เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 76

แต่สำหรับชูเทียนฉีแล้วชิวหมิงหยุนน่ะไร้ประโยชน์ไปแล้ว

 

หลังจากถูกไล่ออกชิวหมิงหยุนก็ไม่มีรายได้อีกและในตอนนี้ก็ไม่มีใครที่จำเป็นต้องมีบอดี้การ์ด

 

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ชิวหมิงหยุนก็ได้รับโทรศัพท์จากคังหมินฟู

 

คังหมินฟูรู้เพียงว่าชิวหมิงหยุนลาออกจากการเป็นบอดี้การ์ดของชูเทียนฉีแล้ว แต่เหตุผลเฉพาะนั้นไม่รู้ชัดเจน

 

ชิวหมิงหยุนยังไม่ได้บอกความจริงกับคังหมินฟูเกี่ยวกับการลาออกของเขาแต่เขาบอกแค่ว่าออกมาเพราะเรื่องครอบครัวของเขา

 

สำหรับผู้คุ้มกันที่ชูเทียนฉีเคยว่าจ้าง คังหมินฟูไม่เคยสงสัยในความแข็งแกร่งของชิวหมิงหยุนเลย เขาแค่ถามชิวหมิงหยุนว่าเต็มใจรับหน้าที่ขนส่งเพชรด้วยตัวเองไหม

 

เมื่อเจอกับค่าจ้างที่สูงเช่นนี้ ชิวหมิงหยุนซึ่งอยู่ในสภาพตกอับก็เห็นด้วยโดยไม่ลังเล

 

แต่แค่ 10 ล้านนั้นชิวหมิงหยุนยังไม่พอใจ

 

เขาต้องการยืนยันว่าใครมีเพชรของแท้และถ้าเขาฉกฉวยมันไปได้ห้าร้อยล้านจะเป็นของเขา!

 

แน่นอนถ้าเขาคว้ามันมาขายเองเขาก็สามารถแลกมันได้ตั้ง 5.5 พันล้าน

 

แต่ชิวหมิงหยุนไม่กล้าที่จะรุกรานคังหมินฟู

 

ชิวหมิงหยุนไม่สามารถยืนยันตัวตนที่แท้จริงของผู้เข้าร่วมรายอื่นได้

 

คนที่มอบเพชรให้เขาเป็นพนักงานของคังหมินฟู

 

ชิวหมิงหยุนรู้สึกว่าเพชรของแท้ไม่ควรถูกส่งโดยพนักงาน แต่คังหมินฟูจะต้องให้เป็นการส่วนตัวต่างหาก

 

ดังนั้นชิวหมิงหยุนจึงตามคังหมินฟูไปที่ธนาคารและพบซูฟ่าน!

 

เพราะเขาไม่เห็นซูฟ่านครอบครองเพชรด้วยตาของเขาเอง ชิวหมิงหยุนจึงไม่กล้าสรุปว่าซูฟ่านกำลังทำหน้าที่เหมือนเขา

 

แต่เมื่อเห็นซูฟ่านมุ่งหน้าไปยังเมืองกุ่ยหยุนโดยรถไฟ ชิวหมิงหยุนจึงรู้สึกแน่ใจดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนแผนการเดินทางเดิมและตามซูฟ่านไปบนรถไฟ

 

จากนั้นชิวหมิงหยุนก็แฮ็คเข้าไปในกล้องวงจรปิดของรถไฟ

 

เขาสังเกตทุกย่างก้าวของซูฟ่านผ่านกล้องวงจรปิด

 

เมื่อเห็นซูฟ่านและหลินจูออกไปข้างนอกเพื่อพูดคุยกัน ชิวหมิงหยุนก็เข้ามาหากระเป๋าของซูฟ่าน

 

ตอนนี้เขาไม่มีเงินมาก แม้ว่าจะแค่ 100 หยวนก็ตาม ชิวหมิงหยุนก็จะไม่ปล่อยมันไป

 

เมื่อเห็นหูฟังและเงินสามพันหยวน ชิวหมิงหยุนก็หยิบมันออกไป

 

อย่างไรก็ตามเพราะไม่มีรอยนิ้วมือบนแขนเทียมของเขาถึงแม้จะตรวจสอบไปก็จะไม่สามารถค้นหาได้ว่าใครขโมยมันไป

 

แต่แล้วหูฟังก็หายไปโดยไม่มีเหตุผล ชิวหมิงหยุนก็พบว่ามันแปลก

 

