เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 54

หลังจากเซ็นสัญญาเงินก็โอนเข้ามา

 

เมื่อเห็นเงินมากกว่าหนึ่งพันล้านในบัญชีของเขาซูฟ่านรู้สึกพอใจอย่างยิ่ง

 

แต่สิ่งที่น่าหดหู่กว่านั้นคือซูฟ่านไม่รู้จะแบ่งปันความสุขนี้กับใคร

 

ฉินเสี่ยวหยุนที่อยู่ต่อหน้าเขาไม่ใช่เป้าหมายของการแบ่งปันความสุขของเขา

 

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ชูหยุนซีก็เป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในใจ

 

เขาฝากข้อความถึงชูหยุนซีโดยบอกว่าเขามีความสุขมากที่ได้กำไรจากการลงทุนเป็นพันล้าน

 

แม้ว่าชูหยุนซีกำลังยุ่งอยู่กับการถ่ายทำและยังไม่ได้ตอบกลับ แต่ซูฟ่านก็มีปัจจัยอยู่ในใจของเธอเช่นกัน

 

อารมณ์ของมนุษย์บางครั้งก็ง่ายมาก ตราบใดที่มีคนแบ่งปันเมื่อพวกเขามีความสุข ความสุขแบบนี้ก็จะมีความสุขมากขึ้น

 

หากไม่มีใครแบ่งปันความเหงาแบบนั้นก็ยากที่จะกำจัดออกไป

 

เดิมทีฉินเสี่ยวหยุนต้องการให้ซูฟ่านทานอาหารด้วยกัน แต่ซูฟ่านปฏิเสธโดยอ้างว่าเขาจะไปเรียน

 

เขากลับไปมหาลัยตอนเที่ยง

 

หลังจากทานอาหารกับเหอต้าและหลี่หนานแล้วเขาก็กลับไปที่ห้อง

 

คนอื่น ๆ มีกิจกรรมในบ่ายวันนี้

 

ซูฟ่านที่ไม่ได้เข้าร่วมชมรมใด ๆ เขาจึงเป็นคนเดียวในหอพัก

 

เขาง่วงนอนหลังจากทานอาหาร

 

ซูฟ่านรู้สึกสบายตัวอยู่ในห้องนอนที่ว่างเปล่า

 

เมื่อเขาง่วงประตูห้องนอนก็ถูกเคาะ

 

“เข้ามาเลยประตูไม่ได้ล็อค”

 

ประตูถูกผลักเบา ๆ และคนที่เข้ามาในก็เดินมาข้างหน้าซูฟ่านอย่างเงียบ ๆ

 

ซูฟ่านเงยหน้าขึ้นและคนที่มาคือหยางลี่ลี่

 

ในเวลานี้ซูฟ่านได้ปรับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศให้อยู่ในระดับสูงสุดและสวมกางเกงตัวใหญ่เพียงตัวเดียวในขณะที่นอนอยู่บนเตียง!

 

เขารีบคลุมร่างของเขาด้วยผ้านวมและมองไปที่หยางลี่ลี่ที่จู่ ๆ ก็มาจนเกิดความลำบากใจ

 

“เธอ…เธอเข้ามาได้ไง?”

 

“ฮิฮิ ฉันมากับถังเว่ยครั้งที่แล้วป้าก็เลยรู้จักฉัน เธอเลยปล่อยฉันเข้ามา!”

 

หยางลี่ลี่ตอบอย่างสุภาพ

 

“อ้อ แล้วเธอมาทำอะไร?”

 

ซูฟ่านถามอีกครั้ง

 

“แน่นอนฉันมาหานาย!”

 

หลังจากพูดเสร็จหยางลี่ลี่ก็ก้าวขึ้นบันไดเพื่อขึ้นเตียง

 

ในขณะนี้ใบหน้าของเธอใกล้ชิดกับซูฟ่านมาก

 

“อันที่จริงฉันอยากจะขอบคุณถ้านายไม่โทรมาหาฉันเมื่อวานนี้ฉันก็คงตาย”

 

หยางลี่ลี่กล่าวอย่างซาบซึ้ง

 

ซูฟ่านซ่อนตัวห่อผ้าห่มให้แน่นขึ้น

 

“ไม่มีอะไรหรอกมันแค่บังเอิญ…”

 

“เพื่อนนักเรียนซู ฉันอยากถามนายว่านายมีแฟนไหม…”

 

“ไม่……”

 

ซูฟ่านตอบอย่างเชื่องช้า

 

การแสดงออกของหยางลี่ลี่ผ่อนคลายลงมากและยิ้ม

 

“ฉันรู้ ฉันถามหลายคนแล้วพวกเขาก็บอกว่านายโสด!”

