ถึงวิธีการคิดของแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน แต่บรรดำผู้ใหญ่
ที่อยู่ในห้องนี้เวลำนี้กลับมีความคิดที่เหมือนกัน ในเมื่อเด็กมำ
อยู่ในครอบครัวอวี๋ อีกทั้งยังแซ่อวี๋ ก็เท่ำกับเป็นคนของตระกูลอวี๋
ทุกคนในครอบครัวต่ำงยอมรับ พวกเขาไม่เชื่อหรอกว่าความรัก
ที่ทุกคนในครอบครัวมีให้จะชดเชยความบกพร่องทางพันธุกรรม
ไม่ได้ พวกเขาอยากจะสู้กับยีนบกพร่องที่ว่านี้
ภำยในห้องนอน พานพานค่อยๆ ย่องกลับไปที่เตียง เขาได้
ยินคำพูดของพวกผู้ใหญ่แล้ว เด็กน้อยเอาตัวซุกในผ้ำห่ม น้ำตา
ไหลออกมำไม่หยุด
ไม่รู้ว่าเวลำผ่ำนไปนำนแค่ไหน พานพานได้ยินเสียงเปิด
ประตู ร่ำงน้อยๆ ถูกขยับเข้าหำตัวพี่รอง เด็กน้อยสัมผัสได้ถึงมือ
ของพ่อที่กุมเขาอยู่ตลอดเวลำ จึงรู้สึกสบายใจขึ้น
เขาแซ่อวี๋ เขาเป็นลูกของอวี๋หมิงอี้กับต้งอี เขาเป็นลูกของ
บ้ำนนี้ ใครก็เอาตัวเขาไปไม่ได้ และเขาจะทาให้พ่อแม่ผิดหวัง
ไม่ได้…
พานพานหลับไปพร้อมความคิดแบบนี้ เข้าสู่ห้วงความฝั น9 3 5 3
ส่วนพี่รองก็มองลูกชำยที่ค่อยๆ หลับไปด้วยความรัก ชีวิตนี้เขา
เจอกับความท้าทายที่เป็นไปไม่ได้หลำยต่อหลำยครั้ง ตอนนี้ก็จะ
เป็นอีกหนึ่งครั้ง
ต้ำอีเข้ามำในห้อง พี่รองมองต้ำอีด้วยแววตาที่อยากขอโทษ
เดิมเขาอยากให้ครอบครัวที่ปลอดภัยกับเธอ แต่เพรำะตัวเองทา
ได้ไม่ดีพอ ไม่เพียงแต่จะทาให้ต้ำอีต้องกลำยเป็นแม่เลี้ยง ยังต้อง
ให้ต้ำอีมำเสียสละเวลำทุ่มเทดูแลพานพานเป็นพิเศษอีกหลำยปี
ร่วมกับเขาอีก
ต้ำอียิ้มให้เขา จำกนั้นก็เอานิ้วแตะแก้มพานพานเบาๆ
“พี่รองรู้ไหมคะ ครั้งแรกที่ฉันเห็นพานพานฉันชอบเด็กคนนี้
มำก มันเป็นความรู้สึกผูกพันที่ตัดกันไม่ขำด ฉันเกลียดมำกเวลำ
ที่คนอื่นพูดว่าเลี้ยงเด็กก็ต้องหวังสิ่งตอบแทนจำกตัวเด็กใน
ภำยหลัง อันที่จริงความสุขและประสบการณ์ที่ได้จำกการเลี้ยง
เด็กมันก็เหนือกว่าทุกสิ่งแล้ว ขอบคุณนะคะพี่รอง ขอบคุณที่มอบ
ของขวัญที่มีค่ำขนำดนี้ให้ฉัน”
คิ้วที่ขมวดอยู่ของพี่รองคลำยออก “ผมต่ำงหำกที่ต้อง
ขอบคุณ คุณ”9 3 5 4
“ฉันคิดว่าคุณจะคัดค้ำนเสียอีก” ภำยในห้องหนังสือ แม่อวี๋
พูดกับพ่ออวี๋
“ทาไมผมต้องคัดค้ำนด้วย? ในฐำนะที่เป็นพ่อผมย่อมอยาก
เห็นลูกตัวเองมีชีวิตที่สุขสบาย แต่โลกนี้มีชีวิตที่สงบสุขร้อย
เปอร์เซ็นต์ที่ไหนกัน มีแต่ความพยายามที่คนส่วนใหญ่มองไม่
เห็นจุดหมำยปลำยทาง ครอบครัวเจ้ำรองอำยุยังน้อยกันอยู่ มี
