ เขำฟั งบ้ำง ช่วงแรกเขำยังมีช่วยเธอบริหำรเงินบ้ำง แต่สองปีมำนี้ เสี่ยวเชี่ยนไปเล่นหุ้นฟิวเจอร์ตำมสุ่ยเซียน ลงทุนกับสืออวี้ เห็น ไปได้สวยอวี๋หมิงหลำงก็เลยเลิกยุ่ง เขำอยู่เฉยๆ ก็สบำยดี
เมื่อครึ่งเดือนก่อนเสี่ยวเชี่ยนมีลูกค้ำรำยใหญ่ ได้เงินมำ หลำยแสน เธอจึงบอกว่ำอยำกเปลี่ยนรถ อวี๋หมิงหลำงก็ไม่ว่ำ อะไร เลยมำซื้อเป็นเพื่อน
เสี่ยวเชี่ยนเอำบัตรให้เขำแล้วยิ้มซุกซนพลำงพูด “ไป
จ่ำยเงินสิ ให้นำยได้สัมผัสกับควำมรู้สึกใช้เงินเป็นเบี้ย” เขำหยิกจมูกเธอ จำกนั้นก็ก้มกระซิบข้ำงหูเธอ “จริงๆ แล้ว
ผมชอบสำนวนหยำดเหงื่อดั่งฝนมำกกว่ำ… กับคุณ!” เสี่ยวเชี่ยนมุมปำกกระตุก ไม่ว่ำหมอนี่จะดูหล่อเท่แค่ไหน
มันก็แค่เปลือกนอก อยู่กันตำมลำพังเมื่อไรควำมหน้ำด้ำนมีได้
อินฟินิตี้ เธอล่ะสงสัยจริงๆ ว่ำเมื่อชำติก่อนเธอมีควำมรักของ
ปลอม คนที่ยิ้มยำกหน้ำนิ่งเป็นอัมพำตคนนั้นไม่ใช่เขำ อวี๋หมิงหลำงไปจ่ำยเงินดูรถให้เสี่ยวเชี่ยน จังหวะนี้เองเธอก็
แอบไปดูรถแลนด์โรเว่อร์ที่เขำเพิ่งลองไปเมื่อครู่ “คันนี้มีสีแดงไหมคะ?” “ขอโทษด้วยครับคุณนำย ไม่มีครับ” “แล้วสีดำล่ะคะ เมื่อไรรับรถได้?” พนักงำนขำยตำโต เขำได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? จ่ำยเงินซื้อรถ
BMW ไปแล้วไม่ใช่เหรอ? “ใครบอกล่ะคะว่ำเรำจะซื้อรถแค่คันเดียว?”
เสี่ยวเชี่ยนยิ้มเจ้ำเล่ห์ จำกนั้นก็หยิบบัตรออกมำอีกใบ พนักงำนขำยยิ้มหน้ำบำนทันที
ถึงเธอจะอยำกเซอร์ไพรส์เสี่ยวเฉียง แต่ขั้นตอนกำรซื้อรถ ต้องให้เจ้ำตัวมำจัดกำรเอง ดังนั้นอีกสิบนำทีต่อมำอวี๋หมิงหลำง ก็รู้เรื่อง ขณะที่เขำออกไปจ่ำยเงินรถของเธอ เสี่ยวเชี่ยนก็จัดกำร เปลี่ยนรถให้เขำแล้ว
ควำมสุขมำอย่ำงกะทันหัน ควำมสุขเหมือนดอกไม้ บทจะ บำนก็บำน ด้วยเหตุนี้ขำกลับเสี่ยวเฉียงจึงมีควำมสุขมำกคิดว่ำ ฝั นไป
“เมียจ๋ำ ทำไมถึงอยำกเปลี่ยนรถให้ผมด้วยล่ะ?” รถที่ เปลี่ยนให้แพงกว่ำรถที่เธอเพิ่งซื้อด้วยซ้ำ เสี่ยวเฉียงแอบกลัว นิดๆ เขำรู้สึกว่ำนำงพญำของบ้ำนเขำชีวิตน่ำจะอู้ฟู่ กว่ำเขำมำก ช่วยไม่ได้ เป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์มำนำน พอเธอเอำใจหน่อยก็ เลยช็อค
“รถนำยขับมำตั้งนำนแล้ว ถึงเวลำควรเปลี่ยนได้แล้ว”
“งั้นก็ไม่เห็นต้องเปลี่ยนเป็นรถแพงขนำดนั้น มันดูฟุ่ มเฟือย เกินไป”
เสี่ยวเชี่ยนมองเหยียดเขำ “ก่อนนำยท่ำนจะปำกไม่ตรงกับ ใจ ช่วยหุบยิ้มปำกแทบจะฉีกถึงหูก่อนได้ไหมเจ้ำคะ?”
