เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 51

เมื่อเห็นชื่อของหยางลี่ลี่ ซูฟ่านก็เหงื่อตก

 

สมมติว่าเขาไม่สามารถคาดเดาอนาคตได้

 

คนที่มีชีวิตที่เขาเพิ่งพบในวันนี้จะถูกทับตายใต้สะพานในวันพรุ่งนี้

 

มันน่าขนลุกมากเมื่อคิดเกี่ยวกับมัน

 

มันไม่เคยแน่นอนจริง ๆ ว่าใครจะจายวันนี้หรือพรุ่งนี้

 

อย่างไรก็ตามหยางลี่ลี่ก็รู้จักตัวเขา ซูฟ่านจึงตัดสินใจที่จะช่วยชีวิตหยางลี่ลี่

 

แม้ว่าการออกอากาศทางวิทยุจะสามารถเล่นได้ด้วยเสียงเท่านั้นแต่ซูฟ่านก็สามารถเลือกสิ่งที่จะฟังได้

 

ตัวอย่างเช่นตอนนี้เขาเห็นรายชื่อผู้เสียชีวิตและผู้สูญหายเขาสามารถเลือกชื่อใดชื่อหนึ่งเพื่อรับฟังกระบวนการทั้งหมดของการเสียชีวิตของบุคคลนี้ได้

 

ตามรายงานข่าวหยางลี่ลี่กำลังเดินทางจากโรงเรียนไปยังร้านกาแฟที่ศูนย์กลางการค้าในเมืองเมจิกในเวลาประมาณ 4 โมงเย็นของวันพรุ่งนี้ ซึ่งมีการจราจรติดขัดบนถนนและเธออยู่บนสะพาน

 

เมื่อเวลา 4:25 น. สะพานสั่นอย่างกะทันหันและผู้คนที่ตระหนักถึงอันตรายได้ละทิ้งรถและหนีไป

 

หยางลี่ลี่ก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน

 

แต่ทันทีที่เธอลงจากรถเธอก็ถูกใครบางคนที่ตื่นตระหนกขับรถชนเสียชีวิต

 

ในเวลา 4:28 น.

 

เมื่อนึกถึงฉากนั้นซูฟ่านก็เหงื่อตกอีกครั้ง

 

มนุษย์มีสติน้อยเกินไปเมื่อเผชิญหน้ากับภัยพิบัติ

 

ซูฟ่านฟังรายละเอียดของทุกคนในรายการข่าวส่วนใครจะรอดได้ในตอนนั้นมันขึ้นอยู่กับว่าใครอยู่ใกล้ซูฟ่านมากกว่ากัน

 

เขาจะไม่ใช้ทักษะเทเลพอร์ตเป็นอันขาด

 

หากถูกถ่ายภาพโดยกล้องวงจรปิดเขาอาจถูกเปิดเผยได้และหลังจากนั้นเขาก็ไม่สามารถโต้แย้งใด ๆ ได้

 

แม้จะได้รับความช่วยเหลือจากชูเทียนฉีอยู่เบื้องหลังเขาก็ยังคงตกอยู่ในอันตราย

 

ซูฟ่านตัดสินใจวาดแผนที่จำลองของสะพานเพื่อที่เขาจะได้รู้ว่าจะช่วยได้อย่างไร

 

ในตอนค่ำเหอต้าและหลี่หนานก็กลับมา

 

เมื่อเห็นว่าซูฟ่านกำลังมีสมาธิมากพวกเขาจึงไม่กล้ารบกวนซูฟ่าน

 

ประมาณสองทุ่มหยางเหวินป๋อก็กลับมา

 

เขามีความคับแค้นใจและใบหน้าและยังคงมีรอยขีดข่วน

 

เมื่อเขาเดินไปที่โต๊ะของซูฟ่านสีหน้าของเขาก็ดูเลวร้ายกว่าเดิม

 

“โอ้ เหลาหยางใบหน้าของนายมีอะไรผิดปกติหรือเปล่าดูเหมือนบาดเจ็บใหม่เลย”

 

หลี่หนานถามอย่างจริงจัง

 

คำพูดของเขาดึงดูดความสนใจของซูฟ่านและเหอต้า ทั้งคู่มองไปที่หยางเหวินป๋อ

 

แน่นอนว่าเขามีรอยขีดข่วนที่ชัดเจนมากบนใบหน้าด้านซ้ายและดูเหมือนว่ามันจะถูกเล็บของผู้หญิงข่วน

