เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 156

ตอนที่ 156 สู้เพื่อลมหายใจ

 

ผู้ถือหุ้นส่วนน้อยที่เหลือซูฟ่านไม่รู้จัก

 

และไม่จําเป็นต้องพูดถึง

 

เหตุผลที่ครูใหญ่จางสามารถนั่งในตําแหน่งครูใหญ่ก็เป็นเพราะเขาใช้เงิน นักลงทุนเหล่านี้ให้คนอื่นมาเป็นครูใหญ่เพราะไม่มีใครมีเวลามาใส่ใจโรงเรียนนี้

 

อดีตครูใหญ่เองก็ได้รับการแนะนําโดยทั้งหมินฟู แต่เขาก็ได้ไปต่างประเทศในภายหลัง

 

ในสถานการณ์ที่ไร้คนดูแลโรงเรียน ครูใหญ่หวังแห่งมหาวิทยาลัยธุรกิจโม่ได้ว่าจ้างประธานจางให้มาแทน

 

และผู้ถือหุ้นก็ไม่มีความเห็นใด ๆ พวกเขาได้รับเงินสด 10% ของหุ้นเป็นเงินสดในทันทีและครูใหญ่จางก็สามารถจัดการกับสิ่งต่างๆ ได้อย่างชัดเจน ด้วยเหตุนี้ประธานจางจึงได้มาอยู่ตําแหน่งนี้

 

และคนแบบนั้นก็ได้ไกระตุ้นคนที่ซูฟ่านห่วงใยเข้า

 

“งั้นก็รบกวนคุณคังด้วย”

 

“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา น้องซูวันนี้ฉันมีเรื่องบางเรื่องจึงโทรหาเธอ”

 

“นั่นคือ?”

 

ทั้งหมินฟูหยุดชั่วครู่

 

“น้องซู คนที่ทํางานกับคุณฉินเมื่อคืนนี้ใช่คุณหรือเปล่า?”

 

“ผมเอง”

 

เมื่อได้ยินคําตอบของซูฟ่าน ทั้งหมินฟูก็หัวเราะออกมา

 

“โอ้ ฉันก็คิดว่าใครกันแน่ที่ทําเรื่องเหนือธรรมชาติแบบนี้ ด้วยวิสัยทัศน์ที่ร้ายกาจ และความกล้าที่จะปะทะกับสถานการณ์แบบนั้น และในที่สุดคน ๆ นั้นก็ประสบความสําเร็จ!”

 

ตังหมินฟูยกย่องซูฟานในรูปแบบต่าง ๆ

 

เขารู้สึกว่าการกระทําของซูฟ่านนั้นยอดเยี่ยมมาก เขาไม่สามารถคิดเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเองเลย

 

แต่ซ่านไม่ได้ฟัง

 

นับตั้งแต่เหตุการณ์เครื่องประดับครั้งล่าสุด ซูฟ่านมีความไม่พอใจต่อทั้งหมินฟู

 

เขามักจะรู้สึกเสมอว่าทั้งหมินฟูไม่ได้จริงใจ แต่ตอนนี้ซูฟ่านก็ไม่ต้องการที่จะปล่อยเนื้อชิ้นใหญ่นี้

 

นอกจากนี้มูลค่าการใช้ประโยชน์ของทั้งหมินฟูยังไม่ได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่ หลังจากคุยกับคั่งหมินฟูเป็นเวลานานซูฟ่านก็วางสาย

 

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงครึ่ง

 

ซูฟ่านยืนขึ้นและมองไปที่หลินอี้องที่กําลังตอบคําถามอยู่ข้างใน

 

เธอพยายามอย่างหนักและจริงจังมาก

 

เมื่อเห็นหลินอี้ถง ซูฟ่านก็พอใจมาก

 

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

 

หลินเสวี่ยเหมยโทรมา

 

หลังจากที่ซูฟ่านรับสาย เขาได้ยินเสียงแหบของหลินเสวี่ยเหมย

 

“เสี่ยวฟาน ฉันสบายดี ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่าเมื่อเช้านี้หลินจื้องโกงข้อสอบและได้รับโทษเมื่อเช้านี้”

 

เห็นได้ชัดว่าหลินเสวี่ยเหมยยังยืนยันว่าหลินอี้องโกงข้อสอบ

 