ในตอนนี้ชิวหมิงหยุนเห็นว่าซูฟ่านดูเหมือนจะหลับอยู่ ดังนั้นเขาจึงนำธูปพิเศษออกมาใช้เพื่อทำให้ทุกคนในโบกี้ที่อยู่ใกล้ ๆ หลับใหล

 

เขาตั้งใจที่จะเลียนแบบวิธีการขององค์กรในการปล้นเพชรของแท้จากมือของซูฟ่าน

 

แม้ว่าคังหมินฟูจะถามว่าทำไมเพชรแท้ถึงอยู่ในมือของเขาแต่ซูฟ่านก็ตายไปแล้ว เขาสามารถโกหกได้อย่างสบาย ๆ เพราะอย่างไรก็จะไม่มีหลักฐานการเสียชีวิต

 

หลังจากได้ยินคำสารภาพของชิวหมิงหยุน ซูฟ่านก็ทั้งรู้สึกโกรธและตลก

 

ชิวหมิงหยุนซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีเงินเป็นเงินล้านตอนนี้เริ่มเจ้าเล่ห์และหงุดหงิดใจ แถมเขาไม่คิดมองข้ามเงิน 3000 หยวนกับหูฟังอีกเลยด้วยซ้ำ

 

อย่างไรก็ตามมันก็เกิดจากซูฟ่านเองด้วย

 

ซูฟ่านคิดแล้วก็แอบชื่นชมความสามารถในการติดตามของชิวหมิงหยุนที่เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาถูกตาม

 

ดูเหมือนว่าเขาจะต้องระมัดระวังมากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งที่เขาจะทำในอนาคต

 

ในแง่ของความสามารถของมนุษย์ทั่วไป ชิวหมิงหยุนเป็นผู้เชี่ยวชาญอย่างแน่นอน

 

ซูฟ่านรู้สึกว่ามันน่าเสียดายจริง ๆ ที่อีกฝ่ายกลายเป็นแบบทุกวันนี้

 

เขามองไปที่ชิวหมิงหยุนและยิ้ม

 

“หัวเราะอะไร ฆ่าฉันซะสิไม่ก็รายงานคุณคังเรื่องนี้สิ ยังไงฉันมันก็แค่คนไร้ประโยชน์”

 

“แต่ถ้าฉันเป็นผี ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่”

 

ชิวหมิงหยุนกัดฟันและพูด

 

ซูฟ่านส่ายหัว ก้าวถอยหลังและหยิบแขนเทียมของชิวหมิงหยุน

 

“นี่เอาไปติดซะ”

 

ซูฟานพูด

 

ชิวหมิงหยุนหยิบแขนเทียมขึ้นมาอย่างไม่สบายใจ

 

ที่จริงแล้วถ้าถูกส่งไปหาหมอได้ทันก็ยังสามารถเก็บแขนไว้ได้

 

แต่ชูเทียนฉีไม่สนใจเขา

 

จนกระทั่งแขนของเขาเน่าเปื่อยอย่างสมบูรณ์ ชิวหมิงหยุนจึงได้ตื่นขึ้นมาและไปโรงพยาบาลด้วยตัวเขาเอง

 

เขารู้อยู่ในใจว่าเขาควรเกลียดชูเทียนฉีมากกว่าซูฟ่าน

 

อย่างไรก็ตามชูเทียนฉีก็เป็นคนที่เขาไม่สามารถเกลียดชังได้และเขาทำได้เพียงเพิ่มความเกลียดชังนี้ให้กับซูฟ่าน

 

ซูฟ่านหยิบเพชรของชิวหมิงหยุนและเล่นกับมันอย่างระมัดระวังเป็นเวลานาน ชิวหมิงหยุนจ้องมองที่ซูฟ่านอย่างประหม่า โดยไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร

 

ซูฟ่านยิ้มและจากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นโยนเพชรคืนให้ชิวหมิงหยุน

 

ชิวหมิงหยุนไม่ตอบสนองไปสักครู่และเกือบจะปล่อยเพชรลงกับพื้น

 

“นาย……”

 

ชิวหมิงหยุนเบิกตากว้างและมองไปที่ซูฟ่านด้วยความประหลาดใจ

 

“ไม่ต้องขอบคุณ นี่มันเรื่องของนาย”

 

“เราอยู่เรือลำเดียวกันแล้ว จากนี้ไปนายจะช่วยฉันส่งน้ำตาแห่งการลงทัณฑ์ด้วยกัน ถ้ามันส่งไปอย่างราบรื่น ฉันจะแบ่งเงินห้าร้อยล้านให้นายเป็นไง?”

