เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 126

ตอนที่ 126 ไร้สาระ

 

“คุณหมายความว่าโจวยู่ฉิงไม่เคยทํางานคุ้มกันแต่เธอและหวังเพิ่งถูกสอนโดยอาจารย์คนเดียวกัน?”

 

“ใช่ ไม่ต้องกังวล บอดี้การ์ดที่ผมแนะนําให้กับคุณประธานต้องเป็นคนมีฝีมือ หากคุณยังต้องการ ฉันจะส่งข้อมูลรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับเธอให้คุณ”

 

การแสดงออกของพี่บินมีความจริงใจมาก

 

เขาช่วยคนใหญ่คนโตเหล่านี้หาบอดี้การ์ดส่วนตัวมาตลอด แน่นอนว่าเขาต้องมองหาคนที่น่าเชื่อถือมากที่สุด

 

เพราะถ้ามีอะไรผิดพลาดก็เกรงว่าเขาเองจะเดือดร้อนไปด้วย

 

คนใหญ่คนโตคงจะไม่ปล่อยเขาไป

 

“โอเค งั้นเดี๋ยวส่งมาให้ที”

 

หลังจากพูดเสร็จฉินเสี่ยวหยุนก็ให้อีเมลของเธอกับพี่บิน

 

หลังจากวางสายเพียงสองนาที ฉินเสี่ยวหยุนก็ได้รับข้อมูลโดยละเอียดของโจวยู่ฉิง มันเขียนไว้ว่าพ่อแม่ของเธอทั้งคู่เสียชีวิตและเธอถูกเลี้ยงดูมาโดยหยินเห่ออาจารย์ของเธอ

 

ในช่วงระหว่างการเติบโตนั้นไม่มีอะไรเลย เธอฝึกฝนและเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา

 

ตอนนี้เธอเพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยและกําลังออกหางานทํา

 

จากมุมนี้โจวยู่ฉิงคนนี้ไม่มีปัญหาอะไร

 

ฉินเสี่ยวหยุนก็โล่งใจเช่นกัน แต่เธอยังคงให้คนของเธอตรวจสอบโจวยู่ฉิงอยู่ดี

 

หลังจากที่ข้อมูลที่ได้รับเหมือนกับที่ได้รับจากพี่บิน ในที่สุดเธอก็โล่งใจ

 

ซูฟ่านยังมีเรียนในตอนบ่าย ดังนั้นตอนเที่ยงหลังจากรับประทานอาหารง่าย ๆ กับฉินเสี่ยวหยุนและหลินจูแล้ว เขาก็รีบกลับไปมหาวิทยาลัย

 

เมื่อเร็ว ๆ นี้ เขากลับไปเรียนน้อยลงเรื่อย ๆ และแม้แต่บางชั้นเรียนเขาก็ไม่ได้เข้าเลย

 

อย่างไรก็ตาม ด้วยความสามารถในปัจจุบันของซูฟ่าน เกรดของเขาจะไม่มีทางเลวร้ายแม้ว่าเขาจะโดดเรียน

 

เหอต้าและหลี่หนานแสดงความไม่พอใจกับความจริงที่ว่าเขาไม่ได้กลับมามหาลัยบ่อยนัก

 

หยางเหวินป๋อรู้สึกว่าเขาอยู่ง่ายขึ้นมากเมื่อซูฟ่านไม่อยู่ อย่างน้อยเขาก็ไม่จําเป็นต้องเปรียบเทียบตัวเองกับซูฟ่านตลอดเวลา!

 

หลังเลิกเรียน ซูฟ่านต้องการกลับไปที่บริษัทของฉินเสี่ยวหยุนเพื่อหารือเกี่ยวกับธุรกิจ แต่เหอต้าและหลี่หนานหยุดเขาไว้

 

ทั้งคู่จ้องมองไปที่ซูฟ่าน

 

“ฉันบอกได้ว่าเขากําลังปิดบังอะไรเราอยู่”

 

“ใช่ ดูเสื้อผ้าของเขาสิ นายไม่สามารถจ่ายได้แน่แม้ว่านายจะมีเงิน 20,000 หยวนก็ตาม”

 

หลี่หนานและเหอต้าไม่รู้จักของแบรนด์เนมแต่พวกเขารู้แค่ว่าซูฟ่านสวมเสื้อผ้าหรูหรา แต่พวกเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร

 

ทั้งหมดที่เขารู้คือชุดนี้ไม่คุ้มกับเงินหลายหมื่นหยวน

 

หยางเหวินป๋อได้ยินการสนทนาของพวกเขาและคํารามอย่างดูถูก

 

“ของปลอม”

 

“ลองพูดอีกครั้งสิหยางเหวินป๋อ อยากไม่สบายหน่อยไหม?”