เป้ ำหมำยร่วมกันให้ฝ่ ำฟั นไปก็ใช่ว่าจะไม่ใช่เรื่องดีในการสร้ำง
ครอบครัว ทหำรก็แบบนี้แหละ ต้องแบกรับได้ทุกบททดสอบ
ของชีวิต”
“โทรหำเจ้ำเล็กหน่อย ถำมว่าเสี่ยวเชี่ยนเป็นไงบ้ำง”
“โทรไม่ติด สองคนนี้ปิดเครื่อง หรือให้ฉันไปดูดี?” คนเป็น
พ่อแม่ก็ย่อมเป็นห่วงลูก หมดเรื่องลูกคนรองก็ไปกังวลเรื่องลูก
คนเล็กต่อ
“ไม่ต้องหรอก สองคนนั้นเอาตัวรอดเก่ง เดี๋ยวจบเรื่องก็
ติดต่อพวกเรำมำเอง คุณอย่ำไปวุ่นวำยเลย”
พ่ออวี๋มองไปนอกหน้ำต่ำง ผ่ำนไปปีแล้วปีเล่ำ ลูกๆ ของเขา
โตกันหมดแล้ว มีความรับผิดชอบเป็นที่น่ำภูมิใจ ไม่มีชีวิตใครที่9 3 5 5
จะรำบรื่นไปได้ตลอด สิ่งที่เขาดีใจที่สุดก็คือ ยามที่ลูกๆ ของเขา
เผชิญกับปั ญหำต่ำงใช้สติปั ญญำแก้ไขได้ด้วยตัวเอง
“ผมแก่แล้ว…” พ่ออวี๋พูดขึ้น
แม่อวี๋ยิ้มพลำงพูด “ไม่แก่ๆ คุณยังหนุ่มยังแน่น ถ้ำวันนี้คุณ
ไม่ให้ตารองเลี้ยงพานพานสิถึงจะแก่”
“ในเมื่อผมยังไม่แก่ เพื่อเป็นการฉลองที่หลำนกลับมำอย่ำง
ปลอดภัย ตอนเย็นเพิ่มหมูน้ำแดงให้ผมด้วยแล้วกัน แถมเพิ่มดื่ม
อีกสักสองสำมกรึ๊บได้ไหม?”
เดี๋ยว เมีย อย่ำเพิ่งไป กลับมำคุยกันก่อน! ไหนว่าผมยังไม่
แก่ไง?
∗∗∗
หัวหน้ำใหญ่ที่แสนโด่งดังของหน่วยเสินเจี้ยนอยู่ๆ ก็หำยตัว
ไปสำมวัน
หลังจำกที่หัวหน้ำใหญ่กับภรรยาได้ร่วมมือกันสร้ำง
ปำฏิหำริย์ที่คนนอกดูแล้วไม่น่ำเป็นไปได้ แล้วทั้งสองก็หำยตัวไป
มีคนเดำว่าสองสำมีภรรยาข้ำวใหม่ปลำมันจะต้องจูงมือกัน9 3 5 6
ไปเที่ยวแน่นอน ไปทริปสั้นๆ ผ่อนคลำยจิตใจ ปีนเขาชมทะเล
หรือไม่ก็ไปสถำนที่ท่องเที่ยวอื่นๆ
ในความเป็นจริงเปล่ำเลย ช่วงสำมวันนี้อวี๋หมิงหลำงกับ
เสี่ยวเชี่ยนก็อยู่ที่บ้ำนนั่นแหละ
พูดให้ถูกก็คือ เป็นการใช้ชีวิตสำมวันที่ไม่อำจบรรยาย
นอกจำกกินข้ำว นอน เลี้ยงคนสวย ก็ไม่มีอย่ำงอื่นอีก
วันแรก เขาใช้วิธีของตัวเองกระตุ้นให้เธอได้คิดว่าตัวเธอ
เป็นใคร ประสิทธิภำพดียิ่งกว่าล้ำงสมอง
วันที่สอง เธอนัวเนียตัวติดกับเขา ปล่อยให้สมองที่เหนื่อย
ล้ำไม่คิดอะไรอีก
วันที่สำม เธอนอนทั้งวัน เขาก็นั่งอยู่ข้ำงๆ เธอพลำงกอดคน
สวยสมำชิกใหม่ของบ้ำนที่นั่งเฝ้ำเธออย่ำงเงียบๆ
เธอนอนหลับเหมือนเจ้ำหญิงนิทรำ จนกระทั่งบ่ำยถึงจะตื่น
ความอ่อนเพลียของร่ำยกายพำความซึมเศร้ำทางจิตใจให้
หำยไป แถมท้องยังร้องจ๊อกๆ9 3 5 7
ร่ำงกายเธออ่อนเพลียก็จริง แต่สภำพจิตใจเหมือนได้เกิด
ใหม่ จิตใจสดชื่น ไม่รู้สึกหวำดกลัว อำรมณ์หดหู่ก็ไม่หลงเหลือ
