เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 90

ตอนที่ 90 ลูกพี่ครับ ได้โปรด

 

“แค่นี้เองเหรอ เมื่อกี้นายบอกจะให้ฉันคุกเข่าขอโทษคุณประธานโจวไม่ใช่หรือ?”

 

ซูฟ่านเลิกคิ้วและมองไปที่เสี่ยวผิงโถวแล้วถาม

 

เสี่ยวผิงโถวเข้าใจในทันที

 

เขาคุกเข่าต่อหน้าซูฟ่านอย่างนอบน้อม

 

ตุบ!

 

เขาโขกศรีษะสามครั้ง

 

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น หน้าผากของเขาก็มีเลือดออก

 

“ลูกพี่ อย่าสนใจคําพูดคนโง่แบบผมเลย ผมรู้แล้วว่าผมผิด!”

 

“ผมจะโขกศรีษะเพื่อคุณตราบเท่าที่คุณสามารถยกโทษให้ผมได้ ผมยอมทําอะไรก็ได้!”

 

“พวกแกกําลังทําทําบ้าอะไร? ทั้งหมดคุกเข่าซะ! ขอโทษลูกพี่เดี๋ยวนี้!”

 

หลังจากพูดแล้ว ผู้คนหลายสิบคนก็พุ่งตัวไปคุกเข่าลงต่อหน้าซูฟ่าน แล้วโขกศรีษะอย่างแรง

 

เสียงโขกศรีษะหลายสิบเสียงดังขึ้นราวกับเสียงซิมโฟนีที่ดังจนพื้นสั่นนิดๆ

 

เมื่อมองไปที่เสี่ยวผิงโถวและหน้าผากของเขาที่อาบเลือด ฉินเสี่ยวหยุนก็ไม่สามารถทนได้

 

เธอหันกลับมาและหยุดมองเหตุการณ์ที่เกิดตรงหน้า

 

ในเวลาเดียวกัน เธอก็รู้สึกตกใจอยู่ในใจว่าตัวตนที่แท้จริงของซูฟ่านคืออะไร

 

ไม่งั้นลูกน้องของโจวฟู่เหิงจะถ่อมตัวได้ขนาดนี้ไหม?

 

เมื่อเห็นคนกลุ่มนี้ทําอย่างนั้นซูฟ่านก็รู้สึกเบื่อ

 

เดิมที่เขาคิดว่าคนเหล่านี้จะทุบร้านนี้ เขาก็จะให้โจวฟู่เหิงสามารถจ่ายเงินเพื่อปรับปรุงร้านนี้

 

แม้ว่าการตกแต่งในร้านนี้จะเป็นของใหม่ แต่ก็ได้รับความเสียหายอย่างมากหลังจากถูกโจวฟู่เหิงรบกวนหลายครั้ง

 

และซูฟ่านก็ไม่ชอบสไตล์การตกแต่งของร้านนี้มากนัก

 

ตอนนี้ดูเหมือนว่าการตกแต่งร้านใหม่จากเงินของโจวฟู่เหิงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว

 

คนของโจวฟู่เหิงยังคงก้มหน้าอยู่ และซูฟ่านรู้สึกว่าหน้าผากของเขาปวดตุบๆ

 

“เอาล่ะ! จะโขกจนตายเลยหรือไง! หยุดเดี๋ยวนี้!”

 

ซูฟ่านไม่สามารถทนต่อได้อีกต่อไปและหยุดพวกเขา

 

หัวของเสี่ยวผิงโถวกระแทกลงอย่างแรงสุดชีวิตและเขาก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย

 

เขามองไปที่ซูฟ่านด้วยท่าทางประจบประแจง

 

“งั้นลูกพี่คุณยกโทษให้พวกเราไหมครับ”

 

“พวกนายแค่ทําตามคําสั่งด้วยสิ ฉันก็ไม่ติดใจอะไรหรอก”

 

ซูฟานกล่าว

 

หลังจากพูดแล้ว คนหลายสิบคนก็ลุกขึ้นยืน

 

แต่เขายังคงมองซูฟ่านอย่างระมัดระวัง

 

“นายไปบอกกับเจ้านายถังขยะของนายให้ด้วยล่ะ”

 

“แค่บอกว่าเจียงตูบาร์บีคิวนี้จะเป็นของซูฟ่านนับจากนี้ไป หากมาที่บาร์บีคิวเจียงตูเพื่อสร้างปัญหา ก็จงระวังฉันจะไปหักขาหมาๆนั่นเข้าล่ะ”

 

“บอกไปตามนั้นเข้าใจไหม?”

 

ซูฟานถาม

 

เสี่ยวผิงโถวตกตะลึงและพยักหน้าอย่างสั่นเทา

 

เขากลัวมากว่าซูฟ่านจะบ้าคลั่งแล้วทุบตีพวกเขา!

