เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 79

ซูฟ่านก็ตระหนักว่าอีกฝ่ายหนีไปอยู่บนหลังคารถไฟ

 

เขาไม่สนใจอย่างอื่นแล้ว เขาใช้ทักษะเทเลพอร์ตทันทีเพื่อขึ้นไปบนหลังคารถ

 

แม้ว่าความเร็วของรถไฟสีเขียวจะไม่เร็วมาก แต่ลมบนหลังคาก็ยังแรงอยู่ดี

 

ซูฟ่านรู้สึกหนาวนิดหน่อย

 

หลินจูยืนอยู่บนหลังคารถมองดูเพชรอย่างระมัดระวัง

 

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของซูฟ่านทำให้แผนการหลบหนีของเธอหยุดชะงัก

 

เมื่อเห็นซูฟ่านปรากฏบนหลังคารถได้ทันที การแสดงออกของหลินจูนั้นดูแรก ๆ ไม่อยากเชื่อแต่ต่อมาก็ตื่นเต้น

 

“ดูเหมือนคุณจะจัดการได้ไม่ง่ายเลยจริง ๆ”

 

มุมปากของหลินจูยกยิ้มเล็กน้อย

 

แล้วหายไปจากอากาศ

 

ซูฟ่านรู้สึกเพียงแค่ว่าเขาถูกเตะเข้าที่หลังและเขาก็ล้มไปข้างหน้า

 

โชคดีที่ตอนนี้ความสามารถในการทรงตัวของเขาดี เขาถึงกลับมายืนได้อย่างมั่นคง

 

“โอ้ ทำไมนักเรียนซูถึงไม่ยืนให้มั่นคงหน่อยล่ะ?”

 

หลินจูที่ไม่รู้ทำยังไงก็ปรากฏตัวต่อหน้าซูฟ่านอีกรอบ

 

ซูฟ่านรู้สึกว่าเขาถูกหลอกเขากัดฟันและกำหมัดแน่น

 

“เธอเป็นใคร?”

 

ซูฟ่านถามด้วยเสียงต่ำ

 

หลินจูยักไหล่

 

“นักเรียนซูกำลังพูดถึงอะไรน่ะ? ฉันชื่อหลินจูไง”

 

หลินจูกระพริบตาด้วยความงุนงง

 

หลินจูเป็นกังฟูตั้งแต่เมื่อไหร่?

 

ให้ตายเขาก็ไม่เชื่อ

 

ถ้าหลินจูมีทักษะแบบนี้หัวหมา ๆ ของฉินเสี่ยวหยางคงถูกทุบไปแล้ว

 

แน่นอนว่าเขาและหลินจูจะไม่มีทางสู้กันแบบในปัจจุบันด้วย

 

“ดูสิว่าเธอจนสนใจไอนี่ไหม?”

 

ซูฟ่านยิ้มแล้วหายตัวไป

 

เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง “หลินจู” จะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสที่ด้านหลัง

 

แต่หลินจูเพียงแค่เอนตัวไปข้างหน้าแล้วยืนอย่างมั่นคง

 

“ว้าว น่าสนใจ”

 

“หลินจู” ปรบมือและพูดด้วยรอยยิ้ม

 

“ก็เหมือนกัน”

 

หลังจากที่ซูฟ่านพูดจบเขาก็หายตัวไปอีกครั้ง

 

แต่คราวนี้มันเปล่าประโยชน์ เพราะ “หลินจู” ก็หายตัวไปจากที่ที่เธออยู่เช่นกัน เธอมองไปที่ซูฟ่านที่อยู่ไม่ไกล

 

“แน่นอนมันน่าสนใจมาก หรือพวกเราไม่ควรใช้เทเลพอร์ตกัน ว่าไง? ลองเลยไหม?”

 

“หลินจู” แนะนำ

 

เธอมองไปที่ดวงตาของซูฟ่านอย่างประหลาดใจและความคาดหวัง ราวกับว่าเป็นเวลานานแล้วที่เธอไม่ได้พบกับคู่ต่อสู้ที่สามารถจับคู่กับเธอได้

 

ซูฟ่านยิ้ม

 

“โอเค แต่อย่าร้องไห้ละถ้าเธอแพ้!”

