เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 165

ตอนที่ 165 เป็นน้องสะใภ้ของเรา

เขาขยับปากและไม่กล้ามองไปที่ชูหยุนซี

“คุณช…คุณช่วยเซ็นให้ผมหน่อยได้ไหม” เสียงของเจ้าหน้าที่หวังสั่นเทา

ชูหยุนซือดหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่หวังผู้เขินอาย

ดวงตาเธอยิ้มจนเหมือนเสี้ยววงเดือน

“ถ้าแฟนของฉันยอม ฉันจะเซ็นให้!” ชูหยุนซียังก็ให้หน้าซูฟ่าน!

คนที่โต๊ะเริ่มโหและดึงดูดความสนใจของคนโต๊ะข้าง ๆ

พวกเขาก็เห็นชูหยุนซีแล้ว! แต่ชายเจ็ดแปดคนที่เป็นเจ้าหน้าที่ตํารวจที่ดูเหมือนจะไม่ง่ายหากจะไปยั่วยุบวกกับจ้าวเพิ่งที่สูงกว่า 2 เมตรที่ยืนอยู่ข้างหลังหยุนซีอีก ทําให้คนเหล่านี้ไม่กล้ามองดูมากเกินไปพวกเขาจึงทําเพียงพูดคุยกันเสียงเบา

“ตกลง เซ็นเถอะ ผมไม่ใช่คนขี้เหนียว แฟนของผมสามารถทําเรื่องแบบนี้ได้ตามต้องการอยู่แล้ว” ซูฟ่านตอบกลับ

“โอ้ว!” มีเสียงร้องตะโกนเฮฮาอีกรอบ

จ้าวเพิ่งได้ยืมปากกามาจากบริกรในตอนที่คนอื่นกําลังคุยกันและยื่นมันให้ชหยุนซี

ชูหยุนซีหยิบปากกาขึ้นมาและเซ็นชื่อบนเสื้อของเขาโดยตรงตามความปรารถนาของเจ้าหน้าที่หวัง

เมื่อมองดูเสื้อบนร่างกายของเขา เจ้าหน้าที่หวังก็สงบลงไม่ได้ เขายังบอกด้วยว่าจะไม่ซักเสื้อตัวนี้กลับบ้านไปเขาจะแขวนไว้บนผนัง

หลังจากพูดจบเจ้าหน้าที่หวังก็รินเบียร์หนึ่งแก้วแล้วยืนขึ้นและดื่มให้ซูฟ่าน

“ขอบคุณคุณซู!แก้วนี้ผมดื่มให้คุณและคุณชู คุณชูอาจดื่มไม่ได้ ดังนั้นฉันจึง…”

“ใครบอกว่าฉันดื่มไม่ได้” ชูหยุนซีขัดจังหวะเจ้าหน้าที่หวัง และจ้าวเพิ่งก็เทเบียร์ลงแก้วของชหยุนซีอย่างรวดเร็ว

ซูฟานก็ยกแก้วขึ้นพร้อมจับเอวของชหยุนซีและชูขึ้น

เมื่อเห็นแบบนี้ เจ้าหน้าที่เจียงก็รับแก้วและชูขึ้น

“มาดื่มกันเถอะ ไม่ใช่แค่ดื่มอวยพร ขอบคุณคุณซู ดื่มสามแก้วด้วยกัน!” พูดจบเขาก็ยืนขึ้นและชายอีกเจ็ดแปดคนก็ดื่มเบียร์สามแก้วในคราวเดียว

ด้วยความเคารพซฟานก็ดื่มสามแก้วเช่นกัน

แต่ชูหยุนซีดื่มเพียงแก้วเดียวซูฟานก็คว้าแก้วเธอไป

ปกติเธอไม่ค่อยดื่มเท่าไหร่ และปริมาณแอลกอฮอล์ที่รับได้ก็อยู่ในระดับปานกลาง ถ้าดื่มไปสามแก้วติดต่อกันซูฟ่านกลัวว่าชหยุนซีจะเมา

ทั้งหมดนี้ถูกมองเห็นโดยจ้าวเมิ่ง

สองคนนี้ไม่ได้แค่อ้างเป็นคู่รักกันหรือ…

ทําไมพวกเขาถึงดูเหมือนจะชอบกันจริง ๆ?

