เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 139

ตอนที่ 139 เสีย

 

นอกจากนี้เขายังต้องการให้ฉินเสี่ยวหยางมีชีวิตอยู่อีกสองสามวัน

 

เขาไม่ต้องการให้ฉินเสี่ยวหยางตายอย่างมีความสุข

 

เขายังคงมีแผนต่อไป เขาต้องการปล่อยให้ฉินเสี่ยวหยางตายหลังจากเผชิญกับความเจ็บปวดไปแล้ว

 

นี่ถึงจะพอที่จะบรรเทาความโกรธของคน ๆ หนึ่งได้

 

นี่คือราคาที่ฉินเสี่ยวหยางต้องจ่ายให้กับแม่ของเขา

 

ส่วนเหตุผลที่ซูฟ่านไม่ได้ฆ่าเฉียนคุนหยางเพราะซูฟ่านกําลังทํางานร่วมกับเฉียนซินฟา

 

ในทางกลับกันเฉียนคุนหยางเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์ไม่มีอะไรดีและไม่สามารถสร้างปัญหาอะไรได้

 

ดังนั้นซูฟ่านจึงส่งชายคนนั้นไปให้ตํารวจเท่านั้น

 

แต่ฉินเสี่ยวหยางแตกต่างออกไป เขาข่มขู่ซูฟ่านเกี่ยวกับชีวิตของแม่ของเขา

 

และเขามีความสามารถในการทําอะไรบางอย่างได้ หากยังไม่กําจัดไปเขาเกรงว่าเจ้านี่จะสร้างปัญหา

 

ซูฟ่านไม่สามารถทนได้!

 

เขาย้อนเวลากลับไปเกือบสี่สิบครั้ง!

 

“เก้าเดือนที่ผ่านมา นายเล่นกับหวังฟูกุ้ยและฆ่าผู้หญิงไปคนหนึ่ง ศพอยู่ที่ไหนในท่าเรือร้างในเขตชานเมืองของเมืองหลวงสินะ ฉันต้องการสถานที่เฉพาะเจาะจง!”

 

“นายมีเวลาแค่สามวินาที่ 1! 21 3!”

 

ฉินเสี่ยวหยางกลัวมากจนรีบตอบทันที

 

เขาไม่รู้ว่าทําไมซูฟ่านถึงต้องการถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับซูฟ่านเลย

 

นอกจากนี้ซูฟ่านได้ผลักดันเขาไปสู่สถานการณ์ที่สิ้นหวังและสามารถฆ่าเขาได้ด้วยการขยับนิ้วแค่เล็กน้อย แต่เขาก็ยังถามออกมา

 

สิ่งนี้ทําให้ฉินเสี่ยวหยางสิ้นหวังมากขึ้น

 

เขาไม่รู้ว่าเขาจะมีความหวังในชีวิตหลังจากตอบหรือไม่ แต่เขาก็ต้องตอบ การตอบคําถามเท่านั้นที่เขาสามารถอยู่รอดได้

 

และตัวซูฟ่านจะตรวจสอบข้อมูลในใจก่อนที่จะถาม

 

คําถามที่ซูฟ่านถามฉินเสี่ยวหยางเป็นเรื่องจริงทั้งหมดนั่นทําให้ฉันเสี่ยวหยางรู้สึกว่าซูฟ่านมีข้อมูลอยู่มากมาย

 

เขาจึงไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระเพราะกลัวโดนฆ่าถ้าเขาโกหก!

 

อย่างไรก็ตามซูฟ่านยังคงสงสัยกับคําตอบของฉินเสี่ยวหยาง ดังนั้นเขาจึงพยายามถามคําถามเดิมหลายครั้งในการย้อนเวลาหลาย ๆ ครั้งและได้คําตอบเดียวกัน

 

นั่นทําให้ซูฟ่านโล่งใจ

 

อย่างน้อยฉินเสี่ยวหยางก็ไม่กล้าโกหกเขา

 

ย้อนเวลากลับไปครั้งที่ 60!