 

“จําไว้ แล้วพวกนายก็ออกไปจากที่นี่ซะ”

 

“ครับ! ลูกพี่ผมจําสิ่งที่คุณพูดได้แล้ว ออกไปจากที่นี่กันเถอะ!”

 

หลังจากเสี่ยวผิงโถวพูดจบ เขาก็รีบวิ่งหนีไปพร้อมกับคนของเขา

 

จนกระทั่งเขาเข้าไปนั่งไปอยู่ในรถ เสี่ยวผิงโถวยังคงมองย้อนกลับไปที่ร้านด้วยความกลัว

 

เขาเกรงว่าซูฟ่านจะตามมาฆ่าพวกเขาทั้งหมด

 

“ตอนนี้คุณโจวพบกับคนที่โหดเหี้ยมเข้าแล้ว”

 

เสี่ยวผิงโถวพึมพําในรถ

 

เจียงตูบาร์บีคิวบนชั้นสอง

 

เว่ยเจียงตูมองไปที่คราบเลือดของคนทั้งกลุ่มที่อยู่บนพื้น

 

เขาสับสนไปหมดแล้ว

 

แม้แต่ดวงตาที่เขามองไปที่ซูฟ่านก็เต็มไปด้วยความกลัว

 

ทัศนคติของเสี่ยวผิงโถวในตอนนั้นไม่ใช่แค่การกลัวบุคคลที่ร่ํารวยเท่านั้น

 

ดูเหมือนว่าเขาจะกลัวมากว่าซูฟ่านจะฆ่าเขาจึงได้ขอโทษอย่างสุดซึ้งเพื่อรักษาชีวิตตัวเองไว้

 

ความสามารถของซูฟ่านอยู่เหนือความรู้ความเข้าใจของเว่ยเจียงตู!

 

เขามองไปที่ซูฟ่านซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าเขาด้วยความกลัว

 

ซูฟ่านเห็นความคิดของเว่ยเจียงตูอย่างง่ายดาย

 

เขาหยิบถ้วยน้ําชาขึ้นตรงหน้าแล้วจิบน้ํา

 

“ตอนนี้คุณเว่ยยังกังวลอยู่ไหม?”

 

ใบหน้าของซูฟานเต็มไปด้วยความมั่นใจ

 

“ไม่กังวล! ไม่กังวลเลยครับ! เป็นผมเองที่มีตาหามีแววไม่ และมองไม่เห็นความแข็งแกร่งของคุณซู!”

 

“ที่ผมพูดอะไรที่ไม่เหมาะสมไปเมื่อกี้ ได้โปรดอย่าไปสนใจเลยครับ!”

 

“ตามอายุของผม ผมแก่กว่าคุณ ดังนั้นคุณสามารถเรียกผมว่าพี่ชายได้ตั้งแต่นี้ไป! ตราบใดที่คุณมีปัญหา ผมเว่ยเจียงตูจะบุกน้ําลุยไฟอย่างไม่ลังเลเลย!”

 

“โอ้ ใช่ มีน้องสะใภ้ของผมด้วย ผมหวังว่าน้องสะใภ้สามารถช่วยผมพูดอะไรได้บ้าง แต่อย่าให้คุณซูขุ่นเคืองผมเลย!”

 

เว่ยเจียงตูพูดอย่างลนลาน

 

เขากลัวโจวฟู่เหิง

 

แต่เขากลัวว่าตัวตนที่เหนือล้ําอย่างซูฟ่านจะจําความไม่พอใจของเขาเอาไว้มากกว่า!

 

แน่นอนว่าเขารู้ว่าฉินเสี่ยวหยุนและซูฟ่านไม่ใช่คู่รัก แต่เขาพูดแบบนี้เพียงเพื่อทําให้ฉินเสี่ยวหยุนพอใจ

 

เมื่อเธอได้ยินว่าเว่ยเจียงตูเรียกเธอว่าน้องสะใภ้ ใบหน้าที่เย็นชาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม

 

แต่รอยยิ้มนี้กลับถูกเธอซ่อนไว้ในไม่ช้า

 

ต่อหน้าซูฟ่านเธอจะทําตัวเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง

 

แต่ต่อหน้าคนอื่น ฉินเสี่ยวหยุนคือนักธุรกิจสาวที่มีความสามารถ สงบ เยือกเย็น และเป็นผู้ใหญ่!

 

“พี่เว่ย อย่างที่คุณพูด ในเมื่อคุณบอกว่าให้เรียกคุณว่าพี่ แล้วคุณจะเรียกผมว่าคุณซูได้ยังไง?”

