ตอนที่ 508 ฟ้าส่งให้เรามาคู่กัน
“คุณไปได้ยินเรื่องพวกนี้มาจากใครกัน ในบริษัทมีพนักงานที่เป็นผู้หญิงน้อยจะตายไป ผมเรียกใช้ทุกวนจนเหนื่อยจนไม่มีแรงจะพูดอะไรกันแล้วละมั้งครับ แล้วแบบนี้จะยังมีใครมีกะจิตกระใจมาสนใจผมอีก? คุณคิดมากไปแล้วครับ”
เขาพูดออกมาอย่างจริงจัง เธอมองเขาด้วยสายตาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “จริงหรือเปล่าคะ?”
“ก็ต้องจริงสิครับ เรื่องพวกนี้ใครเป็นคนพูดกับคุณกันแน่ คนๆนั้นคงมีเจตนาแล้วล่ะ” เขาพูดกับเธอด้วยเสียงดุ
เธอเบะปาก “ฉันไม่เชื่อคำพูดคุณหรอก”
พูดจบก็บิดขี้เกียจ “ฉันไม่เชื่อว่าผู้หญิงพวกนั้นที่ได้เห็นหน้าคุณทุกวันแล้วจะไม่คิดอะไรเลย”
หน้าตาอย่างเขาขนาดเธอที่เป็นผู้หญิงของเขาแถมยังได้เห็นหน้าทุกวันยังมีบ้างเลยที่ทนไม่ไหว แล้วอย่างผู้หญิงพวกนั้นที่ได้เจอบ้างไม่เจอบ้างล่ะ?
จิ้นหยวนจูบลงบนลำคอของเธอ “ผมพูดจริงๆ ถ้าไม่เชื่อพรุ่งนี้ก็ลองไปดูด้วยตัวเองเลยสิครับ”
เธอไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่าเขากำลังจะกลายเป็นหมาป่าเสียแล้ว ยังคงนั่งคิดถึงเรื่องนั้น “จริงเหรอ? งั้นคุณพูดแล้วนะ ถ้าพรุ่งนี้ฉันจับพิรุธได้ละก็…”
ดวงตาเป็นประกายของเธอทีเล่นทีจริง “ถึงตอนนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจก็แล้วกันนะคะ”
“ครับ” สติของเขามันหลุดลอยไปมากแล้ว ครึ่งหนึ่งอยู่ที่บทสนทนา อีกครึ่งอยู่บนตัวของเธอ
พูดจบเขาก็ไม่ทนอีกต่อไป พุ่งใส่เนินอกของเธอทันที
“อ๊ะ…คุณทำอะไรเนี่ย!” เธอร้องออกมาอย่างตกใจ…
ไม่ต้องพูดเลยว่าภายในห้องของทั้งสองคนนั้นเกิดฉากสวยงามแบบไหนขึ้น จนกระทั่งวันต่อมาเธอก็แทบจะตื่นตามเวลาปกติไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคำขู่ของจิ้นหยวนที่ว่า “ถ้ายังไม่ตื่นผมจะไปแล้วนะ” เธอถึงได้ตื่นขึ้นมาอย่างยากลำบาก และลุกขึ้นเข้าห้องน้ำจัดการตัวเอง
ผู้ชายคนนี้นี่บ้าชะมัด เธอกำลังท้องอยู่นะ ไม่ยอมปล่อยเลยจริงๆ
เธอทั้งโกรธทั้งอาย แต่กลับมีความรู้สึก ‘หอมหวาน’ ที่ค่อยๆเอ่อล้นขึ้นมาในจิตใจ
หลังจากทานมื้อเช้า และขึ้นรถมาแล้ว พอเห็นว่าเขานั่งลงข้างๆตัวเอง ก็เกิดนึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาเสียอย่างนั้น จึงรีบย้ายก้นตัวเองไปอีกทาง เพื่อให้อยู่ห่างจากเขาที่สุด
จิ้นหยวนเห็นท่าทีของเธอแล้วก็รี่ตาลง มือใหญ่ขว้าเธอกลับมาที่เดิม “ทำไมถึงไม่อยากนั่งกับผมล่ะครับ?”
