ตอนที่ 265 สวนสวินเฟิงดังแล้ว
พอได้ฟัง ซ่งจื่อเซวียนก็งุนงง ห้องส่วนตัวชั้นสองจะเคาะจานกันแล้วเหรอ
“หย่าฉี เธอว่าอะไรนะ ห้องส่วนตัวสวนสวินเฟิงเต็มแล้วเหรอ”
“ใช่ อีกนิดจะเอาห้องส่วนตัวนายมาใช้ด้วยแล้ว นายอยู่ไหนเนี่ย” ถังหย่าฉีพูดอย่างร้อนรน
ซ่งจื่อเซวียนมองด้านนอกหน้าต่าง “จะถึงแล้ว ภายในสิบนาที!”
“ฟางรุ่ย นายฟังฉันนะ ถ้าห้านาทีไม่ถึง นายได้เห็นดีแน่!”
เสียงของถังหย่าฉีดังมาก อย่าว่าแต่ซ่งจื่อเซวียน ฟางรุ่ยที่กำลังขับรถอยู่ก็ได้ยินอย่างชัดเจน
พอได้ยินเสียงนี้ ฟางรุ่ยก็รู้สึกแค่ว่าเม็ดเหงื่อไหลจากแก้มลงมา เหยียบคันเร่งใต้เท้าจนหลังติดเบาะ…
เมื่อถึงสวนสวินเฟิง ทั้งสองแทบจะพุ่งลงจากรถวิ่งถลาเข้าไปในร้าน
ถังหย่าฉียืนมองทั้งสองคนวิ่งเข้ามาอยู่หลังเคาน์เตอร์ กดหยุดนาฬิกาจับเวลาในมือ
“ไม่เลว สี่นาทีสี่สิบวินาที รุ่ยจื่อ คราวหน้าก็ขับแบบนี้นะ นายต้องมีหัวคิดเรื่องเวลามากกว่าซ่งจื่อเซวียน”
“ครับ ย่ารอง ผมทราบแล้วครับ”
รุ่ยจื่อโพล่งออกมา ถังหย่าฉีก็อึ้งไป คนพวกนี้เรียกอาจารย์แม่ไม่พอ ยังมีคนเรียกย่ารองอีก…
ซ่งจื่อเซวียนไม่มีเวลาพูดเรื่องไร้สาระ ตรงปรี่ไปที่ห้อง เปลี่ยนชุดเชฟเรียบร้อยก็ไปที่ครัวด้านหลัง
มองดูออร์เดอร์ มีคนสั่งน้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสายทั้งหมดหกที่
อย่ามองว่ามีแค่หกที่ แต่ถังหย่าฉีตั้งราคาของน้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสายไว้ที่หนึ่งพันสี่ร้อยแปดสิบแปดต่อหนึ่งที่ เทียบกับข้าวผัดจักรพรรดิแล้วแพงกว่าเกือบที่ละสี่ร้อยหยวน และเป็นเมนูหลักอย่างแน่นอน
สวนสวินเฟิงเพิ่งเปิดร้านมาประมาณครึ่งเดือน ชั้นสองมีห้องส่วนตัวทั้งหมดเก้าห้อง ตอนนี้สั่งมาหกที่ ถือว่าพัฒนาอย่างก้าวกระโดดแล้ว
อีกทั้งตอนที่ซ่งจื่อเซวียนเริ่มลงมือทำอาหาร ก็มีมาอีกสองออร์เดอร์ มีน้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสายรวมอยู่ทั้งหมด
“นายท่านรอง มีอีกสองที่ แปดที่แล้ว นายท่านรองรับมือไหวไหม” เจิ้งฮุยถามอย่างกังวล
ซ่งจื่อเซวียนยิ้ม “คุณก็พูดไป ได้เงินใครจะรับมือไม่ไหวบ้างล่ะ”
ได้ยินดังนั้น เจิ้งฮุยก็ยิ้มออกมา มือเริ่มทำอาหารอื่นๆ ทันที
คืนนี้เจิ้งฮุยก็ยุ่งมากทีเดียว ห้องส่วนตัวเก้าห้องเต็มหมด ต้องทำเก้าโต๊ะ บวกกับมีลูกค้าอาหารรัสเซียที่ชั้นหนึ่งไม่น้อย เป็นปกติที่ครัวด้านหลังจะไม่ได้พักสักนาทีเดียว
เห็นจำนวนออร์เดอร์มากขนาดนี้ ซ่งจื่อเซวียนก็ลุกลี้ลุกลนต่อไม่ได้ เขาถือโอกาสให้เชฟที่หั่นอาหาร หั่นวัตถุดิบกองหนึ่งเป็นเส้น เก็บเอาไว้ให้เขาใช้
ถึงเขาจะยังไม่เคยลองทำน้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสายจำนวนมาก แต่สามารถทำเสิร์ฟต่อเนื่องโดยไม่หยุดได้ และประหยัดเวลาได้ไม่น้อย