 

ที่ซูฟ่านพูดเช่นนี้ก็เพื่อบอกเว่ยเจียงตูว่าเขาไม่สนใจทัศนคติของเว่ยเจียงตูที่มีต่อตัวเขาเองและทั้งคู่ต้องการรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับเว่ยเจียงตู

 

เมื่อเห็นความเอื้ออาทรของซูฟ่าน เว่ยเจียงตูก็รู้สึกขอบคุณ

 

เขายังสามารถถือได้ว่าเป็นคนที่รู้จักความกตัญญและจดจําความใจดีของซูฟ่านไว้ในใจของเขา

 

เขาหยิบไวน์ขาวขึ้นมาบนโต๊ะทันทีและเติมแก้วของเขาให้เต็ม

 

“เราต้องทําธุรกิจในตอนบ่าย เพื่อแสดงความขอบคุณ ฉันจะดื่มไวน์ให้น้องชายของฉัน!”

 

หลังจากพูดจบ เว่ยเจียงตูก็ดื่มสุราในแก้วอย่างมีความสุข

 

เป็นไปไม่ได้ที่เว่ยเจียงตูจะดื่มไวน์นี้ถ้าไม่ใช่เพราะซูฟ่าน!

 

ซูฟ่านก็ดื่มกับเว่ยเจียงตูด้วย

 

อย่างไรก็ตาม ฉินเสี่ยวหยุนอยู่ที่นี่เดี๋ยวค่อยให้ฉินเสี่ยวหยุนขับรถในตอนที่เขาเมาก็ได้

 

ฉินเสี่ยวหยุนนั่งข้างซูฟ่านและแอบมองใบหน้าของเขา

 

ทุกคนต่างชื่นชมซูฟ่าน

 

ทั้งสองคนสุภาพอยู่พักหนึ่ง และซูฟ่านก็แนะนําให้เริ่มขั้นตอนการโอนร้านโดยเร็วที่สุด

 

เว่ยเจียงตูก็ได้เตรียมเอกสารที่เกี่ยวข้องไว้และทุกคนก็ออกเดินทางเพื่อไปทําเรื่องสําหรับการถ่ายโอนร้าน

 

อีกด้านหนึ่ง ในสํานักงานของโจวฟู่เหิง

 

เขาเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องของเขา

 

ทางโทรศัพท์เสี่ยวผิงโถวไม่ได้พูดอะไรเจาะจงมาก มีเพียงว่าเขาได้พบกับชายที่แข็งแกร่ง ในครั้งนี้และพวกเขาก็ไม่ได้ทําให้อีกฝ่ายกลัวได้!

 

โจวฟู่เหิงบอกให้เสี่ยวผิงโถวมาที่สํานักงานเพื่อมาหาตัวเอง

ขณะนี้เขากําลังเดินไปมาในสํานักงานของเขา

 

เขาอยากรู้นักว่าใครมันกล้าปฏิบัติต่อลูกน้องของเขาเช่นนี้

 

ขณะคิดเกี่ยวกับมัน เสี่ยวผิงโถวก็เคาะประตู

 

ด้วยผ้ากอซที่ติดอยู่ที่หัวของเขา เขาดูน่าอับอายมาก

 

หลังจากเข้ามาแล้วโจวฟู่เหิงก็ถามถึงสถานการณ์ทันที

เสี่ยวผิงโถวบอกโจวฟู่เหิงถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

 

ใบหน้าของโจวฟูเหิงเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อเขาได้ยินคําที่ซูฟ่านฝากเสี่ยวผิงโถวมาบอกเขา

 

เขากวาดเอกสารบนโต๊ะลงกับพื้น

 

“ไอ้เวรเอ้ย! ฉันอยากรู้นักว่าจะแกล้งทําเป็นเจ๋งได้แค่ไหน!”

 

โจวฟู่เหิงโทรหาพ่อของเขาด้วยความโกรธ

 

รอสักพักก่อนที่โจวกั๋วจุนจะรับสาย

 

เขามีนิสัยชอบงีบหลับ เห็นได้ชัดว่าโจวฟู่เหิงขัดจังหวะการงีบของเขา

 

“มีอะไร?”

 

โจวยั่วจุนตื่นขึ้นมาโดยรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย

 

เขารู้ว่าโจวฟู่เหิงรู้นิสัยการงีบหลับของเขาและโจวฟู่เหิงก็รู้ว่ามันสร้างความรําคาญสําหรับเขาที่ถูกขัดจังหวะในการพักผ่อน

 

ถ้าไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน โจวฟูเพิ่งจะไม่กล้าขัดจังหวะตัวเองในเวลานี้

 

ทันใดนั้น ลูกชายตัวน้อยของเขาก็มีปัญหาอีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดและน้ําเสียงของเขาก็เข้มขึ้นเล็กน้อย