เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 129

ตอนที่ 129 ความจริงที่ไม่กล้าบอก

 

“แล้วหุ้นของลูกล่ะ”

 

“ก็ทําเงินได้เป็นล้าน…”

 

ซูฟ่านไม่กล้าพูดถึงทรัพย์สินที่แท้จริงของเขา

 

เขารู้สึกว่าหลี่หงลี่จะสลบไปทันทีหลังจากได้ยิน จากนั้นเธอคงจะตื่นขึ้นมาและพาซูฟ่านไปที่สถานีตํารวจเพื่อสอบปากคํา เพื่อดูว่าเขาทําอะไรผิดกฎหมายเพื่อหาเงินหรือเปล่า

 

แน่นอนว่าหลังจากได้ยินคําว่าเป็นล้าน การแสดงออกของหลี่หงลี่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

 

“จริงเหรอ เสี่ยวฟ่าน บอกความจริงกับแม่นะนี่คือเงินที่ลูกได้รับจากหุ้นจริงๆใช่ไหม?”

 

หลี่หงลี่ยังคงไม่อยากเชื่อ

 

ซูฟ่านพยักหน้า

 

“อย่ากังวลไปเลย แม่ก็รู้ว่าผมเป็นเด็กแบบไหน ผมจะไม่ทําสิ่งผิดกฎหมายพวกนั้นหรอก!”

 

หลี่หงลี่รู้สึกละอายใจเล็กน้อยเมื่อนึกถึงซูฟ่านในวัยเด็ก

 

ตั้งแต่ส่งซูฟ่านไปหาปูย่าของเขา เธอก็แทบไม่ได้ติดต่อกับซูฟ่านอีก

 

แน่นอนว่าเธอรู้ว่าซูฟ่านเป็นเด็กดีโดยธรรมชาติ แต่เธอไม่รู้ว่าซูฟ่านเปลี่ยนไปหรือไม่หลังจากหลายผ่านไปหลายปี

 

“แม่ ไม่ต้องห่วงเรื่องของผม บอกผมมาว่าเกิดอะไรขึ้น”

 

ซูฟ่านถามอย่างกังวล

 

หลี่หงลี่ถอนหายใจ

 

เดิมที่เธอคิดว่าเธอจะกลับมาที่เมืองหลวงและตั้งรกรากให้ได้ก่อนที่จะบอกซูฟ่านเกี่ยวกับการกลับมาของเธอ

 

แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถซ่อนมันได้แล้ว

 

เธอดึงซูฟ่านมานั่งลง

 

“แม่จะพูดเรื่องจริง แม่โดนบริษัทไล่ออก”

 

“ถูกไล่ออก ทําไมถึงไล่แม่ออก แม่เคยพูดว่าบริษัทชอบแม่และต้องการเลื่อนตําแหน่งแม่ด้วย!”

 

ซูฟ่านสงสัย

 

หลี่หงลี่ยิ้มอย่างขมขื่น

 

“เฮ้อ ไม่มีอะไรหรอก”

 

เห็นได้ชัดว่ามันมีบางอย่างในคําพูดของเธอ

 

แต่เธอไม่ต้องการบอกซูฟ่านเกี่ยวกับความยากลําบากของเธอ

 

“แล้วแม่บอกพ่อเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือยัง”

 

“ไม่ เสี่ยวฟาน ตาของลูกคงไม่เคยพูดถึงแต่อันที่จริงเมื่อลูกอายุสิบสามปี พ่อกับแม่ก็หย่ากันแล้ว”

 

หลี่หงลี่พูดออกมา

 

ความตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูฟ่านแต่มันไม่รุนแรงเท่าที่หลี่หงลี่คิด

 

เมื่อเขาอายุสิบสามปี พ่อแม่ของเขาก็ซื้อบ้านให้ปู่ย่าของเขาในถนนวงแหวนที่ห้า

 

หลังจากนั้นทั้งสองก็ออกไปทํางานนอกเมือง

 

แล้วทั้งสองคนก็ไม่กลับมาอีก

 

แม่ของเขาสบายดีและบางครั้งก็โทรมาหาเขา

 

แต่พ่อของซูฟ่านไม่เคยโทรหาเลย

 

ผ่านไปหลายปีพ่อของเขาถึงจะได้ส่งแอร์พอร์ดนี้มาให้เขาเป็นครั้งแรก

 

ไม่งั้นซูฟ่านคงจะสงสัยไปแล้วว่าพ่อของเขาตายไปแล้วหรือเปล่า

 

“ผมเข้าใจแล้ว”

 

ซูฟ่านตอบตามความรู้สึกจริงๆ

 

จากนั้นเขาก็หยุดชะงัก

 

“พ่อเป็นคนขอหย่าใช่ไหม?”