 

เมื่อได้ยินแบบนั้นเหอต้าก็หันไปสวน

 

หยางเหวินป๋อแสร้งทําเป็นไม่ได้ยินและวิ่งหนีไป

 

ตั้งแต่นั้นมา ความขัดแย้งระหว่างคนในหอพักก็ได้รับการชี้แจงและสถานการณ์ในหอพักก็เปลี่ยนไป

 

ซูฟ่านเล่นกับเหอต้าและหลี่หนานสวนหยางเหวินป๋อก็อยู่คนเดียว

 

เมื่อซูฟ่านไม่อยู่ เหอต้าและหลี่หนานก็ไม่ยุ่งกับหยางเหวินป๋อ

 

ซูฟ่านทําเงินได้มากมายในขณะนี้ และเส้นสายของเขาก็แข็งแกร่งพอตัว

 

แต่เขาไม่เคยพูดเรื่องความมั่งคั่งของเขากับเพื่อน ๆ มาก่อนเพราะเขาไม่ต้องการเปิดเผยมันมากเกินไปและกลัวที่จะมีปัญหา

 

แต่ตอนนี้ไม่จําเป็นต้องปิดบังแล้ว เขาต้องทําสิ่งสําคัญในอนาคตเพื่อนของเขาอาจเห็นเขาในทีวีได้ ตอนนั้นเพื่อนของเขาคงจะโทษเขาที่ทําเงินได้มากแต่กลับซ่อนมันไว้จากพวกเขา

 

ซูฟ่านยิ้ม

 

“โอเค อย่าไปสนใจเขาเลย”

 

“นายสองคนมากับฉัน

 

หลังจากพูดแล้วซูฟ่านก็พาหลี่หนานและเหอต้าออกจากประตูโรงเรียน

 

เมื่อทั้งสามคนออกไปด้วยกันพวกเขาก็เห็นหยางเหวินป๋อ

 

เขายืนอยู่หน้า GTR แล้วถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์ของเขา

 

จากสิ่งที่หยางเหวินป๋อทํา หลี่หนานเดาออกว่าอีกฝ่ายคงจะหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา เปิดแอพซักแอพ และแน่นอนว่าหยางเหวินป๋อจะต้องโพสต์รูปในแอพนั้นเพื่อแสร้งทําเป็นว่าเขารู้จักกับเจ้าของรถคันนั้น หลี่หนานเปิดแอพแล้วเข้าโปรไฟล์ของหยางเหวินป๋อ แล้วก็เจอกับรูปของอีกฝ่ายพร้อมรถ GTR

 

“นี่คือรถ GTR ของเพื่อนฉัน มันดีมาก เขาบอกว่าจะให้ฉันยืมเล่น 2 วัน”

 

หลี่หนานพบแล้วว่าคนสมัยนี้หน้าด้านจริง ๆ

 

หลี่หนานอ่านแคปชั่นของหยางเหวินป๋อแล้วสบถออกมา

 

เหอต้าก็รู้สึกว่าหยางเหวินป๋อไร้ยางอายมาก

 

คนสองคนไม่ได้มองตากันและไม่รอให้ซูฟ่านพูดอะไร พวกเขาตรงไปที่หยางเหวินป๋อ

 

“นายกําลังทําอะไรงั้นเหรอ คุณหยาง?”

 

“อ้าว ไม่เห็นเหรอ คุณหยางเขากําลังพูดถึงรถใหม่อยู่นี่ไง”

 

เหอต้าและหลีหนานพูดแซะหยางเหวินป๋อ

 

ทั้งสองคนเกลียดหยางเหวินป๋ออยู่แล้ว ทั้งวันเอาแต่แกล้งทําเป็นร่ำรวยหรือพูดจิกกัด เขาแทบจะไม่ทําตัวเหมือนผู้ชายเลย

 

หยางเหวินป๋อมองพวกเขาด้วยความโกรธ

 

“นี่มันรถเพื่อนฉัน มีอะไรหรือเปล่า”

 

“โอ้ เพื่อนของนายเหรอน่าสนใจจริง ๆ แล้วเขาล่ะ ทําไมเขาถึงทิ้งคุณหยางไว้กับรถตัวเอง”

 

หลี่หนานถาม

 

หยางเหวินป๋อพ่นลมอย่างเย็นชา

 

“เพื่อนของฉันไปซื้อบุหรี่สักซองแล้วจะกลับมา ฉันเพิ่งมาถึงเขาเพิ่งส่งข้อความและนัดกับฉันให้มารอที่นี่ มีปัญหาอะไรไหม?”

