เศรษฐีกองขยะ - ตอนที่ 8

บทที่ 8 ช่วยเอาขวดมาให้ผมหน่อย

อรุณสวัสดิ์ หลิวฟาน คุณจะไปทํางานหรือ”

ลิว เจ้าดอารมณ์ดี อยากออกกําลังกายกับฉันไหม”

“สวัสดีครับพี่หลิว วันนี้คุณมาเร็วจัง ทําไมคุณไม่กินแป้งทอดสักแท่งล่ะ”

ขณะที่เขาเดินผ่านสวนและแผงลอยในตอนเช้าเพื่อนของเขาทักทายเขาอย่างอบอุ่น หลิวฟานยิ้มกลับและตอบพวกเขาแต่หัวใจของเขารู้สึกหนัก

ตามที่คาดไว้ความภาคภูมิใจของเขาจะไม่ปล่อยให้เขาเปื้อนศักดิ์ศรีของเขาต่อหน้าคนรู้จักของเขา เขาต้องฝึกทําตัวไร้ยางอาย

“ผู้เฒ่าเฉิน ขอเต้าหูกับแป้งทอดสองแท่งหน่อย!”

เขารีบกินอาหารเช้าลุกขึ้นและวิ่งออกจากละแวกบ้าน

บนถนนสายหลักหลิวฟานสูดลมหายใจลึก ๆ วางถุงผ้าสีขาวไว้บนไหล่ของเขาและเริ่มหยิบขยะผ่านถังขยะถังแรก

“โฮสต์หยิบถุงเท้าเหม็น รางวัลคือ 5,000 หยวน!”

“ถุงข้าวฟางรารางวัลคือ 3,000 หยวน!”

“เก็บเครื่องดื่มที่หมดอายุรางวัลคือขวดยาฟื้นฟูความอดทน!”

หลิวฟานตกตะลึง ทันท่วงที่ขวดเครื่องดื่มสีฟ้าปรากฏในมือของเขา

เขาดื่มและรู้สึกสดชื่นทันที ความเหนื่อยล้าของเขาก็หายไปเช่นกัน

เขาอดไม่ได้ที่จะตั้งตารอรางวัลพิเศษของระบบมากขึ้นเรื่อย ๆ

หลิวฟานยังคงกวาดผ่านถังขยะเมื่อรางวัลเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ถ้าเขาทํางานหนักขึ้นการหาเงินสิบล้านในหนึ่งวันจะเป็นเรื่องง่าย

“ยอดคงเหลือของบัญชีธนาคารหมายเลข 4567 คือ 140,350,000 หยวน”

เมื่อเขามองไปที่รายได้มหาศาลของเขาหัวใจของหลิวฟานก็หวานกว่าน้ําผึ้ง

ขณะเดียวกันที่ทางเข้าร้านเมอร์เซเดส-เบนซ์ 4S บนถนนฮิบิสคัสชายคนหนึ่งในชุดสูทกําลังยืนอยู่ริมถนนเขาดื่มโค้กและสูบบุหรี่

เมื่อหลิวฟานเห็นสิ่งนี้เขาก็รีบไปหาเขาในขณะที่เขาจ้องมองขวดโค้กในมือของชายคนนั้น

“เป็นอะไรไป หลิวฟาน”

เมื่อชายคนนั้นสังเกตเห็นรูปร่างหน้าตาของเขาเขาก็ตกตะลึง

หลิวฟานก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาจ้องมองชายคนนั้นเป็นเวลานานก่อนที่เขาจะรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมต้นของเขาฮีชู!

“ฮีช ไม่ได้เจอกันนานเลยคุณทํางานที่นี่หรือไม่”

หลิวฟานเดาขณะที่เขามองไปที่เสื้อผ้าของฮีช

ฮีชูพยักหน้าอย่างสงบ พวกเขาไม่ได้เจอกันมาสิบปีแล้ว ไม่ว่ามิตรภาพของพวกเขาจะลึกซึ้งแค่ไหน มันก็จางหายไป

“หลิวฟาน, นายทํางานที่ไหนตอนนี้? ฉันได้ยินมาว่านายเรียนที่มหาวิทยาลัยชื่อดัง ฉันคิดว่าตอนนี้นายรวยแล้ว”

ดวงตาของเขาสว่างขึ้นทันที เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้และถามว่า “มันคืออะไร? คุณต้องการซื้อรถหรือไม่”

หลิวฟานคิดว่าเขาควรหาวิธีการขนส่ง เขาขี่จักรยานไม่ได้เสมอไป

“เป็นความคิดที่ดี เรื่องนั้น ฮีช… “

เมื่อเห็นหลิวฟานกําลังจ้องมองขวดเปล่าในมือของเขา

“อะไร” ฮชไม่เข้าใจ

หลิวฟานหัวเราะ “คุณกินโค้กเสร็จแล้ว คุณจะให้ขวดฉันได้ไหม?”

“โอฮีชตอบและส่งขวดให้เขาด้วยความงนงง หลิวฟานเอามันและโยนมันเข้าไปในถุงผ้าอย่างชํานาญ

“หลิวฟาน ทําอะไรน่ะ”

“โอ้ ฉันแค่เก็บขย

ล้อม และหาประโยชน์จากทรัพยากร

เมื่อได้ยินเขาความประทับใจของเขาที่มีต่อหลิวฟานก็เปลี่ยนไปทันที หลิวฟานน์เก็บขยะเหรอ ฮีชูไม่เคยคิดว่าชีวิตเขาจะน่าสังเวชขนาดนี้

“โอ้ฉันเห็นว่าเห็นนายกําลังยุ่ง. ฉันจะเข้าไปก่อน”

พูดตรงๆ นะ ฮีชูไม่อยากคุยกับเขาอีกแล้ว เขากําลังจะจากไป ตอนที่หลิวฟานหยุดเขา

“เดี๋ยวฉันบอกว่าฉันต้องการซื้อรถ เพื่อนร่วมชั้นแนะนํารถให้ฉันที”หลิวฟานกล่าวว่า

จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในร้านเมอร์เซเดส-เบนซ์ 4S

ฮีชขมวดคิ้วและคิดว่าหลิวฟานไร้ยางอายแค่ไหน “เขาเป็นแค่คนเก็บขยะ และเขายังอยากซื้อเมอร์เซเดสเบนซ์อยู่อีกเหรอ”

ใบหน้าของเขามืดลงขณะที่เขาติดตามหลิวฟานเข้าไปด้านใน

“พี่ชู นั่นใครหรอครับ”

พนักงานที่อยากรู้อยากเห็นเห็นหลิวฟานและถุงขยะบนไหล่ของเขาและถามฮีชู