 

ทันทีที่เสียงจบลง ทั้งสองก็กำหมัดและวิ่งเข้าหากัน

 

ชกพร้อมกัน!

 

ทั้งสองหลบเลี่ยงการโจมตีของอีกฝ่ายพร้อมกัน

 

แล้วพวกเขาก็ชกพร้อมกันอีก

 

หมัดทั้งสองปะทะกัน!

 

ทั้งสองผงะและถอยห่างออกไป

 

และในขณะเดียวกันก็สบัดกำปั้นที่รู้สึกชาไปด้วย

 

“หลินจู” ทำเกินจริงเป็นพิเศษ

 

“ทำไมถึงอยากฆ่าฉันล่ะ!”

 

“ก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ”

 

หลังจากที่ซูฟ่านพูดจบ เขาก็โจมตีอีกครั้ง

 

เตะไปที่ขาเรียวยาวของ “หลินจู”

 

“หลินจู” ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เธอกระโดดขึ้นก่อนที่จะถูกสัมผัสและเมื่อเธออยู่ในอากาศ เธอก็เหยียดขาแล้วเตะซูฟ่านกลับ

 

ทั้งหมดนี้อยู่ในความคาดเดาของซูฟ่าน

 

เมื่อเห็นโอกาส ซูฟ่านก็คว้าลูกเตะของ “หลินจู” แล้วดึงออกอย่างแรง

 

“หลินจู” กระแทกบนรถไฟ

 

“เวรเอ้ย!”

 

“หลินจู” สาปแช่งขณะกุมศีรษะ

 

“ทำไม ทำไมคุณหลินถึงหยาบคายจัง”

 

ซูฟ่านเลิกคิ้วและพูดอย่างยั่วยุโดยมองไปที่ตัวปลอมที่อยู่ข้างหน้าเขา

 

“หลินจู” กุมหัวและลุกขึ้นยืน

 

“มารอบสอง”

 

“หยุดพูดไร้สาระแล้วคืนเพชรให้ฉัน”

 

ซูฟ่านพูดอย่างดูถูก

 

“อยากได้เพชรเหรอ”

 

“หลินจู” หยิบเพชรที่อยู่ในแขนออกมาดูอย่างระมัดระวัง จากนั้นเธอก็โบกมือแล้วโยนเพชรออกไป!

 

ซูฟ่านตกใจและเมื่อเขากำลังจะกระโดดลงจากรถเพื่อค้นหาเพชร “หลินจู” ก็รีบไปหาเขาแล้ว

 

คนสองคนเผชิญหน้ากันอีกครั้ง

 

และมีดก็ถูกแทงเข้าไปตรงใต้ซี่โครงซ้ายของซูฟ่าน

 

“หลินจู” กอดซูฟ่าน

 

“ดูเหมือนว่าคุณจะสามารถรักษาตัวเองได้ รอยมีดบนหน้าอกของคุณหายไปอย่างรวดเร็ว แต่คราวนี้ล่ะ?”

 

หลังจากพูด “หลินจู” ก็ก้าวถอยหลังอย่างมีชัยและเล่นเพชรในมือของเธอ

 

จากนั้นซูฟ่านก็ตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายเพิ่งวางแผนจงใจทำให้เขาเสียสมาธิ

 

ท่ามกลางลมหนาว ซูฟ่านรู้สึกเพียงแค่ความเจ็บปวดใต้ซี่โครงซ้ายของเขาเท่านั้น

 

เขาจับด้ามมีดแล้วก้มลงช้า ๆ

 

“หลินจู” มองไปที่ซูฟ่านอย่างเย็นชา

 

ซูฟ่านรู้สึกเจ็บปวดเขาจับมีดไว้แน่นและขยับมีดที่แทงคาอยู่เล็กน้อย

 

เขาคำรามเสียงดังแล้วก็ดึงมีดออกมาทันที

 

เลือดกระฉูดจนถูกลมพัดกระเด็นเปรอะไปทั้งตัว

 

ซูฟ่านหอบอย่างหนัก ใบหน้าของเขาซีดเซียว

 

แต่แล้วฉากมหัศจรรย์ก็ปรากฏขึ้น

 

บาดแผลของซูฟ่านที่มีเลือดพุ่งออกมาจู่ ๆ เลือดก็แข็งตัวทันที

 