 

“แล้วนายชอบคนแบบไหน? คิดยังไงกับฉัน!”

 

หยางลี่ลี่กระตือรือร้นมากและเธอก็ปีนขึ้นไปอีกขั้นในขณะที่พูด

 

ตอนนี้เธอสามารถจูบใบหน้าของซูฟ่านได้แล้วตราบเท่าที่เธอต้องการ

 

ซูฟ่านรู้สึกหวาดกลัวในเวลานี้

 

หยางลี่ลี่เป็นผู้หญิงที่สวยงามในการคัดเลือกดอกไม้ของมหาลัยรูปร่างหน้าตาของเธอจัดอยู่ในอันดับที่สามของสถาบัน

 

แต่ซูฟ่านก็ไม่ชอบอยู่ดี

 

สำหรับสาว ๆ ที่เขาไม่ชอบ ซูฟ่านจะไม่เอาเปรียบนี่คือหลักการของเขา

 

“ที่จริงฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

 

“ห๊ะ? นั่นสินะ…”

 

หยางลี่ลี่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยและเธอก็ถอยห่างจากซูฟ่านมากขึ้น

 

“นายว่าหยางลี่ลี่จะจีบซูฟ่านได้ปะ?”

 

ฝั่งตรงข้ามประตูเสียงของหลี่หนานดังเข้ามาอย่างเบาบาง

 

“ฉันไม่รู้ พูดตามตรงหยางลี่ลี่สวยมากถึงแม้ว่าเธอจะอยู่กับถังเว่ยแต่เธอก็ดูเป็นคนที่ค่อนข้างบริสุทธิ์ในแง่ของความสัมพันธ์เธอไม่เคยมีแฟนเลย ฉันคิดว่าเธอเข้ากันได้ดีกับซูฟ่าน”

 

เหอต้าตอบ

 

ซูฟ่านดูตื่นตระหนก

 

โดยไม่คาดคิดหยางลี่ลี่นั้นตื่นตระหนกยิ่งกว่า เธอแสร้งทำเป็นกลัวถูกพบและเข้าไปที่เตียงของซูฟ่านในขณะที่หลี่หนานและเหอต้าเปิดประตูและคลุมตัวเธอเองด้วยผ้านวม

 

ทันใดนั้นหน้าของซูฟ่านก็แดงมาถึงรากหูของเขาและเขาก็หดตัวกลับไป

 

มันค่อนข้างอึดอัด

 

ความรู้สึกนี้แปลกมาก

 

และเขาไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาของเขาเองหรือเปล่า ซูฟ่านรู้สึกว่าหยางลี่ลี่จงใจ…

 

“ฉันนึกว่านายหลับไปแล้ว ทำไมหน้าแดงเหมือนตูดลิงเลยล่ะ”

 

หลังจากที่หลี่หนานเข้ามาในห้องเขาก็เห็นความแปลกประหลาดของซูฟ่านจากนั้นเขาก็เห็นความบวมผิดธรรมชาติของซูฟ่าน

 

ดูเหมือนว่ามีใครบางคนซ่อนตัวอยู่ในนั้น

 

หลี่หนานเลิกคิ้ว

 

“นาย…นายทำอะไรในหอพัก? ทำไมฉันถึงคิดว่ามีคนอื่นอยู่ในหอพักนี้…”

 

หลี่หนานมองไปที่ซูฟ่านพร้อมกับมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาและพูด

 

ซูฟ่านกลืนน้ำลายและไม่มีทางที่จะพบได้ว่าหยางลี่ลี่อยู่ที่นี่

 

แต่ตอนนี้หยานลี่ลี่อยู่บนเตียงของเขาและสิ่งที่เขาสวมใส่อยู่มันคงยากที่จะอธิบายหลังจากพบ

 

“ไม่ ไม่นี่…”

 

“แล้วนาย…นาย…”

 

หลี่หนานต้องการจะพูดอะไรอีกแต่เหอต้าก็เข้ามาปิดปากของหลี่หนาน

 

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระแล้วไปซื้อของกับฉัน”

 

หลังจากพูดจบแล้วเขาก็ลากหลี่หนานออกไป

 

เมื่อมาถึงทางเดินเหอต้าก็ได้ตีหลี่หนานที่ศีรษะอย่างแรง

 

“เจ้าโง่ นายไม่เห็นรองเท้าของผู้หญิงที่พื้นหรือไง? รองเท้าพวกนั้นใส่ตอนที่หยานลี่ลี่มาที่ห้องเพื่อมองหาพวกเราเมื่อวานนี้!”

