เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 97

หลังจากที่เห็นว่าซูฟ่านเป็นคนโทรมาเว่ยเจียงตูก็เลิกกลัว

 

เขารับโทรศัพท์

 

“น้องซูฟ่าน…”

 

แม้ว่าเว่ยเจียงตูจะพูดในตอนบ่ายว่าจะเรียกพี่เรียกน้องกับซูฟ่านแต่ตัวเขาเองก็ยังไม่ชินกับมัน

 

เขามีความชัดเจนมากเกี่ยวกับตัวตนของเขา เขาเป็นเพียงเจ้าของร้านตัวเล็ก ๆ มูลค่าหลายร้อยล้านคือจุดสูงสุดของเขา

 

แม้แต่ในช่วงเวลาสูงสุดนั้นเขาก็ยังไม่คู่ควรเป็นพี่น้องกับซูฟ่าน

 

ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้?

 

แต่ดูเหมือนว่าซูฟ่านจะไม่ดูถูกเขาเพียงเพราะอีกฝายแข็งแกร่งกว่าตัวเองมาก

 

สิ่งนี้ทําให้เว่ยเจียงตุรู้สึกสบายใจมากขึ้นและความเคารพต่อซูฟ่านก็มากขึ้น

 

นี่คือสิ่งที่ชายหนุ่มอายุสิบเก้าปีทําได้และอนาคตของชายคนนั้นก็จะไร้ขอบเขต

 

เว่ยเจียงตูชื่นชมซูฟ่านมาก

 

“พี่เว่ย ฉันจะบอกคุณว่าเรื่องโจวฟูเหิงฉันได้แก้ไขแล้ว”

 

“เราได้จัดการเรื่องอย่างสงบแล้ว คุณไม่จําเป็นต้องกังวลมากเกินไป”

 

หลังจากที่เว่ยเจียงตูฟังเขาก็ตื่นเต้นไปทั้งตัว

 

แววตาที่งุนงงของเขาเป็นประกายขึ้นมาทันที!

 

“โอ้ น้องซูฉันไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี!”

 

“จากนี้ไปคุณสามารถมาหาฉันได้ทุกเมื่อแม้ว่าฉันจะไม่มีความสามารถมากนัก แต่ฉันจะทําให้ดีที่สุดเพื่อช่วยคุณอย่างแน่นอน!”

 

เว่ยเจียงตูตื่นเต้นจนพูดน้ำลายกระเซ็น บุหรี่ในมือก็ถูกโยนลงในที่เขี่ยบุหรี่ด้วย

 

“พี่เว่ยสุภาพเกินไปแล้ว ฉันหวังว่าคุณจะลุกกลับมาเร็ว ๆ นี้ ฉันเชื่อคุณ”

 

“ใช่ ฉันจะขอบคุณคุณ ฉันจะทําให้ได้อย่างแน่นอน!”

 

ประโยคนี้สะเทือนใจอย่างมากกับเว่ยเจียงตูที่เพิ่งล้มลง

 

เขาเกือบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่

 

หลังจากโทรศัพท์กับเว่ยเจียงตูแล้วซูฟ่านและฉินเสี่ยวหยุนก็กินจนอิ่มและเริ่มเมา

 

ทั้งสองออกจากโรงแรม

 

ฉินเสี่ยวหยุนก็ดื่มไปเช่นกัน เธอได้เรียกผู้ช่วยมารอที่ประตูแล้ว

 

ฉินเสี่ยวหยุนต้องการไปส่งซูฟ่านแต่ซูฟ่านปฏิเสธ

 

เพราะเขาต้องซื้ออะไรบางอย่าง และอีกอย่างเขายังต้องการเห็นรางวัลหลังจากที่เขาเปลี่ยนอนาคต

 

หูฟังของเขาสั่นหลังจากพูดคุยกับเว่ยเจียงตู

 

แต่เนื่องจากฉินเสี่ยวหยุนอยู่ด้วย ซูฟ่านจึงต้องเป็นมันไปก่อน

 

ทันทีที่พวกเขาแยกจากกันซูฟ่านก็ใส่หูฟัง

 

“โฮสต์ทําภารกิจสําเร็จและรางวัลคือทักษะ “One Eye Ten Lines หนึ่งดวงตาสิบมุมมอง” ช่วยให้โฮสต์อ่านหนังสือได้อย่างรวดเร็ว เช่น หนังสือสามร้อยหน้าโฮสต์สามารถอ่านได้ภายในสองนาที”

 

เชี่ยสกิลนี้!

 

ซูฟานช็อก!

