เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 166

ตอนที่ 166 ลัคกี้สตาร์ ดาวนําโชค

เจ้าหน้าที่หวังหยุดกินทันทีและมองตามเจ้าหน้าที่เจียงไปยังสองคนที่อยู่ตรงข้าม

เจ้าหน้าที่ตํารวจคนอื่น ๆ และจ้าวเพิ่งก็พบความผิดปกติเช่นกัน

เมื่อเห็นทุกคนที่มองไปที่สองคนตรงนั้น ชูหยุนซีก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

เธอมองไปที่ซฟานอย่างสงสัย “พวกเขาเป็นใครเหรอ?”

“พวกเขาเป็นผู้หลบหนี” ซูฟ่านตอบกลับ

หลบหนี? ชูหยุนซีเหลือบมองอีกครั้ง แต่ไม่เข้าใจ

ซูฟ่านยิ้ม ในความเป็นจริงแม้ว่าเขาจะไม่ได้อ่านข้อมูลวงใน แต่ซูฟ่านก็จะรู้สึกสงสัยหากพบคนสองคนนี้

อย่างแรกเพราะการแต่งตัว มากินข้าวต้องใส่หมวกและหน้ากากด้วยเหรอ ไม่คิดว่ามันลําบากไปหน่อยเหรอ?

นอกจากนี้ แม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูหนาว แต่อุณหภูมิต่ำสุดในเมืองเซี่ยงไฮ้ในฤดูหนาวคือสิบองศาและอุณหภูมิในขณะนี้ก็สูงถึงสิบเจ็ดองศา

ปกติใส่เสื้อกันลมก็เพียงพอแล้ว แต่สองคนนี้คลุมเสียแน่น เสื้อผ้าฝ้ายก็พองโตมาก แปลว่าอาจมีบางอย่างซ่อนอยู่ในเสื้อผ้า

นอกจากนี้ เมื่อพวกเขาชําระเงิน หนึ่งในนั้นหยิบกระเป๋าเงินออกมาและซึ่งในนั้นมีเงินสดจํานวนมาก

ขณะนี้การชําระเงินทางอิเล็กทรอนิกส์ได้รับความนิยมอย่างกว้างขวาง ผู้ที่อายุน้อยและอยู่ในพื้นที่ไม่ห่างไกลควรสามารถใช้การชําระเงินทางอิเล็กทรอนิกส์ได้

เมื่อครู่นี้เจ้าของร้านได้ใช้ความพยายามอย่างมากในการหาเงินทอน แต่พวกเขายังคงยืนกรานที่จะใช้เงินสดอยู่ดี

พูดได้เพียงว่าทั้งสองคนอาจกลัวที่จะใช้การช่าระเงินทางอิเล็กทรอนิกส์เพราะกลัวว่าจะทิ้งข้อมูลประจําตัวไว้

ท่าทางเจ้าเล่ห์ของทั้งสองก็ยังน่าสงสัย คนปกติจะไม่มองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังเมื่อออกมาทานอาหารหรอกใช่ไหม?

หลังจากที่ซูฟ่านพูดวิเคราะห์ให้ชหยุนซีฟังแล้ว ชูหยุนซีที่ได้ยินก็ตกใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะซูฟาน เธอคงไม่เห็นสิ่งผิดปกติเลย และคิดว่าเป็นเพียงคนสองคนที่กลัวความหนาวเย็น!

เจ้าหน้าที่เพียงยังยกย่องซูฟ่านหลังจากได้ยินการวิเคราะห์นั้น

“ไม่คิดเลยว่าคุณซูจะมีความสามารถในการสืบสวนจะแข็งแกร่งแบบนี้”

ในฐานะเจ้าหน้าที่ตํารวจอาวุโสด้านอาชญากรรม เจ้าหน้าที่เพียงไม่ได้มองแบบซูฟ่าน เขาแค่เห็นชายสองคนแล้วรู้สึกว่าพวกเขาแปลก ๆ

นี่คือสัญชาตญาณของตํารวจผู้มีประสบการณ์มายาวนาน!

“มันก็แค่การคาดเดาผมไม่สามารถพูดถึงความสามารถในการสืบสวนได้หรอก” ซูฟานพูดอย่างสุภาพ

ในความเป็นจริง มีองค์ประกอบหลายอย่างทําให้ซูฟ่านสังเกตุเป็นคนทั้งสอง และเพราะซูฟ่านล็อคเป้าไปที่สองคนนั้นจากข้อมูลวงในอยู่แล้ว เขาจึงได้ข้อสรุปหลังจากพบข้อบกพร่องของทั้งสองคนนั้นได้ง่าย ๆ

แต่ในสายตาของคนอื่น ซูฟ่านเป็นคนที่มีวิชาการต่อสู้ มีความเฉียบแหลมทางธุรกิจ และความสามารถในการสืบสวนที่แข็งแกร่ง!

