เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 71

ในอดีตชูหยุนซีเป็นหญิงสาวผู้สูงศักดิ์ยึดถือศักดิ์ศรี

 

แต่หลังจากความยากลำบากมากมายเธอก็มีสติแล้ว

 

ชูหยุนซีตกตะลึงและรีบลุกขึ้นยืนแล้วจับแขนของซูฟ่าน

 

“ทุกคนฉันขอโทษในเรื่องนี้ที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน”

 

“นอกจากนี้ฉันหวังว่าพวกคุณจะไม่เปิดเผยเรื่องระหว่างซูฟ่านกับฉันสู่โลกภายนอก ขอบคุณ”

 

หลังจากพูดแล้วชูหยุนซีก็โค้งคำนับให้ทุกคน

 

ผู้ช่วยของผู้กำกับเป็นคนแรกที่ฟื้นตัวเขายิ้มและเดินไปข้างหน้าซูฟ่านและชูหยุนซี

 

“ดูเหมือนว่าวันนี้จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับทั้งสองคนแล้ว หรือทั้งสองจะไปที่สตูดิโอเกสต์เฮาส์เพื่อพักผ่อนก่อนไหม? ค่อยถ่ายต่อตอนกลางคืน!”

 

ตอนนี้ทุกคนในกองถ่ายเริ่มเตรียมตัวแล้ว ชูหยุนซีกับซูฟ่านก็จากไป

 

“ติ๊ง โฮสต์ทำภารกิจเสร็จแล้วและได้รับรางวัล “ซ่อนแอบ” (โฮสต์สามารถล่องหนได้หนึ่งนาทีโดยใช้ทักษะนี้)”

 

เอาแล้ว! นี่มันทักษะเทพแบบไหนกันนะ?!

 

ซูฟ่านรู้สึกตื่นเต้นแต่เพราะมีคนอยู่ข้าง ๆ แถมชูหยุนซีก็อยู่ข้างเขาด้วยเช่นกัน เขาไม่กล้าที่จะดี๊ด๊าเกินไป

 

แต่เขารอคอยที่จะจัดการสิ่งต่าง ๆ ให้ดีและจะลองใช้ทักษะนี้

 

ในห้องพัก

 

“โชคดีที่วันนี้คุณอยู่ที่นี่”

 

ชูหยุนซีพูดด้วยความกลัว

 

ถ้าไม่ใช่เพราะซูฟ่านมาช่วยเธอกลัวว่าคงจะถูกคนบ้าไป๋ซู่ชิงทำร้ายในวันนี้

 

บางทีสื่ออาจบิดเบือนข้อเท็จจริงแล้วความเป็นนักแสดงของตัวเธอจะถูกขัดขวางได้

 

“ไม่โกรธเหรอ?”

 

ซูฟ่านถามอย่างไม่มั่นใจ

 

เขาเข้าใจว่าชูหยุนซีไม่พอมต

 

เขาประกาศว่าเขามีความสัมพันธ์กับชูหยุนซี นั่นหมายความว่าชูเทียนฉีจะประกาศว่าซูฟ่านเป็นลูกชายของเขา

 

ด้วยวิธีนี้ชูหยุนซีก็จะอาศัยอำนาจของชูเทียนฉีเพื่อตั้งหลักในวงการบันเทิง

 

เขากลัวมากว่าชูหยุนซีไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนี้

 

ชูหยุนซีเงียบไปชั่วขณะแล้วยิ้ม

 

“ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากใช้ชีวิตให้สูงส่งและสุดท้ายผลักดันตัวเองไปสู่ทางตันหรอก”

 

“นอกจากนี้ฉันยังต้องการให้ชูเทียนฉีมีโอกาสไถ่โทษระหว่างเราเป็นครั้งสุดท้าย ตอนที่เขาคุกเข่าลงส่งผลกระทบกับฉันไม่น้อยจริง ๆ มันคงเป็นเรื่องโกหกที่จะบอกว่ามันไม่ประทับใจ”

 

คำพูดของชูหยุนซีทำให้ซูฟ่านพอใจมาก

 

“มันก็ดีถ้าคุณคิดแบบนั้น ผมจะติดต่อชูเทียนฉีและบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้”

 

“ไม่ต้องหรอกอีกสักพักเขาจะติดต่อมาเอง”

 

ทันทีที่เสียงของชูหยุนซีจลงโทรศัพท์ของซูฟ่านก็ดังขึ้น

 

คนที่โทรมาคือชูเทียนฉี

 

