เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 73

ซูฟ่านถือเพชรไว้กับตัวและรถโดยสารมาถึงเขตตูเซี่ยนภายในสองชั่วโมง

 

จากที่เขตม่อตู๋ก็มีรถไฟวิ่งตรงไปยังเมืองกุ่ยหยุนแต่จุดตรวจรักษาความปลอดภัยที่สถานีรถไฟม่อตู๋นั้นเข้มงวดกว่า

 

และสถานที่เล็ก ๆ เช่นตูเซี่ยนสามารถผ่านได้โดยไม่ต้องมีการตรวจสอบความปลอดภัยด้วยซ้ำ

 

หลังจากรับตั๋วแล้วซูฟ่านก็เห็นเจ้าหน้าที่ตรวจสอบความปลอดภัยนั่งอยู่หน้าจออย่างเฉื่อยชา

 

เจ้าหน้าที่ตรวจสอบความปลอดภัยคนอื่นมองลงไปที่บางสิ่ง

 

ซูฟ่านก็ใส่กล่องลงในเครื่องตรวจสอบความปลอดภัย

 

มันผ่านไปอย่างราบรื่น

 

ตลอดทางซูฟ่านให้ความสนใจกับผู้คนรอบตัวเขา

 

จนถึงขณะนี้ยังไม่มีคนน่าสงสัย

 

ตามข้อตกลงของคังหมินฟู ซูฟ่านและทหารอีกห้าคนถูกแบ่งออกไปเป็นหกเส้นทางไปยังเมืองกุ่ยหยุน

 

ทุกคนเลือกวิธีการเดินทางที่แตกต่างกัน

 

ทุกคนจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครหรือเดินทางอย่างไร

 

ใครส่งเพชรปลอดภัยก็ได้เงินห้าร้อยล้าน

 

ผู้ที่ล้มเหลวในการทำงานจะได้รับเงิน 10 ล้านเป็นค่าทำงานหนัก

 

ไม่ว่าจะคำนวณอย่างไรงานนี้ก็คุ้มค่า

 

ซูฟ่านซื้อตั๋วรถนอน

 

หลังจากเข้าไปในรถแล้วเขาก็หาที่ของตัวเองจากนั้นซูฟ่านก็วางกระเป๋าเป้ของเขาไว้บนเตียง

 

ตรงข้ามเขาเป็นพี่ใหญ่จากชนบท เมื่อเห็นซูฟ่านเขาก็กระตือรือร้นมากและให้ผลไม้กับผักแก่ซูฟ่าน

 

ในแถวกลางมีนักเรียนหญิงสองคนเดินทางไปด้วยกัน

 

พวกเธอคุยกันตลอดทางทำให้บรรยากาศคึกคักมาก

 

เตียงชั้นบนที่อึดอัดที่สุดนั้นว่างเปล่า

 

เครื่องทำความร้อนในรถเปิดเพียงพอและซูฟ่านรู้สึกร้อนเล็กน้อย

 

แต่เนื่องจากมีเพชรอยู่ในแขนของเขา ซูฟ่านจึงไม่กล้าถอดเสื้อผ้า

 

เพื่อไม่ให้ตัวเองดูแปลกซูฟ่านจึงแสร้งทำเป็นคนที่เป็นหวัด

 

เขาจามเป็นครั้งคราวระหว่างทาง

 

ผู้โดยสารในรถก็ถอยห่างออกไปด้วย

 

แม้แต่พี่ใหญ่ที่กระตือรือร้นก็ยังซ่อนตัวกลับไปจากเขามาเพราะกลัวว่าจะติดหวัด

 

ไม่มีอะไรผิดปกติจนกระทั่งมืดลง

 

แต่ซูฟ่านก็ไม่กล้าที่จะผ่อนคลายความระมัดระวังของเขา เขารู้ว่ายิ่งมืดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งผิดพลาดได้ง่ายเท่านั้น

 

บางทีอีกฝ่ายก็กำลังจับตามองเขาอยู่แล้ว

 

ในตอนกลางคืน ผู้ควบคุมรถก็ปิดผ้าม่านทั้งหมด

 

ไฟในรถก็ดับลงเช่นกัน

 

มีเพียงเสียงของตัวรถที่ขับเคลื่อนเท่านั้น

 

ซูฟ่านรู้สึกร้อนและอึดอัดในการสวมเสื้อกันฝนแต่เขาก็ไม่ได้ง่วงนอนเลย

 

แต่ก็ถึงเวลาเข้านอนแล้วและดูเหมือนว่าซูฟ่านจะไม่กล้าถอดเสื้อผ้าเร็วเกินไป

 

