เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 78

ระหว่างทาง หลินจูก็ยังคงดูเป็นเด็กขี้สงสัย

 

“ว้าว ดูนั่นสินักเรียนซู ทะเลสาบนี้สวยมาก!”

 

“…นั่นคือเสี่ยวเหอโกวหรือที่รู้จักกันทั่วไปในนามกลิ่นเหม็นชุยโกวจี…”

 

“หงส์อยู่ในทะเลสาบเสี่ยวเหอโกวหรือเปล่านะ?”

 

“…คุณหลินตาไม่ดีเหรอ นั่นมันถุงขยะ…”

 

“ห๊ะ! มันเป็นฝูงแกะที่แวบวาบผ่านมาเหรอ ทำไมพวกมันถึงแปลกจัง”

 

“…นั่นคือเด็กที่มาทำกิจกรรมนอกหลักสูตร…”

 

…

 

คำถามแปลก ๆ ของหลินจูและสายตาที่ไม่ดีของเธอทำให้ซูฟ่านขบขัน

 

เมื่อเห็นซูฟ่านล้อเลียนตัวเอง หลินจูก็หน้ามุ่ย

 

“ทำไมล่ะ คนเราจะสายตาสั้นไม่ได้เหรอ”

 

ซูฟ่านลดรอยยิ้มของเขา

 

“คุณสายตาสั้นมากหรือเปล่า”

 

เขามองไปที่ดวงตาของหลินจูและรู้สึกว่าดวงตาของหลินจูไม่เหมือนคนสายตาสั้น และเธอไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์ด้วยซ้ำ

 

ใครจะรู้หลินจูกลับหัวเราะคิกคัก

 

“ตลกดีนะ ฉันตั้งใจทำเมื่อกี้นี้รู้ไหมเวลาคุณตั้งใจแก้ข้อผิดพลาดของคนอื่น ท่าทางแบบนั้นมันตลกดี ฮ่า ๆ ๆ…”

 

หลินจูยิ้มอย่างซุกซน

 

ซูฟ่านรู้ว่าเขาถูกหลินจูหลอก แต่เขาไม่ได้โกรธ

 

แม้ว่าใบหน้าของเขาจะไม่มีรอยยิ้ม แต่เขาก็แอบยิ้มอยู่ในใจ

 

ผู้หญิงคนนี้ซนจริง ๆ!

 

“คุณหลิน อย่าเพิ่งหัวเราะนะ ข้างหลังคุณ!”

 

“ข้างหลังฉัน?”

 

เมื่อเห็นใบหน้าประหม่าของซูฟ่าน รอยยิ้มของหลินจูก็หยุดนิ่ง

 

“ใช่ ลุกขึ้นเร็ว!”

 

หลังจากที่ซูฟ่านพูดจบ หลินจูก็คิดว่ามีแมลงอยู่ข้างหลังเธอ ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ

 

ปัง

 

หัวของหลินจูกระแทกกับชั้นบน

 

เธอหันศีรษะกลับแต่เห็นว่าไม่มีสิ่งใดอยู่ข้างหลังเธอเลย

 

ซูฟ่านหัวเราะออกมาดัง ๆ

 

“นักเรียนซู คุณโกหกฉัน!”

 

หลินจูลูบหัวของเธอและพูดอย่างโกรธเคือง

 

“คุณหลินดูตลกมากตอนคุณกลัว…”

 

ซูฟ่านเอนตัวไปข้างหน้าและปิดหน้าตัวเอง

 

หลินจูไม่สามารถทนได้เธอจับหัวตัวเองและวิ่งไปที่ซูฟ่านก่อนจะจักจี้ซูฟ่านอย่างเมามัน

 

ซูฟ่านล้มลงบนเตียงแล้วร้องขอความเมตตา

 

หลังจากส่งเสียงดังหลินจูก็ไม่สามารถยืนนิ่งได้และตกลงไปในอ้อมแขนของซูฟ่านพร้อมร้องตกใจ

 

และมือของซูฟ่านก็สัมผัสลูกบอลที่นุ่มนิ่ม

 

ทั้งสองคนมองหน้ากันและบรรยากาศก็กลายเป็นเรื่องละเอียดอ่อน

 