จ้าวเพิ่งรู้สึกสับสนเล็กน้อย

“จ้าวเมิ่ง คุณคิดอะไรอยู่ นั่งด้วยกันสิ” ชูหยุนซีตระหนักได้ว่าจ้าวเมิ่งยังไม่มีที่นั่ง

จ้าวเพิ่งเริ่มจะผละออกไปนั่งคนเดียวอีกครั้ง แต่ทุกคนที่โต๊ะก็ให้จ้าวเมิ่งนั่งลง ดังนั้นจ้าวเพิ่งจึงไม่สามารถปฏิเสธได้

เขานั่งเก้าอี้และนั่งข้างหยุนซี

นอกจากนี้ยังมีการเสิร์ฟเนื้อเสียบไม้ชั้นดีต่อ ซูฟานตั้งใจเลือกร้านที่มีราคาต่ํา

เขารู้ว่าตํารวจเหล่านี้ไม่มีเงินมากนัก และค่าอาหารมื้อนี้ก็ประมาณหนึ่งพันหยวนเท่านั้น

ถ้าคนแชร์เยอะ ก็จ่ายคนละร้อยกว่า ๆ มันไม่แพงจริง ๆ

ทุกคนเริ่มพูดคุยกัน หัวข้อมีตั้งแต่การพบกันของซูฟานและชหยุนซ์ ไปจนถึงความนิยมของชูหยุนซี

ต่อมาเขาก็เริ่มสอบถามเกี่ยวกับการเตรียมตัวของซูฟ่านสําหรับร้านเจียงตูบาร์บีคิว

“อีกไม่กี่วันน่าจะเสร็จ”ซูฟ่านตอบตามความจริง “ผมจะปล่อยให้ลุงและป้าของผมดูแลมัน”

“อ้าว คุณลุงกับคุณป้าเหรอ” เจ้าหน้าที่เพียงขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาจําได้ว่าสมาชิกในครอบครัวของซูฟ่านมีเพียงพ่อแม่ของเขาและปู่ย่าของเขาก็เสียชีวิตเมื่อไม่กี่ปีก่อน

ลุงกับป้าโผล่มาเมื่อไหร่?

“เพื่อนบ้านที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กน่ะ” ซูฟ่านอธิบายสั้น ๆ

“โอ้!” เจ้าหน้าที่เพียงเข้าใจในทันทีว่า “คุณซู เมื่อร้านบาร์บีคิวเปิด ผมจะไปใช้บริการอย่างแน่นอน!”

ซูฟ่านยิ้มและพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นเจ้าหน้าที่เจียง ผมก็ยินดีต้อนรับ”

“มาดื่ม!” เจ้าหน้าที่เพียงเสนอแก้วเบียร์ให้ซฟานอีกแก้ว

ชหยุนซีและจ้าวเมิ่งแทบจะไม่พูดอะไรเลยในระหว่างนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงฟังทุกคนพูดแทน

เจ้าหน้าที่เพียงสนใจจาวเพิ่งมาก ทุกคนเคยได้ยินชื่อเสียงของจ้าวเพิ่ง

อย่างไรก็ตาม ผู้คนรวมถึงเจ้าหน้าที่ตํารวจเพียงไม่กล้าคุยกับจ้าวเพิ่งมากนัก

หนึ่งคือจ้าวเพิ่งดูเหมือนสัตว์ร้ายจริง ๆ และการพูดคุยกับเขาทําให้รู้สึกกดดัน

ประการที่สองคือชูเทียนฉีอยู่เบื้องหลังเขา และทุกคนกลัวว่าเขาจะเผลอไปรุกรานประธานชูที่มีอํานาจมหาศาลด้วยการพูดผล่อย ๆ

ดังนั้นในระหว่างมื้ออาหารทั้งหมด เจ้าหน้าที่เจียงจึงมองไปที่จ้าวเมิ่งด้วยท่าทางลังเล

แม้ว่าชหยุนซีจะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่เธอก็ดูแลซูฟ่านเสมอในขณะที่กินดื่ม และคอยหยิบเนื้อเสียบไม้และผักให้ซูฟ่าน

ตํารวจเหล่านี้อิจฉามาก บอกได้เลยว่าชหยุนซีตกหลุมรักซูฟ่านจริง ๆ !

