เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 68

ร้านอาหารบีบีคิวบ้านทองตรงหน้าเขาถูกไฟไหม้ไปแล้ว

 

หน้าประตูที่เคยคึกคักตอนนี้มืดมิดเต็มไปด้วยควันและไร้ชีวิตชีวา

 

มีเพียงคำว่า “บ้านทอง” ที่ติดอยู่ที่หน้าประตูที่เหลือจากทั้งหมดก็แทบจะทำให้ซูฟ่านจำร้านนี้ไม่ได้แล้ว

 

เขาถือของขวัญยืนนิ่งที่ประตูเป็นเวลานาน

 

จนคนเก็บขยะเก่าเดินผ่านมา

 

“ลุงร้านนี้เป็นอะไร?”

 

“คุณหมายถึงร้านบีบีคิวใช่ไหม? มันมีไฟไหม้ครั้งใหญ่เมื่อประมาณ 1 สัปดาห์ก่อนและทั้งร้านก็ไฟไหม้หมดแล้ว”

 

“เฮ้อ ร้านนี้เปิดมาสิบกว่าปีแล้วจู่ ๆ ก็เกิดเรื่องแบบนี้น่าเสียดายจัง”

 

ชายชราคนเก็บขยะพูดอย่างเสียใจขณะที่ส่ายหัว

 

เมื่อได้ยินสิ่งที่ชายชราพูด ซูฟ่านก็ใช้เวลานานในการกลับมามีสติอีกครั้ง

 

ร้านนี้เป็นแหล่งรายได้เดียวของครอบครัวเถ้าแก่เนี้ย

 

หลังจากรู้จักกันมานานหลายปีซูฟ่านจึงรู้สึกเป็นทุกข์อย่างมากต่อเถ้าแก่เนี้ย

 

แต่เขาไม่มีข้อมูลติดต่อกับเถ้าแก่เนี้ยเลย

 

ซูฟ่านพยายามค้นหาร้านอาหารบาบีคิวบ้านทองบนอินเทอร์เน็ตและหมายเลขโทรศัพท์สั่งซื้อก็ปรากฏในข้อมูลที่เกี่ยวข้อง

 

ซูฟ่านโทรออกไป

 

เป็นเวลานานเสียงเหนื่อยล้าของเถ้าแก่เนี้ยก็ดังขึ้นในโทรศัพท์

 

“มีอะไรหรือเปล่า?”

 

“ผมเองซูฟ่าน มีอะไรเกิดขึ้นกับร้านของคุณหรือเปล่าครับ?”

 

หลังจากได้ยินว่าเป็นซูฟ่าน เถ้าแก่เนี้ยก็ตกตะลึงแล้วเธอก็เริ่มร้องไห้

 

“คุณอยู่ที่ไหนผมจะไปหาคุณ”

 

เพื่อไปยังที่อยู่ซูฟ่านรีบไปที่โรงพยาบาลแพทย์ทหารเมืองเมจิก

 

ที่ทางเข้าของแผนกแผลเพลิงไหม้อย่างรุนแรง ซูฟ่านเห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของเถ้าแก่เนี้ยและหลินอี้ถงที่ดูเป็นกังวลเช่นกัน

 

เมื่อหลินอี้ถงเห็นซูฟ่านเธอก็โยนตัวเองไปที่ซูฟ่านและร้องไห้อย่างขมขื่น

 

เถ้าแก่เนี้ยก็ลุกขึ้นยืนหลังจากเห็นซูฟ่าน

 

“ร้านหายไปแล้ว…ลุงของเธอก็มีแผลไฟไหม้และตอนนี้เขาเจ็บหนักไม่สามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้เลย!”

 

“เธอคิดว่าฉันทำสิ่งนี้ชั่วร้ายอะไรไปกันเหรอ!”

 

เถ้าแก่เนี้ยและหลินอี้ถงดูเหมือนจะต้องการใครสักคนที่จะคุยด้วยและซูฟ่านก็มาที่นี่

 

ดังนั้นอารมณ์ทั้งหมดจึงกระจัดกระจายไปที่ซูฟ่าน

 

พวกเธอสองคนร้องไห้จนเสื้อผ้าของซูฟ่านส่วนใหญ่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาจากนั้นพวกเธอก็กอดกันเพื่อหยุดน้ำตานั้น

 

“ขอโทษด้วยเสื้อผ้าของเธอสกปรกหมดเลย”

 

เถ้าแก่เนี้ยอย่างเขินอาย

 

ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุในร้านสามีของเธอก็ล้มลง

 

ภาระทั้งหมดของชีวิตตกอยู่ที่เธอ

 

เมื่ออยู่ต่อหน้าหลินอี้ถงที่ยังเป็นแค่เด็กเธอจึงไม่กล้าร้องไห้

 