“คุณกับลุงอยู่ไหน”

 

“เราออกจากโรงเรียนมาได้ไม่นาน เลยไปกินข้าวที่ร้านก๋วยเตี๋ยวตรงข้ามโรงเรียน เฮ้อ ครอบครัวเราเจอเรื่องใหญ่ขนาดนี้ พอแล้ว ไม่ต้องห่วง วันนี้ครูและนักเรียนของโรงเรียนทุกคนวิจารณ์อื้อง…”

 

หลินเสวี่ยเหมยเริ่มบ่นอย่างไม่รู้จบ

 

“ป้า มันมีเรื่องเข้าใจผิด ผมก็อยู่ที่โรงเรียนเหมือนกัน”

 

“หม?”

 

หลินเสวี่ยเหมยตกตะลึง

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมาหลินเสวี่ยเหมยก็มาพบซูฟานหลังจากทานอาหาร

 

เนื่องจากร่างกายของหลินมู่เฉิงยังไม่ฟื้นตัว ใบหน้าของเขาจึงดูแย่มาก

 

เพื่อไม่ให้หลินอี้ลงอับอาย เขาจึงรออยู่นอกโรงเรียน

 

ซฟานและหลินเสวี่ยเหมยอยู่ในทางเดินเพื่อรอให้หลินอี้องออกจากห้องสอบ

 

“เสี่ยวฟาน…เธอบอกว่าอี้ลงไม่ได้โกงหรือ?”

 

หลินเสวี่ยเหมยยังคงไม่อยากเชื่อ

 

“ใช่ คุณป้า อย่ามองอี้องแง่ร้ายมากเกินไป”

 

“เธอเข้าใจคําถามทั้งหมดที่ผมสอน กงในวันนั้นเธอฉลาดมากไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะทําข้อสอบได้ดีในครั้งนี้”

 

ซูฟานอธิบายให้หลินเสวี่ยเหมยฟัง

 

แต่หลินเสวี่ยเหมยยังคงสงสัย

 

ซูฟานถอนหายใจ

 

เขาตัดสินใจบอกหลินเสวี่ยเหมยเกี่ยวกับเรื่องที่หลินอี้กงเกือบจะกระโดดลงจากอาคารในตอนนั้น

 

หลังจากพูดเรื่องนี้ ดวงตาของหลินเสวี่ยเหมยก็เต็มไปด้วยความตกใจ

 

“บอกตามตรงนะคุณป้า คุณว่าทําไมครูถึงเอาแต่วิจารณ์อื้องอยู่ล่ะ”

 

“นี่… ไม่ใช่เพราะเกรดของอี้กงไม่ดีและผลงานของเธาไม่ดี…”

 

หลินเสวี่ยเหมยยังไม่ฟื้นจากความกลัวของเธอและตอบอย่างใจลอย

 

“ไม่ เป็นเพราะถงไม่ได้เข้าเรียนในคลาสกวดวิชาของครูคนนั้น”

 

“อะไรนะ?”

 

หลินเสวี่ยเหมยยิ่งตกใจมากขึ้นหลังจากได้ฟัง

 

เกี่ยวกับคลาสกวดวิชาของหลินอ๋องนั้น หลินถงเคยถามหลินเสวี่ยเหมยว่าเธอต้องการสมัครเรียนกวดวิชาได้ไหม

 

แน่นอนว่าหลินเสวี่ยเหมยไม่ได้แย่ขนาดที่จะให้เงินไปคลาสกวดวิชาไม่ได้ แต่เมื่อคิดถึงหลินถงที่เรียนไม่ดีหลินเสวี่ยเหมยก็โกรธมากจนดหลินอีถง

 

เธอบอกไปว่าไม่ต้องเรียนสมัครไปก็เสียเงิน

 

แม้ว่าหลินเสวี่ยเหมยจะให้เงินในตอนท้ายแต่หลินอี้กงก็คืนเงินให้ในวันรุ่งขึ้น

 

อื้องบอกว่ามีคนไปรายงานตัวในชั้นเรียนน้อยเกินไป คลาสกวดวิชาจึงไม่เปิด

 

หลินเสวี่ยเหมยก็ไม่ได้สงสัยอะไร

 