 

ซูฟานกล่าวด้วยความรู้สึกผิด เขายินดีที่จะมอบเงิน 250 ล้านหยวนให้กับชิว หมิงหยุน

 

ค่าตอบแทน 250 ล้าน สำหรับอาชีพปรมาจารย์ไม่รู้ว่าคุ้มไหม

 

อย่างไรก็ตามซูฟ่านก็เป็นคนใจดีและชอบธรรม แบบนี้จะบรรเทาความผิดในใจเขาได้มากมาย!

 

ชิวหมิงหยุนตกตะลึง สีหน้าของเขาดูสับสน

 

เขาไม่รู้ว่าซูฟ่านกำลังล้อเลียนเขาหรือเป็นเรื่องจริงจัง

 

ทว่าเขาหยิ่งผยองจนไม่ยอมก้มหัว

 

“ฉันไม่ต้องการความเห็นใจจากแก”

 

ชิวหมิงหยุนพูดอย่างไม่เป็นมิตรอีกครั้ง

 

พูดเสร็จก็หันหัวเดินออกไป

 

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของชิวหมิงหยุน ซูฟ่านก็ยักไหล่

 

เขาเพียงแค่ทำความสะอาดร่องรอยของการต่อสู้ อย่างน้อยก็ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าการต่อสู้ได้เกิดขึ้นตรงนี้

 

แล้วเขาก็กลับไปที่เตียงของเขาอีกครั้ง

 

คงจะไม่เป็นไรถ้าเป็นองค์กรที่มาถึงประตูตอนนี้

 

แต่นั่นมันคือชิวหมิงหยุน บุคคลจากองค์กรนั้นยังไม่ปรากฏตัวมาจนถึงตอนนี้ ซึ่งทำให้หัวใจของซูฟ่านไม่สงบ

 

ยังมีเวลาอีกนานก่อนจะถึงรุ่งสาง ซูฟ่านจึงไม่กล้าที่จะผ่อนคลายความระมัดระวัง

 

ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงก็มีเสียงในโบกี้และดูเหมือนว่าผลของธูปจะหมดไปแล้ว

 

อีกสองชั่วโมงก็จะสว่าง

 

เมื่อเวลาผ่านไปหัวใจของซูฟ่านก็สงบลงเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น

 

แสงแดดส่องเข้ามาทางผ้าม่าน ปลุกให้หลินจูที่ยังคงหลับอยู่ตื่นขึ้น

 

เมื่อเห็นซูฟ่านยังคงมองดูชั้นบนด้วยดวงตาที่เปิดอยู่ หลินจูก็ประหลาดใจเล็กน้อย

 

“คุณไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเหรอ?”

 

“นอนพักพอแล้วเหรอ”

 

“พอแล้ว”

 

หลินจูลุกขึ้นนั่งขยี้ตาด้วยความง่วงซึมและไปที่อ่างล้างหน้า

 

โบกี้ค่อย ๆ มีเสียงดังขึ้น

 

ทุกคนเริ่มตื่นขึ้น

 

“คุณปวดหัวหรือเปล่า ทำไมฉันถึงนอนไม่สบายอย่างนี้”

 

หลินจูพึมพำ

 

นอกจากเธอแล้ว ผู้โดยสารคนอื่นๆ ที่พูดถึงเรื่องนี้ด้วย

 

ทุกคนกำลังถูขมับ ยกเว้นซูฟ่าน

 

แน่นอนว่ามีเพียงซูฟ่านเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาโดนผลจากยาที่สูดเข้าไป

 

“บางทีคุณอาจพักผ่อนได้ไม่ดีหรือจะนอนอีกหน่อยไหม?”

 

“ช่างมันเถอะ ฉันนอนไม่หลับแล้ว”

 

หลินจูเช็ดใบหน้าด้วยผ้าขนหนูและพูดตอบ

 

หลังจากพูดเสร็จ เธอก็จะพาซูฟ่านไปที่โบกี้รับประทานอาหารเพื่อทานอาหารเช้า

 

เมื่อมีที่นั่งว่างในโบกี้ทานอาหาร หลินจูก็พาซูฟ่านนั่งลง

 

“เฮ้ ได้ยินมั้ยว่าโบกี้สามเกิดอุบัติเหตุขึ้นและมีคนตายด้วย!”

 

“ตายแล้ว ตายยังไง”

 

คนสองคนที่โต๊ะข้างพูดคุยกันด้วยเสียงเบา