น่าชื่นชมจริง ๆ !

อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้เป็นการคาดเดาจากซูฟ่าน และเจ้าหน้าที่เพียงกับเจ้าหน้าที่ตํารวจเหล่านี้ยังไม่เห็นใบหน้าของชายสองคนนี้ พวกเขาจึงไม่แน่ใจว่าพวกเขาเป็นผู้หลบหนีหรืออะไรทํานองนั้นไหม

“เหลาหวัง นายไปสิ” เจ้าหน้าที่เพียงมองไปที่เจ้าหน้าที่หวังแล้วพูดขึ้น

เจ้าหน้าที่หวังพยักหน้า เขารู้ว่าเจ้าหน้าที่เพียงหมายถึงอะไร

เจ้าหน้าที่หวังลุกขึ้นเดินไปที่แผงขายบาร์บีคิวฝั่งตรงข้าม “เถ้าแก่คุณมีเส้นเอ็นเนื้อไหม ร้านตรงข้ามขายหมดแล้ว”

“มี! เอาไปเองเลย!”เจ้าของร้านกําลังยุ่งอยู่กับการย่างเนื้อเสียบไม้ และไม่มีเวลาคุยกับเจ้าหน้าที่หวัง

และผู้ต้องสงสัยทั้งสองยังคงหยิบและกินเนื้อเสียบไม้ที่หน้าแผงขายของต่อไป

เจ้าหน้าที่วังเดินไปหาทั้งสองคนและหยิบเนื้อมาเล็กน้อย

“เถ้าแก่ขอเพิ่มอีกแล้วใส่บะหมี่ผัดอีกสี่ถ้วย ราคาเท่าไหร่?” ผู้ต้องสงสัยร่างสูงผอมพูดขึ้น

“ขอเพิ่มก็ 103 เอ้ย 100!” เจ้าของร้านพูดขึ้น

หลังจากฟังราคาแล้ว คนร่างเตี้ยอีกคนก็หยิบเงินจํานวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วยื่นให้เจ้าของร้านร้อยหนึ่ง

เจ้าหน้าที่หวังสังเกตให้มากที่สุดแล้วกลับมาหลังจากจ่ายเงิน

“เป็นยังไงบ้าง?” เจ้าหน้าที่เพียงถาม

เจ้าหน้าที่หวังนั่งลงและเริ่มรายงานสิ่งที่เขาเห็น

“ทั้งสองพูดด้วยสําเนียงที่ไม่ใช่ภาษาท้องถิ่น คนหนึ่งสูงผอม มีผิวคล้ําและมีรอยแผลเป็นที่มือซ้ายที่มองเห็นได้ชัดอีกคนหนึ่งเตี้ยกว่าและอ้วนกว่าไม่มีลักษณะชัดเจน แต่เสียงน่าตลก”

“พวกเขาใช้เงินสดเมื่อจ่ายเท่านั้น และมีเงินสดสํารองมากมายในกระเป๋า

“แล้วทั้งสองคนก็ทําตัวลับ ๆ ล่อ ๆ อีกอย่าง พวกเขายังสั่งอาหารเพิ่มอีกสี่ คาดว่ามีสี่คนในกลุ่มนั้น”

เจ้าหน้าที่หวังรายงานสิ่งที่เขาได้รู้มา

แม้ว่าใบหน้าจะยังไม่ปรากฏให้เห็นชัด แต่ลักษณะของคนสองคนนั้นซ้อนทับกับผู้กระทําผิดหลักในคดีฆาตกรรม 1122 อย่างมาก

โดยเฉพาะรอยแผลเป็นที่มือของชายร่างผอมคนนั้น!

เจ้าหน้าที่ตํารวจทุกนายระมัดระวังตัวทันที!

ผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรม 1122 บ้าและน่ากลัวอย่างยิ่ง ตอนนี้พวกเขาได้เจอพวกมันแล้ว พวกเขาไม่สามารถปล่อยให้พวกนั้นหนีไปได้

“คิดว่าเป็นพวกเขาเหรอ?” เจ้าหน้าที่เพียงพูดกับเจ้าหน้าที่หวัง

“มีโอกาสมากครับ” เจ้าหน้าที่หวังตอบอย่างเคร่งขรึม

เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มาก ไม่ใช่แค่การกําจัดอันตรายต่อประชาชน แต่เป็นโอกาสในการเลื่อนตําแหน่งและขึ้นเงินเดือน!