“เพราะว่าคุณมันเป็นหมาป่าลามกไงล่ะ!” ในใจของเธอหงุดหงิดเป็นที่สุด กดเสียงต่ำพูดกับเขา
เขาเหลือบไปเห็นรอยคิสมาร์กที่อยู่บนลำคอของเธอ พวกนี้เขาเป็นคนทำทิ้งไว้ทั้งนั้น ก็เหมือนว่าเป็นการตีตราว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของตนเอง รู้สึกภูมิใจตัวเองสุดๆ เขาไม่สนใจน้ำเสียงที่เธอกร่นด่าเขาเลยสักนิด แถมไม่สนใจท่าทีขัดขืนของเธอโดยการอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักตัวเอง “ผมเป็นหมาป่าลามก คุณเองก็เป็นหมาป่าตัวเมีย พวกเราเกิดมาคู่กัน”
“ใครเกิดมาคู่กับคุณกัน? ฉันไม่ใช่หมาป่าตัวเมียเสียหน่อย” เธอออกแรงขัดขืนเขา
“งั้นหรือ? อย่างนั้นผมไปหาหมาป่าตัวเมียตัวอื่นดีไหมนะ?” เขาก้มหน้าจ้องเธอ
“คุณกล้าเหรอ!” เธอโมโหขึ้นมาทันที มือทั้งสองข้างที่ผลักออกเปลี่ยนมาคว้าไว้ คว้าคอเสื้อของเขาไว้แน่น “ถ้าคุณไปหาผู้หญิงคนอื่นละก็ฉันเองก็จะไปหาผู้ชายคนอื่นเหมือนกัน คุณพูดเองนะ!”
“คุณก็ลองดูสิ!” เขากดเสียงดุ ดวงตาจ้องไปที่เธอเขม็ง แววตาที่เต็มไปด้วยการข่มขู่ “ถ้าคุณทำแบบนั้น ระวังเถอะ ผมจะจับคุณกลับมาแล้วตัดขาทิ้งซะ คุณจะได้ไปไหนไม่ได้อีกเลย”
คำขู่ที่แสนโหดร้ายแบบนั้นทำเอาเธอตกตะลึง จู่ๆหัวใจมันก็สั่นขึ้นมาด้วยความกลัว แต่ก็ยังมีความไม่พอใจอยู่ด้วย “แต่ถ้าคุณไม่ดีต่อฉัน ถึงจะตัดขาให้ขาดฉันก็จะหนี!”
ตอนที่ 509 ล็อคไว้แล้ว
“คุณ!” จิ้นหยวนโมโห แววตาคู่นั้นมองเธอด้วยความฉุนเฉียว ในขณะที่กำลังจะพูดอะไรต่อ ก็ได้ยินเสียงอาอวี่คนขับรถของตนเองดังขึ้นมา “ท่านครับ ถึงบริษัทแล้วครับ”
จิ้นหยวนเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ “เดี๋ยวผมจะให้บทเรียนกับคุณ!”
เธอสะบัดหน้าใส่แรงๆ เปิดปากทีก็เอาแต่ข่มขู่เธอ ดูถูกคิดว่าเธอไม่มีทางสู้เขาได้หรือยังไง?
จิ้นหยวนลงจาดรถแล้วยื่นมือออกไป เพื่อที่จะพาเธอออกมาจากรถ แต่เธอกลับไม่มองเขาเลยสักนิด แถมยังลงจากรถเองอีกต่างหาก จากนั้นก็มายืนพูดอยู่ข้างๆเขา “คงไม่รบกวนคุณหรอกค่ะ ยังไงเสียไม่ช้าไม่เร็วนี้ขาของฉันก็คงจะต้องถูกคุณตัดแล้ว อย่างนั้นก็ขอโอกาสใช้มันในตอนที่ยังใช้เดินได้ดีกว่า ใช่ไหมล่ะคะ?”