 

ซูฟ่านถาม

 

ตอนนี้หลี่หงลี่รู้สึกประหลาดใจแทน

 

เธอพยักหน้า

 

“ลูกรู้ได้ไง?”

 

“เอาน่า ก็แค่บังเอิญเฉยๆ”

 

ซูฟ่านตอบ

 

แน่นอนว่าเขาไม่ได้พูดอย่างลวกๆ เพราะก่อนที่พ่อแม่จะหย่ากันซูฟ่านก็ได้พบปัญหานี้แล้ว

 

พ่อของเขามักกลับดึกเสมอ ส่วนแม่ก็คอยอยู่ทั้งคืน

 

ต่อมาซูฟ่านก็ได้ยินการทะเลาะกันระหว่างทั้งสอง ราวกับว่าแม่ของเขาโกรธ เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าพ่อของเธอกําลังสนิทกับผู้หญิงแปลกหน้า

 

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็หย่าขาดจากกันและออกไปนอกเมือง

 

แต่ซูฟ่านไม่ต้องการที่จะยอมรับว่าเขารู้ข้อเท็จจริงนี้อยู่แล้ว

 

เพื่อปกป้องหัวใจที่อ่อนวัยของเขา แม่ของเขาไม่กล้าแม้แต่จะร้องไห้ออกมาดังๆ

 

ซูฟ่านไม่ต้องการปล่อยให้การพยายามอดทนของแม่สูญเปล่า

 

“เฮ้อ ยังไงก็ตาม เมื่อลูกโตจนเข้ามหาวิทยาลัยแล้วแถมหาเงินได้ด้วยตัวเองตอนนี้แม่ก็ไม่จําเป็นต้องปิดบังแล้ว”

 

ใบหน้าของหลี่หงลี่เต็มไปด้วยความเศร้า

 

เป็นเพราะซูฟ่านถูกตัดสินให้อยู่กับฝ่ายพ่อแต่ซูฟ่านก็ไม่ค่อยได้รับการติดต่อมาหลายปีแล้ว

 

และปูย่าของซูฟ่านก็ไม่ทราบสาเหตุของการหย่าร้าง และคิดว่าเป็นแม่ของซูฟ่านที่ทอดทิ้งพ่อของเขา

 

ดังนั้นปูย่าจึงไม่พอใจหลี่หงลื่อย่างมาก

 

หลี่หงลี่จึงพยายามที่จะไม่ติดต่อซูฟ่าน เธอเพียงหวังว่าซูฟ่านจะมีชีวิตที่สงบสุข

 

“อันที่จริงแม่ไม่ได้ตั้งใจจะติดต่อลูก”

 

“แม่แค่รู้สึกว่าแม่ไม่ได้ทําหน้าที่ของแม่มาหลายปีแล้ว และตอนนี้แม่ก็กลับมาที่ๆลูกอยู่แล้ว”

 

“แต่แม่ไม่มีหน้าไปทําแบบนั้น”

 

สิ่งที่หลี่หงลี่พูดเป็นความจริง

 

ในฐานะแม่ เธอรู้สึกผิดต่อซูฟ่าน

 

ซูฟ่านก้มหน้าลง

 

“แม่อย่าเศร้าไปเลย”

 

“ยังไงก็เถอะ มันเป็นเรื่องระหว่างแม่กับพ่อ”

 

“ผมไม่ได้โทษแม่หรอก”

 

ซูฟ่านแสดงความคิดของเขาอย่างจริงใจ

 

เมื่อฟังสิ่งที่ซูฟ่านพูดหลี่หงลี่รู้สึกประทับใจมาก

 

เธอจับมือซูฟ่านและไม่สามารถสงบอารมณ์ลงได้เป็นเวลานาน

 

“แม่ยังติดต่อกับพ่ออยู่ไหม”

 

“ไม่อยู่แล้ว มีอะไรหรือเปล่า”

 

เมื่อพูดถึงพ่อของซูฟ่าน หลี่หงลี่ก็หลบตา

 

“ตั้งแต่เขาไป เขาก็ไม่โทรมาบ้านเลย เขาให้แอร์พอร์ดกับผมตอนผมอายุสิบแปดและไม่มีข่าวอื่นอีก”

 

ซูฟ่านเต็มไปด้วยความไม่พอใจต่อพ่อของเขา

 

หลี่หงลี่รู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอได้ยินคําพูดของซูฟ่าน

 

“ปีที่แล้วพ่อให้หูฟังลูกเหรอ?”