 

“ไม่มีอะไร ถังเว่ยแค่ต้องการแต่งหน้าฉันแต่ฉันไม่เห็นด้วยเลยดิ้นหนีเฉย ๆ”

 

หยางเหวินป๋อไม่สามารถเสียหน้าของเขาได้

 

หลังจากคุยโม้เขาก็มองไปที่ซูฟ่าน

 

ซูฟ่านแค่หัวเราะ แต่ซูฟ่านไม่ได้ยินสิ่งที่หยางเหวินป๋อพูดแต่รู้สึกตลกกับข้อความในโทรศัพท์มือถือของเขา

 

หยางเหวินป๋อคิดว่าซูฟ่านกำลังหัวเราะตัวเองและก็โกรธเมื่อคิดถึงถังเว่ยที่เปรียบเทียบตัวเองกับซูฟ่านในบ่ายวันนี้

 

เขาเดินไปหาซูฟ่านและตบโต๊ะของซูฟ่านอย่างแรง

 

“ตลกดีไหม?”

 

ซูฟ่านรู้สึกงุนงงเขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หยางเหวินป๋อด้วยสีหน้างงงวย

 

“ฉัน……”

 

“แกเป็นอะไร แกแค่คิดว่าฉันน่าตลกใช่มั้ย?”

 

หยางเหวินป๋อโกรธมากจนทนไม่ได้

 

เขาไม่กล้าสร้างปัญหากับใครในหอพักยกเว้นซูฟ่านที่ผอมและอ่อนแอ ดังนั้นเขาจึงกล้าที่จะโกรธ

 

ยิ่งไปกว่านั้นซูฟ่านยังชอบอยู่เงียบ ๆ ในห้องนอนนั่นทำให้เขาเห็นภาพลวงตาว่าซูฟ่านถูกรังแกง่ายมาก

 

ซูฟ่านคิดว่าหยางเหวินป๋อพยายามทำเรื่องตลก

 

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาอาจไม่สามารถเอาชนะหยางเหวินป๋อได้

 

และเนื่องจากตอนนั้นซูฟ่านไม่มีเงินจึงไม่ต้องการต่อสู้เพราะไม่ว่าใครจะแพ้เขาก็จะต้องเสียเงิน

 

แต่ตอนนี้มันต่างออกไปเพราะตอนนี้เขาสามารถฆ่าหยางเหวินป๋อได้ด้วยซ้ำ!

 

“หยางเหวินป๋อนายถูกเตะที่หัวจนสติกลับรึไง ทำไมนายถึงตะโกนใส่ซูฟ่าน?”

 

ก่อนที่ซูฟ่านจะพูดอะไร หลี่หนานและเหอต้าก็ก้าวมาข้างหน้า

 

พวกเขายืนอยู่ตรงหน้าหยางเหวินป๋อจนอีกฝ่ายต้องก้าวถอยหลัง

 

“เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกนาย บ่ายวันนี้ซูฟ่านแกล้งทำเป็นหมาป่าหางใหญ่กับฉัน ฉันทนไม่ไหวแล้ว!”

 

หยางเหวินป๋อพูดอย่างเศร้า ๆ

 

หลี่หนานและเหอต้ามองอย่างตกตะลึง

 

พวกเขามองหน้ากันแล้วหันไปมองซูฟ่าน

 

“บ่ายนี้เกิดอะไรขึ้น”

 

เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมาหยางเหวินป๋อก็อึ้ง

 

เขาคิดว่าซูฟ่านจะบอกหลี่หนานและเหอต้าเกี่ยวกับความอับอายของเขา

 

ใครจะรู้ว่าซูฟ่านไม่ได้พูดถึงมัน

 

ซูฟ่านยักไหล่

 

“นายพูดเองฉันไม่พูด”

 

ใบหน้าของหยางเหวินป๋อซีดลงชั่วขณะและในที่สุดก็ไม่สามารถกลั้นคำพูดใด ๆ ได้ เขาเพียงแค่คลานกลับไปที่เตียงอย่างเงียบ ๆ และดึงผ้าม่านขึ้น

 

หลี่หนานและเหอต้ายังคงกดดันซูฟ่าน เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องบอกความจริง

 

ถ้าไม่ใช่เพราะสองคนนี้ช่วยเขาในวันนี้ เขากลัวว่าแขนอีกข้างของหยางเหวินป๋อจะต้องหักเพราะตัวเขา

 