ตอนนี้เสี่ยวเฉียงมีควำมสุขมำกจริงๆ เดิมคิดว่ำกำรมำซื้อ รถเป็นเพื่อนเมียครั้งนี้ก็แค่ฆ่ำเวลำ ใครจะไปรู้ว่ำเมียเขำจะใจป้ำ เขำลองขับรถเล่นๆ เมียก็ซื้อให้เขำเลย ควำมรู้สึกที่ถูกมองเป็น เศรษฐีมันสะใจสุดๆ
ด้วยเหตุนี้เสี่ยวเฉียงจึงฮัมเพลงตลอดทำงกลับบ้ำน ผู้ชำยก็ ชอบรถทั้งนั้น แถมยังเป็นเซอร์ไพรส์จำกเมียด้วย ดีใจจะตำยอยู่ แล้ว
“อันที่จริงตอนแรกฉันกะซื้อสีแดงให้นำย ล้ำงแค้นที่นำยทำ ให้ฉันต้องขับเก๋งแดงอยู่หลำยปี อีกทั้งยังจะเอำคืนที่นำยให้ฉัน แต่งตัวอ้วนเป็นลูกบอลแบบนี้ อวี๋หมิงหลำงนำยนี่สมองมีแต่น้ำ หรือเปล่ำ? ปีนี้เป็นหน้ำหนำวอำกำศอบอุ่น นำยเห็นชำวบ้ำนเขำ ใส่เสื้อขนเป็ดที่คลุมถึงเท้ำแบบนี้บ้ำงไหม?”
“สะ… สีอะไรนะ?!” อวี๋หมิงหลำงยิ้มค้ำง
“นำยควรจะขอบคุณที่รถรุ่นนี้ไม่มีสีแดง ไม่อย่ำงนั้นฉันให้ นำยได้ลิ้มรสชำติขับรถสีแดงไปอีกหลำยปีแน่ พูดตำมตรงนะ ถ้ำ
ครำวหน้ำนำยให้ฉันแต่งตัวเป็นหมีอีกล่ะก็ ฉันจะทำรถสุดที่รัก ของนำยเป็นสีแดงเลยคอยดู คนจริงพูดได้ทำได้!”
เมื่อวำนเสี่ยวเชี่ยนนัดเที่ยวกับสืออวี้ เธอยืนอยู่ตรงหน้ำสื ออวี้แล้วแต่เพื่อนกลับจำไม่ได้ เสื้อกันหนำวขนเป็ดตัวใหญ่ หมวกไหมพรมใบหนำ แถมยังใส่ผ้ำคำดปำก ตอนอยู่บ้ำนอวี๋ห มิงหลำงจับเธอแต่งตัวแบบจัดเต็ม ฤดูหนำวปีก่อนๆ ไม่เห็นจะ ขนำดนี้ แล้วช่วงนี้ไปโดนของที่ไหนมำ?
เมื่อเจอกับคำขู่ของเสี่ยวเชี่ยนที่จะให้เขำขับรถสีแดง ใน ที่สุดอวี๋หมิงหลำงก็สำรภำพออกมำ
“คุณจำมิกจ้อซือไท่ของศูนย์วิจัยได้ไหม?”
“ใครอะ ฉันจำไม่ได้แล้ว นำยยังจำได้ดีเลยนะ หึ หึ”
หึ หึในตอนท้ำยเล่นเอำอวี๋หมิงหลำงเหงื่อแตก
“เมียจ๋ำหน้ำหนำวแล้วไม่กินจิ๊กโฉ่สิ ผมจะบอกว่ำมิกจ้อซือ ไท่ป่ วย”
“อ่อ เขำป่ วยนำยยังจำได้ คงไปมำหำสู่กันบ่อยสินะ?”