 

ทักษะนี้อยู่ยงคงกระพันมากเมื่อใช้ร่วมกับทักษะไม่มีวันลื่น

 

ด้วยวิธีนี้ซูฟ่านก็สามารถอ่านหนังสือและจดจําได้อย่างรวดเร็วไม่ว่าเขาจะอ่านอะไรก็ตาม!

 

ไม่ว่าจะเป็นการสอบหรือความต้องการอื่น ๆ ในอนาคตก็ไม่หวั่น

 

ก่อนหน้านี้ซูฟานยังรู้สึกจืดชืดเล็กน้อยกับทักษะไม่มีวันลืมของเขาที่ได้มา

 

แต่เมื่อรวมกันแล้วมันคือทักษะที่ใช้งานได้จริงอย่างแท้จริง

 

หลังจากได้รับรางวัลของตัวเองซูฟ่านก็ไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตอย่างพึงพอใจ

 

เขาซื้อผลไม้และของโภชนาการ ซื้อหนังสือการเงินและเศรษฐศาสตร์อีก 5 เล่ม แล้วนั่งแท็กซี่ไปโรงพยาบาลทหาร

 

ในขณะที่อยู่บนท้องถนนซูฟ่านก็อ่านและจัดจําหนังสือทั้งห้าเล่มที่มีทั้งหมดมากกว่า 1,000 หน้า

 

ตอนนี้เขาอาศัยเพียงระบบในการลงทุนเท่านั้นแต่ไม่มีความรู้ทางวิชาชีพใด ๆ เกี่ยวกับการทําธุรกิจเลย

 

เขาต้องชดเชยเรื่องนี้

 

เสียงหนังสือพลิกอย่างรวดเร็วหลังรถทําให้คนขับแท็กซี่มองเขาผ่านกระจกมองหลังนับครั้งไม่ถ้วน

 

บ้ารึไงใครจะอ่านได้แบบนี้

 

คนขับรถแท็กซี่นึกขึ้นในใจของเขา

 

ซูฟ่านมาถึงวอร์ดของหลินมู่เฉิงพ่อของหลินอี้ถงแล้ว

 

ครอบครัวนี้กําลังพูดคุยและหัวเราะกัน แต่เมื่อซูฟ่านมาพวกเขาก็รีบทักซูฟ่าน

 

แม้แต่หลินมู่เฉิงที่กําลังนอนอยู่ตอนนี้ก็ยังลุกขึ้นนั่งทักทายซูฟานอย่างลําบาก

 

สําหรับพวกเขาซูฟ่านคือผู้ช่วยให้รอด!

 

“พี่ซูฟ่าน!”

 

หลินจื้องยิ้มและรีบวิ่งกอดคอซูฟ่าน

 

“พี่ซูฟ่าน คิดถึงแทบตายเลย!”

 

“อี้ถงอย่าทําแบบนั้นกับพี่ซูฟ่านของเธอ เธอโตเป็นสาวแล้วนอกจากนี้เขาก็มีแฟนแล้วด้วย!”

 

แม่ของหลินอี้ถง หลินเสวี่ยเหมยเถ้าแก่เนี้ยของบาร์บีคิวบ้านทองดุ

 

หลินอี้ถงทําหน้านิ่ง

 

“ไม่ใช่! ไม่เลย! พี่ซูฟ่านบอกฉันว่าเขากับชูหยุนซีไม่ใช่คู่รักกัน!”

 

“นอกจากนี้ พี่ซูฟ่านก็สัญญากับฉันไว้แล้วว่าเขาจะแต่งงานกับฉันเมื่อฉันเป็นผู้ใหญ่! ใช่ไหมพี่ซูฟ่าน!”

 

หลินอี้ถงกอดซูฟ่านไม่ปล่อย

 

แม้ว่าเธอจะอายุสิบหกหรือสิบเจ็ดปี แต่เธอก็ชอบซูฟ่านมาตลอดตั้งแต่เริ่มรู้จักความรัก

 

เธอเป็นผู้หญิงที่ร่าเริง เธอชอบคน ๆ หนึ่งเธอก็จะกระตือรือร้นมากโดยไม่มีการเสแสร้ง

 

หลินเสวี่ยเหมยรู้สึกละอายใจที่ได้เห็นสภาพของลูกสาวของเธอ

 

“หลินอี้ถงถ้าเธอทําเช่นนี้อีกครั้งฉันจะตีเธอ! ดูสิปล่อยพี่ซูฟ่านได้แล้ว!”

 

“ไม่งั้นพี่ชายของเธอจะไม่มีทางแต่งงานกับเธอหรอก!”