อยู่อีก
เธอรูดม่ำนปิดเพื่อบังแสงแดด จำกนั้นก็นั่งเอื่อยๆ มองอวี๋
หมิงหลำงวิ่งไล่คนสวยรอบเตียง ที่ปำกของคนสวยมีผ้ำเช็ดตัวที่
เดิมควรอยู่ที่เอวของอวี๋หมิงหลำง
คนกับหมำวิ่งไล่กันอย่ำงสนุกสนำน พอเห็นเธอตื่นแล้วทั้งคู่
ก็หยุดชะงัก
เสี่ยวเชี่ยนมองสำยตาที่ซุกซนของคนสวย หันมองอวี๋หมิง
หลำงที่สีหน้ำอำยๆ แล้วมองไปจุดหนึ่งที่ไม่มีผ้ำเช็ดตัวกาบัง
กลิ่นอำยของโลกมนุษย์ เสี่ยวเชี่ยนยิ้มมุมปำก
โลกมนุษย์ เธอกลับมำแล้ว
“ฉันว่านำยต้องการสิ่งนี้” เธอเอาผ้ำขนหนูที่คลุมอยู่บนตัว
โยนให้อวี๋หมิงหลำง เขาเอาพ้ำมำพันเพื่อปกปิ ดบางจุดไว้
ประหนึ่งมีเทพยื่นมือมำช่วย จำกนั้นก็วิ่งไล่หมำต่อ
“คนสวยหยุดเดี๋ยวนี้นะ! คืนนี้งดน่องไก่ ใช่ หลังจำกนี้แกจะ9 3 5 8
ไม่มีเนื้อสัตว์กินไปอีกหลำยวัน! ใครใช้ให้แกแอบมองเมียฉัน!”
“มันเป็นตัวเมีย ถ้ำจะแอบมองน่ะแอบมองนำยมำกกว่า นำย
ให้มันมองนำยล่อนจ้อนตอนฉันหลับ?” เสี่ยวเชี่ยนเอามือเท้า
คำงมองเขาแหย่หมำ แต่ในใจกลับรู้สึกผ่อนคลำยเป็นอย่ำงมำก
สงครำมจิตใจ ทาดีต้องชื่นชม ทาผิดต้องลงโทษ ปกป้ อง
ความยุติธรรมแทนสวรรค์…
เรื่องพวกนี้ก็แค่เศษเสี้ยวในชีวิตเธอ ทั้งหมดของเธออยู่ที่ตัว
ผู้ชำยคนนี้ และอยู่ในครอบครัวที่เธอกับเขาร่วมกันสร้ำงมัน
ขึ้นมำ
ส่วนอดีตที่ทาให้เธอจมปลักพวกนั้นล้วนเป็นเรื่องของคน
อื่น เธอได้ทาในสิ่งที่ควรทาแล้ว ตอนนี้เธอต้องเดินออกมำจำก
อำรมณ์ร่วมเหล่ำนั้น กลับสู่ทางเดินชีวิตของตัวเอง
“ไปเถอะเมียจ๋ำ ผมจะพำไปกินมื้อใหญ่~ วันนี้พวกเรำไป
ปล้นพี่รองกันดีกว่า วันนี้พวกผมเงินเดือนออก พี่รองเงินเดือน
เยอะจะตาย พวกเรำไปจัดหนักกันดีกว่า~” อวี๋หมิงหลำงมอง
หน้ำเสี่ยวเชี่ยน ในที่สุดก็วำงใจได้แล้ว
สุดท้ายก็พำเธอออกมำได้9 3 5 9
“อืม ผลำญไม่ได้ครึ่งหนึ่งของเงินเดือนไม่กลับ ไป ให้พี่รอง
เลี้ยงอำหำรทะเลชื่อดัง!”
เสี่ยวเชี่ยนมองเขายิ้มอย่ำงสบายใจที่สุดในสำมวันนี้
พี่ใหญ่โทรมำ อวี๋หมิงหลำงลุกออกไปคุย เสี่ยวเชี่ยนลุก
ขึ้นมำยืดเส้นยืดสำย ถึงช่วงสำมวันนี้จะเหนื่อยแต่ก็สบายใจ
หลังจำกที่อำรมณ์ด้ำนลบออกไปหมดแล้ว เธอก็รู้สึกว่าโลกนี้
สดใสขึ้นเยอะ
“พี่ใหญ่ ครับ ลูกเชี่ยนของผมไม่เป็นไร ตอนนี้หลำนเป็นไง
บ้ำง?”
ได้ยินเสียงอวี๋หมิงหลำงคุยกับพี่ใหญ่ เสี่ยวเชี่ยนเดินไปเดิน
มำอยู่ในห้อง
ทันใดนั้นสำยตาเธอก็เหลือบไปเห็นเศษกระดำษที่เอามำ
ต่อกันวำงอยู่บนโต๊ะ