แล้วแผลก็สมานกัน

 

ห้าวินาทีต่อมาบาดแผลของซูฟ่านก็หายเป็นปกติ เหลือเพียงรอยจาง ๆ

 

และไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้วใบหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติ

 

“หลินจู” มองไปที่ความสามารถในการรักษาตัวเองอย่างกับใช้เวทย์มนตร์ของซูฟ่านด้วยความประหลาดใจและปรบมือจากอีกด้าน

 

“ไม่เลว แน่นอนว่าคุณมีความสามารถในการรักษาตัวเองที่แข็งแกร่งมาก”

 

ดูเหมือนว่า “หลินจู” จะเคยได้เห็นความสามารถในการรักษาตัวเองแบบนี้มาก่อน จึงไม่แปลกใจ

 

แม้แต่มีดที่เธอแทงซูฟ่านในตอนนี้ก็ยังคงอยู่ในมือของเขา

 

เสียงผิวปากดังขึ้น

 

มีดที่ซูฟ่านเพิ่งดึงออกมาสั่นอย่างรุนแรงแล้วบินขึ้นพร้อมกับเสียงผิวปากและกลับไปที่มือของ “หลินจู” ในทันที

 

“หลินจู” เก็บมีดไว้ที่เอวของเธอ

 

“แกเป็นใครกันแน่วะ?”

 

ซูฟ่านจ้องเขม็งไปที่ “หลินจู”

 

บุคคลนี้ผิดปกติเกินไป และซูฟ่านก็รู้สึกกลัวกับความผิดปกตินี้

 

“หลินจู” ยิ้มอย่างเย็นชา

 

“ฉันคือหลินจู!”

 

“ไร้สาระ!”

 

ซูฟ่านคำรามแล้วเคลื่อนที่ไปทาง “หลินจู” ในทันที เขายื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าของหลินจูและพยายามฉีกหน้ากากปลอมของเธอ

 

ใครจะคิดว่าใบหน้าของ “หลินจู” เรียบจนไม่ง่ายเลยที่จะจับ

 

“โอ้ ผู้ชายหยาบคาย! คุณสัมผัสใบหน้าของหญิงสาวแบบนี้ยังไง”

 

“หลินจู” ล้อเล่นแล้วจึงโจมตีซูฟ่านเข้าที่หน้าอก

 

ซูฟ่านสูดลมหายใจและก้าวถอยหลังเพียงก้าวเดียว

 

สิ่งนี้ทำให้ “หลินจู” ประหลาดใจ จากความแรงของหมัดของเธอ คนธรรมดา ๆ ควรถูกต่อยลอยขึ้นไปในอากาศแล้ว

 

แต่ซูฟ่านกลับรับไว้ได้

 

ซูฟ่านกัดฟันและเหยียดขาของเขาเพื่อเตะ หัวของ “หลินจู”

 

“หลินจู” หลบ แต่หน้าผากของเธอยังมีรอยขีดข่วน

 

ซูฟ่านยิ่งแน่ใจว่า “หลินจู” คนนี้ไม่ได้สวมหน้ากากปลอมหลังจากได้รับบาดแผล

 

แต่คนผู้นี้ไม่ใช่หลินจูแน่นอน!

 

ทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้นได้?

 

ก่อนที่เขาจะคิดเรื่องนี้ได้ ซูฟ่านทำได้เพียงต่อสู้กับ “หลินจู” เท่านั้น

 

ตราบใดที่เขาสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ ปัญหาทั้งหมดจะได้รับการแก้ไข

 

ทั้งสองฝ่ายสู้ระยะประชิดกันไม่มีใครแย่กว่าและไม่มีใครได้เปรียบ!

 

สู้มานานกว่าสิบนาทีก็ไม่มีใครรู้สึกเหนื่อย!

 

ในสายตาของซูฟ่าน “หลินจู” คนนี้เป็นสัตว์ประหลาด!

 

ในสายตาของ “หลินจู” ซูฟ่านนั้นเป็นสมบัติ

 

หลังจากผ่านไปหลายปีในที่สุดเธอก็ได้พบกับคู่ต่อสู้ที่สามารถต่อสู้กับตัวเองได้นาน!