“คุณชูใจดีกับคุณซูจริง ๆ” เจ้าหน้าที่ตํารวจเกาศีรษะด้วยความชื่นชม

“นั่นเป็นเรื่องปกติ คุณชูกับคุณซูทั้งสวยและหล่อ! เข้ากันได้อย่างลงตัว! ฉันคิดว่าตอนที่คุณชูกําลังดูแลคุณซูคุณอยากจะให้เราเอาอะไรให้คุณไหม?” เจ้าหน้าที่ตํารวจอีกคนหนึ่งถามขึ้น

“ไม่ล่ะ ฉันอิ่มแล้ว ขอบคุณ” ชูหยุนซียังคงยิ้มอย่างสุภาพ

เจ้าหน้าที่ตํารวจเกาหัวของเขา “อย่าสุภาพเลย คุณซูช่วยเรามามาก ตามอายุ คุณซูควรเป็นน้องของเราและคุณก็เป็นน้องสะใภ้ของเรา! เราทั้งหมดเป็นครอบครัวเดียวกัน เรายินดีต้อนรับ!”

หลังจากที่เจ้าหน้าที่ตํารวจพูดจบ ใบหน้าของชหยุนซีก็แดงก่ํา

ก่อนหน้านี้หลินอี้ถงก็เรียกเธอว่าพี่สะใภ้ ตอนนี้เจ้าหน้าที่ตํารวจเหล่านี้ก็เรียกตัวเธอว่าน้องสะใภ้อีกนี่น่าอายแปลก ๆ…

ใช้ประโยชน์จากคําพูดของตํารวจคนนั้น เจ้าหน้าที่เจียงก็หยิบแก้วและลุกขึ้นยืน

“ทุกคนดื่มให้หมด ขอบคุณน้องซูอีกครั้ง และขอให้น้องสะใภ้แต่ดีขึ้นดีขึ้น!”

“เชียร์!”

ซูฟ่านตรวจสอบเวลาและผู้หลบหนีทั้งสองน่าจะปรากฏตัวขึ้นหลังจากข่าวไม่นาน

ถนนสายนี้เต็มไปด้วยผู้คน แม่ในฤดูหนาวก็ยังเต็มไปด้วยผู้คนที่จะมาดื่มกิน ค่อนข้างเหมาะที่จะให้ผู้หลบหนีมาหลบซ่อนที่นี่

ซูฟ่านมองออกไปข้างนอก และหลังจากนั้นไม่นาน คนสองคนที่ดูน่าสงสัยก็ปรากฏตัวขึ้น

ทั้งสองสวมหมวกปิดหน้าและมีหน้ากากบนใบหน้า หมวกนั้นยังคลุมด้วยฮูดอีกชั้นหนึ่งดูลึกลับมาก

เมื่อทั้งสองเดินเข้ามา ซูฟานก็รู้ได้ว่าพวกเขาเป็นผู้หลบหนีคดีฆาตกรรม 1122 ตามข้อมูลวงใน

ทั้งสองจะก่ออาชญากรรมใกล้ ๆ ที่นี่คืนนี้

อย่างไรก็ตามซูฟ่านจะไม่ยอมให้โอกาสพวกเขาทั้งสองทําชั่ว!

ผู้หลบหนีทั้งสองเดินไปที่แผงขายที่อยู่ตรงข้ามกับร้านบาร์บีคิวที่ซฟานอยู่และสั่งไม้เสียบสองสามชิ้นดวงตาของซูฟ่านไม่ได้ขยับหนีจากทั้งสอง

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองคนนั้นหันหลังให้กับซูฟาน พวกเขาจึงไม่ได้สังเกตว่าซูฟ่านกําลังมองดูพวกเขา

ชหยุนซีสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติกับซูฟาน “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? คุณกําลังดูอะไรอยู่?”

เธอถามอย่างห่วงใย

ซฟานไม่ตอบ แต่มองไปที่เจ้าหน้าที่เพียงแทน

ดวงตาของเจ้าหน้าที่เพียงก็จ้องมองไปที่คนแปลกหน้าสองคนโดยไม่คาดคิด

“คุณก็พบมันด้วยเหรอ” ซูฟ่านถาม

เจ้าหน้าที่เพียงกลับมารู้สึกตัว เขามองไปที่ซูฟ่านสักครู่แล้วพยักหน้า

“เจ้าหน้าที่เจียง คุณเอาปืนมาหรือเปล่า” ซูฟานถามด้วยเสียงเบา

เจ้าหน้าที่เพียงส่ายหัวด้วยท่าทางเขินอาย ตํารวจในประเทศไม่ได้รับอนุญาตให้พกปืนออกไปข้างนอกตลอดเวลา

วันนี้ไม่ใช่ภารกิจ มันยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะนําปืนมา

แต่ดวงตาของเจ้าหน้าที่เพียงไม่เคยละทิ้งผู้หลบหนีทั้งสอง

“เหลาหวัง หยุดกิน ดูฝั่งตรงข้ามสิ”