 

หยางเหวินป๋อพูดอย่างไม่พอใจ

 

หลี่หนานและเหอต้ากําลังจะอ้วก แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ GTR นี้

 

แต่ที่รู้ ๆ กัน นี่ไม่ใช่ของหยางเหวินป๋อนับประสาเพื่อนของหยางเหวินป๋อ

 

หยางเหวินป๋อบอกว่ามีเพื่อนที่ดีมากมายนับไม่ถ้วน แต่จนถึงตอนนี้พวกเขายังไม่เห็นพวกนั้นเลย

 

ยกเว้นคนในหอพัก ไม่มีใครเคยเห็นหยางเหวินป๋อมีเพื่อนเลย

 

แต่สิ่งที่หยางเหวินป๋อบอกกับทุกคนคือเขาไม่เพียงแต่มีเพื่อนเท่านั้น แต่ยังมีเพื่อนที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย

 

หลี่หนานและเหอต้าต้องการโจมตีหยางเหวินป๋อต่อไป แต่พวกเขาถูกซูฟ่านหยุดไว้

 

“เอาล่ะ พวกนายกําลังพูดอะไรกัน ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”

 

ซูฟ่านไม่ต้องการพูดเรื่องไร้สาระกับหยางเหวินป๋อ เขาเดินไปหาอีกฝ่าย

 

หยางเหวินป๋อมองไปที่ซูฟ่านอย่างไม่เป็นมิตร

 

“นายเดินมาหาฉันทําไม”

 

“ออกไปให้พ้นทาง”

 

ซูฟ่านไม่ได้สนใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับคนระดับนี้

 

“ทําไมฉันต้องไป ฉันรอเพื่อนอยู่ที่นี่”

 

“นายแน่ใจนะว่ารถคันนี้เป็นของเพื่อนนาย”

 

“แล้วมันทําไม?”

 

หยางเหวินป๋อพูดอย่างไม่พอใจ

 

ซูฟ่านไม่ได้พูดอะไรสักคํา เขาจ้องไปที่ใบหน้าที่น่าขยะแขยงของหยางเหวินป๋อและหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าของเขา

 

“อืม ก็นั่นมันของฉัน”

 

หลังจากที่เขากดปุ่ม ล็อครถก็ปลดล็อคและไฟกะพริบสองครั้ง

 

ทั้งสามคนที่อยู่ตรงนั้นตกตะลึง!

 

รถคันนี้เป็นของซูฟ่านงั้นเหรอ?!

 

ภายในหนึ่งเดือนของการทํางานซูฟานได้เปลี่ยนจากเด็กยากจนที่มีค่าขนม 2,000 ต่อเดือนไปเป็นชายหนุ่มรูปหล่อร่ำรวยที่ขับ GTR?!

 

นี่…นี่มันน่าเหลือเชื่อ!

 

หลี่หนานและเหอต้าตกใจและมองหน้ากันเป็นเวลานานก่อนที่จะอุทาน

 

“บ้าไปแล้ว!”

 

“โอเค ขึ้นรถเถอะ”

 

“หลบไป”

 

หลังจากที่ซูฟ่านพูดจบ เขาก็ผลักหยางเหวินป๋อที่ยืนอยู่ข้างประตูรถออกไป เขาเปิดประตูรถและเข้าไปนั่ง

 

หลี่หนานและเหอต้าก็ขึ้นรถเช่นกัน

 

เนื่องจากรถคันนี้มีเพียงสองประตู ทางไปเบาะหลังจึงลําบากนิดหน่อย

 

ดังนั้นเหอต้าซึ่งผอมกว่าจึงนั่งที่เบาะหลัง

 

หลี่หนานนั่งอยู่ในรถมองไปที่หยางเหวินป๋อที่กําลังตกตะลึงด้วยใบหน้าที่ท้าทาย

 

“นายอยากขึ้นรถไปรอเพื่อนของนายไหม เขาไปปลูกใบยาสูบเองใช่ไหมถึงกลับมาช้าจัง”

 

หลี่หนานเยาะเย้ย

 

ซูฟ่านไม่ได้พูดอะไรแต่สตาร์ทรถแล้วขับออกไป

 

หยางเหวินป๋อยืนอยู่อย่างอึดอัดใจและไม่สามารถสงบจิตใจได้เป็นเวลานาน

 

เขากัดฟันและไม่เข้าใจว่าทําไมซูฟ่านถึงมีรถดี ๆ ขับแบบนี้

 

และนั่นคือรถที่เขาใฝ่ฝัน