จากนั้น ซ่งจื่อเซวียนก็ยืนอยู่หน้าเตาหนึ่งชั่วโมงครึ่งเต็มๆ ไม่ได้ปลีกตัวไปไหน ถึงทำน้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสายทั้งแปดที่เสร็จทั้งหมด
รับผ้าขนหนูที่ฟางรุ่ยส่งมา ซ่งจื่อเซวียนเช็ดแล้วถึงได้รู้ว่าผมของตนเองเปียกชุ่มไปหมด
เดิมอุณหภูมิในครัวด้านหลังก็สูงอยู่แล้ว น้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสายดันเป็นการตุ๋นอีก ยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในเตาอบ
“ดูท่าหลังจากนี้ต้องหาทางสักหน่อยแล้ว ไม่อย่างนั้นถ้าน้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสายโด่งดังขึ้นมาจริงๆ อย่างนั้นก็จะลำบาก”
เพิ่งพูดจบ ก็เห็นถังหย่าฉีวิ่งลุกลี้ลุกลนเข้ามา “จื่อเซวียน ขอเพิ่มอีกสามที่”
ซ่งจื่อเซวียนชะงัก “สามที่อะไร น้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสายเหรอ”
“ใช่ วันนี้กิจการเราดังแล้ว ห้องส่วนตัวมีล็อตสองเข้ามาแล้วเนี่ย”
ซ่งจื่อเซวียนยกมือขึ้นมองนาฬิกาข้อมือ เกือบจะสองทุ่มแล้ว นี่ยังมีระลอกสองมาอีกเหรอ
“จริงสิจื่อเซวียน มีคนอยากสั่งข้าวผัดจักรพรรดิด้วยน่ะ จะทำไหม”
“ไม่ทำ!” ซ่งจื่อเซวียนตอบโดยไม่แม้แต่จะคิด
“อืม…”
จากนั้น ซ่งจื่อเซวียนก็ทำน้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสายอีกสามที่เสร็จ
ประมาณสองทุ่มครึ่ง ตอนที่เขาเดินออกมาจากครัวด้านหลัง ผมก็เปียกชุ่มเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
เขาจุดบุหรี่มวนหนึ่ง แอบคิดในใจว่าไม่ได้แล้ว หากไม่ทำให้สภาพแวดล้อมที่ทำงานของตนสบายขึ้นสักหน่อย ก็ต้องหาทางอื่นในการทำน้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสาย ไม่อย่างนั้นเกรงว่าจะได้ตายหน้าเตาจริงๆ
เดินไปตรงโถงด้านหน้า ถังหย่าฉีเห็นซ่งจื่อเซวียนที่ตัวเปียกชุ่มไปทั้งตัวก็ปวดใจมาก รีบเดินเอาผ้าขนหนูไปเช็ดหน้าให้เขา
“ทำไมเหงื่อออกเยอะขนาดนี้ล่ะ ครัวด้านหลังร้อนมากเลยเหรอ”
“เธอลองดูก็จะรู้เอง จุดสำคัญน้ำแกงห้าสายคือเป็นอาหารประเภทตุ๋น ฉันร้อนจะตายแล้ว ไม่ไหวละ ฉันจะออกไปที่เย็นๆ สักหน่อย”
“ไอ้หยา ระวังไม่สบายนะ…”
ซ่งจื่อเซวียนนั่งตรงบันไดหน้าประตู คิดหาว่ามีวิธีอะไรที่จะปรับปรุงวิธีการประกอบอาหารได้บ้างอยู่ในใจ
นั่นเป็นเรื่องไร้สาระล้วนๆ ถ้าบอกว่าติดเครื่องปรับอากาศที่ครัวด้านหลัง แบบนั้นพ่อครัวก็จะเย็นสบาย แต่อาหารก็จะเสียหาย…
“หรือว่า…จะเพิ่มเตาแก๊สหลายๆ อัน”
พูดถึงตรงนี้ ซ่งจื่อเซวียนก็เบิกตากว้าง
จริงสิ เพิ่มเตาแก๊สหลายๆ อัน ได้ทำหลายๆ ที่พร้อมกัน แบบนี้ถึงจะบรรเทาอากาศร้อนอบอ้าวไม่ได้ แต่ทุกข์ทรมานน้อยลง