เธอเป็นชาวต่างจังหวัดที่มาที่นี่เพื่อเปิดร้านอาหาร ทั้งญาติและเพื่อน ๆ ของเธอจึงไม่ได้อยู่ที่นี่

 

แม้ว่าพวกเขาจะติดต่อกับเธอแต่พวกเขาก็ลังเลที่จะให้ยืมเงินและไม่มีใครอยากช่วย

 

แม้ว่าร้านจะถูกไฟไหม้ แต่ทั้งสามคนก็อาศัยอยู่ในร้านเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย

 

และเธอยังมีนิสัยชอบเก็บเงินสดไว้ในร้านแทนที่จะฝากไว้ในธนาคาร

 

ไฟไหม้ร้านค้าทำให้บ้านของเธอและเงินออมส่วนใหญ่ของเธอหายไป

 

เงินออมที่เหลือยังนำไปช่วยเหลือสามีของเธอได้

 

แต่ 90% ของแผลนั้นถูกไฟไหม้รุนแรงและสามีเธอก็ติดเชื้อร้ายแรง เถ้าแก่เนี้ยรู้สึกว่าเธอไม่สามารถรักษาเขาได้อีกต่อไป

 

ซูฟ่านถอนหายใจหลังจากได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นกับเถ้าแก่

 

ครอบครัวนี้ไม่ง่ายเลยจริง ๆ

 

พวกเขาเป็นคนใกล้ชิดที่สุดของซูฟ่านนอกเหนือจากญาติของเขา

 

ในเวลานั้นพ่อแม่ของเขาไม่มีเวลาดูแลซูฟ่าน พวกเขาจึงพาเขาไปที่ร้านบาร์บีคิว

 

เถ้แก่เนี้ยไม่คิดเงินสักบาทสำหรับการทานครั้งนั้น

 

แม้ว่าจะย้ายออกไปและซูฟ่านก็ไม่ได้ติดต่อกับพวกเขา แต่ซูฟ่านก็ยังจำได้

 

ตอนนี้เขามีโอกาสที่จะตอบแทนความเมตตานี้แล้ว

 

ซูฟ่านหยิบของขวัญที่ซื้อให้หลินอี้ถงและส่งให้เธอ

 

“นี้สำหรับเธอ สุขสันต์วันเกิดนะ”

 

หลินอี้ถงหยิบของขวัญและมองไปที่ซูฟ่านด้วยความประหลาดใจ

 

เธอไม่ได้คาดหวังให้ซูฟ่านจำวันเกิดของเธอได้จริง ๆ!

 

เมื่อเปิดออกดูมันก็ตรงตามสไตล์ที่ชอบแถมขนาดยังเหมาะกับเธออีกด้วย!

 

“ขอบคุณพี่ซูฟ่าน!”

 

ตอนนี้ความวิตกกังวลบนใบหน้าของเธอหายไป หลินอี้ถงกอดคอของซูฟ่านและจุ๊บแก้มซูฟ่านอีกทีหนึ่ง

 

“เจ้าเด็กคุณนี้โตขนาดนี้แล้วยังทำแบบนี้อีก เธอจะทำให้พี่ซูฟ่านตกใจเอา!”

 

เถ้าแก่เนี้ยมองไปที่ซูฟ่านด้วยความประหลาดใจ

 

เธอหยิบของขวัญและมองไปที่ป้ายราคา

 

แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจที่จะซื้อของฟุ่มเฟือยแต่เธอก็ยังรู้เรื่องแบรนด์เสื้อผ้าอยู่บ้าง

 

ราคาของแบรนด์นี้ที่ซูฟ่านซื้อให้นั้นไม่ใช่น้อย ๆ และเสื้อผ้าชุดนี้มีราคาไม่พ้นห้าหรือหกพันหยวน

 

สำหรับครอบครัวของพวกเขาที่ไม่มีรายได้มาหลายวัน

 

ใบหน้าของเถ้าแก่เนี้ยเปลี่ยนไปและเธอก็เก็บเสื้อผ้าลงในถุงและส่งคืนให้กับซูฟ่าน

 

“ซูฟ่านเราเก็บเสื้อผ้าพวกนี้ไว้ไม่ได้”

 

“ทำไมอ่ะ!”

 

หลินอี้ถงรู้สึกกังวลเมื่อเห็นสถานการณ์นี้และถามเถ้าแก่เนี้ย

 

“เสื้อผ้าพวกนี้แพงเกินไปเธอยังเป็นนักศึกษาอยู่ด้วยเรารับไม่ได้ รีบเอากลับไปคืนเร็ว!”