ใบหน้าแดงของหลินจูเหมือนกับตูดของลิง เธอทับซูฟ่านและรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจของซูฟ่าน

 

ถ้าหน้าทั้งสองคนใกล้กันกว่านี้แค่เล็กน้อยพวกเขาคงจะได้จูบกัน

 

แต่ตอนนี้ตำแหน่งมือของซูฟ่านค่อนข้างไม่ถูกต้อง หลินจูค่อนข้างเขินอาย

 

เธอผลักมือของซูฟ่านออกไปและลุกขึ้นนั่ง

 

“นักเรียนซู คุณ…”

 

“ขอโทษ…ผมไม่ได้ตั้งใจ…ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริง ๆ…”

 

“ไม่ต้องอธิบายหรอก ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ แต่แค่อยากจะบอกว่าแฟนเก่าของฉันยังไม่เคยแตะต้องตัวฉัน…ฉันแค่เขินนิดหน่อย”

 

หลินจูโกหกว่าเธอจะไปห้องน้ำแล้วก็หายตัวไป

 

ซูฟ่านไม่กล้าที่จะไล่ตามหลินจู

 

เมื่อคิดถึงฉากนั้นซูฟ่านก็รู้สึกหน้าแดงเล็กน้อย

 

หลินจูกลับมาค่อนข้างเร็วและดูเหมือนว่าเธอได้ปรับอารมณ์ของเธอแล้ว

 

แต่บรรยากาศระหว่างทั้งสองยังค่อนข้างอึดอัดเล็กน้อย

 

หลินจูไม่ได้รบกวนซูฟ่านอีกต่อไป และซูฟ่านก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น

 

ฉินเสี่ยวหยุนส่งข้อความมาทางโทรศัพท์

 

“หลินจูบอกว่าเธออยู่กับคุณ สถานการณ์เป็นอย่างไร?”

 

“เอ่อ ผมจะไปทำธุระที่นอกเมืองและผมก็เจอเธอเข้า”

 

ซูฟ่านตอบกลับไป

 

สองนาทีต่อมา

 

“เธอเป็นผู้หญิงไม่ดีจริง ๆ เธอบอกว่าเธอหนีออกจากบ้านแล้วไปอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง นี่น่าเป็นห่วงจริงๆ”

 

“ทำไม? ทำอย่างกับผมจะลักพาตัวเธอเลยนะเนี่ย!”

 

“ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันวางใจได้ถ้าเธอตามคุณแต่หลินจูจะสร้างปัญหาให้คุณจุดการแน่  เมื่อคุณกลับมาก็บอกฉันเดี๋ยวฉันจะเลี้ยงอาหารค่ำคุณเอง”

 

ฉินเสี่ยวหยุนตอบกลับมา

 

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็หยุดคุยกัน

 

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา เนื่องจากไป๋ซู่ชิงสร้างปัญหาใหญ่ให้กับทีมงาน ทีมงานจึงเปลี่ยนนักแสดงใหม่

 

ดังนั้นฉากทั้งหมดจึงต้องถ่ายทำอีกครั้ง และชูหยุนซีก็ยิ่งยุ่งมากขึ้นไปอีก

 

นอกจากคำว่าอรุณสวัสดิ์และราตรีสวัสดิ์ เธอก็ไม่ได้ส่งข้อความใด ๆ ถึงซูฟ่านอีก

 

คราวนี้นักแสดงนำชายคือเฉินเหอฉินซึ่งเป็นดาราที่ได้รับความนิยมในแผ่นดินใหญ่

 

ซูฟ่านก็ชอบเฉินเหอฉิน

 

และซูฟ่านก็คิดว่าคน ๆ นี้ไม่เลว

 

นอกจากนี้ตอนนี้ทุกคนรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับชูหยุนซีแล้ว และซูฟ่านก็ไม่ต้องกังวลว่าชูหยุนซีจะถูกรังแก

 

ระยะทางไกลนี้เป็นสิ่งที่เจ็บปวดจริง ๆ แม้ว่าซูฟ่านจะมองออกไปนอกหน้าต่างครู่หนึ่ง ปัดโทรศัพท์ของเขาชั่วขณะหนึ่ง และสนทนากับหลินจูพักหนึ่ง

 

แต่เวลาก็ยังคงยาวนานมาก

 