เขาถอดเสื้อผ้าอย่างระมัดระวังและคลุมตัวไว้

 

ด้วยวิธีนี้เพชรจะยังคงอยู่ใกล้กับเขาและหากมีความผิดปกติเขาก็สามารถรับรู้ได้เช่นกัน

 

เขาเล่นโทรศัพท์อยู่พักหนึ่งแต่เพื่อรักษาแบตเตอรี่ซูฟ่านจึงไม่ได้เล่นเป็นเวลานานก่อนที่จะวางโทรศัพท์ลง

 

เขาหลับตาลงและรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของรถสายสีเขียว

 

ทันใดนั้นซูฟ่านก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบา

 

เสียงนั้นยิ่งเข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อย ๆ

 

เขาได้ยินเสียงอีกฝ่ายเดินเขย่งเท้า

 

ซูฟ่านไม่ได้เปลี่ยนการแสดงออกของเขา แต่ก็ลอบใช้ทักษะของตัวเอง

 

เสียงฝีเท้าดังอยู่ข้างหน้าเขาอย่างต่อเนื่องและหยุดลง

 

ซูฟ่านลืมตาขึ้นทันทีและคว้ามือที่ยื่นมาหาเขา

 

มือนี้เรียวอย่างคาดไม่ถึง

 

ซูฟ่านจับมือไว้แน่น เห็นได้ชัดเลยว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงแม้อยู่ในความมืด

 

อีกฝ่ายก็ตกใจกับปฏิกิริยาของซูฟ่าน

 

“นี่ฉันเอง…นักเรียนซู”

 

อีกฝ่ายกลัวคนรอบ ๆ ตื่นจึงพูดด้วยเสียงเบา

 

เสียงนี้…

 

ซูฟ่านปล่อยมือจากฝ่ายตรงข้ามและลุกขึ้นนั่งทันที

 

ของใช้ความสว่างจากโทรศัพท์เพื่อดูอีกฝ่ายจากนั้นเขาก็โล่งใจ

 

หลินจูนี่เอง

 

ซูฟ่านรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

 

เขาสวมเสื้อโค้ทและพาหลินจูไปที่ส่วนกลางของรถไฟ

 

“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”

 

“คุณทำร้ายฉันเหรอเนี่ย”

 

หลินจูขมวดคิ้วและลูบข้อมือของเเธอเบา ๆ

 

ซูฟ่านมองลงไปและเห็นว่าข้อมือของหลินจูมีรอยแดง

 

“ขอโทษครับ”

 

ซูฟ่านขอโทษ

 

หลินชูหน้ามุ่ยและถูข้อมืออีกครั้ง

 

“ทำไมคุณดูกังวลจัง ถ้าฉันไม่พูดออกไปฉันกลัวจริง ๆ ว่าคุณจะตีฉัน”

 

หลินจูยังคงไม่พอใจเล็กน้อย

 

“เอ่อ มันเคยชินน่ะ แล้วคุณมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง”

 

ซูฟ่านไม่กังวลอย่างแน่นอนว่าหลินจูจะเป็นคนที่จะขโมยเพชรไป

 

แต่เมื่อเธอปรากฏตัวขึ้นที่นี่ซูฟ่านก็ยังสงสัยอยู่เล็กน้อย

 

นี่เป็นเรื่องบังเอิญเหรอ

 

นอกจากนี้ผู้หญิงที่ร่ำรวยแบบนี้ดูไม่เหมือนคนที่จะนั่งรถไฟแบบนี้ได้

 

ซูฟ่านจ้องที่ใบหน้าของหลินจูอย่างระมัดระวังและพยายามดูว่ามีอะไรแปลก ๆ หรือไม่

 

เทคนิคการปลอมตัวในปัจจุบันมีประสิทธิภาพสูงมาก แต่ไม่ว่าจะดีแค่ไหนก็ยังมีข้อบกพร่องเสมอ

 

“ฉันเห็นคุณในธนาคารเมื่อบ่ายนี้~”

 

“เมื่อมองไปที่ท่าทางลึกลับของคุณ คังหมินฟู แล้วก็จางเจ้อเจิ่น ฉันก็เลยอยากรู้อยากเห็นน่ะ”

 

“ฉันไม่ได้ทักตอนที่คุณออกไปเพราะจู่ ๆ ฉันก็อยากจะลองตามคุณไป ฮิฮิ”

 

หลินจูยิ้มแยกฟัน

 

แต่ซูฟ่านจ้องไปที่ใบหน้าของหลินจูมากเกินไปจนใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ

 

“คุณ…ทำไมคุณจ้องหน้าฉันตลอดเวลาเลยล่ะ?”