พูดจบก็ไม่คิดหันไปมองเขาสักนิด หมุนตัวเดินออกไปทันที
จิ้นหยวนที่ได้ยินแบบนั้นสีหน้าของเขาก็นิ่งขรึมเสียจนน่ากลัว
อาอวี่ที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับรถเองก็ต้องทำตัวไร้ตัวตน ทำเหมือนว่าตัวเองเป็นคนหูหนวกไปตามปกติ
สองสามีภรรยาคู่นี้คุยๆกันหน่อยเดียวก็ทะเลาะกันได้แล้ว เขาชินแล้วล่ะ
เฉียวซือมู่เดินนำเข้าไปในโถงใหญ่ของบริษัท พอทุกคนเห็นแบบนั้นก็ตกตะลึงไปในทันที จากนั้นไม่นานก็จำขึ้นได้ว่าเธอคือใคร แต่ทว่าแววตาก็ยังคงมีทั้งความเคารพและอิจฉาอยู่ดี จากนั้นก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นความสงสัย
เธอเข้าใจความหมายของพวกเขาดี คงจะกำลังสงสัยว่าทำไมจิ้นหยวนไม่ได้มากับเธอแน่ๆ
เธอเองก็ขี้เกียจที่จะไปสนใจสายตาของคนเหล่านั้น จึงเดินตรงไปที่ลิฟต์ส่วนตัวของประธานทันที
ลิฟต์ตัวนี้จะขึ้นไปส่งถึงห้องทำงานของจิ้นหยวนโดยตรง มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถขึ้นลิฟต์ตัวนี้ได้
จิ้นหยวนเองก็เห็นแล้วจากด้านหลัง จึงรีบสาวเท้าเดินเข้าไป พอแสกนลายนิ้วมือ ประตูลิฟต์ก็เปิดออกทันที
เธอทำเป็นไม่มองไม่สนใจเขา แล้วก้าวเท้าเดินเข้าลิฟต์ไป
จิ้นหยวนลอบมองสีหน้าด้านข้างของเธอ ก่อนที่แววตามันจพประกายขึ้นมา และไม่ได้พูดอะไรเหมือนกัน
จริงๆแล้วเรื่องที่พวกเขากำลังทะเลาะกันมันก็มาจากแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆเท่านั้น แต่สำหรับเฉียวซือมู่แล้วถือว่าเขามาจี้ใจดำเต็มๆ ไปหาผู้หญิงคนอื่นมาแทนเธองั้นเหรอ แต่จิ้นหยวนกลับไม่พอใจที่เธอพูดว่าจะไปหาผู้ชายคนอื่นบ้างเสียอย่างนั้น
อย่างไรเสียตอนนี้ทั้งคู่ก็กำลังโมโหกันอยู่ ต่างก็ไม่อยากจะมองหน้ากัน ถึงแม้ว่ามันจะดูเหมือนเด็กไม่รู้จักโต แต่ก็ไม่มีใครยอมก้มหัวให้ใครก่อน
ทั้งสองคนหนึ่งนำหน้าอีกคนเดินตามไม่พูดไม่จาจนมาถึงที่สำนักงาน ในขณะที่กำลังเดินผ่านกลุ่มเลขานั้นก็ทำเอาพวกเขาตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
ท่านประธานกับนายหญิงเป็นอะไรกัน? ทำไปบรรยากาศที่ล้อมรอบพวกเขาถึงได้แปลกประหลาดแบบนี้?
ทะเลาะกันงั้นหรือ?
พวกเขาหันหน้าเข้าหากัน กระซิบกระซาบแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะคาดเดาถึงสาเหตุ ถึงแม้ว่าในใจจะรู้สึกสงสัยใคร่รู้มากแค่ไหน แต่การจะแอบมองยังไงก็เป็นเรื่องยากอยู่ดี แถมเกิดถูกจับได้ขึ้นมาก็คงจบเห่ ดังนั้นจึงทำได้แค่คาดเดา ไม่มีใครรู้อะไรสักคนว่าเพราะอะไร
ที่จริงมันก็มีคนหนึ่งที่รู้ แต่ต่อให้ต่เขาให้ตายอาอวี้ก็คงไม่มีทางพูดอะไรออกไปเด็ดขาด นอกเสียจากว่าไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้ว
จิ้นหยวนพอเข้าห้องมาก็ไม่สนใจเธอเช่นกัน เอาแต่นั่งจ้องหน้าจอคอมพ์ทำงานของตัวเอง ส่วนทางเธอก็ไม่มีอะไรให้ทำ จึงเลือกที่จะหยิบไอแพดขึ้นมาดูซีรีส์ แต่เป็นเพราะว่าอารมณ์ไม่ดี ทำเอาไม่อยากจะดูอะไรสักอย่าง พอพยายามดูไปสักตอนก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจจะออกไปเดินเล่น ในเมื่อเขาไม่สนใจเธอ แต่คนข้างนอกนั่นคงจะไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหมล่ะ?
คิดแล้วก็ทำเลย เธอลุกขึ้นอย่างอารมณ์ดี หยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาแล้วเดินไปเปิดประตู แต่นึกไม่ถึงเลยว่าแค่เลื่อนมือไปสัมผัสกับประตู แล้วจู่ๆจะมีเสียงบางอย่างดัง ‘แกร๊ก’ ขึ้นมาชัดเต็มหู จากนั้นก็พบว่าไม่ว่ายังไงตัวเองก็ไม่สามารถเปิดประตูออกได้
ประตูห้องถูกล็อค
แล้วเธอก็นึกถึงเสียงที่ได้ยินขึ้นมาเมื่อกี้นี้ขึ้นมา หันกลับไปก็พบว่าจิ้นหยวนยังคงนั่งทำงานของตัวเองอย่างไม่สนใจอะไร “คุณจงใจใช่ไหม!”
จิ้นหยวนเหลือบตามองเธอ “คุณพูดอะไร?”