ดวงอาทิตย์ขึ้นและตกอีกครั้ง

 

ซูฟ่านตั้งตารอค่ำคืนนี้เพราะองค์กรลึกลับควรจะลงมือในคืนนี้

 

มาเลยยังไงก็ดีกว่าต้องกังวลตลอดเวลา ซูฟ่านกำลังรอการมาถึงของพวกเขา

 

เมื่อถึงเวลาปิดไฟ พนักงานรถไฟก็เดินไปช่วยดึงผ้าม่านและผู้โดยสารก็กลับมายังตำแหน่งของตนหลังจากทำธุระเสร็จแล้ว

 

ภายใต้แสงสลัว หลินจูก็หลับไปอีกครั้ง

 

ซูฟ่านยังคงไม่ง่วง

 

แต่ด้วยความตาค้างและผู้คนมากมายที่อยู่รอบ ๆ แม้ว่าคนจากองค์กรลึกลับจะปรากฏตัวเขาก็ไม่กล้ารีบไปหาพวกนั้น

 

เพื่อล่อองค์กรลึกลับ ซูฟ่านจึงหลับตาและรออย่างช้า ๆ

 

แต่หูของเขาไม่ได้ปล่อยผ่านแม้แต่เสียงเดียว

 

สามชั่วโมงต่อมา หลินจูที่นอนอยู่ข้าง ๆ ก็ได้ลุกไปห้องน้ำ

 

หลังจากกลับมา เธอนอนไม่หลับและมองออกไปนอกหน้าต่าง

 

ซูฟ่านรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของหลินจูและลืมตาขึ้น

 

“เป็นอะไรเหรอ?”

 

“ไม่มีอะไร ฉันนอนไม่หลับแล้ว”

 

“คุณกังวล?”

 

“ไม่หรอก แต่คุณพาฉันไปที่โบกี้กลางเพื่อสูดอากาศหน่อยได้ไหม? ที่นี่มันอบอ้าวเกินไป”

 

หลินจูเสนอ

 

“ได้สิ”

 

ซูฟ่านสวมเสื้อกันลมเสร็จแล้วและเดินตามหลินจูไปที่โบกี้กลาง

 

ก่อนลุกไปซูฟ่านจงใจแตะเพชรที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

 

ยืนอยู่ในที่อากาศที่ถ่ายเทสีหน้าของหลินจูดีขึ้นมาก

 

“นักเรียนซูมีอะไรอยู่ในอ้อมแขนของคุณหรือเปล่า ฉันคิดว่าคุณสัมผัสมันมาหลายครั้งแล้ว”

 

หลินจูกระพริบตาทันทีและถามด้วยความสงสัย

 

“ไม่…”

 

“โกหกไม่ดีหรอกนะนักเรียนซู”

 

หลินจูมองไปที่ซูฟ่านด้วยรอยยิ้ม

 

“ฉันไม่ได้โกหก”

 

“จริงเหรอ แต่ฉันเห็นเพชรสีแดงที่อยู่ในกระเป๋าหน้าอกของคุณนะ”

 

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินจูนั้นแปลก และซูฟ่านก็ขนลุกตามร่างกายของเขา

 

ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ หลินจูก็ได้เหยียดมือออกเพื่อพุ่งไปที่กระเป๋าหน้าอกของเขาและเพชรสีแดงก็ตกไปอยู่ในมือของหลินจู!

 

มีดแทงหน้าอกของซูฟ่านไปด้วย!

 

การเคลื่อนไหวของหลินจูเร็วมากจนซูฟ่านไม่ทันตอบสนองเลยเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

 

เมื่อเขาตอบสนองหน้าอกของเขาก็ถูกฟันไปแล้ว และหลินจูก็หายตัวไปจากอากาศ

 

มีอาการเจ็บหน้าอกอย่างกะทันหัน แต่ซูฟ่านไม่สนใจความเจ็บปวดของเขา

 

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ช่างน่าเหลือเชื่อหลินจูขโมยเพชรของเขาและหายตัวไป?!

 

ความเร็วของการหายตัวไปนี้ใกล้เคียงกับทักษะการเทเลพอร์ตของเขามาก

 

ตึง ตึง…

 

ซูฟ่านจับเสียงฝีเท้าเหนือหัวของเขาได้