 

หลินจูหันหนีไป

 

“อ่า ผมขอโทษ…แล้วที่คุณตามผมมามันเนียนจริง ๆ ผมไม่ได้สังเกตเลย”

 

ซูฟ่านขมวดคิ้ว

 

หลินจูยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

 

เธอได้เห็นทักษะของซูฟ่านแล้วและเธอจะต้องถูกพบอย่างแน่นอนหากเธอติดตามซูฟ่านใกล้เกินไป

 

ดังนั้นหลินจูจึงตามซูฟ่านไปที่สถานีผู้โดยสารเท่านั้นและพบว่าซูฟ่านอยู่บนรถบัสที่มุ่งหน้าไปยังเขตตูเซี่ยน หลินจูจึงส่งคนไปตรวจสอบข้อมูลการจองตั๋วของซูฟ่าน

 

แล้วก็พบว่าซูฟ่านกำลังจะไปเมืองกุ่ยหยุนจากเขตตูเซี่ยน ดังนั้นหลินจูจึงซื้อตั๋วรถไฟที่ไห่ตงไปด้วยระหว่างทาง

 

เธอไปเมืองไห่ตงโดยรถยนต์จากเมืองเมจิก

 

ครึ่งชั่วโมงที่แล้วรถไฟก็มาถึงเมืองไห่ตงและหลินจูก็ขึ้นรถไฟไป

 

ตั๋วที่เธอซื้อที่นั่งอยู่ห่างจากซูฟ่าน

 

ดังนั้นจึงต้องเดินหาอยู่หลายโบกี้เพื่อค้นหาซูฟ่าน

 

“แต่ไม่เป็นไร ฉันตรวจสอบแล้วคนตรงข้ามคุณจะลงจากรถบัสในอีกไม่เกินหนึ่งชั่วโมงฉันมานั่งที่ของเขาได้”

 

หลินจูพูดอย่างพอใจ

 

ซูฟ่านมองไปที่ใบหน้าของหลินจู เมื่อเห็นว่าไม่มีจุดบกพร่องดังนั้นเขาจึงโล่งใจไปชั่วขณะ

 

แต่เขายังคงระมัดระวังเล็กน้อย

 

แม้ว่าสิ่งที่หลินจูพูดจะสามารถอธิบายได้

 

แต่ทำไมเธอถึงตามเขา?

 

แม้ว่าหลินจูจะชอบเขาแต่มันไม่บ้าเกินไปเหรอ?

 

เป็นไปไม่ได้เลยที่หลินจูจะทำพฤติกรรมบ้า ๆ แบบนี้ได้อย่างง่ายดาย

 

มันต้องมีเหตุผลสิ

 

“คุณทะเลาะกับครอบครัวของคุณอีกแล้วเหรอ?”

 

ซูฟ่านเฝ้ามองอย่างระมัดระวัง เขาเห็นว่าใบหน้าของหลินจูมีสีแดงและบวมเล็กน้อยและสรุปได้ว่าเธอถูกตบที่ใบหน้า

 

และมีเพียงไม่กี่คนในโลกที่กล้าแตะต้องเธอแบบนี้

 

นั่นคือครอบครัวของเธอ

 

หลินจูรู้สึกอายเล็กน้อยที่ถูกซูฟ่านรู้

 

เธอก้มหัวลง

 

“ใช่ พ่อบังคับให้ฉันคบกับฉินเสี่ยวหยาง แต่ฉันไม่ชอบเขา”

 

“ฉันบอกความจริงกับพ่อ แต่พ่อไม่เข้าใจแล้วเราก็เลยทะเลาะกัน”

 

“คุณรู้ไหมว่าฉันพยายามทำตัวให้เป็นเหมือนลูกสาวที่ดีมาตลอด แต่ฉันทำอะไรกับความรู้สึกนี้ไม่ได้…พ่อคิดว่าฉันไม่เข้าใจและเขาก็ตบฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะความคิดของเขาคนเดียว”

 

หลังจากได้ยินสิ่งที่หลินจูพูด ซูฟ่านก็มีความคิดแวบเข้ามา

 

“คุณก็เลยวิ่งไปที่ธนาคารเพื่อถอนเงินด้วยความโมโหและวางแผนที่จะหลบหนี? แล้วบังเอิญไปเจอผมใช่ไหม?”

 

ซูฟ่านถามพลางเลิกคิ้ว