 

เมื่อเหอต้าพูดเช่นนี้หลี่หนานก็ตระหนักได้ในทันที

 

โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ไปถึงตอนเข้าด้ายเข้าเข็มไม่งั้นอายตายแน่!

 

เพื่อสร้างโอกาสให้กับเพื่อนร่วมรุ่นที่ดีทั้งสองรีบออกจากอาคารหอพัก

 

และตัดสินใจว่าจะไม่กลับมาก่อนเวลานอน

 

สำหรับหยางเหวินป๋อมีกินอาหารค่ำกับกลุ่มของเขาในคืนนี้และคงไม่กลับมาอีกสักพัก

 

เมื่อเห็นว่าพวกเขาหายไปหมดแล้วหยางลี่ลี่ก็ยืดหัวของเธอออกมา

 

เธอและซูฟ่านหน้าแดงในแวบแรก

 

ซูฟ่านกลืนน้ำลาย

 

ดอกท้อนี้มีพลังมากเกินไปแล้ว

 

“เธอ……”

 

ก่อนที่ซูฟ่านจะพูดอะไรหยางลี่ลี่ก็จูบเขา

 

ซูฟ่านหลีกเลี่ยงทันเวลา

 

เขากระแทกหัวเข้ากับกำแพงโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

หยางลี่ลี่หัวเราะเบา ๆ และยื่นมือออกไปลูบหลังศีรษะของซูฟ่านอย่างเบามือ

 

“กลัวฉันงั้นเหรอ?”

 

“ที่จริงฉันตกหลุมรักนายตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นนาย”

 

“นายจะทบทวนเรื่องของฉันหน่อยไหม?”

 

หยางลี่ลี่ที่กำลังพูดนั้นมือของเธอก็ไม่ได้อยู่นิ่ง ๆ และซูฟ่านรู้สึกว่าหยางลี่ลี่กำลังทำอะไรบางอย่าง

 

รู้สึกแปลก ๆ!

 

ก่อนที่ซูฟ่านจะตอบสนองหยางลี่ลี่ก็จูบเขา!

 

ซูฟ่านผงะและเกือบจะยอมจำนน

 

แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะปฏิเสธ!

 

เขาผลักหยางลี่ลี่ออกไป

 

“อย่าทำแบบนี้ฉันบอกว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

 

ซูฟ่านปฏิเสธอย่างเด็ดขาดปล่อยให้หยางลี่ลี่ออกจากเตียงของเขา

 

หยางลี่ลี่รู้สึกอายมากที่ถูกปฏิเสธเป็นครั้งแรก

 

แถมซูฟ่านยังเป็นเด็กผู้ชายคนแรกที่เธอไล่ตามจีบอย่างหน้าด้าน

 

โดยธรรมชาติแล้วเธอไม่สามารถทนกับการอับอายแบบนี้ได้ด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นของเธอ

 

หลังจากฟังคำพูดของซูฟ่าน เธอก็ลุกขึ้นและคลานลงเตียงอย่างเชื่อฟัง

 

แต่น้ำตาก็ไหลไม่หยุด

 

“เพื่อนนักเรียนซู ฉันขอโทษที่รบกวนนาย…ฉันกำลังจะไปแล้ว”

 

“ฉัน…ฉันจะไปส่ง”

 

ซูฟ่านตัดสินใจไปส่งหยางลี่ลี่กลับออกไปด้วยความรู้สึกผิด

 

เขาใส่กางเกงนอนแล้วลุกจากเตียงไปสวมเสื้อ

 

ประตูเข้าหอพักเปิดออกก่อนที่เขาจะสวมมัน

 

หยางเหวินป๋อกลับมาก่อนเวลา!

 

เขาเปิดประตูและเห็นซูฟ่านสวมเสื้อผ้าในขณะที่หยางลี่ลี่เต็มไปด้วยน้ำตาเส้นผมและเสื้อผ้าของเธอยุ่งมาก