ซูฟ่านมองไปที่ชูหยุนซีด้วยความประหลาดใจแล้วรับสาย

 

“ซูฟ่าน นาย…นายเกลี้ยกล่อมหยุนซีได้เหรอ”

 

เสียงของชูเทียนฉีสั่นเล็กน้อย

 

“ใช่ คุณรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับวันนี้เหรอ”

 

“ฉันรู้ ฉันได้ยินมาจากสื่อบางคนที่ดักฟัง หลังจากได้รับข่าวเกี่ยวกับหยุนซีและมันก็กลายเป็นมันว่าเกี่ยวข้องกับนาย”

 

“หยุนซี…ตกลงที่จะเชื่อมความสัมพันธ์กับฉันจริง ๆ เหรอ?”

 

ชูเทียนฉีรู้สึกประหม่าเหมือนเด็ก

 

ซูฟ่านยิ้มเมื่อได้ยินน้ำเสียงของเขาจากนั้นก็เหลือบไปที่ชูหยุนซี

 

“ใช่ คุณอยากได้ยินหยุนซีพูดด้วยตัวเองไหม?”

 

“หือ ไม่ ไม่ ไม่แล้ว แต่ฉันต้องอธิบายให้นายฟัง”

 

ชูเทียนฉีเลียริมฝีปากของเขา เขาตื่นเต้นมาก

 

นี่เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นกว่าตอนที่เขาเข้าสู่ห้าอันดับแรกของรายชื่อคนรวยเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาเสียอีก

 

“ฉันจะกระจายข่าวว่านายเป็นลูกชายของฉันแต่ความสัมพันธ์ของนายกับหยุนซีจะไม่ถูกรายงานโดยสื่อในตอนนี้เพราะฉันกลัวว่ามันจะส่งผลกระทบต่อความเป็นนักแสดงของเธอ”

 

“วันนี้พวกนายทะเลาะกันในกองถ่าย ฉันคิดว่าอีกไม่นานเรื่องแฟนของหยุนซีคือลูกชายของฉัน ชูเทียนฉีคนนี้จะรู้กันทั่วและจะไม่มีใครกล้ารังแกหยุนซีอีกในอนาคต”

 

น้ำเสียงของชูเทียนฉียังคงตื่นเต้นอย่างมาก

 

เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็รู้สึกดีใจเกินไป

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เขามีส่วนร่วมกับเรื่องของลูกสาวของเขาในหลายปีที่ผ่านมา

 

แม้ว่าจะเป็นแค่พ่อบุญธรรมของแฟนของลูกสาวก็ตาม

 

“ลืมมันไปเถอะ ไว้คุยกันวันอื่นเถอะ”

 

ชูเทียนฉีมีอย่างอื่นที่ต้องทำ ดังนั้นเขาจึงวางสายไปก่อน

 

เมื่อเห็นซูฟ่านคุยเสร็จแล้ว ชูหยุนซีก็มองไปที่ซูฟ่านอย่างอยากรู้อยากเห็น

 

“ชูเทียนฉีพูดว่าอะไร?”

 

“เขาพอใจ ฉันกลัวว่าเขาจะโดดร่มลงมาที่นี่เพื่อมาหาเราด้วยซ้ำ เขาตื่นเต้นเกินไป”

 

ซูฟ่านพูดติดตลก

 

ชูหยุนซีก็ยิ้ม

 

เนื่องจากการถ่ายทำเป็นเวลานานรอยยิ้มของชูหยุนซีจึงหมดแรงลง

 

ซูฟ่านดูมีความสุข

 

อย่างไรก็ตามเรื่องของกองถ่ายก็สงบลงและซูฟ่านก็ตัดสินใจที่จะให้ชูหยุนซีพักผ่อนอย่างเต็มที่

 

และเขามีอย่างอื่นที่ต้องทำ

 

“ซูฟ่าน”

 

ทันทีที่ซูฟ่านพูดว่าจะกลับแล้วชูหยุนซีก็เดินไปข้างหน้าเขา

 

เธอกอดซูฟ่าน

 

“ขอบคุณที่ช่วยฉันครั้งแล้วครั้งเล่า”

 

“ไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงดี”

 

ชูหยุนซีเตี้ยกว่าซูฟ่านเพียงครึ่งศรีษะเธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองไปที่ซูฟ่าน

 

กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของชูหยุนซีทำให้ซูฟ่านรู้สึกคันในใจ

 