อีกทั้งถ้าวันนี้บ่งบอกได้ว่าสวนสวินเฟิงโด่งดังแล้วจริงๆ อย่างนั้นในอนาคตก็เป็นไปได้มากว่าจะอยู่ในสภาพลูกค้ามาต่อคิวกันแล้ว
“เหอะๆ ดูท่า…จะได้เอาอาหารรัสเซียออกเร็วหน่อยนะเนี่ย”
ที่จริงซ่งจื่อเซวียนก็คิดแบบนี้มาโดยตลอด ใช้อาหารรัสเซียมากระตุ้นรายได้ของกิจการช่วงแรกเท่านั้น อย่างไรเมื่อเทียบกับราคาอาหารในห้องส่วนตัวแล้ว อาหารรัสเซียยังด้อยกว่าเล็กน้อย
แต่ถ้าน้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสายดังแล้ว อาหารรัสเซียก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องทำต่อ ทั้งสวนสวินเฟิงก็จะสามารถทำเป็นคลับเฮาส์อาหารจีนส่วนตัวแห่งหนึ่งอย่างสมบูรณ์ได้
ขณะที่กำลังคิด โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น
เห็นว่าเป็นหวังเฉียงโทรมา ซ่งจื่อเซวียนก็เข้าใจอะไรบางอย่าง ดูท่าผลลัพธ์ของวันนี้จะเป็นบุญคุณของหวังเฉียงที่หาคนมาประชาสัมพันธ์ให้
“เหอะๆ พี่หวัง ผมกำลังจะโทรหาพี่พอดีเลย” ปฏิกิริยาของซ่งจื่อเซวียนก็รวดเร็ว พูดประโยคที่เหมาะสมที่สุดทันที
หวังเฉียงยิ้ม “ฮ่าๆ ดูท่าจะเห็นผลแล้วสินะ น้องชาย กิจการดีไหม”
“ดีมากเลยครับ พี่หวัง ต้องขอบคุณพี่แล้ว ดูท่าผมจะเป็นหนี้พี่อีกมื้อใหญ่”
“พูดได้ดีๆ น้องชาย นายรวยแล้วพี่ก็ดีใจแทนนายด้วย แต่ว่า…ทางอธิบดีลู่ก็อย่าเหินห่างนะ เขาชอบอาหารที่นายทำ”
ซ่งจื่อเซวียนยิ้มทันที พูดในใจว่าหวังเฉียงอยู่เป็นจริงๆ
ไม่ใช่แค่ความสามารถในการทำงานดีมาก อีกทั้งการประจบสอพลอก็มีลูกเล่นจัดเต็ม
ตอนนี้เขาพูดแบบนี้กับซ่งจื่อเซวียน จุดประสงค์ก็คือหวังว่าจะซ่งจื่อเซวียนส่งต่อคำพูดนี้ไปถึงหูของลู่ลี่จวิน
ถึงตอนนั้นก็จะพูดได้ว่าในใจผู้อำนวยการหวังคิดถึงแต่อธิบดีลู่ อธิบดีลู่คงจะดูแลเขามากขึ้นเล็กน้อย ในแง่เลื่อนขั้นอะไรพวกนั้นแน่นอน
“พี่หวัง พี่นี่ใส่ใจจริงๆ นะครับ เอาอย่างนี้ครับพี่หวัง ไว้หาโอกาสตอนที่อธิบดีลู่มา ผมจะเรียกพี่มาด้วย เราสามคนมาดื่มด้วยกัน พูดคุยกันสักหน่อย”
หวังเฉียงได้ยินก็แอบดีใจ “เอาสิ น้องชาย เรื่องนี้ก็ขอฝากน้องชายด้วยนะ”
“พูดดีเกินไปแล้วครับ ผมต่างหากที่ควรจะขอบคุณพี่”
หลังวางสาย หวังเฉียงก็ค่อนข้างพึงพอใจ อย่างน้อยก็บ่งบอกได้ว่าซ่งจื่อเซวียนคนนี้ไม่ได้ช่วยเสียเปล่า อีกทั้งยังมาถูกทางมาก
ส่วนทางด้านซ่งจื่อเซวียนก็ย่อมดีใจเช่นกัน สวนสวินเฟิงโด่งดังในช่วงเวลาสั้นๆ อาหารของตนสองเมนูจะพิชิตตลาดอาหารของตู้เหมินทั้งหมด นี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่ายินดีจริงๆ