 

หลินเสวี่ยเหมยขู่

 

คราวนี้ซูฟ่านช่วยครอบครัวของเธอไว้ หลินเสวี่ยเหมยต้องรู้สึกขอบคุณอย่างแน่นอน

 

หลินเสวี่ยเหมยรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าลูกสาวของเธอชอบซูฟ่าน

 

หากซูฟ่านสามารถแต่งงานกับลูกสาวของเธอได้จริง ๆ หลินเสวี่ยเหมยก็จะยกมือเห็นด้วย

 

แต่หลินอี้ถงยังเด็กเกินไปและการศึกษาของเธอก็ยังมีความสําคัญ

 

การแต่งงานเป็นสิ่งที่จะพูดถึงในภายหลัง!

 

เมื่อหลินเสวี่ยเหมยพูดอย่างนั้น หลินอี้ถงก็คลายคอของซูฟ่านอย่างไม่เต็มใจ

 

“งั้นให้พี่ซูฟ่านพูดด้วยตัวเองว่าต้องการแต่งงานกับฉันในอนาคตหรือเปล่า!”

 

“นี่….”

 

ตอนนี้หลินอี้องถามซูฟาน

 

“อันที่จริง ฉันกับชูหยุนซีคบกันแล้ว”

 

“อะไรนะ?!”

 

หลินอี้ถงรู้สึกว่าเธอถูกโจมตีอย่างหนัก เพราะพี่ชายคนโปรดของเธอกําลังคบกับไอดอลที่เธอชอบ

 

ความรู้สึกนี้เหมือนเป็นความสัมพันธ์ที่แตกสลายเป็นสองเท่า

 

หลินอี้ถงต้องชะลอตัวลง

 

“แต่อย่าพูดถึงเรื่องนี้กับคนอื่นนะ เธอก็รู้ว่าอาชีพของหยุนซีกําลังเติบโต ถ้าคนรู้เรื่องความสัมพันธ์นี้ ”

 

“ฉันเข้าใจพี่ซูฟ่าน…”

 

แม้ว่าหลินอี้ถงจะแพ้ แต่เธอก็ยังหวังว่าซูฟ่านและชูหยุนซีจะมีความสุข

 

ซูฟ่านรู้จักบุคลิกของหลินอี้ถง

 

เธอไม่เคยเปิดปากพูดเรื่องไร้สาระกับคนอื่นยิ่งถ้าสิ่งนี้จะทําลายภาพลักษณ์ของชูหยุนซีด้วยแล้ว

 

“ดูสิ พี่ชายของเธอมีแฟนแล้ว อย่าทําตัวน่ารําคาญไปเลย! ไม่อ่านคนรึไง!”

 

หลินเสวี่ยเหมยบ่นลูกสาวของเธอ

 

แต่เธอก็ผิดหวังเล็กน้อยเมื่อพูดแบบนั้น

 

“คุณป้า อย่าไปว่าจริงจังเลยมันเป็นแค่อารมณ์ของเด็ก”

 

“นี่ของที่ผมซื้อให้ลุง”

 

หลังจากพูดแล้วซูฟ่านก็มอบของให้หลินเสวี่ยเหมย

 

“เธอมาที่นี่แล้วยังจะเอาอะไรมาอีกทําไม”

 

หลินเสวี่ยเหมยหยิบของออกไปในขณะที่พูดพึมพํา

 

“คุณลุงเป็นยังไงบ้าง”

 

ซูฟ่านนั่งลงข้างเตียงและพูดด้วยความเป็นห่วง

 

หลินมู่เฉิงมองไปที่ซูฟ่านอย่างขอบคุณ เอื้อมมือออกไปจับมือซูฟ่าน

 

“โอ้ ซูฟานฉันไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ชีวิตฉันคงแย่แน่!”

 

หลินมู่เฉิงพูดด้วยดวงตาที่เปียกชื้น

 

ซูฟ่านรีบหยิบกระดาษทิชชูที่อยู่ข้าง ๆ เขายื่นให้หลินมู่เฉิง

 

“ลุงอย่าพูดอย่างนั้น คุณกับป้ามองดูผมโตขึ้นมาและใช้เวลาอยู่กับผมมากกว่าพ่อแม่เสียอีก”

 

“ตอนหลังที่ผมออกไปอยู่กับปู่ย่าก็อาศัยอยู่ไกลจากคุณ ผมไม่มีโอกาสได้พบกับคุณอีกเลย ผมล่ะกลัวว่าคุณจะคิดว่าฉันไม่มีรู้จักกตัญญด้วยซ้ำ!”

 

ซูฟ่านพูดด้วยความจริงใจมากจากก้นบึงของหัวใจ