เจ้าหน้าที่ตํารวจทุกคนตื่นเต้นมาก!

แต่ตอนนี้เขาไม่มีอาวุธอยู่ในมือ และเขาไม่กล้าที่จะต่อสู้กับคนชั่วร้ายเหล่านี้อย่างประมาท

ถ้าจะจับต้องเรียกตํารวจหน่วยพิเศษมา

อีกอย่างถ้าพลาดจะกลายเป็นเรื่องขายหน้า…

เจ้าหน้าที่เพียงขมวดคิ้วและเดินออกไปก่อนจะโทรออก

“เสี่ยวหลิว ส่งข้อมูลของผู้ต้องสงสัยในเทศมณฑลชิงคดี 1122 มาให้ฉัน”

หนึ่งนาทีต่อมา ข้อมูลถูกส่งไปยังโทรศัพท์มือถือของเจ้าหน้าที่เพียง

หลังจากตรวจสอบข้อมูลแล้วทุกคนก็มั่นใจมากขึ้นว่า 2 คนนี้ต้องสงสัยหลบหนี!

ไฟล์ระบุโดยเฉพาะว่า หยางเหวินจุนมีร่างผอมผิวสีเข้มและมีรอยแผลเป็นที่มือซ้าย

และอีกคนก็เตี้ยและอ้วน!

นี่เป็นเรื่องบังเอิญที่มากเกินไป!

ตํารวจหลายคนเพิ่มความระมัดระวังอย่างรอบคอบและทุกคนมองไปที่แผงลอยบาร์บีคิวที่อยู่ตรงข้าม

ผู้หลบหนีทั้งสองยังไม่จากไป พวกเขากําลังเก็บของที่ซื้อมาไว้บนโต๊ะเพื่อนํากลับไป

“อยากให้ผมช่วยไหม?” ซูฟานถามทันที

เจ้าหน้าที่เพียงมองไปที่ซูฟานด้วยสายตาที่ซับซ้อน “คุณซู…”

เขาแอบถอนหายใจ ซูฟ่านเป็นดาวนําโชคของเขาจริง ๆ เริ่มจากการจับกุมหวังฟูกยครั้งที่แล้วความช่วยเหลือของซูฟ่านทําให้เจ้าหน้าที่ตํารวจเจียงที่เริ่มจากเจ้าหน้าที่ตํารวจตัวเล็ก ๆ เข้ามาดํารงตําแหน่งรองผู้กํากับ

การเลื่อนขั้นของเขาสามารถเรียกได้ว่าเป็นตํานานแล้ว แต่คนที่ไม่รู้จักก็ไม่รู้ว่านี่คือเครดิตของซูฟ่านที่อยู่เบื้องหลังตํานาน

เจ้าหน้าที่เพียงไม่รู้จะขอบคุณซฟานอย่างไร!

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาขอบคุณ เรื่องปัจจุบันคือวิธีจับคนสองคนนั้น

ซูฟ่านยังคงมีความสงบราวกับว่าเขารู้ทุกอย่างดีซึ่งทําให้เจ้าหน้าที่เพียงโล่งใจมาก

ชายหนุ่มคนนี้มักนําปาฏิหาริย์มาให้เสมอ และครั้งนี้เขาจะทําอย่างแน่นอน!

“คุณซูน่าจะเคยได้ยินเกี่ยวกับการฆาตกรรมของมณฑลชิง 1122 ใช่ไหม?” เจ้าหน้าที่เพียงถามเสียงต่ำ

“รู้ไหมเหรอ ก็ล่าสุดมันเป็นข่าวไปทั่วไม่ใช่เหรอ?” ซูฟานพยักหน้าและพูดตอบ

“อม พวกเขาอันตราย พวกเขายังมีปืนอยู่ในมือด้วย…” ใบหน้าของเจ้าหน้าที่เพียงมีความกลัวเล็กน้อย

“ที่นี่มีคนมากเกินไปและมีร้านค้ามากเกินไป ฉันกลัวว่าถ้าทําอะไรที่นี่ คนบริสุทธิ์จะได้รับบาดเจ็บ” เจ้าหน้าที่เจียงพูดด้วยความกังวล