ถ้าคิดถึงเรื่องนี้ หลินอี้ถงก็รู้สึกจริง ๆ ว่าการไปกวดวิชาเป็นการเสียเงินเปล่าประโยชน์

 

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เธอทํา หลินเสวี่ยเหมยก็ตระหนักได้ในความผิดพลาดของเธอ

 

ก่อนหน้านี้เธอรุนแรงเกินไปกับหลินอี้กง และปากเธอนั้นก็ไม่น่าให้อภัยเลย

 

“คุณป้า ถ้าผลลัพธ์ของอี้องเป็นของจริง ผมหวังว่าคุณจะคุยกับอี้ถงดี ๆ”

 

ซฟานมองไปที่หลินเสวี่ยเหมยด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

 

ไม่ว่าคุณจะขอโทษหรือพูดคุยกัน ซูฟานก็หวังว่าทั้งสองคนจะสื่อสารกันได้ดี

อันที่จริงซูฟ่านรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

 

พ่อแม่ของเขาไม่เคยควบคุมการศึกษาของเขา และพวกเขาแทบไม่มีโอกาสได้พบกันด้วยซ้ํา

 

ปู่ย่าเองก็แก่ตัวลงเช่นกัน และพวกเขาก็ไม่มีแรงที่จะมาดูแลการศึกษาของซูฟ่าน

 

หลินเสวี่ยเหมยนั่งอยู่ที่นั่นหลังจากได้ยินเรื่องเกี่ยวกับหลินจี้กง และเช็ดน้ําตาบนใบหน้าของเธอเป็นครั้งคราว

 

เวลาผ่านไปเรื่อยทุกนาที และมันก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว

 

หลินอี้ถงเปิดประตูหลังจากตอบคําถามและเดินออกมา

 

เดิมที่คิดว่ามีเพียงซูฟ่านอยู่ข้างนอก หลินอี้ถงจึงยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเธอ

 

แต่เมื่อเห็นหลินเสวี่ยเหมยที่ทางเดิน รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็หยุดนิ่งทันที

 

เธอเดินไปหาซูฟ่านอย่างขลาดกลัวและบังตัวเองด้วยร่างกายของซูฟ่าน

 

“พี่ซูฟาน ฉันส่งกระดาษคําตอบแล้ว…”

 

“หืม? แล้วตอบได้ไหม?”

 

“โชคดีที่ความยากนั้นพอ ๆ กับแบบทดสอบรายเดือน ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉันได้เจอคําถามบางประเภทมาแล้วที่มันอาจยากกว่าแบบทดสอบรายเดือน”

 

เสียงของหลินอี้องเริ่มเล็กลงเรื่อย ๆ เธอมั่นใจมากว่าเธอจะทําได้ดีกว่าการสอบรายเดือนในครั้งนี้

 

แต่เธอก็หมดความมั่นใจไปทันทีเมื่อเห็นหลินเสวี่ยเหมย

 

ผลกระทบของครอบครัวนั้นมากเกินไป

 

ซูฟานยิ้มและลูบศีรษะของหลินอี้ถง

 

“แล้วตอนรอฟังผลไปคุยกับแม่ไหม”

 

“ไม่…ไปที่ออฟฟิศรออาจารย์ทําคะแนนกันเถอะ!”

 

หลังจากนั้นหลินอี้ถงลากซูฟานจากไป

 

หลินเสวี่ยเหมยถอนหายใจอย่างลับ ๆ ขณะที่เธอมองดูด้านหลังของลูกสาวขณะที่เธอเดินออกไปในทางเดิน

 

เนื่องจากเป็นคําสั่งของอาจารย์ใหญ่ ครูของแต่ละวิชาจึงกังวลอย่างมากเกี่ยวกับผลลัพธ์ของหลินอื้อง

 

เอกสารออกมาหลังจากตัดเกรดเสร็จ

 

เพิ่มด้วยคะแนนภาษาก่อนหน้า คะแนนรวมโดยตรงถึง 591 คะแนน

 

สูงกว่าผลสอบรายเดือนฉบับก่อนเสียอีก!

 

ครูในทุกวิชารู้ดีว่าหลินอี้ถเป็นเด็กระดับไหน และพวกเขาก็ประหลาดใจที่เห็นว่าเธอได้ผลลัพธ์นี้