 

ฉินเสี่ยวหยางนั้นไม่รู้เลยว่ากี่ครั้งแล้วที่เขาได้เห็นลูกน้องทั้งเจ็ดของเขาถูกซูฟ่านระเบิดสมองซ้ําแล้วซ้ําเล่า

 

เขาไม่รู้ว่าซูฟ่านถามคําถามไปกี่ข้อ

 

เขารู้สึกตัวเพียงตอนที่ลูกน้องทั้งเจ็ดของเขาล้มลงไปในกองเลือด

 

และปืนของซูฟ่านก็ชี้ไปที่ขมับของเขา

 

ด้วยการขยับเบา ๆ ครั้งเดียวเขาก็จะตาย

 

“นายซื้อยาให้ใครและซื้อเท่าไหร่ นายเอายาไปไว้ที่ไหน”

 

ซูฟ่านยังคงถามต่อไป

 

ย้อนเวลากลับไปครั้งที่ 61

 

“บอกฉันเกี่ยวกับข้อมูลติดต่อล่าสุดของอู่เงิน”

 

“จะพิสูจน์ได้ยังไงว่าสิ่งที่นายพูดเป็นความจริง”

 

ทันทีที่เสียงของซูฟ่านจบลง เขาก็ยิงฉินเสี่ยวหยางที่ขาโดยตรง

 

ซูฟ่านไม่เพียงแต่จู่ฉินเสี่ยวหยาง แต่ยังทําให้อีกฝ่ายจนมุมเพื่อพิสูจน์ว่าเขากําลังพูดความจริง

 

เขาไม่ได้เพียงเพื่อยืนยันความจริงของสิ่งที่ฉินเสี่ยวหยางพูด แต่ยังให้ฉินเสี่ยวหยางแสดงหลักฐานที่สามารถฆ่าเขาด้วยความกลัวได้

 

สามสิบวินาทีนั้นสั้นมาก แต่ซูฟ่านมีความคิดที่ชัดเจน และเขาก็ถามคําถามที่ละคําถาม

 

หลังจากที่ซูฟ่านได้รับข้อมูลชิ้นสุดท้าย เขาก็ใช้มันเพื่อตั้งคําถามต่อฉินเสี่ยวหยาง

 

สิ่งนี้ทําให้ฉินเสี่ยวหยางรู้สึกว่าซูฟ่านรู้ทุกอย่าง

 

นั่นทําให้เขายิ่งกลัวที่จะโกหก

 

มีหลายอย่างที่คนธรรมดาไม่มีทางจําได้เลย

 

แต่ซู่ฟานมีทักษะที่ไม่มีวันลืม

 

แม้ว่าทักษะนี้จะไม่ทําให้เขาลืม แต่ก็ไม่ได้จํากัดอยู่แค่สิ่งที่เขาเห็นด้วยตาเท่านั้น ตราบใดที่ซูฟานรับรู้สึกถึงสิ่งต่าง ๆ ด้วยตัวเองเขาก็จะจํามันได้

 

ดังนั้นซูฟานไม่จําเป็นต้องจําสิ่งที่ซับซ้อนมากมาย

 

ย้อนเวลากลับไปครั้งที่ 79!

 

คราวนี้ซูฟ่านลุกขึ้นยืนแต่ไม่ได้ลั่นไกออกไป

 

เพราะหลักฐานในมือของเขาเพียงพอสําหรับฉินเสี่ยวหยางที่จะตายได้หลายสิบครั้ง!

 

แต่แผนของซูฟ่านเพิ่งเริ่มต้นขึ้น

 

หลังจากที่เขาลุกขึ้น ทันทีที่บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างเขาชี้ปืนมาที่เขา เขาก็ใช้ทักษะหยุดเวลา!

 

นอกจากซูฟ่านโลกทั้งใบล้วนหยุดนิ่ง!

 

เขาหันศีรษะไปมองผู้คุ้มกันที่ถือปืนหันมาหาเขา

 

ซูฟ่านขยับไหล่ของอรกฝายและชี้ปากกระบอกปืนไปที่ตําแหน่งของฉินเสี่ยวหยาง

 

เพื่อให้แน่ใจว่าจะแม่นยํา ซูฟ่านจงใจทําท่าทางอยู่สองสามครั้งก่อนที่จะวางแขนของบอดี้การ์ด

 

นั่นคือตําแหน่งของปากกระบอกปืน

 

จากนั้นซูฟ่านก็เอาทิชชูห่อมือตัวเองด้วยทิชชู้ในกระเป๋าของเขา จากนั้นจึงแตะนิ้วของบอดี้การ์ดที่ถือไกปืนเบา ๆ

 

หลังจากรอเวลาเดินต่อ บอดี้การ์ดจะรู้สึกถึงแรงกดที่เบามาก

 

และเนื่องจากเวลาหยุดนิ่ง เขาจึงไม่รู้สึกว่าคนอื่นกดนิ้วของเขา และเขาจะรู้สึกได้เพียงว่าเขากดไกปืนด้วยการสะบัดมือเท่านั้น

 

แม้ว่ากระบวนการอธิบายนี้จะซับซ้อนมาก แต่ซูฟ่านก็สามารถจัดการึกอย่างได้ในเวลาเพียง 20 วินาที

 

ซูฟ่านยืนอยู่ตรงเก้าอี้ของเขาและมองไปที่ฉินเสี่ยวหยางอย่างเย็นชา

 

เวลาเดินต่อ!