แต่การหัวเราะกับข้อครวามในตอนนี้เป็นเพราะหยางเหวินป๋อเหมือนกัน

 

หยางลี่ลี่ส่งข้อความถึงซูฟ่านเพื่อบอกว่าหยางเหวินป๋อขาย iPad ในราคา 2,500 วันนี้

 

เขามอบเงินสองพันให้กับถังเว่ย

 

ถังเว่ยยังไม่พอใจและบังคับให้หยางเหวินป๋อพาพวกเธอไปทานอาหารค่ำในราคา 500 หยวน

 

ที่โต๊ะอาหารค่ำ หยางเหวินป๋อมองไปที่หยางลี่ลี่ไม่มีพัก

 

หยางลี่ลี่บอกว่าเธอทนไม่ได้เลยเล่าเหตุการณ์ที่หยางเหวินป๋อไล่ตามจีบเธอ

 

คราวนี้เขาต้องใช้เงินอีกห้าร้อยหยวนเพื่อถังเว่ยและหยางลี่ลี่

 

จากนั้นก็โดนทำรอยบนใบหน้านี้

 

“เขาไม่มีปัญหากับคุณเมื่อเขากลับไปใช่ไหม? ถ้าใช่พี่สาวเว่ยและฉันจะจัดการเขาให้”

 

หยางลี่ลี่ถามอย่างกังวล

 

“ไม่ต้องกังวลไป”

 

ซูฟ่านตอบ

 

“”อืม เพื่อนนักเรียนซูฉันอยากถามนายว่าพรุ่งนี้นายอยากออกไปข้างนอกด้วยกันไหม”

 

“ไม่ ฉันมีอะไรต้องทำพรุ่งนี้”

 

ซูฟ่านปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยว

 

“ฉันจะรอให้นายทำธุระเสร็จ!”

 

หยางลี่ลี่ยังคงตื๊อต่อ

 

“เอาล่ะ ฉันจะบอกเธอเมื่อฉันทำธุระเสร็จแล้ว”

 

เมื่อคำนึงถึงหน้าของหยางลี่ลี่ในฐานะเด็กผู้หญิง ซูฟ่านก็ไม่อาตปฏิเสธแบบหัวเด็ดตีนขาด

 

ยังไงก็ไปนัดพรุ่งนี้ไม่ได้

 

หยางลี่ลี่จะรู้เองว่าเขาไม่สนใจเรื่องแบบนี้สักสองสามครั้งและเธอจะถอยไปเองเมื่อเห็นถึงความยากลำบาก

 

“โอเค! โอเค! ฉันจะรอนาย!”

 

ในช่วงบ่ายของวันรุ่งขึ้นซูฟ่านรีบกลับไปที่ห้องนอนเพื่ออาบน้ำหลังเลิกเรียน

 

เวลาบ่ายสามโมงซูฟ่านออกจากมหาลัยและรีบไปที่สะพานข้ามแม่น้ำ

 

เวลา 4:20 น. ซูฟ่านมาที่ใต้สะพานข้ามแม่น้ำ

 

บนสะพานและใต้สะพานยังคงมีการจราจรหนาแน่นและไม่มีใครทราบถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา

 

แม้ว่าส่วนที่สะพานถล่มจะมีความยาว 2-3 กิโลเมตร แต่ก็มีส่วนของหลุมสะพานบนถนนและยานพาหนะที่ผ่านไปมาก็สามารถผ่านได้

 

ซูฟ่านตั้งเป้าหมายการช่วยเหลือหลักที่นี่

 

ท้ายที่สุดมันเป็นเรื่องยากเกินไปที่จะช่วยผู้คนในทะเลและซูฟ่านก็ไม่มีพลังพอเช่นกัน

 

แต่ซูฟ่านยังคงไม่แน่ใจว่าเขาจะช่วยชีวิตผู้คนบนท้องถนนได้หรือไม่

 

จ้องมองเวลาด้วยโทรศัพท์

 

4:22 น. อีกเพียงสามนาทีก่อนที่สะพานจะเริ่มมีปัญหา

 

ในขณะนี้ซูฟ่านได้รับข้อความ QQ

 

“ฉันจะไปที่ศูนย์กลางการค้าเพื่อเล่นก่อนแล้วไปรอนายที่นั่น บอกฉันด้วยเมื่อธุระนายเสร็จแล้ว!”

 

ข้อความมาจากหยางลี่ลี่

 

ขนของซูฟ่านลุกชัน