เสี่ยวเชี่ยนพูดจำหำเรื่อง
หลังจำกที่ครั้งก่อนเธอจัดกำรกับคนร้ำยไอคิวสูงแต่เป็น พวกจิตใจด้ำนชำไปอย่ำงสำหัสสำกรรจ์แล้ว เธอก็ไม่ได้ติดต่อ กับยัยสัตว์ประหลำดจอมเย่อหยิ่งของศูนย์วิจัยนั่นอีก นี่ก็ผ่ำนไป หลำยเดือนแล้ว เคยเจอกันครั้งเดียวเมื่อตอนต้นฤดูหนำว
ตอนนั้นศำสตรำจำรย์หลิวให้เสี่ยวเชี่ยนพำไปงำนสัมมนำ วิชำกำรงำนหนึ่ง เธอกับหลิวเหมียวเห็นกันอยู่ไกลๆ เสี่ยวเชี่ยน ไม่เคยไว้หน้ำผู้หญิงที่กล้ำท้ำทำยเธอแถมยังจ้องจะงำบผู้ชำย ของเธอ จึงมองเหยียดกลับ
“ผมจะไปมำหำสู่กับเขำทำไม วันๆ งำนผมยุ่งแค่ไหนคุณไม่ รู้เหรอ” อวี๋หมิงหลำงพูดอย่ำงจนใจ
งำนเขำแน่นเอี้ยดทุกวัน ฟ้ ำยังไม่ทันสว่ำงก็ต้องไปทำงำน แล้ว บำงครั้งทำถึงเที่ยงคืนกว่ำจะได้กลับบ้ำน อยำกจะกุ๊กกิ๊กกับ เมียบ้ำง เมียก็นอนแล้ว ดังนั้นเขำเลยต้องนอนข้ำงเธออย่ำง อดทนอดกลั้น… อย่ำงไรเสียได้ใกล้ชิดกันสักพักก็ได้เวลำตื่นของ เธอแล้ว
กว่ำจะมีวันหยุดสักวันไม่ใช่เรื่องง่ำย เขำก็รีบมำซื้อรถเป็น เพื่อนเมีย ยุ่งขนำดนี้จะเอำเวลำที่ไหนไปสนใจคนที่ไม่ได้เป็น อะไรกัน เมียเขำก็หึงหน้ำมืดเกินไป
“นำยงำนยุ่ง แต่ใครจะไปรู้ว่ำแอบอู้บ้ำงหรือเปล่ำ อย่ำงเช่น โทรหำมิกจ้อซือไท่คุยเล่นงี้ ไม่อย่ำงนั้นนำยจะรู้ได้ไงว่ำเขำ ป่ วย?” เสี่ยวเชี่ยนเองก็รู้สึกว่ำตัวเองเริ่มจะไร้เหตุผล แต่ก็คุม อำรมณ์หึงหวงไม่ได้
เธอไม่สบำยมำสองวันแล้ว แต่ละวันต้องนั่งสั่งน้ำมูกจนทิชชู หมดห่อ ทำไมเขำไม่เป็นห่วงบ้ำงล่ะ ยังจะมีกะจิตกะใจไปสน ผู้หญิงคนอื่น!
“ผมล่ะยอมคุณจริงๆ ถ้ำคุณไม่ได้ตัวหอมล่ะก็ผมคงจะสงสัย ว่ำคุณปีนออกมำจำกไหจิ๊กโฉ่ของแม่ จิ๊ จิ๊ จิ๊ กลิ่นเปรี้ยวมำเชียว โอ๊ย อย่ำดึงหูผมตอนขับรถสิ!”
“ปำกดี! พูดมำ นำยรู้ได้ไงว่ำเขำป่ วย?” เสี่ยวเชี่ยนไม่มีทำง ปล่อยโอกำสที่จะเค้นหำควำมจริงแน่นอน
“พวกอำเพียววิ่งมำบอกผมเอง บอกว่ำมิกจ้อป่ วยเป็นโรค ประหลำด ชื่อว่ำชั้นไขมันอักเสบ ดูเหมือนจะเป็นเพรำะอำกำศ หนำว ใบหน้ำมีรอยจ้ำๆ สีม่วง ตอนนี้กำลังรักษำตัวอยู่”
“โรคนั้นฉันรู้จัก โดยทั่วไปเป็นในฤดูหนำว แต่ปีนี้หนำว อบอุ่น ทำไมเขำเป็นโรคนี้ได้ล่ะ?” เสี่ยวเชี่ยนงง
“ใครจะไปรู้ เป็นตำยเขำก็ไม่ยอมพูด แต่เท่ำที่ทำงศูนย์วิจัย ส่งข่ำวมำ ไม่รู้ว่ำเขำไปเจอใครยุมำ หน้ำหนำวแบบนี้แต่กลับใส่ ถุงเท้ำบำงกับรองเท้ำบู๊ท ใส่กระโปรงสั้น ตรงช่วงขำเปิดโล่ง ป่ วยเลยทันที เมียจ๋ำผมเห็นในตู้คุณมีถุงเท้ำยำวถึงเข่ำ เอำมำใส่ ไม่ได้แล้วนะ