แต่เขาก็เข้าใจอยู่เรื่องหนึ่ง นั่นก็คือวันนี้เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป อาจจะพุ่งทะยานต่อเนื่องระลอกแล้วระลอกเล่า
เขาต้องรีบเพิ่มเคาน์เตอร์เตาแก๊สที่ครัวด้านหลังให้มากขึ้น ขณะเดียวกันก็ต้องใช้ชั้นหนึ่งให้เป็นประโยชน์
อย่างไรคนที่มาทานอาหารรัสเซีย ต่อให้สั่งอาหารเต็มโต๊ะ ก็ไม่เกินห้าร้อยหกร้อยหยวน แต่ราคาน้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสายเมนูเดียวก็เกือบหนึ่งพันห้าร้อยหยวนแล้ว
คนสมัยนี้มีรายได้มากกว่าเมื่อก่อนมาก คนรวยมีเยอะขึ้นแล้ว เรื่องยุ่งวุ่นวายตอนกลางวันก็ทำให้พวกเขายิ่งหวังว่ากลางคืนจะหาอาหารอร่อยๆ ถูกปากสักอย่างได้
ส่วนราคา…อาจจะมีคนปวดใจ แต่ถึงอย่างไรพวกอาหารชั้นสูงก็มีไว้สำหรับคนรวยเท่านั้น จึงไม่จำเป็นต้องคิดมาก
หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีคนมาที่ห้องส่วนตัวอีกสองห้อง หลังจากทำน้ำแกงห้าสายสองที่สุดท้ายเรียบร้อย ซ่งจื่อเซวียนก็รู้สึกทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
นี่ก็เป็นผลที่จากการทำสมาธิมาตลอดในช่วงนี้ หากเปลี่ยนเป็นกระดูกร่างกายเมื่อก่อน เกรงว่าตอนนี้คงปวดร้าวไปหมดเพราะทำงานหนัก
น้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสายทั้งหมดสิบสามที่ แค่รายได้จากเมนูเดียวก็ทำได้เกือบสองหมื่นหยวน บวกกับอาหารอื่นๆ และอาหารรัสเซียอีก เป็นประวัติการณ์ของร้านอาหารสวนสวินเฟิงที่ขายวันเดียวได้มาสามหมื่นห้าพันหยวน…
ตอนคิดบัญชี ถังหย่าฉีมีความสุขจนยิ้มไม่หุบ
ความจริงเงินจากจุดนี้ไม่ได้นับเป็นอะไรสำหรับเธอ ปกติแค่ค่าขนมของเธอทุกเดือนก็สองสามแสนอยู่แล้ว จนตอนนี้หามาได้ด้วยตัวเองจริงๆ ความรู้สึกดีใจแบบนี้กลับเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“ฮ่าๆๆ จื่อเซวียน สามหมื่นห้าแหละ สามหมื่นห้า!”
ซ่งจื่อเซวียนยิ้ม ยกจอกชาขึ้นจิบ จากนั้นก็จุดบุหรี่มวนหนึ่ง
“สูบให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ วันนี้เหนื่อยไหม” ถังหย่าฉีเอ่ยถาม
ซ่งจื่อเซวียนยิ้มพูด “ได้อยู่ แม่สาวน้อย นี่เป็นจุดเริ่มต้นของสวนสวินเฟิง แรงกดดันหลังจากนี้…เธอต้องอดทนให้ได้นะ”
“จื่อเซวียน วันนี้ฉันสอบเสร็จแล้ว ช่วงหลังจากนี้ฉันก็จะอยู่ที่ร้าน แต่นาย…วันนี้นายดูเหนื่อยเกินไปแล้วนะ” ถังหย่าฉีพูดพลางมุ่ยปาก
ซ่งจื่อเซวียนยิ้ม “วันนี้ก็ค่อนข้างเหนื่อยจริงๆ นั่นแหละ หย่าฉี ช่วงกลางวันพรุ่งนี้เราน่าจะต้องไปซื้อของสักหน่อย”
“ซื้อของเหรอ”
“ใช่ ฉันอยากได้เคาน์เตอร์เตาที่มีหลายๆ หัวสักอัน แล้วก็ต้องการเชฟผู้ช่วยโดยเฉพาะคนหนึ่งด้วย พรุ่งนี้ทางที่ดีก็ใช้ชั้นหนึ่งให้เป็นประโยชน์เลย”