เขาหลับตาลงและจูบลงไป

 

เขาผละออกจากชูหยุนซี ซูฟ่านรู้สึกว่าปากของเขาชา

 

รสชาติเหมือนสตรอเบอร์รี่และที่คอของเขาก็ถูกดูดซ้ำจนเป็นรอยแดง

 

แน่นอนว่าทั้งสองคนคลิกกันจนถึงตอนนี้แต่ยังไปไม่ถึงขั้นตอนสุดท้าย

 

ซูฟ่านหวังว่าจะรอจนกว่าจะถึงเวลาสร้างความสัมพันธ์ที่สมบูรณ์กับชูหยุนซีก่อนที่จะไปขั้นต่อไป

 

ซูฟ่านกลับไปที่ห้องนอนของเขา

 

ทันทีที่เขาเข้าไปทั้งสามคนก็อยู่ในหอพัก

 

หลี่หนานและเหอต้าเห็นเขากลับมาด้วยสีหน้าอิ่มสุขก็ทัก

 

“ช่วงนี้นายยุ่งมากเลยนะ เราไม่ได้เจอนายเลย”

 

หลี่หนานบ่น

 

“ถูกต้อง… ไม่ดิซูฟ่าน…คอของนายเป็นอะไร?”

 

เหอต้าเหล่ไปที่คอของซูฟ่าน

 

ซูฟ่านรีบปิดคอด้วยความตื่นตระหนก

 

“ไม่มีอะไร ฉันแค่ถูกแมลงกัด”

 

“แมลงกัด? แมลงของนายทาลิปสติกด้วยเหรอ? นายเรียกแมลงมากัดฉันดีกว่า”

 

หลี่หนานก็เข้าหาซูฟานด้วยท่าทางกวนส้น

 

ทันใดนั้นหลี่หนานก็ดึงเสื้อผ้าของซูฟ่านอย่างแรง

 

มองเข้าไปข้างใน

 

และเขาก็ผิดหวัง

 

“เฉพาะชุดนี้กับรอยลิปสติกที่คอเท่านั้น ตรงอื่นไม่มีด้านหลังก็ไม่มีรอย…ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยไปเหอะ น่าเบื่อ”

 

หลังจากที่หลี่หนานพูดจบซูฟ่านก็ตระหนักได้ว่าพวกเขาเห็นเพียงแค่รอยลิปสติกเท่านั้น

 

ส่วนรอยจูบนั้นเนื่องจากความสามารถในการรักษาตัวเองที่เพิ่มขึ้นมันจึงได้หายไปนานแล้ว

 

“จริงหรือหลอกเนี่ย?”

 

เหอต้าก็พุ่งไปข้างหน้าเพื่อดู ซูฟ่านยื่นมือออกไปเพื่อหยุดเขา

 

“หยุดหยุดคุณผู้ชายตัวใหญ่ทั้งสองหน่อ”

 

ซูฟ่านผลักเหอต้าออกไปและไปนั่งบนเก้าอี้

 

“ใครเหรอ? มอเราปะ?”

 

“นั่นหยางลี่ลี่เหรอ?”

 

หลี่หนานและเหอต้ามารวมหัวกันอีกครั้ง

 

เมื่อพูดถึงหยางลี่ลี่ หยางเหวินป๋อก็ปิดหูของเขาทันที

 

ซูฟ่านโบกมือของเขา

 

“ไม่ หยางลี่ลี่กับฉันไม่มีอะไรจริง ๆ พวกนายแค่เข้าใจผิด”

 

หลี่หนานและเหอต้ามองหน้ากัน

 

เมื่อสองวันก่อนทั้งสองเห็นชัด ๆ ว่าซูฟ่านและหยางลี่ลี่นอนอยู่ด้วยกัน

 

พูดจริงดิ?

 

“ฉันบอกเลยนะว่านี่เป็นความผิดของนาย ซูฟ่าน”

 

“ไอหมอนี่ขี้โกงชะมัด”

 

หัวของหลี่หนานส่ายไปมา

 

เขามองไปที่ซูฟ่านด้วยความไม่พอใจ

 

“ขี้โกงอะไรก็แค่สัตว์ร้ายบางตัวรังแกเด็กผู้หญิงโดยอาศัยกำลังเข้าว่า”

 

หยางเหวินป๋อจู่ ๆ ก็พูดโพลงขึ้นมา

 

เหอต้าขมวดคิ้ว “หยางเหวินป๋อ นายกำลังพูดถึงอะไร?”