 

“ครับ มีอะไรหรือเปล่า?”

 

“แล้วเขาให้ยังไงล่ะ?”

 

หลี่หงลี่ดูตื่นเต้นมาก

 

ซูฟ่านประหลาดใจ

 

“มันถูกส่งกลับมาโดยเพื่อนร่วมงานจากต่างประเทศของพ่อ”

 

“ลูกไม่เห็นตัวเขาเหรอ”

 

“ไม่”

 

ซูฟ่านรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับแม่ของเขา แต่ถ้าเขาถามอีกครั้ง แม่ของเขาคงจะไม่พูด

 

เธอดูแปลกใจที่พ่อจะมอบบางสิ่งให้เขาเมื่อปีที่แล้ว

 

แม่และลูกชายคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง และซูฟ่านก็พาแม่ของเขาไปพักในโรงแรมที่มีสภาพที่ดีกว่านี้

 

ห้องเล็กๆ นี้อับชื้นและมีกลิ่นอับเวลานอน

 

ซูฟ่านทนไม่ได้กับแม่ของเขาจะอาศัยอยู่ในสถานที่นั้น

 

ในช่วงสองวันที่ผ่านมาซูฟ่านวางแผนที่จะพาแม่ของเขาไปพักที่โรงแรม และในขณะเดียวกันก็ทําความสะอาดบ้านที่ปู่ย่าของเขาทิ้งไว้และปล่อยให้แม่ของเขาอาศัยอยู่ชั่วคราว

 

หลังจากที่เกลี้ยกล่อมเธอมาระยะหนึ่งแล้ว แม่ของเขาตกลงจะไปอยู่กับเขาที่อื่น

 

ซูฟ่านพาแม่ของเขาไปที่โรงแรมหัวเป่า

 

เพราะเมื่อตอนที่เขายังเด็กมาก แม่ของเขาบอกว่าโรงแรมหูเปาเป็นโรงแรมหรูที่สุดในเมือง

 

เธออยากจะไปค้างสักคืนหนึ่ง

 

ตอนนั้นพ่อของเขาเยาะเย้ยเรื่องการฝันกลางวันนี้

 

แต่ในที่สุดซูฟ่านก็มีความสามารถทําให้เป็นจริงได้แล้ว

 

หลังจากเข้าประตูแล้ว คนของโรงแรมโรงแรมหัวเป่าก็จําซูฟ่านได้ทันที

 

พนักงานต้อนรับโค้งคํานับซูฟ่านด้วยความเคารพ

 

การกระทํานี้ทําให้หลี่หงลี่ตกใจ

 

หลังจากเข้ามาในห้องแล้วหลี่หงลี่ก็ถามซูฟ่านอีกครั้ง

 

“เงินของลูกสะอาดจริงหรือ?”

 

หลี่หงลี่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลูกชายของเธอซึ่งอายุเพียง 19 ปี จะมีใบใหญ่โตจนคนอื่นก้มหัวเช่นนี้

 

โรงแรมหัวเป่าคืออะไร? มันคือโรงแรมที่คนรวยจะมาพักผ่อนและมันแพงมาก

 

แต่พนักงานเหล่านี้แสดงความเคารพต่อซูฟ่าน?

 

ไม่ใช่ทัศนคติที่มีต่อลูกค้าทั่วไปเลย

 

สิ่งที่เธอไม่รู้คือเหตุผลที่พนักงานสุภาพกับซูฟ่านมากเพราะซูฟ่านเป็น VIP และแน่นอน VIP อีกคนคือชูเทียนฉี

 

“อื้ม แม่ไม่ต้องเป็นห่วง”

 

“โอเค ถ้าลูกว่าอย่างนั้น…”

 

ซูฟ่านไม่รู้จะอธิบายกับแม่ของเขาอย่างไร ดังนั้นเขาจึงต้องพูดตัดบท

 

หลี่หงลี่อายเกินกว่าจะถามอีก ดังนั้นเธอจึงต้องเงียบไป

 

ในความเป็นจริง เธอต้องการให้ซูฟ่านมอบเงินมัดจําให้กับเธอเพื่อความปลอดภัย

 

และเธอกลัวว่าซูฟ่านจะทําอย่างเต็มใจ

 

แต่ลองคิดดู เธอละเลยซูฟ่านมาตลอดหลายปี แล้วจู่ๆก็กลับมาขอเงินจากลูกตัวเอง

 

พฤติกรรมนี้มักไม่ค่อยดีนักและทําให้เกิดความสงสัยได้ง่าย