“เอ่อ…เรื่องเคาน์เตอร์เตา พรุ่งนี้เราไปซื้อด้วยกันยังพอว่า แต่เชฟ…คนในครัวด้านหลังเราก็น่าจะมีสักคนที่มาทำกับนายได้นี่นา แต่ว่าทางหัวหน้าเชฟน่าจะเหนื่อยสักหน่อย ส่วนชั้นหนึ่งก็ไม่ใช่ว่าเราใช้ให้เป็นประโยชน์อยู่แล้วหรอกเหรอ”
ซ่งจื่อเซวียนส่ายหน้า “ไม่ใช่ร้านอาหารรัสเซีย อาหารจีนต่างหาก”
“อาหารจีน? ไม่ใช่ว่านายเคยบอกว่าชั้นหนึ่งกับชั้นสองแยกกันเหรอ ชั้นหนึ่งไว้ทำอาหารรัสเซียไง” ถังหย่าฉีพูด
“นั่นมันเป็นตอนที่เพิ่งเริ่ม ตอนนี้จะเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปถ้าน้ำแกงเกล็ดปลาทองห้าสายขายดิบขายดีอีก กำไรของอาหารรัสเซียก็ต้องหลีกทางให้” ซ่งจื่อเซวียนพูด
ถังหย่าฉีพยักหน้าหงึกหงัก “ก็จริงอยู่…แต่นายมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ นายรู้เหรอว่าทำไมวันนี้ร้านเราถึงขายดิบขายดีน่ะ”
“รู้สิ การโปรโมตของทางพี่หวังกว้างขวางมาก ข้าวผัดจักรพรรดิของร้านอาหารร่ำรวยก็ดังได้เพราะเขา ครั้งนี้ต้องขอบคุณเขาให้ดีจริงๆ แล้ว”
“อย่างนี้นี่เอง ถ้างั้นก็เริ่มพรุ่งนี้ ฉันจะเปลี่ยนชั้นหนึ่งเป็นอาหารจีน ส่วนห้องส่วนตัว…เป็นแบบมาก่อนได้ก่อนแล้วกัน”
“ไม่ ไม่ต้องรีบหรอก” ซ่งจื่อเซวียนดับบุหรี่ในมือแล้วพูดว่า “เก็บอาหารรัสเซียเอาไว้ต่อได้ ชั้นหนึ่งเพิ่มเมนูแค่อย่างเดียวก็พอ”
“น้ำแกงห้าสายเหรอ”
“ถูกต้อง ตัดน้ำแกงห้าสายไป กำไรอาหารรัสเซียก็แทบไม่ต่างจากอาหารจีน ไม่จำเป็นจะต้องเลิกขายอาหารรัสเซียเร็วขนาดนั้น” ซ่งจื่อเซวียนพูด
ถังหย่าฉีพยักหน้า “เข้าใจแล้ว จื่อเซวียน นายนี่เก่งจริงๆ นะ ไม่รู้จริงๆ ว่านอกจากนายจะเก่งประวัติศาสตร์และวรรณกรรมแล้ว ยังเก่งการบริหารธุรกิจขนาดนี้ด้วย”
“เหอะๆ ฉันบริหารธุรกิจอะไรเล่า อย่างมากก็แค่ทำการซื้อขายเล็กๆ เอง พวกเธอสิถึงจะเป็นนักศึกษาตัวจริง” ซ่งจื่อเซวียนยิ้มให้
“ชิ เอาอีกแล้วนะ ฉันบอกนายแล้วไงว่าพ่อฉันเคยพูดไว้ว่าผู้บริหารที่แท้จริงไม่ต้องจดจ้องอยู่ทั้งวัน นั่งรอเงินเฉยๆ ก็ได้ เพราะว่าเขามีวิธีการบริหารที่ดีไง”
“หืม”
“ก็นั่นแหละ เหมือนกับนายไง ตอนนี้ร้านอาหารร่ำรวยของนายหมุนเวียนได้ตามปกติโดยที่นายจะไปหรือไม่ไปก็ได้ นี่แหละถึงจะเป็นความสามารถ ฉันเชื่อว่าหลังจากนี้สวนสวินเฟิงก็คงเหมือนกัน”
ได้ยินประโยคนี้ จู่ๆ ซ่งจื่อเซวียนก็ตกอยู่ในภวังค์ความคิด
ใช่แล้ว ผลิตข้าวผัดจักรพรรดิเป็นจำนวนมากได้โดยการซีลปิดผนึก ถ้าอย่างนั้นน้ำแกงห้าสาย…
คิดถึงตรงนี้ ซ่งจื่อเซวียนก็ยิ้มน้อยๆ “แม่ทูนหัว เธอนี่มันดาวนำโชคจริงๆ ไอเดียดีๆ อะไรก็มาจากเธอหมดเลย”
ได้ยินดังนั้น ถังหย่าฉีก็หน้าแดง “นายนี่ก็ พูดอะไรเนี่ย…”
ตอนนี้ บรรยากาศในห้องทำงานก็อบอุ่นขึ้นในทันตา
………………………………………………..