 

เสียงปืนดังลั่น!

 

บอดี้การ์ดตัวสั่นด้วยความตกใจ

 

บอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ก็ดึงปืนพวกเขาออกมาทันที เห็นได้ชัดว่าพวกเขาก็หวาดกลัวเช่นกัน

 

ทําไมจู่ ๆ ถึงยิงล่ะ..

 

ทุกคนมองไปที่ซูฟ่านที่ยืนอยู่โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ

 

ปืนไม่โดนซูฟ่าน!

 

พร้อมกับเสียงกรีดร้อง สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ฉินเสี่ยวหยางที่กําลังกรีดร้อง

 

เนื้อหนังที่หว่างขาของเขาถูกกระสุนปืนทําลาย ทําให้เขามีเลือดออกอย่างต่อเนื่อง

 

เขาต้องการปิดมันด้วยมือของเขา แต่เลือดยังคงไหลออกมาจากปลายนิ้วของเขา

 

ใบหน้าอันเจ็บปวดของเขาซีดจนแทบไร้เลือด และร่างกายของเขาก็ทรุดตัวลงไปนอนบนเตียงเหมือนหนอน

 

และยังคงกรีดร้องต่อไป!

 

บอดี้การ์ดที่ยิงฉินเสี่ยวหยางยืนนิ่งจากอาการช็อค

 

เขายิงหัวหน้าตัวเองตรงส่วนสําคัญไปแล้ว!

 

ตัดขาดลูก ๆ หลาน ๆ เขาหัวหน้าตัวเอง

 

ในขณะเดียวกันเจ้าหน้าที่ตํารวจเจียงที่อยู่ชั้นล่างและคนอื่น ๆ ก็ได้ยินเสียงปืน

 

ทุกคนเพิ่มความระมัดระวัง หยิบปืนออกจากเอว และรีบตรงไปที่วอร์ดที่ฉินเสี่ยวหยางอยู่ด้วยความเร็วสุดชีวิต

 

โรงพยาบาลนี้ใหญ่เกินไปและลิฟต์ก็มีคนใช้ตลอดเวลา

 

เมื่อเห็นว่าลิฟต์ไม่ได้อยู่ที่ชั้นหนึ่ง คนกลุ่มนี้ก็เลยวิ่งขึ้นไปถึงชั้นหก!

 

เขามั่นใจว่าเสียงปืนดังมาจากห้องของฉินเสี่ยวหยาง

 

เพราะซูฟ่านได้บอกเขาไว้แล้วว่าเขาจะไปหาฉินเสี่ยวหยางเพื่อเจรจา

 

เจ้าหน้าที่เจียงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

แต่นั่นไม่สําคัญ ตราบใดที่ซูฟ่านพูด เขาจะมาแน่นอน

 

เขารู้พฤติกรรมของฉินเสี่ยวหยางมาหลายปีแล้ว และเขาก็กังวลมากเกี่ยวกับความปลอดภัยของซูฟ่าน

 

แต่เขาไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้อยู่ในแผนของซูฟ่าน

 

เดิมที่ซูฟ่านกับเขาตกลงที่จะรวมตัวกันที่ประตู

 

แต่ซูฟ่านตั้งใจรอดูเจ้าหน้าที่เพียงมาถึงก่อนจะขึ้นไปชั้นบน

 

สําหรับวอร์ดฉินเสี่ยวหยางนั้นเป็นเรื่องง่ายที่ตํารวจจะหาเจอ

 

แม้ว่าวันนี้ซูฟ่านจะทําผิด ในฐานะตํารวจเขาก็ต้องรับมือกับเรื่องแบบนี้!

 

ในเวลาเพียงยี่สิบวินาที เจ้าหน้าที่เจียงก็รีบไปที่ชั้นหก!

 

จากนั้นคนของเขาทั้งหมดก็พุ่งตามมา!

 

ผู้ป่วยในทางเดินบนชั้นหกอยู่ในความโกลาหล เพราะทุกคนก็ได้ยินเสียงปืน

 

แพทย์และพยาบาลที่ใจเย็นบางคนต้องการให้ทุกคนสงบลงแต่ก็ไร้ประโยชน์

 

แทบทุกคนล้วนตื่นตระหนก