 

หลังจากพูดจบเถ้าแก่เนี้ยก็ยื่นกลับไปที่แขนของซูฟ่านอย่างแรง

 

ซูฟ่านหลบตัวออก

 

“ไม่ป้าฟังผมก่อน ชุดนี้ไม่แพงสำหรับผม ผมทำเงินได้จากหุ้นมาเพียบ”

 

“ซูฟ่านเรียนรู้ที่จะซื้อขายหุ้นงั้นหรือ ลุงของเธอมักจะเล่นลิ้นกับหุ้นตัวนั้นเขามักจะพูดว่าตลาดกระทิงกำลังจะมาแต่เขาก็เสียเงินไปหลายหมื่นตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันยื่นคำขาดกับเขาแล้ว และเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เล่นอีกครั้ง”

 

“เธอทำเงินได้อย่างไร? เธอทำเงินได้เท่าไหร่”

 

เถ้าแก่ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

 

ซูฟ่านเกาหัวของเขา

 

“ก็ไม่เยอะแค่ไม่กี่ล้านครับ”

 

ซูฟ่านตอบเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

“อะไรนะ! ล้าน!!!”

 

หลินอี้ถงและเถ้าแก่เนี้ยอุทานในเวลาเดียวกัน

 

พยาบาลข้าง ๆ ขมวดคิ้วเตือนให้เงียบเสียงลง

 

“จริงเหรอ? ล้าน? ซูฟ่านเธอทำได้ยังไง?”

 

เถ้าแก่เนี้ยพยายามอย่างเต็มที่เพื่อยับยั้งความตื่นเต้นของเธอ

 

คุณก็รู้ว่าคนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ของพวกเธอไม่มีเงินมากขนาดนั้น

 

เมื่อซูฟ่านยังเด็กครอบครัวของเขาก็ยากจนมาก

 

ไม่งั้นเถ้าแก่เนี้ยจะให้ซูฟ่านกินฟรีได้อย่างไร?

 

“โชคดีน่ะครับ อาจจะเป็นความโชคดีสั้น ๆ คุณรับของขวัญไปเถอะ แล้วผมจะจ่ายเงินค่ารักษาให้คุณลุงเอง”

 

หลังจากนั้นซูฟ่านก็พาเถ้าแก่เนี้ยไปจ่ายค่าธรรมเนียม

 

เถ้าแก่เนี้ยตกใจกลัวและโบกมือให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า

 

“ไม่ ไม่ ค่ารักษานี้เยอะมากฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะคืนให้เธอได้”

 

“ทุกคนมีชีวิตของตัวเอง ไม่ว่าลุงของเธอจะดีขึ้นหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับความโชคดีของเขา”

 

“ถ้าเขาจากไปจริง ๆ ฉันก็จะตามเขาไปเมื่อเขาอายุมากขึ้นชีวิตนี้จะยากเกินไป”

 

หลังจากได้ยินคำพูดของเถ้าแก่เนี้ยซูฟ่านก็รู้สึกไม่สบายใจ

 

เพื่อนบ้านรอบ ๆ ละแวกนั้นทราบดีว่าครอบครัวของเถ้าแก่เนี้ยเป็นคนดีทั้งหมด

 

แต่ทำไมโลกใบนี้คนดีถึงไม่ได้รับรางวัลเสมอไป?

 

“อย่ากังวลไปเลย แม้แต่ค่ารักษาหลายสิบล้านนี้ก็ไม่มีอะไร ให้ผมจ่ายเถอะถ้ามันช่วยลุงของผมได้”

 

“แถมหลินอี้ถงจะอายุเท่าไหร่เอง เธอก็ต้องการคุณและลุงคุณนะ”

 

“แม้ว่าคุณจะหยุดผมแต่ผมก็จะช่วยจ่ายเงินอยู่ดี ดังนั้นอย่าลังเลเลยคุณใจดีกับผมเมื่อผมยังเป็นเด็ก ผมจำมันได้เสมอ!”

 

ซูฟ่านเกลี้ยกล่อม

 

หลังจากฟังแล้วน้ำตาของเถ้าแก่เนี้ยก็ดูเหมือนจะไหลออกมาอีกครั้ง

 

เธอถอยหลังไปสองก้าวและก่อนที่ซูฟ่านจะตอบสนองเธอก็โยนตัวเองลงคุกเข่าต่อหน้าซูฟ่าน

 

“อี้ถงมาคุกเข่าขอบคุณผู้ช่วยชีวิตเราสิ!”

 

“อย่า! อย่า! พวกคุณอย่าสิ!”

 

ซูฟ่านรู้สึกอายและหยุดหลินอี้ถงที่กำลังจะคุกเข่าจากนั้นดึงเถ้าแก่เนี้ยที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นขึ้นมา